MENU

Η ήττα του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό πόνεσε πολύ για δυο λόγους – ο πρώτος είναι ο προφανής και εξωαγωνιστικός: αφορά στην διοίκηση των «Ερυθρολεύκων» και δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Κάθε μέρα που ο ΠΑΟΚ έχει την ευκαιρία  να τιμωρήσει αυτούς τους ανθρώπους για όσα του έχουν κάνει αλλά για και όσα κάνουν γενικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, και δεν το πετυχαίνει, είναι μια θλιβερή μέρα. 

Ο δεύτερος είναι καθαρά αγωνιστικός και αφορά στην διαπίστωση ότι ο κύκλος  αυτού του ΠΑΟΚ, του πιο επιτυχημένου ΠΑΟΚ στην ιστορία του συλλόγου, έχει κλείσει. Δεν πρόκειται για κάτι απρόσμενο. Όσοι τον έχτισαν γνώριζαν ότι είχε κοντινή ημερομηνία λήξης. Οι ηλικίες των περισσοτέρων παικτών που σήκωσαν το βάρος τα προηγούμενα χρόνια (Αντρέ,  Μάτος, Βαρέλα, Μαουρίσιο, Μπίσε) λένε όλη την αλήθεια. 

Ενδεχομένως οι τραυματισμοί να επέσπευσαν την ανάδειξη αυτής της σκληρής πραγματικότητας που έγινε ακόμα πιο δύσκολη εξαιτίας δυο μάλλον  απροσδόκητων συμβάντων: της ξαφνικής καλοκαιρινής αποχώρησης του Λουτσέσκου και του αποκλεισμού από την Ευρώπη που δεν επέτρεψε στην ομάδα την ουσιαστική μεταγραφική της ενίσχυση.

Πιθανότατα, με τον Λουτσέσκου στον πάγκο, οι ποδοσφαιριστές που φέτος είναι σκιά του εαυτού τους (Μπίσεσβαρ, Άκπομ, Βαρέλα και άλλοι) να έβγαζαν μια ακόμα σεζόν υψηλού επιπέδου. Ο Ρουμάνος ήταν για τον συγκεκριμένο ΠΑΟΚ κάτι περισσότερο από προπονητής – ήταν η καρδιά του.  Σε  κάθε περίπτωση αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ. Οπότε ας σταθούμε σε όσα βλέπουμε: στο γεγονός δηλαδή ότι με τον Αμπέλ επέστρεψαν στα κυβικά που είχαν πριν έρθουν στον ΠΑΟΚ – καλοί αλλά όχι τίποτα σπουδαίο.

Ο Πορτογάλος χρεώνεται ότι δεν κατάφερε ποτέ να δεθεί ψυχολογικά με τους παίκτες και άρα δεν κατάφερε να κάνει τον ΠΑΟΚ δική του ομάδα. Τα τακτικά λάθη ή κάποια μέτρια κοουτσαρίσματα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το βασικό είναι ότι διαχειρίζεται την ομάδα του Ράζβαν, ένα χρόνο μεγαλύτερη σε ηλικία, χωρίς την πείνα του πρωταθλήματος και τον θυμό της αδικίας. 

Σε αυτό το σύνολο προσπάθησε και προσπαθεί να περάσει ορισμένες δικές του ιδέες, όχι με μεγάλη επιτυχία. 
Φταίει ο ίδιος ή οποιοσδήποτε διαδεχόταν τον Λουτσέσκου θα αντιμετώπιζε το ίδιο θέμα; Αυτό πρέπει να το κρίνουν οι διοικούντες. 

Το αποτέλεσμα  πάντως είναι ότι ο ΠΑΟΚ μπαίνει στο γήπεδο, ανασφαλής, σχεδόν φοβισμένος, σχεδόν σε όλα τα ντέρμπι.  Επειδή ο ίδιος ο Αμπέλ, έχοντας στα χέρια του ένα ρόστερ που δεν τον καλύπτει, νιώθει ανασφαλής.  

Την Κυριακή,  με τέτοια ατμόσφαιρα στην Τούμπα, ο «Δικέφαλος» έπρεπε να μπει και να πιάσει τον  αντίπαλο από τον λαιμό. Να τον κλείσει στα καρέ του και να τον σφυροκοπά, έστω για ένα εικοσάλεπτο  - κι ας το έτρωγε στην αντεπίθεση. Αυτό περίμενε και ο ίδιος ο Μαρτίνς άλλωστε που κράτησε τον Ολυμπιακό σε πολύ πιο χαμηλά μέτρα, προκειμένου να απορροφήσει την πίεση. Η οποία δεν ήρθε σχεδόν ποτέ. Διότι ο Αμπέλ είχε περάσει με συνεχόμενες δηλώσεις  την πεποίθηση στους ποδοσφαιριστές του ότι το ματς θα είναι κλειστό και πρέπει να είναι προσεκτικοί και να αποφύγουν τα λάθη. Κι έτσι εμφανίσθηκαν. Περισσότερο συγκρατημένοι και λιγότεροι επιθετικοί. 

Η ανάλυση του Αμπέλ μπορεί να ήταν σωστή αλλά η ψυχολογική  προετοιμασία για εντός έδρας ντέρμπι τίτλου αποδείχθηκε λάθος. Ο ΠΑΟΚ πέρυσι αντιμετώπιζε κάθε ματς με τον αέρα του καλύτερου – δεν σας βλέπω έλεγε στους αντιπάλους και ό,τι και να κάνετε δεν θα με κερδίσετε. Φέτος νομίζω ότι ο ίδιος ο Πορτογάλος θεωρεί τον ΠΑΟΚ χειρότερο του Ολυμπιακού!  Και τούτο είναι ένα μήνυμα που περνάει με πολλούς και διάφορους τρόπους στους ποδοσφαιριστές. 

Την ώρα λοιπόν που οι «Ασπρόμαυροι» για τους παραπάνω λόγους,  όχι απλώς έμειναν  στάσιμοι αλλά έκαναν βήματα πίσω, ο   Ολυμπιακός συνέχισε για δεύτερη χρονιά με τον ίδιο, καλό προπονητή, πάνω – κάτω το ίδιο καλό ρόστερ, διόρθωσε το καλοκαίρι τις χτυπητές περυσινές του αδυναμίες, με στόπερ (Σεμέντο) και σέντερ φορ (Ελ Αραμπί) πρώτης γραμμής και απέκτησε την ωριμότητα ως ομάδα για να διαχειριστεί τις δυσκολίες κάθε παιχνιδιού (η περυσινή, εντελώς ανώριμη προσέγγιση του ίδιου ματς στην Τούμπα, που οδήγησε σε τριάρα, με την φετινή, σαφώς πιο σοβαρή, δείχνει μεταξύ άλλων και την πρόοδο του Μαρτίνς)  Το  προσπέρασμα ήταν λογικό.   

Για να προσπεράσει ξανά ο  ΠΑΟΚ (γελάω με όσους φαντάζονται ότι ο «Δικέφαλος» θα επιστρέψει σε προ Σαββίδη εποχές ή ο Ολυμπιακός θα πάρει καμιά εικοσαριά τίτλους σερί),  και ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει η χρονιά (και ευελπιστώ ότι θα τελειώσει με τίτλο) οφείλει να σχεδιάζει από τώρα την επόμενη πενταετία. 
Αλλά για να το κάνει αυτό, οφείλει επίσης να αποφασίσει αν θα συνεχίσει με τον Αμπέλ (και τον Μπράνκο), είτε πάρει το νταμπλ, είτε τα χάσει όλα. 

Υ.Γ. O ΠΑΟΚ υποδέχθηκε τον Ολυμπιακό σε ένα από τα κρισιμότερα ματς της σεζόν, χωρίς πεσίματα, χωρίς "Ριζούπολες" και σπασμένες πόρτες, μέσα σε εντυπωσιακή ατμόσφαιρα. Δεν προσπάθησε να πάρει την νίκη με τρομοκρατία αλλά με ποδόσφαιρο. Ηττήθηκε χάρις σε δυο αμφισβητούμενες φάσεις που - πιθανότατα - ορθώς σφυρίχτηκαν (ή δεν σφυρίχτηκαν) εναντίον του. Ξένος διαιτητής και VAR, πράγματα για τα οποία ο ΠΑΟΚ πάλεψε, εξασφάλισαν στον Ολυμπιακό την πιο δίκαιη διαιτησία που θα μπορούσε να έχει και που δεν είχαν ποτέ οι αντίπαλοι του επί μια εικοσαετία. Αλλά εντάξει, μη σας το χαλάω ,εσείς, όταν δεν σας βολεύει ένα αποτέλεσμα, συνεχίστε τις ανοησίες περί χαλίφηδων και την ειρωνεία στην εξυγίανση. Η βλακεία έτσι κι αλλιώς είναι αήττητη.

Με τον Αμπέλ ή χωρίς;