Όταν δεν υπάρχουν θεσμοί να σε μαζέψουν, αισθάνεσαι ατρόμητος. Πόσω μάλλον όταν πλησιάζουν εκλογές και εσύ διαχειρίζεσαι μεγάλο κομμάτι του Τύπου και έχεις την αποκλειστική διανομή των εφημερίδων υπό τον έλεγχό σου. Να φοβηθεί ο Μαρινάκης ποιον;
Ίσως θα έπρεπε να φοβηθεί τους εταίρους σε αυτόν τον συνεταιρισμό που ονομάζεται Σούπερ Λίγκα, αλλά και αυτοί τον εξέλεξαν πρόεδρο. Ήταν αρκετό το τυράκι του Shopflix, για να γείρει η πλάστιγγα υπέρ του. Άρα ούτε και από εκεί διατρέχει κάποιον κίνδυνο.
Πλην της πολιτείας, προφανώς και οι εισαγγελείς σφυρίζουν αδιάφορα. Όσο για τον Τύπο, βοήθα Παναγιά μου. Η ανακοίνωση του ΠΣΑΤ, με έκανε να αισθανθώ για ακόμη μία φορά δικαιωμένος που επέλεξα να μην είμαι μέλος του.
Απέμειναν ένας Ιβάν με έναν Μελισσανίδη να στέκονται απέναντι, όμως και αυτοί μεταξύ τους δεν μπορεί να είναι 100% μαζί. Το βασικό τους αφήγημα, είναι πολύ διαφορετικό.
Ο τρόπος που λειτουργεί ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει ένα απλό πράγμα. Να μην υπάρχει καμία δυνατότητα διαλόγου. Πως να μιλήσεις μαζί τους, σε πιο επίπεδο και να πεις τι;
Και αυτό δεν αφορά την ανθρωπογεωγραφία της ιδιοκτησίας του και των διπλανών του. Αυτή η νοοτροπία έχει μπει στο πετσί της κοινής γνώμης τους. Δηλαδή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που θεωρούν πως το πέταγμα φούστας στον Μπαλτάκο, ήταν μία ουάου κίνηση που αγγίζει την αισθητική τους. Που να μιλήσεις και τι να πεις…
Δεν είναι όλοι Ολυμπιακός. Γιατί δηλαδή να βάλουμε τον ΠΑΟΚ στο ίδιο τσουβάλι; Η θέση του ξεκάθαρη, ενώ υπάρχει και μία ιστορική συνέχεια. Πάλι πήγαν να τον στήσουν. Το ποιος και το γιατί, έχουμε μία εικόνα αλλά σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε. Η καταγγελία πρέπει να προχωρήσει και να δούμε ποιος είναι και να αποκλειστεί εφ όρου ζωής από το ελληνικό πρωτάθλημα. Αν οριζόταν αυτός ο διαιτητής και η ομάδα του, μετά θα έφταιγε ο Λουτσέσκου ε; Το ξέρουμε το παραμυθάκι…
Κακά τα ψέματα, η συμπεριφορά Μαρινάκη – Ολυμπιακού, γίνεται υπό την ανοχή των θεσμών. Και συνδυάζεται με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία έχει αφήσει τον Αυγενάκη να αλωνίζει παρότι είναι γνωστός ο ρόλος του. Και αφού αποδείχτηκε στη τετραετία πάνω πως δεν είναι και τόσο άριστοι όσο διαφήμιζαν, έρχεται το ποδόσφαιρο να τους φέρει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση. Γιατί αν υπάρχει τέτοια ανοχή σε ένα τόσο δημοφιλές και προβεβλημένο προϊόν, φανταστείτε τι συμβαίνει εκεί που δεν είναι στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας. Μία εικόνα του τι συμβαίνει, την λάβαμε με τον πλέον μακάβριο τρόπο στα Τέμπη πρόσφατα. Όταν τα φώτα στράφηκαν εκεί, είδαμε το …σκοτάδι.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ομάδα μου ο ΠΑΟΚ θα κληθεί να διεκδικήσει τα πάντα. Έχοντας χάσει βαθμούς με άδικο τρόπο, με τους άλλους να παίζουν φιλικά όπως είπε ο Μπέος, με ελίτ διαιτητές να αυτοπροτείνονται, με στρατευμένο Τύπο που συντάσσεται με την σαπίλα που επιβάλλει ο Ολυμπιακός και με μία Πολιτεία που ανέχεται ένας «υπάλληλός» του να έχει θεσμικό ρόλο.
Δεν αναζητώ άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας. Ήδη έχω συμβιβαστεί στην ιδέα πως τα μεγαλύτερα λάθη τα κάναμε εμείς οι ίδιοι με τους χαμένους βαθμούς εκεί που δεν έπρεπε.
Όμως πρέπει να έχουμε μία ξεκάθαρη εικόνα – και την έχουμε πλέον – για τα όσα διαχρονικά αντιμετωπίζει το κλαμπ απέναντι σε μία άρρωστη παγιωμένη νοοτροπία όπως αυτή που λανσάρει δεκαετίες τώρα ο Ολυμπιακός και ανά περιόδους ζήλεψαν και άλλοι.
