Ήδη ο φόβος για τον Covid 19 έχει αμβλυνθεί. Το βλέπεις στις πλατείες στα πρόσωπα των νέων, τα βράδια· έξω από τις τράπεζες τα μεσημέρια, στην διάθεσή σου τα πρωινά… Ο σκληρός Απρίλης έφερε έναν απαλό Μάη και ο Ιούνιος που φθάνει (ευχή όλων είναι να) φέρνει ένα καλοκαίρι λήθης και ανεμελιάς.
Και οι αριθμοί τι έχουν καταγράψει στα «βιβλία πεπραγμένων» του νέου κορονοϊού; Μέχρι και χθες 2.678 άνθρωποι είχαν επισήμως νοσήσει από Covid 19 και 148 από αυτούς έχουν «φύγει». Σε ολόκληρο τον κόσμο 270.949 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από το νέο κορονοϊό. Πολλοί; Πολλοί, όμως… Ενώ ο Covid 19, ένας ιός ήταν και περνάει, άλλες ασθένειες παραμένουν και συνεχίζουν το τρομακτικό έργο τους. Για παράδειγμα μόνο το 2018 οι θάνατοι από καρκίνο παγκοσμίως εκτιμώνται σε 9,6 εκατ. Η Ελλάδα σε σχετική λίστα με 28 χώρες βρίσκεται στη μέση με 6,05 νέους καρκινοπαθείς ανά χίλιους κατοίκους. Μόνο το 2018 καταγράφηκαν περίπου 32.000 θάνατοι από καρκίνο! Ποιος κορονοϊός;
Αφανίζει λοιπόν ο καρκίνος ή η κακιά αρρώστια, ή επάρατη νόσος, όπως την αποκαλούν κάποιοι φοβούμενοι ακόμα και να την ονομάσουν. Κι η «κακιά αρρώστια» δεν κάνει διακρίσεις, όπως σχεδόν κάθε ασθένεια. Χτυπάει ανελέητα ανθρώπους, κοινωνίες, ανθρώπινα συστήματα, κι όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό ή παράδοξο πλήττει ακόμα και το ποδόσφαιρο, στον τόπο μας…
Ο καρκίνος επιστρέφει (και) στην επικαιρότητα, το βλέπεις σε αφίσες σε κολόνες του Πειραιά, το διαβάζεις σε tweets, σε εφημερίδες, σε δηλώσεις. Βλέπεις το πόσο εξαπλώνονται οι «κακοήθεις όγκοι» του ποδοσφαίρου και τρομάζεις. Τα συμπτώματα προχωρημένης ασθένειας είναι δυστυχώς εμφανή: χυδαία στοχοποίηση αντιφρονούντων που γίνονται ενοχλητικοί, βολές ρατσιστικών επιθέτων για ισχυρούς αντιπάλους, αφορισμοί και ύβρεις για δημοσιογράφους που δεν βρίσκονται στο payroll ημετέρων, προπηλακισμοί και σε βαριές περιπτώσεις, ξυλοδαρμοί.
Κακοήθη νεοπλάσματα καταστρέφουν τα υγιή κύτταρα του Ελληνικού ποδοσφαίρου χρόνια τώρα. Η θεραπεία ανεπαρκής. Τι να σου κάνουν οι ακτινοβολίες με πύρινα άρθρα, ή χημειοθεραπείες με φάρμακα - καταγγελίες παραβατικών συμπεριφορών και ανάρμοστων μεθόδων, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό του σώματος του ασθενούς (ποδοσφαίρου) έχει παραδοθεί;
Οι μέρες του κορονοϊού, σκέπασαν με ένα διάφανο σεντόνι τις νύχτες του Ελληνικού ποδοσφαίρου κι όταν αυτό τραβήχτηκε, φάνηκε πάλι το τραγικά αποστεωμένο κορμί· το βαριά ασθενές.
Η πολιτική, έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, υπό το βάρος απειλών και διαπλεκομένων συμφερόντων. Ό,τι παθαίνει το κορμί, το φταίει το κεφάλι, λένε κι έχουν δίκιο… Η ιατρική είναι αδύναμη να επέμβει σε τέτοιου είδους μορφώματα. Η παρεμβατική δημοσιογραφία; Αποδεικνύεται ανεπαρκής. Κάποιοι πολεμούν, όμως ο αντίπαλος σκληρός, με όπλα ισχυρά. Κάποιοι πολεμούν και αντέχουν τα δόλια χτυπήματα, ακόμα! Αρα; Παλεύουμε κι όπου φθάσουμε. Χρόνια δηλητήριο, γενιές δηλητήριο, όσοι αντέξουν κι όσοι μείνουν. Σε όλα υπάρχει πάντα ένα τέλος. Και για να λέμε την αλήθεια: Το τέλος έρχεται, ώριμο (πάντα), αδυσώπητο, μέσα στο βάρος τόσων τύψεων…
