Εν αρχήν ην ο ρομαντισμός. Ο Ιορδάνης Αμανατίδης που αποφάσισε να πάρει την οικογένειά του από το Κλείτος Κοζάνης και να μεταναστεύσουν στην Γερμανία. Ο Γιάννης, ο οποίος ήταν μόλις εννέα ετών και έπρεπε να αφήσει πίσω του φίλους και όλα όσα στα παιδικά μάτια φαντάζουν υπέροχα, μεγαλώνοντας στην επαρχία. Η Στουτγάρδη, όπου η εξαμελής οικογένεια εγκαταστάθηκε. Η Swabian Stuttgart, όπου το 1991 ο Γιάννης ξεκινάει να παίζει ποδόσφαιρο. Η μεγάλη Στουτγάρδη, όπου ένα χρόνο μετά θα συνεχίσει να ξεδιπλώνει και ταυτόχρονα να ανακαλύπτει και ο ίδιος το ταλέντο του. Ο Κώστας Παπανδραφύλλης, ο αειθαλής φροντιστής του συλλόγου, που θα αποτελέσει σύμβουλο και στήριγμά του στα δύσκολα.
Η ωρίμανση ήταν δύσκολη. Αναμενόμενα δύσκολη. Ναι, είχε κάτι που τον έκανε να ξεχωρίζει. Ναι, η Στουτγάρδη που έδινε σημασία, αλλά υπάρχει και η ιεραρχία, υπάρχει και η διαδικασία. Δανεισμός και επιστροφή: Γκρόιτερ Φιρτ και πάλι πίσω. Ντεμπούτο και ενθουσιασμός. 36 ματς, εννέα γκολ, τέσσερις ασίστ τη σεζόν 2002-3. Νέος δανεισμός. Νέος δανεισμός. Πισωγυρίσματα. Λίγο Άιντραχτ Φρανκφούρτης, λίγο Καϊζερσλάουτερν, λίγο εκεί, λίγο εδώ, πουθενά μόνιμα και σίγουρα. Μέχρι που αποφάσισε η Άιντραχτ να τον αγοράσει και δεν θα τον αποχωριζόταν ποτέ… Σχεδόν ποτέ. Ο Γιάννης Αμανατίδης θα παίξει συνολικά εφτά σεζόν στην ομάδα της Φρανκφούρτης, θα γίνει τοτέμ για τους οπαδούς της, θα γίνει ο πρώτος πετυχημένος Έλληνας στην Bundesliga και θα ολοκληρώσει την καριέρα του το 2012 σε ηλικία μόλις 31 ετών.
Ο ρομαντισμός ακολουθείτε από την ίντριγκα. Ο αδικημένος. Ο λυτρωτής. Ο επαναστάτης. Πολλοί τίτλοι για την πορεία του Γιάννη Αμανατίδη στην Εθνική ομάδα. Το 2004 θα μπορούσε να πανηγυρίζει το Euro στην Πορτογαλία και να παίζει στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Δεν έκανε τίποτα από τα δύο. «Ρώτησα τον Ότο Ρεχάγκελ γιατί με άφησε έξω από το Euro. Μου εξήγησε τους λόγους και τους αποδέχτηκα», είχε πει για το Euro και στη διάρκεια της προετοιμασίας για την Ολυμπιακή ομάδα θα σπάσει το πόδι του. Πρέπει και να σε θέλει μερικές φορές… «Μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο έχασα όλα όσα είχα να χάσω. Η ομάδα μου και η χώρα μου ακόμα δεν έχουν δει τα καλύτερά μου».
Τα καλύτερα ήρθαν με τον καιρό. Ο Ότο Ρεχάγκελ τον κάλεσε, τον καθιέρωσε και στην Τουρκία, στις 17 Οκτωβρίου του 2007 την πήραμε την Πόλη, την πήραμε την πρόκριση και κάτσε δες το Ερντογάν στο youtube. Το γκολ του ήταν το σπουδαιότερο που πέτυχε ποτέ με τα γαλανόλευκα, αφού έδινε την πρόκριση στο Euro 2008, μια διοργάνωση στην οποία ήταν βασικός σε μια εποχή που ήταν στα καλύτερά του. Μετά, ήρθε το 2010 και το σχίσμα. Ο Γιάννης Αμανατίδης, ο Φάνης Γκέκας και ο Σωτήρης Κυργιάκος αποχωρούσαν από την Εθνική ομάδα και άφηναν πίσω τους συντρίμμια.
Οι δύο παρέμειναν ανένδοτοι στην απόφασή τους, ο Φάνης Γκέκας επέστρεψε για να… χάσει το πέναλτι το 2014, και ο άσος της Άιντραχτ είχε μιλήσει σκληρά για τα τεκταινόμενα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα εκείνη την εποχή. «Είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτά που είπα και το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος -δημοσιογράφος, παίκτης ή παράγοντας- να με πάρει στο τηλέφωνο και να μου ζητήσει το λόγο, αποδεικνύει πόσο δίκιο έχω στα όσα δήλωσα σχετικά με την Εθνική. Έχω μάθει να λέω όσα πιστεύω και μου είναι αδιάφορο αν η γνώμη μου αρέσει ή δεν αρέσει στους περισσότερους. Με εξοργίζουν αυτά που συνέβαιναν στην ομάδα και για το λόγο αυτό έφυγα».
Μίλησε για κλίκες, μίλησε για έλλειψη σεβασμού, για έλλειψη αγάπης στη φανέλα, για μόνιμους βασικούς, για δεδομένες επιλογές από τον εκάστοτε προπονητή. Δε μίλησε για τη Μάρω Λύτρα, η οποία ήταν ένας ακόμα λόγος που κατά καιρούς ήταν στην επικαιρότητα. Η ροζ επικαιρότητα, ακολουθεί την ίντριγκα και τον ρομαντισμό. Οι δυο τους είχαν σχέση για ένα μικρό χρονικό διάστημα, έγιναν θέμα για τον απατεώνα που τους έκλεψε λεφτά, η Μάρω τον αποκάλεσε την καλύτερη σχέση της ζωής της (σ.σ. καλύτερος και από τον Καραφώτη, Μάρω; Μίλα μου, ναι μίλα μου), έχουν συνεργαστεί επαγγελματικά καθότι διατήρησαν καλές σχέσεις και αν θέλετε περισσότερα, ανατρέξτε στο αρχείο των περιοδικών ποικίλης ύλης.
Στο περιθώριο και στη σκιά, όσων τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας ο Γιάννης Αμανατίδης έκανε όσα έπρεπε για να γίνει προπονητής. Έδωσε εξετάσεις, πήρε δίπλωμα, και άρχισε να εργάζεται. Ήταν προπονητής στην ομάδα Κ20 του Ηρακλή και για ένα φεγγάρι διαδέχτηκε τον Νίκο Παπαδόπουλο στην πρώτη ομάδα και όταν κατάλαβε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο για τους προπονητές δεν έχει μεγάλες διαφορές από το ελληνικό ποδόσφαιρο για τους προπονητές έφυγε και πάλι έξω. Δούλεψε δίπλα στον Πέτερ Ζέιντλερ στην Σεντ Γκάλεν, λαμβάνοντας εύσημα για τον τρόπο που προετοίμαζε τους επιθετικούς της ομάδας. Έμεινε ενάμιση χρόνο, αλλά εξοργίστηκε με την πρόσφατη πρόταση της διοίκησης για μονοετή ανανέωση, τη στιγμή που το υπόλοιπο τεχνικό τιμ υπέγραφε ως το 2025.
«Νιώθω ότι δεν εκτιμήθηκε η δουλειά μου», εξηγούσε πριν μερικές ώρες στους Ελβετούς δημοσιογράφους και πρόσθετε ότι δε θα βιαστεί να επιλέξει τον επόμενο προορισμό του. Φαίνεται ότι βιάστηκε ο ΠΑΟΚ για εκείνον… Ο Γιάννης Αμανατίδης επέστρεψε στην επικαιρότητα και δε χρειάζεται bold στην γραμματοσειρά για να κάνει τη δουλειά του. Προτιμούσε πάντα να την κάνει ήσυχα...
