Κρίνω: σχηματίζω γνώμη, νομίζω, θεωρώ…
Κλίση: Κρίνω, κρίνεις, κρίνει, κρίνουμε, κρίνετε, κρίνουν…
Παθητική φωνή: Κρίνομαι
Κλίση: Κρίνομαι, κρίνεσαι, κρίνεται, κρινόμαστε, κρίνεστε, κρίνονται.
Αόριστος: Κρίθηκα
Παρατατικός: Κρινόμουν
Μέλλοντας στιγμιαίος/εξακολουθητικός/συντελεσμένος: Θα κριθώ / θα κρίνομαι / θα έχω κριθεί...
Θα τον κρίνεις για το μαλλί... Θα τον κρίνεις για τα τατουάζ... Θα τον κρίνεις για τα παπούτσια... Θα τον κρίνεις για τις δηλώσεις... Θα τον κρίνεις για τον πανηγυρισμό… Θα τον κρίνεις για τα stories στο instagram... Θα τον κρίνεις για το νησί που θα επιλέξει να πάει διακοπές... Για τη νυχτερινή του διασκέδαση... Για τη σύντροφό του... Για τις παρέες του... Θα τον κρίνεις για όλα εκείνα που ενδεχομένως να ήταν, αλλά δεν είναι. Ξεχνώντας πως, κατά παράφραση της διάσημης σκηνής στο βιβλιοπωλείο του Νότινγκ Χιλ, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης (σ.σ. και ενδεχομένως κάτω από την επιφάνεια πολλοί ακόμα Εμμανουηλίδηδες) είναι και κάτι άλλο…
I'm just a boy standing in front of his mom, asking her to love him...
ή
in front of a dream..
Μπορείς εσύ να διαλέξεις για ποιο θες να τον κρίνεις. Και αν θες να συνεχίσεις να τον κρίνεις για όλα εκείνα που αποτελούν τη βιτρίνα, αλλά όχι την ουσία. Σίγουρα όχι για τον 20χρονο ακραίο, που χθες επέτρεψε σε όλη την Ελλάδα να δει τα δάκρυα που τόσο καιρό κατέκλυζαν την ψυχή του. Δεν είναι απλώς ένα γκολ που αφιερώνει στη μητέρα του. Είναι, βλέπετε, και Ιανουάριος. Ήταν Ιανουάριος και όταν πριν τέσσερα χρόνια έχασε τη μητέρα του. Κι αν τότε χρειάστηκε ο Παναθηναϊκός για να αντέξει την απώλεια της μάνας, χθες χρειάστηκε η μάνα για να τον ωθήσει να αντέξει στον Παναθηναϊκό. Ακριβώς όπως τα περιέγραφε το καλοκαίρι στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στο SDNA.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα. Ήταν βράδυ όταν το έμαθα. Ο πατέρας μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι η μαμά ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και πως μπορεί να την χάσουμε. Εννοείται ότι μετά τον χαμό της μαμάς μου λύγισα. Για μια εβδομάδα δεν μιλιόμουν. Στη συνέχεια όμως έβαλα κάτω τον εαυτό μου και είπα: «Δεν γίνεται να σε αφήσει πίσω αυτό. Εννοείται θα σου δίνει δύναμη, εννοείται ότι θα την σκέφτεσαι, αλλά πρέπει να συνεχίσεις. Μετά από αυτό έγινα πιο δυνατός. Πλέον αντιμετωπίζω τα προβλήματα διαφορετικά. Την μαμά μου την έχω συνέχεια στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Ξέρω ότι είναι κάπου εκεί πάνω και με προσέχει. Μια τέτοια απώλεια δεν την ξεπερνάς ποτέ, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτή».
Το ποδόσφαιρο έγινε το καταφύγιό του. Δύο ώρες την ημέρα; Δύο ώρες την ημέρα. Μερικές φορές πρέπει να παίρνεις απλώς αυτό που έχει να σου δώσει η ζωή ως διέξοδο. «Με έκανε να ξεχνιέμαι. Είπα στον εαυτό μου: «Κοίτα να δεις, η μαμά είναι από πάνω και σου δίνει δύναμη. Είσαι πιο δυνατός και κάνεις πιο πολλά». Προσπάθησα να το δω διαφορετικά». Ο Παναθηναϊκός τού έδωσε τη δυνατότητα αν θέλει να μην αγωνίζεται, η Μαρία Ψυχουντάκη στάθηκε δίπλα του, η οικογένεια αγκαλιάστηκε κάτω από τα φτερά του Νίκου Εμμανουηλίδη και έμεινε ενωμένη. Η Μαρία, ο Παναγιώτης, ο Δημήτρης, η Σοφία… Για να ξεπεράσουν, αλλά να μην ξεχάσουν. Για να συνεχίσουν…
Και ο Δημήτρης έπρεπε να συνεχίσει. Ακόμα και σε μέρες που το μόνο που θα ήθελε ήταν να δει τη μητέρα του. Όπως στην ημέρα της μητέρας… «Μακάρι να σε είχα εδώ να σου ‘λεγα χρόνια πολλά. Το πιο όμορφο πράγμα που κρατάω στην καρδιά μου»…
Ήταν απλώς ένα αγόρι. 17 ετών όταν έχασε τη μαμά του. 16 ετών και τριών μηνών. 16 ετών και τριών μηνών, που ότι είχε αρχίσει να βλέπει ότι το όνειρό του μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Και δεν ήταν ένα όνειρο που ήρθε αβίαστα, όπως στις παραμυθένιες ιστορίες άλλων ταλαντούχων παικτών. Η ιστορία του Δημήτρη Εμμανουηλίδη είχε περισσότερα όχι από ναι.
Σε ηλικία έντεκα ετών τον απορρίπτει ο Παναθηναϊκός. Σε ηλικία 13 ετών δοκιμάζεται από τον Ολυμπιακό ως δεξί μπακ. Απορρίπτεται. Σε ηλικία 14 ετών τον παρακολουθεί ο Μιχάλης Βλάχος για λογαριασμό της ΑΕΚ. Τον απορρίπτει. Δοκιμάζεται ξανά στον Ολυμπιακό, μετά από πρόσκληση του Γιάννη Αμανατίδη. Κόβεται εκ νέου. Σε ηλικία 15 ετών ανηφορίζει προς τη Λαμία, όπου έκανε δοκιμές ο ΠΑΟΚ. Αρνητική απάντηση. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους κατηφορίζει στην Τρίπολη και δοκιμάζεται από τον Αστέρα. Για πρώτη φορά ακούει «ναι», μόνο που η πρόταση συνεχίζεται με «αλλά». Ο Μίλαν Πάβλοβιτς ενημερώνει τον πατέρα του Δημήτρη ότι θα τον ήθελε στις ακαδημίες του συλλόγου, αλλά δεν έχει σπίτι να του παραχωρήσει.
Πόσοι, στη θέση του, θα είχαν συνεχίσει; Πόσοι δε θα τα παρατούσαν να ασχοληθούν με κάτι λιγότερο ψυχοφθόρο; Στις πόσες απορρίψεις τα παρατάει ο άνθρωπος; Αναλόγως τον άνθρωπο. Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης δεν τα παράτησε και η όγδοη φορά ήταν η τυχερή του. Ο Παναθηναϊκός τον κάλεσε εκ νέου και τότε – γιατί ως εκείνη τη στιγμή από προσκλήσεις άλλο τίποτα – βρέθηκε κάποιος να αξιολογήσει σωστά το ταλέντο και τις δυνατότητές του.
Ο Δημήτρης Μάρκος έκανε τον Νοέμβριο του 2015 την επαφή και ένα μήνα μετά, ο 15χρονος επιθετικός βρέθηκε για δεύτερη φορά στη σύντομη πορεία του να φοράει τα πράσινα. Δοκιμαστικά πάντα, μην παίρνουμε και αέρα! Έμεινε δύο εβδομάδες, έκανε καθημερινές προπονήσεις και στο πέρας της δοκιμής θα έπαιρνε το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο της ζωής του: Θα γινόταν μέλος του Παναθηναϊκού, αρχικά με πολλά πήγαινε-έλα στη Θήβα και από τα μέσα του 2016 ως μόνιμος κάτοικος Κορωπίου. Μετακόμισε στις εγκαταστάσεις του τριφυλλιού, άλλαξε σχολείο και είπε «όχι» στον Ολυμπιακό, όταν προσπάθησε – εκ των υστέρων – να κλέψει τον «μικρό». Ο Νίκος Εμμανουηλίδης, πατέρας του Δημήτρη, ήταν κάθετος και δεν είχε σκοπό να προδώσει το λόγο του. Ομοίως και ο μικρός. «Συζήτησα με τον πατέρα μου και του είπα: «Δεν τους εμπιστεύομαι, δεν ξεχνάω ότι με απέρριψαν τρεις φορές». Επίσης δεν μπορούσα να μην σκεφτώ ότι ο μπαμπάς είχε δώσει τον λόγο του στον κ. Μάρκο. Ήταν σαν να τον είχα δώσει και εγώ. Γι’ αυτό και επέλεξα τον Παναθηναϊκό».
Μπορεί να καταφέρεις να πείσεις μια ομάδα να σου εμπιστευτεί μια θέση, είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση να την εμπιστευτείς να επενδύσει σένα. Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης άρχισε να υπάρχει. Να είναι ορατός. Επαγγελματικό συμβόλαιο, προετοιμασία με την πρώτη ομάδα, συμμετοχές ̇όλα πριν καν κλείσει τα 18 του χρόνια, ενώ είναι μαθητής λυκείου κι ενώ ακόμα βρισκόμαστε στην ίδια χρονιά που βίωσε την απώλεια με το θάνατο της μητέρας του. Ακολούθησε η επέκταση του συμβολαίου του, ο Γιώργος Δώνης, τα δάκρυα στην Ξάνθη, το γκολ με τη Λαμία, η ενηλικίωση, το πειθαρχικό παράπτωμα, οι ατομικές προπονήσεις, η απομόνωση, ο δανεισμός, η κρίση, η κριτική, τα εύκολα και βιαστικά συμπεράσματα…
Ακολουθεί ο δανεισμός του στον Πανιώνιο και ο τραυματισμός. Το φάντασμα της απόρριψης επέστρεφε να τον στοιχειώσει. Κατάφερε να κρατήσει το κεφάλι του έξω από το νερό, να παίρνει βαθιές ανάσες κάθε φορά που σκόραρε, να γεμίζει τα πνευμόνια του με αντοχές. Θα τις χρειαζόταν για την επιστροφή του στον Παναθηναϊκό. 20 λεπτά με τον ΟΦΗ. 18 λεπτά με τον ΠΑΣ Γιάννινα. 8 λεπτά με τον ΠΑΟΚ. Αυτές ήταν όλες κι όλες οι συμμετοχές του. Και χθες; Τρία λεπτά! Σε τρία λεπτά θα τον κρίναμε, σε τρία λεπτά θα κρινόταν.
Και αν δεν ήταν το γκολ ή η αφιέρωση. Αν δεν ήταν η συνέντευξη ή τα δάκρυα. Ναι, θα το είχαμε ξεχάσει.
Είναι απλώς ένα αγόρι που στέκεται μπροστά σε ένα όνειρο. Και παλεύει να το πραγματοποιήσει.
