Με προσωπικότητα. Με καταπληκτικούς παίκτες σε κάθε γραμμή. Με γκολ. Άλλη μια εμφάνιση που μοιάζει ανεξήγητη. Κι, όμως, υπάρχει εξήγηση. Και είναι απλή. Ρεάλ Μαδρίτης. Αρκεί το όνομα, αρκεί η φανέλα, αρκεί η ιστορία, αρκεί ένας σπουδαίος προπονητής, αρκούν ποδοσφαιριστές που πολλές φορές αμφισβητήθηκαν μα απάντησαν κάθε φορά εκεί που έπρεπε, όπως έπρεπε.
Πόσες ομάδες θα είχαν καταρρεύσει αν είχαν βρεθεί πίσω με 2-0 πολύ νωρίς μέσα στο «Άνφιλντ»; Πόσα παιχνίδια θα είχαν τελειώσει στο τέταρτο κιόλας αν η Λίβερπουλ ήταν μπροστά με δύο γκολ στην έδρα της;
Υπάρχει μία που δεν κατέρρευσε, μία που δεν λύγισε, μία που το γύρισε. Μία που θα μπορούσε να το κάνει και έκανε. Το να είσαι 2-0 πίσω στο σκορ στο πρώτο τέταρτο και να μην καταρρέεις ψυχολογικά δεν είναι τύχη. Πέρυσι στο «Etihad» οι Μαδριλένοι πήγαν και πήραν το 4-3 ενώ στο 10' ήταν με 2-0 στην πλάτη. Επειδή μπορούν…
Και φέτος η Ρεάλ το έκανε χάρη στον πάντα ταπεινό Λούκα Μόντριτς. Τα λόγια πια έχουν στερέψει για αυτόν τον παίκτη. Τι άλλο να πεις, τι άλλο να γράψεις για τον Κροάτη. Ακόμα και στα ποδοσφαιρικά… γεράματά του, έκανε τους νεότερούς του να φαίνονται… χαζοί μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δίδαξε μπάλα για άλλη μια φορά.
Το έκανε χάρη στον μάγο Βινίσιους. Το καλύτερο εξτρέμ στον κόσμο, στα 22 του, έδωσε το σύνθημα για την ανατροπή, αυτός που χάρισε ένα Τσάμπιονς Λιγκ στη «βασίλισσα» μερικούς μήνες νωρίτερα, έδωσε πνοή στους συμπαίκτες του και έβαλε ξανά την ομάδα στο παιχνίδι.
Το έκανε χάρη στον Φεντερίκο Βαλβέρδε, ο οποίος έχει ξαναβρεί τον καλό εαυτό του, είναι ασταμάτητος και άπιαστος, ένα… τρεχαντήρι που κινεί την ομάδα.
Το έκανε χάρη στον πολύ πολύ υποτιμημένο Νάτσο, ο οποίος «έσβησε» τον Μοχάμεντ Σαλάχ. Χρειάστηκε να «φάει» πολύ πάγκο ο Ισπανός τα προηγούμενα χρόνια για να πεισμώσει, να δουλέψει ακόμα πιο πολύ και να γίνει καλύτερος.
Κι αν στο πρώτο ημίχρονο η Λίβερπουλ κάτι έκανε μέσα στο γήπεδο, στο δεύτερο ήταν σαν να να βγήκε στον αγωνιστικό χώρο μόνο η Ρεάλ. Και ήταν ομάδα με τα όλα της. Ο Μιλιτάο ήταν σαν να είχε βγει να κάνει περίπατο στην περιοχή των «κόκκινων», ο Καρίμ Μπενζεμά δεν θα μπορούσε να μην σκοράρει κι αυτός για να «σφραγίσει» τον θρίαμβο. Στο ημίχρονο στα αποδυτήρια ο Γάλλος το είπε στους συμπαίκτες του. «Μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε να τους βάλουμε και δύο και τρία γκολ».
Αυτό είναι το DNA αυτής της ομάδας με τα 14 τρόπαια στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Αυτό είναι το σθένος των παικτών της, αυτή είναι η δύναμη της ιστορίας του συλλόγου. Όπως και αν θέλει ο καθένας να το πει, αυτή είναι η Ρεάλ Μαδρίτης.
«Ο Πεπ Γκουαρδιόλα μου είχε πει κάποτε ότι ομάδες όπως είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, που έχει ήδη τέτοια ιστορία σε αυτή την διοργάνωση, αντιδρούν καλύτερα στα δύσκολα. Το κλειδί είναι να καταφέρεις να διαχειριστείς μια κρίση όταν αυτή προκύπτει» είχε πει σε συνέντευξή του στην «Equipe» ο Ουνάι Έμερι.
Η απόκρουση στο πέναλτι του Λιονέλ Μέσι στο Παρίσι, το γκολ του Μπενζεμά στον Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα, η καταπληκτική πάσα του Μόντρις με το εξωτερικό στον Ροντρίγκο κόντρα στην Τσέλσι, το πέναλτι α λα Πανένκα του Μπενζεμά στο Μάντσεστερ, οι σωτήριες αποκρούσεις του Τιμπό Κουρτουά στο Παρίσι… Μερικά δευτερόλεπτα που αν τα ενώσεις γράφουν την ιστορία.
«Δεν χάσαμε την αυτοπεποίθησή μας και σιγά σιγά πήραμε τον έλεγχο της μπάλας και ήμασταν αποτελεσματικοί στην επίθεση» είπε μετά τον θρίαμβο ο Αντσελότι. Στο 2-0 η κάμερα στράφηκε κατευθείαν πάνω του. Απλά μασούσε την τσίχλα του… Με το φρύδι ελαφρώς ανασηκωμένο…
Ρωτήθηκε μετά και για το τι σκέφτηκε στο 2-0 και έκανε και πλάκα: «Σκέφτηκα τη Μάντσεστερ Σίτι και ήλπιζα να συμβεί το ίδιο. Συνέβη το ίδιο και καλύτερα. Τότε χρειαστήκαμε 13 λεπτά, τώρα 10. Αρχίσαμε να σκοράρουμε, να δημιουργούμε κινδύνους, να βελτιώνουμε την άμυνά μας. Μας προκάλεσαν προβλήματα από τα δεξιά, γιατί πήγαινε από εκεί ο Τζόρνταν Χέντερσον. Μετά τον ελέγξαμε καλύτερα, βάζοντας τον Φεντερίκο Βαλβέρδε αριστερά, ο οποίος είχε περισσότερη ενέργεια. Νομίζω ότι ο Ροντρίγκο έκανε φανταστική δουλειά μπροστά και πίσω. Όταν έχεις τέτοιο προβάδισμα πρέπει να βοηθούν και οι επιθετικοί και αυτό έκαναν».
Είχε πει ο Ιταλός τεχνικός μετά τον περσινό τελικό ότι η Λίβερπουλ ήταν ένας εύκολος αντίπαλος υπό την έννοια πως πια είναι πολύ προβλέψιμη. Δεν υπάρχει δυσκολία στο να την… αποκωδικοποιήσεις. Μπορεί να ήταν και «μπηχτή» για τον Γιούργκεν Κλοπ, αν και δεν έμοιαζε για τέτοια από το ύφος του Αντσελότι, αλλά ήταν σίγουρα ένα μήνυμα το οποίο ο Γερμανός δεν αξιολόγησε όπως θα έπρεπε.
Και τελικά, σε ό,τι αφορά την ανατροπή του «Άνφιλντ», το είπε εξαιρετικά και ο Αντόνιο Ρούντιγκερ: «Είναι τρέλα. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς τώρα ήμουν στη σωστή πλευρά». Τώρα ξέρει κι αυτός πως γράφεται η ιστορία…
