Ναι, προφανώς η Αγγλία ήταν καλύτερη στον ημιτελικό, πέρασε δίκαια στον τελικό, αλλά (είναι οξύμωρο) με άδικο τρόπο. Τα «λιοντάρια» έπαιξαν καλύτερα, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ διαχειρίστηκε καλύτερα το παιχνίδι σε σχέση με τον Κάσπερ Χιούλμαντ και πάει λέγοντας.
Οι Δανοί μπορούν να νιώθουν αδικημένοι για την επίμαχη φάση με το πέναλτι, αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι τελικά; Και εξάλλου ακόμα κι αν το πάρουν οι Άγγλοι, τότε θα έχουν όσους τίτλους έχει σε Euro και η Δανία!
Πολλοί θα πουν ότι η Δανία έγινε... τρεντ σε αυτή την διοργάνωση λόγω αυτού που συνέβη με τον Κρίστιαν Έρικσεν. Μπορεί να είναι κι έτσι. Ποιος δεν σκέφτηκε πόσο υπέροχο θα ήταν να έφτανε ως το τέλος, να έγραφε και φέτος άλλο ένα παραμύθι όπως έκανε το 1992 τότε που δεν είχε καν προκριθεί στην τελική φάση, τελικά πήγε και το σήκωσε;
Ποιος δεν θα αισθανόταν υπέροχα βλέποντας τους Δανούς να φτάνουν στον τελικό, να νικούν και να αφιερώνουν την κατάκτηση στον συμπαίκτη τους; Και να η συγκίνηση και να τα δάκρυα και να άλλη μια ρομαντική ποδοσφαιρική ιστορία.
Οι Δανοί έκαναν εξαιρετικό τουρνουά. Έπαιξαν ωραίο, ελκυστικό ποδόσφαιρο, πολύ καλύτερο από τις περισσότερες άλλες ομάδες του τουρνουά. Απολάμβανες να τους βλέπεις. Και ας τους είχαν ξεγράψει κάποιοι μετά την ήττα της πρεμιέρας τους από τη Φινλανδία. Μπήκαν να ξαναπαίξουν έχοντας ακόμα το σοκ της κατάρρευσης του Έρικσεν και έχασαν. Και θα μπορούσαν να συνεχίσουν έτσι και κανείς δεν θα έλεγε κάτι.
Μα αντίθετα αυτή η σπουδαία γενιά ποδοσφαιριστών, από τον εξαίσιο (όπως έδειξε και στον ημιτελικό) Κάσπερ Σμάιχελ και τον αρχηγό Σίμον Κιέρ ως τον πιτσιρικά Mίκελ Ντάμσγκααρντ, ο οποίος κλήθηκε να καλύψει το κενό του Έρικσεν και το έκανε με εξαιρετικό τρόπο, με απίθανες ενέργειες και όμορφα γκολ, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Από τον απίστευτο Τόμας Ντιλέινι ως τον θαυμάσιο Πιέρ Έμιλ Χόιμπεργκ.
Άπαντες στην εθνική ομάδα της Δανίας διαχειρίστηκαν το πολύ άσχημο περιστατικό με τέτοιο τρόπο που τους άφησε τελικά ανεπηρέαστους και τους έδωσε το απόλυτο κίνητρο για να τα δώσουν όλα και να φτάσουν όσο πιο μακριά γίνεται. «Έχασαν» τον ηγέτη τους και δέθηκαν περισσότερο. Μια ομάδα, μια οικογένεια, όλη η χώρα ζούσε ξανά ένα παραμύθι. Ήταν το πάθος τους, ήταν η θέλησή τους, ήταν η πίστη ότι μπορούν, το έβλεπες στα μάτια τους.
«Ήταν μια φανταστική περιπέτεια». Όπως το είπε ο αρχηγός Κιέρ μετά τον αποκλεισμό.
«Περάσαμε τόσες δυσκολίες και παίξαμε καλό ποδόσφαιρο. Είμαι ευγνώμων προς την Δανία, χρειαζόμασταν αυτήν την υποστήριξη, αυτή την ενσυναίσθηση, λάβαμε πολλή υποστήριξη και ήταν απίστευτο. Το μέλλον είναι γεμάτο ελπίδα, αυτά τα παιδιά είναι καταπληκτικά και ολόκληρο το έθνος μπορεί να είναι υπερήφανο γι 'αυτούς. Είναι μια απίστευτη ομάδα που έκανε μια απίστευτη δουλειά, κερδίζοντας τον σεβασμό μιας ολόκληρης χώρας». Όπως το είπε ο Χιούλμαντ μετά την ήττα από την Αγγλία.
Η Δανία μας δίδαξε πολλά σε αυτό το Euro. Και ποδοσφαιρικά διότι ήταν εξαιρετικά αξιόμαχη ομάδα. Μας έδωσε μαθήματα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας και μας χάρισε μια από τις πιο δυνατές εικόνες στην ιστορία του ποδοσφαίρου: εκείνη με τους παίκτες της να στέκονται ασπίδα πάνω από τον Έρικσεν. Ρομαντικό; Ναι, είναι. Αλλά δεν έχουμε ανάγκη και τέτοιες στιγμές;
Κάθε ιστορία ενός αδύνατου που τα βάζει με όλους και με όλα και στο τέλος μένει όρθιος, είναι ιστορία δική μας. Αλήθεια δεν είναι αυτό;
Και τελικά οι Δανοί δεν πρέπει να στεναχωριούνται που τελείωσε, αλλά που συνέβη. Και τελικά αυτοί έχουν γιορτή. Και σε αυτή την γιορτή δεν χωρά καθόλου θλίψη...
