Πριν καν αρχίσουν τα επίσημα παιχνίδια της τρέχουσας χρονιάς είχαμε τονίσει ότι αυτό, που λείπει πάνω από όλα από τον Ολυμπιακό είναι ένας ακόμη κόμπο γκαρντ. Ενας παίκτης να είναι μαζί με τον Κώστα Σλούκα και τον Βασίλη Σπανούλη. Οι Πειραιώτες είχαν προσπαθήσει να το κάνουν αυτό, αλλά δεν τα κατάφεραν με την περίπτωση του Νικ Καλάθη. Και αφού δεν τα κατάφεραν, πήγαν από κει και πέρα για την κάλυψη της θέσης με μία άλλη λογική.
Εννοείται ότι και επιμένουμε, έχοντας φτάσει στα μέσα της σεζόν, ότι αυτός ο κόμπο γκαρντ λείπει και παρά λείπει. Δεν ήταν, όμως, αυτός ο λόγος, που ο Ολυμπιακός έφαγε τα μούτρα του στο χθεσινό παιχνίδι με την Βιλερμπάν. Δεν ήταν τουλάχιστον ο βασικός λόγος.
Οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν για μία ακόμη φορά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, γιατί πάνω από όλα είχαν σημαντικές απουσίες και γιατί αυτές οι σημαντικές απουσίες ήρθαν μετά την υπερπροσπάθεια στο παιχνίδι του Τελ Αβίβ με την Μακάμπι. Παρακολουθώντας το παιχνίδι με την Βιλερμπάν, έβλεπες τους παίκτες του Ολυμπιακού να κάνουν 2-3 βήματα και αυτοί της γαλλικής ομάδας να χρειάζονται ένα για να τους φτάσουν. Τα αποθέματα δυνάμεων στην ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν ήταν πολλά και ήταν ξεκάθαρο αυτό. Εξ ου και η ήττα από μία ομάδα, που όλοι περίμεναν να είναι διαφορετική σε σχέση με το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όπου οι «πράσινοι» την πάτησαν κάτω. Μάλλον, όμως, οι πολλοί δεν περίμεναν αυτή η αλλαγή τους να τους οδηγήσει και σε νίκη στο ΣΕΦ.
Ηταν σημαντικές οι απουσίες του Ολυμπιακού και όσον αφορά στο κομμάτι της ενέργειας, αλλά και σε αυτό της τακτικής. Ξέρουμε τι θα πείτε οι πολλοί: ξαφνικά έγινε μεγάλη απουσία ο Λαρεντζάκης, επειδή έπαιξε καλά στο Τελ Αβίβ; Δεν θα ξεκινήσουμε από τον Λαρεντζάκη. Θα ξεκινήσουμε από τον Μάρτιν. Μην έχοντας τον Μάρτιν, πέρα από όλα τα άλλα ο Ολυμπιακός δεν είχε παιχνίδι μέσα στο καλάθι. Και έγινε μονοδιάστατος. Αντε πέρασαν 2-3 μπάλες στον Ελις. Ε και; Άλλο πράγμα είναι ο Ελις και άλλο ο Μάρτιν. Και σε τρόπο παιχνιδιού και σε αξία και δυναμική. Και άλλο είναι να έχεις δύο σέντερ και άλλο έναν, ειδικά απέναντι στον «γίγαντα» Φολ,
Από κει και πέρα, ναι και ο Λαρεντζάκης ήταν απουσία, που πόνεσε, ειδικά από την στιγμή, που είχε πάρει τα πάνω του με το ματς στο Τελ Αβίβ. Και απουσία κυρίως στο κομμάτι της ενέργειας, γιατί ως γνωστόν είναι ένα παιδί, που μπαίνει στο παρκέ σαν ταύρος εν υαλοπωλείω.
Και βέβαια υπήρχε και η απουσία του Κώστα Παπανικολάου, που πονάει τον Ολυμπιακό εδώ και καιρό. «Μα κέρδισε ματς χωρίς τον Παπανικολάου ο Ολυμπιακός. Και την Μακάμπι και την Μπάγερν και την Χίμκι». Ναι, αλήθεια είναι. Κάποια στιγμή, όμως, όπως αναφέραμε, έρχεται η συσσώρευση της κούρασης. Και μέσα σε μία διαβολοβδομάδα η κούραση φαίνεται και βγαίνει πιο εύκολα. Κάτι, που είδαμε χθες.
Οποιος παρακολούθησε το χθεσινό παιχνίδι, δεν πιστεύουμε ότι διαφωνεί πως βασικά ήταν θέμα διαφοράς ενέργειας. Σαν να περπάταγε ο Ολυμπιακός, σαν να έτρεχε όχι με χίλια, αλλά με αρκετά μεγάλη ταχύτητα η Βιλερμπάν. Και κάπως έτσι η ομάδα των Πάρκερ νίκησε δίκαια και παλικαρίσια.
Με αυτά και με αυτά οι Πειραιώτες σαν να ακύρωσαν τη νίκη στο Τελ Αβίβ και τώρα τρέχουν ακόμη πιο πολύ για να μπορέσουν να προλάβουν την οκτάδα. Τα προγνωστικά δεν είναι με το μέρος τους πλέον (όταν χάνεις παιχνίδια όπως με την Βιλερμπάν, είσαι άξιος της μοίρας σου), αλλά σε μία τέτοια δύσκολη χρονιά και με τα «διπλά» να έρχονται το ένα μετά το άλλο, δεν πρέπει να λες πολλά λόγια. Αλλωστε ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερα εκτός έδρας. Μακριά από το ΣΕΦ έχει 6 νίκες. Στο «κάστρο» του έχει μόλις τέσσερις. Η διαφορά είναι ξεκάθαρη και όχι μόνο όσον αφορά στις νίκες, αλλά και στις εμφανίσεις. Μακριά από το γήπεδό του, έχει παίξει σε κάποια ματς εξαιρετικό μπάσκετ. Όπως με την Μπαρτσελόνα και την Μακάμπι. Στο ΣΕΦ ειδικά χθες αλλά και με την Αλμπα κακοποίησε το άθλημα. Δεν συμφωνείτε;
