MENU

Το σπίτι ήταν πάντα γεμάτο κόσμο. Η Λίντια ή, όπως αργότερα θα τη γνώριζε ο κόσμος, Λίμπι (Doc Libby) ήθελε μια μεγάλη οικογένεια. Ήθελε να φροντίσει τα παιδιά της, όπως δε φρόντισε κανείς την ίδια. Να τους παρέχει όσα ουδείς παρείχε στην ίδια. Μεγαλωμένη ανάμεσα σε ιδρύματα και θετές οικογένειες, κατόρθωσε με κρατική βοήθεια να μπει στο πανεπιστήμιο, να αποφοιτήσει από την ιατρική με ειδικότητα αναισθησιολόγου και να φτιάξει το σπιτικό που δεν είχε. Ο Κέβιν Ντουέιν Φερέλ Τζούνιορ ήταν το πρώτο της παιδί με τον Κέβιν. Ακολούθησαν ο Κέιλεμπ και τα δύο κορίτσια: Η Κέλσεϊ και η Χλόη, οι οποίες θα φρόντιζαν να κάνουν διάσημο ή ρεζίλι τον αδερφό τους στην πιο σπουδαία του στιγμή!

Μόνο που ο αδερφός τους δεν έγινε διάσημος στα 18 του ή στα 22, όταν η Ιντιάνα κέρδιζε το Κεντάκι και προχωρούσε στο Sweet Sixteen… Ο αδερφός τους ήταν διάσημος από τα δέκα του χρόνια! Η Κέλσεϊ ήταν τότε έξι ετών και η Χλόη τριών. Ο Κέιλεμπ, ο οποίος ήταν εννέα ετών και τον προκαλούσε σε αδερφικές μονομαχίες, άκουγε συχνά το ακλόνητο επιχείρημα του Κέβιν. «Google me».

Και τότε όλα τα κρυφά καμπανάκια και όλοι μυστικοί συναγερμοί που ακούγονται μόνο σε ώτα γονέων χτύπησαν…

                                                                            ###

Είναι Σάββατο πρωί, λίγο πριν τις 9… Είσαι παιδί, αλλά και δεν είσαι. Φοράς Adidas παπούτσια που μόλις σου τα χορήγησε η εταιρία και συμμετέχεις σε ένα τουρνουά, που κάποιος είπε στους γονείς σου να πληρώσουν 575 δολάρια για να παίξεις. Τα έδωσαν; Όχι, δεν τα έδωσαν. Είσαι, όμως, αρκετά καλός για να συμμετάσχεις και δωρεάν. Απρίλιος, 2005. Ετών, έντεκα και έντεκα μηνών. Ιδιότητα: Παιδί. Ταλέντο: Μπάσκετ. Ύψος: 1μ.47 εκατοστά. Προσόντα: Σταυρωτή ντρίμπλα, σκαστή πάσα με το ένα χέρι και σουτ στην κίνηση. Προδιαγραφές (σ.σ. από τη λίστα του 2004): Νούμερο 1 στη χώρα στην ηλικία του.

Αλήθεια τώρα; Ένα δεκάχρονο παιδί;

«Το πρόβλημα είναι μικρότερο για τα παιδιά. Εκείνοι που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τις δυνατότητες και ζαλίζονται από την προοπτική της φήμης και των χρημάτων είναι οι γονείς», θα απαντήσει ειδικός στα θέμα recruiting για τον παραλογισμό να φουσκώνουν τα μυαλά των παιδιών με τόσα πολλά τόσο νωρίς. Τόση ευθύνη, τόση πίεση… Ο Κέβιν senior λίγο καιρό πριν είχε λάβει ένα τηλεφώνημα.

- «Θέλουμε τον γιο σας στο καμπ, αλλά θα πρέπει να πληρώσει 575 δολάρια»

- «Λυπάμαι, δε θα μπορέσω».

Ο πρεσβύτερος Κέβιν συμπλήρωσε ότι ανάμεσα στις γραμμές εκείνοι που επικοινώνησαν μαζί του άφηναν να εννοηθεί ότι αν δεν λάβει μέρος ο Κέβιν στο τουρνουά, θα σταματήσει να εμφανίζεται το όνομα του στο ranking.

Ναι, και;

«Υπήρχαν κι άλλα παιδιά τότε που ήταν στο επίκεντρο, όμως δεν εξελίχθηκαν και δεν κατόρθωσαν να παίξουν σε υψηλότερο επίπεδο. Από τότε του το είχα ξεκαθαρίσει: Πρέπει να υπάρχει το βασικό σου πλάνο. Το μπάσκετ είναι το δεύτερο πλάνο. Δεν μπορεί να είναι το βασικό σου, γιατί πάντα θα είσαι έναν τραυματισμό μακριά από να χαθεί η καριέρα σου».

Πίσω στο 2005, η λίστα είχε δέκα ονόματα. «Google them», θα έλεγε και τώρα ο Κέβιν Φερέλ, με την περηφάνια ότι είναι ο μοναδικός από τους δέκα που πραγματικά έπαιξε μπάσκετ. Μόνο ένας ακόμα κατόρθωσε να φτάσει μέχρι το κολέγιο και οι υπόλοιποι είναι κουκίδες στο χάρτη. Οι ασήμαντες τελείες που συμπληρώνεις για να σχηματιστεί το τελικό σχέδιο. Ίσως να ήταν ατυχία. Ίσως να ήταν ασυνέπεια. Ίσως να μην ήταν αρκετά καλοί. Ίσως οι γονείς τους να μην μπόρεσαν να το διαχειριστούν. Ο Λίντια και ο Κέβιν έκαναν το αντίθετο από τους περισσότερους γονείς. Αντί να πιέσουν τον Κέβιν να αφοσιωθεί στο μπάσκετ, φρόντισαν να μην είναι το μπάσκετ η μοναδική του ασχολία.

«Σε πρώτη φάση θέλαμε να τον καθυστερήσουμε. Είχα προσέξει ότι ως παιδί δεν έπαιζε όσο πίστευα ότι ένα παιδί παίζει. Ήθελα να ευχαριστηθεί την παιδική του ηλικία», διηγείται η Doc Libbi, η οποία του έβγαλε το παρατσούκλι Γιόγκι, για τον απλούστατο λόγο ότι το παιδί, όπως το περίφημο αρκουδάκι, απλά δε μπορούσε να περιμένει για να φάει! Μπορούσε, όμως, να περιμένει για να φτάσει εκεί όπου το ταλέντο του τον οδηγούσε. Και η υπομονή ήταν αρετή… Όπως και η ταπεινότητα, κάτι που τον δίδαξαν οι γονείς του. Εκείνο το άρθρο, το οποίο τον παρουσίαζε ως νούμερο ένα προοπτική της χώρας στην ηλικία του, εκτυπώθηκε, πλαστικοποιήθηκε, αναρτήθηκε στον τοίχο και δεν συζητήθηκε ξανά!

«Φυσικά και εκείνη την εποχή έπαιζε πολύ μπάσκετ. Προτιμούσε να κάνει προπόνηση από το να παίζει με τους φίλους του ή τα αδέρφια του. Δεν είχα ιδέα πόσο καλός ήταν μέχρι που είδα να τον συγκρίνουν με άλλα παιδιά της ηλικίας του. Τότε, αντιληφθήκαμε ότι πρέπει να προλάβουμε τον εγωισμό του. Για να τον βοηθήσαμε τον ενθαρρύναμε να δοκιμάσει κι άλλα αθλήματα. Ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, μέχρι και γυμναστική. Θεωρώ ότι με τον τρόπο αυτόν τον βοηθήσαμε να χαλαρώσει και να μην την «ψωνίσει» με το μπάσκετ – τουλάχιστον όχι σε αυτή την ηλικία».

Ο Γιόγκι παρέμεινε παιδί. Εκείνη την εποχή που βγήκε το άρθρο είχε μόλις γίνει δεκτός στο περιβόητο ιδιωτικό σχολείο «Park Tudor», λάτρευε το van που είχαν μόλις αγοράσει οι γονείς του για να ταξιδεύουν, έπαιζε Xbox και έκανε ό,τι αγγαρεία του ζητούσαν στο σπίτι. Έπλενε τα πιάτα. Έβγαζε έξω τα σκουπίδια. Κούρευε το γκαζόν. Και δεν σκέφτηκε ποτέ ότι κάποιοι ανυπομονούν να δουν την εξέλιξή του…

                                                                             ###

Το γήπεδο ήταν γεμάτο κόσμο. Ο Γιόγκι είχε διανύσει τη διαδρομή. Στα 18 του χρόνια ήταν απόφοιτος του ιδιωτικού σχολείου και «δεσμευμένος» με το πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, το οποίο είχε κερδίσει την κούρσα από Μπάτλετ, Φλόριντα, Βιρτζίνια και Wake Forest – ήταν, επίσης, νούμερο 19 προοπτική της χώρας και νούμερο τρία point guard για το 2012. Οι περισσότεροι δεν του έδιναν καν τετραετία στο κολέγιο. Θεωρούσαν ότι θα κάνει νωρίτερα το άλμα για το ΝΒΑ  ̇εξάλλου - και δεν είναι ιεροσυλία, αλλά στατιστικά δεδομένα - ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία των Hoosiers, ο οποίος αναδείχθηκε πρώτος σε ασίστ και πόντους για δύο σερί σεζόν πίσω από τον Αϊζάια Τόμας! Ο Γιόγκι δε βιαζόταν. Έμαθε από τους γονείς του το περίφημο «trust the process» και η τετραετία στον κολέγιο τον βοήθησε να ολοκληρώσει την αντίληψη του για το παιχνίδι. Να ολοκληρώσει εκείνο που οι προπονητές του περιέγραφαν ως «εκτελεί τα επιθετικά συστήματα με χειρουργική ακρίβεια».

Τέσσερα χρόνια και αμέτρητα ρεκόρ μετά, είχε φτάσει εκεί που ονειρευόταν. Όνειρο και απωθημένο να κατακτήσει το Εθνικό πρωτάθλημα. Έφτασε το 2015 στην τρέλα του Μαρτίου, αλλά αποχαιρέτησε νωρίς. Και τώρα ήταν εκεί! Στην σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του, με όλο τον κόσμο να παρακολουθεί. Με τον πρεσβύτερο Κέβιν, τον Κέιλεμπ, την Λίμπι, την Κέλσεϊ και τη Χλόη!

19 Μαρτίου του 2016, μπροστά σε 16.824 θεατές και, φυσικά, σε εθνική, τηλεοπτική κάλυψη, οι αδερφές του γίνονται viral. Η Ιντιάνα κερδίζει το Κεντάκι. Ο Γιόγκι έχει 18 πόντους, πέντε ριμπάουντ και τέσσερις ασίστ. «Τους είπα να μην διανοηθούν να φορέσουν το ίδιο μπλουζάκι απέναντι στο επόμενο ματς. Είμαστε στο Sweet Sixteen τώρα και δεν είναι αστείο».

25 Μαρτίου, 20.155 θεατές στο γήπεδο, και φυσικά εθνική, τηλεοπτική κάλυψη. Η Χλόη, η Λίμπι και η Κέλσεϊ τηρούν το λόγο τους. Δεν φοράνε το ίδιο μπλουζάκι. Φοράνε άλλο…

Ο Γιόγκι Φερέλ σκοράρει 25 πόντους, ωστόσο η ομάδα του χάνει το ματς και η κολεγιακή του πορεία ολοκληρώνεται. Το όνειρο μένει απωθημένο. Ο Γιόγκι Φερέλ δεν θα κατορθώσει να κατακτήσει το πρωτάθλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν τον εμποδίζει κανείς να το κάνει στην Ελλάδα. Αρκεί να βρουν οι αδερφές του και αυτή τη φορά το κατάλληλο μπλουζάκι να φορέσουν…

Yogi life…