Η μεγάλη γιορτή της ΑΕΚ παρ’ ολίγον να σημαδευτεί από ένα γεγονός, το οποίο θα μπορούσε να αποβεί ακόμα και μοιραίο για τη σωματική ακεραιότητα, κάποιον συνοπαδών μου.
Ένας τύπος, ο οποίος, χωρίς καμία περιστροφή, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο μπήκε στο γήπεδο να γιορτάσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος φέροντας ένα αντικείμενο, το οποίο στο παρελθόν έχει μετατραπεί σε φονικό όπλο.
Γύρο στο 75’ της φιέστας της περασμένης Κυριακής και ενώ η ομάδα προηγούνταν με 3-0, ακούστηκε ο χαρακτηριστικός θόρυβος εκτόξευσης και αμέσως μετά είδα να περνά από μπροστά μου μία φωτοβολίδα ευθείας βολής, η οποία έφυγε από την Θύρα 17 με κατεύθυνση το πάνω διάζωμα του απέναντι πετάλου.
Τα λίγα δευτερόλεπτα που χρειάστηκε για να διανύσει από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη έμοιαζαν με αιώνες. Ήταν σαν να βλέπω ταινία θρίλερ ή ένα κακό όνειρο. Ένιωσα σαν να ήθελα να ξυπνήσω, αλλά έμενα βυθισμένη στον εφιάλτη. Την είδαν, την απέφυγαν, χτύπησε κανείς; Είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις το αίμα παγώνει.
Το αποτέλεσμα ήταν μία ελεγχόμενη πυρκαγιά που κατασβέστηκε αμέσως και που ευτυχώς δεν τραυματίστηκα κανείς σοβαρά (ένας οπαδός χρειάστηκε ράμματα στο χέρι).
Η ασφάλεια του γηπέδου κινήθηκε άμεσα και ο δράστης απομακρύνθηκε πάραυτα από την εξέδρα.
Ακόμα πιο εντυπωσιακά ήταν τα αντανακλαστικά της ΠΑΕ ΑΕΚ, η οποία σε δεύτερο χρόνο, ανακοίνωσε τον διά βίου αποκλεισμό του δράστη, δίνοντας μάλιστα, τη φωτογραφία του στη δημοσιότητα και τα στοιχειά του στη δικαιοσύνη. Φυσικά, έχει ενδιαφέρον η συνέχεια που θα έχει η υπόθεση στις δικαστικές αίθουσες και το αν ο δράστης θα έχει πρόσβαση σε άλλα ελληνικά γήπεδα στο μέλλον.
Όταν πάω στο γήπεδο θέλω να εκστασιάζομαι, να χαίρομαι, να συγκινούμαι, όταν κερδίζουμε ή να στεναχωριέμαι, να απελπίζομαι, να πεθαίνω από κατάθλιψη όταν χάνουμε, αλλά όχι να φοβάμαι! Όχι να σκέφτομαι ότι θα καταλήξω με μία φωτοβολίδα καρφωμένη στο λαιμό.
Ναι, έχει συμβεί αυτό, στις 26 Οκτωβρίου του 1986 στο γήπεδο της Λάρισας, όταν μία ίδια ακριβώς φωτοβολίδα βρήκε τον άτυχο Χαράλαμπο Μπλιώνα και του έκοψε το νήμα της ζωής στα 29 του χρόνια.
Ευθύνες, εκτός από τον εγκληματία που εκτόξευσε τη φωτοβολίδα, η διοίκηση της ομάδας αναζήτησε και από την εταιρεία ιδιωτικής ασφάλειας του γηπέδου, η οποία σαφώς ολιγώρησε.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου λοιπόν, σήμερα, -καλώς- αποθεώνει τον ισχυρό άνδρα της ΑΕΚ, Δημήτρη Μελισσανίδη, όταν όμως 17 χρόνια πριν ο Ντέμης Νικολαΐδης έπραξε τα αυτονόητα για να εξαλειφθεί η βία, δίνοντας στη δημοσιότητα φωτογραφίες οπαδών που ευθύνονταν για περιστατικά βίας, στοχοποιήθηκε από τους οργανωμένους της ομάδας, χαρακτηρίστηκε προδότης και εξαναγκάστηκε να σε παραίτηση.
Τα τελευταία γεγονότα συνιστούν ιστορική δικαίωση για τον Ντέμη, που ποτέ δεν επεδίωξε να χαϊδέψει κανενός τα αυτιά για να γίνει αρεστός, αλλά λέει πάντα αυτό που πιστεύει.
Η αγάπη του Νικολαΐδη για το ποδόσφαιρο και την ΑΕΚ, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν αρκετή για να επιβάλει όσα πίστευε για το καλό της ομάδας και του αθλήματος (αφού ούτως ή άλλως οι ηλίθιοι δεν πείθονται). Το έπραξε ο Δημήτρης Μελισσανίδης, με τρόπο αποφασιστικό, γιατί έχει τη δύναμη και το παράδειγμα του, οφείλουν να μιμηθούν όλοι οι παράγοντες, απομονώνοντας εγκληματικά στοιχεία από τις ομάδες τους.
Μαζί με τους τελευταίους, οπαδοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, πρέπει να ακούμε ευλαβικά τους Ντέμηδες, γιατί τα περιστατικά οπαδικής βίας έχουν γίνει πλέον καθημερινά και ο επόμενος «Άλκης» θα πέσει από στιγμή σε στιγμή αιμόφυρτος, χτυπημένος θανάσιμα και τότε δεν θα μπορέσει να ισχυριστεί κανείς ότι δεν ήξερε ή ότι δεν είχε ακούσει. Η ευθύνη θα μας βαραίνει όλους...
