«Η εκτόξευση έρχεται από τα αγκάθια: Ο Ουάιλι και η ιστορία της ζωής του». Αυτός ήταν ο τίτλος του αφιερώματος του sdna.gr, όταν ο Αμερικανός ψηλός πλησίαζε στο «τριφύλλι» το καλοκαίρι του 2019, ως επιλογή του Ρικ Πιτίνο. Η συγκλονιστική ιστορία ζωής του είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο συγκεκριμένο κείμενο.
Ο νέος παίκτης του Παναθηναϊκού πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Μεγάλωσε με την μητέρα του, η οποία δούλευε όλη μέρα για να προσέχει την οικογένειά της. Ο πατέρας του ήταν απών. Έπασχε από αλκοολισμό. Δέκα χρόνια μετά ο Ουάιλι συνειδητοποιεί πως ήταν ένας άνθρωπος που εκλιπαρούσε για βοήθεια, που «ούρλιαζε» ότι τη χρειάζεται. Εκείνος, όμως, ήταν παιδί και δεν μπορούσε να του τη δώσει. Δεν ήξερε...
Το κουβάρι της ζωής του σέντερ του Αργύρη Πεδουλάκη ξετυλίγεται μέσα στα... αγκάθια, με την μία ιστορία να διαδέχεται την άλλη. Δύσκολη γειτονιά, φίλοι που γύρισαν την πλάτη στην «απλή ζωή» και στράφηκαν σε παράνομες δραστηριότητες. Αντιξόοτητες. Μια ασταμάτητη μάχη τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και με όλους όσοι ήταν γύρω του. Εσωτερική και εξωτερική πάλη.
Το αποκορύφωμα του δράματος ήρθε στα 15, στον ορισμό της φράσης «τραγικό συμβάν». Η εφηβεία του Ουάιλι δεν ήταν σαν των άλλων παιδιών. Μια μέρα πήγε στο σπίτι του πατέρα του, για να μιλήσει μαζί του και να φτιάξουν τη σχέση τους. Άνοιξε την πόρτα και τον βρήκε νεκρό στον καναπέ. Γροθιά στο στομάχι. Μπουνιά στο πρόσωπο. Λίγους μήνες αργότερα, η γιαγιά του «έφυγε» από τη ζωή. Η ίδια η ζωή έριχνε το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Πώς γίνεται να μην βγει κάποιος νοκ - άουτ; Πώς μπορεί να μείνει όρθιος και να παλέψει;
Ο τέλειος συνδυασμός, που κράτησε τον 25χρονο σήμερα παίκτη στο... ρινγκ της ζωής ήταν ο εξής: το μπάσκετ, η μητέρα του και η τότε κοπέλα του και νυν μαμά των παιδιών του, Μπρίτανι. Με τον καιρό ο Ουάιλι στάθηκε στα πόδια του, τα βρήκε με τον εαυτό του και τους γύρω του, προχώρησε, συγχώρησε, σκέφτηκε τι θα έπρεπε να κάνει διαφορετικά, αλλά και τι θα έλεγε σε ένα παιδί που περνάει τα ίδια σήμερα.
Πλέον αποτελεί ένα role model. Η ιστορία του είναι αυτό που λένε στις ΗΠΑ "bigger than basketball".
Προτού γίνει αυτή η συνέντευξη στο ΟΑΚΑ, στο πλαίσιο της media day της «πράσινης» ΚΑΕ, ακολούθησε μία σύντομη εισαγωγή. Εξηγήσαμε στον ίδιο πως ψάξαμε την ιστορία του και δεν θέλαμε να μιλήσουμε μαζί του μόνο για το pick 'n roll, το Final Four, τον Παναθηναϊκό και τον κόουτς Πεδουλάκη. Θεωρήσαμε πως ο κόσμος αξίζει να μάθει το background του, όπως αυτό είναι. Χωρίς δημοσιογραφικά κλισέ και μεταφράσεις. Με άλλα λόγια, θελήσαμε να γνωρίσει το κοινό τον Τζέικομπ, τον άνθρωπο μέσα από τη φανέλα που γράφει Ουάιλι και έχει το Νο. 35. Έναν άνθρωπο - πρότυπο στη σημερινή κοινωνία.
Ο Ουάιλι δεν ήταν διστακτικός στο αίτημά μας για μια συνέντευξη - εξομολόγηση. Ήθελε να μιλήσει για τα βιώματα και τις εμπειρίες του. Μάλιστα, στο φινάλε της συζήτησης παραδέχθηκε πως δεν περίμενε να ξέρουμε τόσα πολλά για εκείνον και ότι του άρεσε που μπόρεσε να μιλήσει για αυτά τα θέματα. Αν κατάφερνε κιόλας να εμπνεύσει ένα παιδί ή να του απαλύνει κατά κάποιον τρόπο τον πόνο, σε περίπτωση που περνάει αντίστοιχες καταστάσεις, θα ήταν το ιδανικό.
«Κανείς μας δεν είναι μόνος του. Πάντα υπάρχει ένας καλύτερος δρόμος. Θέσε τους στόχους σου, δημιούργησε ένα όραμα για τη ζωή σου και δούλεψε προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν άνθρωποι που τα κατάφεραν ερχόμενοι από το απόλυτο μηδέν, από άθλιες καταστάσεις. Δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, που θα ζητήσει βοήθεια. Σπούδασε, δούλεψε. Όταν βρίσκεσαι σε άσχημες καταστάσεις πρέπει να δουλεύεις ακόμα πιο σκληρά για να βγάλεις τον εαυτό σου από αυτές. Θα γίνεις ακόμα καλύτερος, για το υπόλοιπο της ζωής σου», τόνισε με νόημα σε ένα διαφορετικό μάθημα ζωής...
- Το μότο του Παναθηναϊκού είναι το εξής: «Παναθηναϊκός θα πει μαχητική ψυχή». Έκανες μεγάλη διαδρομή για να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα, ως επαγγελματίας παίκτης, σε ομάδα του κορυφαίου επιπέδου της Euroleague. Κοιτάζοντας στον καθρέφτη βλέπεις στον εαυτό σου μια «μαχητική ψυχή»;
«Απολύτως. Έτσι ακριβώς περιγράφω τον εαυτό μου. Από τότε που ήμουν παιδί έδινα τη δική μου μάχη».
- Πώς θα περιέγραφες τα παιδικά σου χρόνια στην Καλιφόρνια;
«Ξέρεις, δεν ήταν εύκολα. Μεγάλωσα σε μια δύσκολη γειτονιά. Πολλοί φίλοι μου στράφηκαν σε παράνομες δραστηριότητες. Στην πρώτη μου σεζόν στο high school δεν έπαιξα μπάσκετ. Δεν έκανα τίποτα, για την ακρίβεια. Δεν τα κατάφερνα με τους βαθμούς. Η σκέψη του να γίνω επαγγελματίας παίκτης δεν περνούσε καν από το μυαλό μου. Αντιθέτως, υπάρχουν παιδιά σήμερα που ολόκληρη η ζωή τους είναι αφοσιωμένη σε αυτήν την κατεύθυνση. Η δική μου δεν ήταν».
- Πόσο καλό πατέρα σε έχουν κάνει σήμερα απέναντι στα δύο παιδιά σου, τα δύσκολα χρόνια που είχες όταν ήσουν μικρός;
«Σίγουρα, με έχουν βοηθήσει να γίνω ένας καλός πατέρας. Ο δικός μου πατέρας δεν ήταν κοντά μας. Ακόμα και όταν ήταν, έπασχε από έντονο αλκοολισμό. Κατά κάποιον τρόπο, μου έδειξε τι να μην κάνω ως γονιός. Είμαι δίπλα στα παιδιά μου, δουλεύω για να τους παρέχω πράγματα. Θέλω να είμαι ο καλύτερος πατέρας που μπορώ και να βρίσκομαι στο πλευρό τους».
- Σε τι ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με το μπάσκετ; Μέχρι τότε, υπήρξε φορά που φοβήθηκες ότι μπορεί να περάσεις στην λάθος πλευρά του δρόμου;
«Δεν πίστευα πως η προοπτική του επαγγελματικού μπάσκετ είναι ρεαλιστική μέχρι τη τέταρτη χρονιά μου στο κολέγιο. Δεν θα έλεγα πως φοβήθηκα ότι θα περάσω στην λάθος πλευρά. Πριν από όλα αυτά, βέβαια, είχα σταματήσει το μπάσκετ, στην πρώτη μου χρονιά στο κολέγιο. Τότε ανησυχούσα και σκεφτόμουν ότι θα γυρίσω στην παλιά μου ζωή. Είμαι χαρούμενος που αυτό δεν συνέβη. Όμως, δεν πίστευα πως θα τα καταφέρω μέχρι την τελευταία κολεγιακή χρονιά μου, στα 22 μου».
- Αν έγραφες εν έτει 2019 ένα γράμμα στον 10χρονο Τζέικομπ Ουάιλι, πίσω στο 2004, τι θα του έλεγες; Τι θα τον συμβούλευες;
«Θα του έλεγα να συνεχίσει την πορεία του. Να μην τα παρατήσει. Να μην σταματήσει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Να συνεχίσει να παλεύει. Όπως είπαμε νωρίτερα, αυτό είναι και το μότο της ομάδας. Αυτό λέω και στον εαυτό μου, αυτό λέω και σε οποιονδήποτε έρχεται αντιμέτωπος με αντιξοότητες στην καθημερινότητά του».
- Μιλήσαμε νωρίτερα για τη σχέση με τα παιδιά σου. Ποια ήταν η κατάσταση με τον δικό σου πατέρα στο σπίτι, όταν εσύ ήσουν παιδί;
«Η μητέρα μου ήταν μόνη και κρατούσε το σπίτι μας. Δούλευε πολύ. Αυτό μου έδωσε εμένα το περιθώριο να τριγυρίσω στη γειτονιά, να βγω στους δρόμους. Εκείνη δούλευε συνέχεια και ο πατέρας μου δεν ήταν κοντά μας. Τις φορές που ήταν, υπήρξαν πολλές συγκρούσεις, γιατί ήταν μονίμως μεθυσμένος. Δεν μπορούσε να αναλάβει μια δουλειά και να την κρατήσει. Ήταν δύσκολα όλα αυτά για εμένα, όταν ήμουν πιο μικρός. Ήθελα να τον βλέπω ως πρότυπό μου, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτό. Ήταν ένας εξαιρετικός αθλητής, θα μπορούσε να με έχει βοηθήσει πολύ, όμως δεν ήταν δίπλα μας. Σήμερα προσπαθώ να έχω την ακριβώς αντίθετη προσέγγιση με τα παιδιά μου».
- Ψάχνοντας πριν από τη συνέντευξη την ιστορία της ζωής σου διαβάσαμε ορισμένα συγκλονιστικά, μοναδικά περιστατικά. Υπήρξε μια στιγμή που σε σόκαρε περισσότερο από όλες;
«Νομίζω ήταν ο θάνατος του πατέρα μου. Τον βρήκα στον καναπέ. Ήταν ένα πρωί, ύστερα από έναν αγώνα μπάσκετ. Σε εκείνο το σημείο της ζωής μου προσπαθούσα να διορθώσω τη σχέση μου μαζί του. Ήμουν 15 χρόνων και προσπαθούσαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Πριν μας δοθεί αυτή η ευκαιρία, "έφυγε". Ήταν ένα τεράστιο σοκ για εμένα. Έπειτα από τρεις μήνες πέθανε και η γιαγιά μου. Ήταν άλλο ένα σοκ, κατά τη διάρκεια της μπασκετικής σεζόν μου. Ήταν κάτι που δεν περίμενε η οικογένειά μου».
- Σε ένα περσινό post στο Instagram σου έγραψες πως νιώθεις ευγνώμων για την μητέρα που έχεις. Ξέρεις, πολλές φορές δεν το δείχνουμε αυτό στους γονείς μας και το γράφουμε μόνο στα social media. Φροντίζεις να της το δείχνεις συχνά;
«Έχεις δίκιο. Φυσικά, προσπαθώ να της το δείχνω κάθε φορά. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία θέλω να της λέω πως είμαι χαρούμενος που την έχω μαζί μου. Όταν χάνεις ανθρώπους, ειδικά όταν αυτοί είναι κοντά σου, νιώθεις μια ευγνωμοσύνη για όσους συνεχίζουν να υπάρχουν στη ζωή σου. Όλα αυτά σε αναγκάζουν να κάνεις ένα βήμα πίσω, να κοιτάξεις και να πεις: "Είμαι χαρούμενος με αυτά που έχω. Τουλάχιστον έχω την μητέρα μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου". Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή. Η μητέρα μου μετακόμισε, για να είναι πιο κοντά σε εμένα και τα εγγόνια της. Όλη η οικογένεια είναι μαζί και νιώθω πραγματικά ευγνώμων».
- Αν ήταν σήμερα στη ζωή ο πατέρας σου, με δεδομένο πως έχεις σκεφτεί όλα όσα συνέβησαν αμέτρητες φορές, τι θα του έλεγες;
«Θα προσπαθούσα απλά να τον βοηθήσω. Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές είναι ότι αν ήμουν λίγο μεγαλύτερος και πιο ώριμος θα μπορούσα να τον είχα βοηθήσει. Ήμουν τόσο νέος και αφελής τότε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ως παιδί δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις αυτά τα πράγματα. Σίγουρα, θα προσπαθούσα να του βρω βοήθεια. Αισθάνομαι πως ζητούσε βοήθεια, εκλιπαρούσε γι' αυτή. Όμως, δεν ήταν κάποιος εκεί για να τον βοηθήσει. Αυτό θα ήταν το βασικό που θα έκανα, αν γύριζα πίσω»
- Πόσο δύσκολο, αλλά και σημαντικό είναι να συγχωρεί κανείς;
«Θεωρώ πως για πολλούς είναι δύσκολο. Όμως, είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Συγχωρώντας κάποιον δεν σημαίνει πως ξεχνάς αυτόματα όσα έχουν γίνει. Σημαίνει, όμως, ότι προχωράς. Ό,τι έγινε, έγινε και εσύ συγχωρείς».
- Τι θα έλεγες σε ένα μικρό παιδί, που βρίσκεται εκεί έξω και μπορεί να συναντάει τα ίδια προβλήματα στο δικό του σπίτι;
«Θα του έλεγα πως δεν είναι μόνο του. Κανείς μας δεν είναι μόνος του. Πάντα υπάρχει ένας καλύτερος δρόμος. Θέσε τους στόχους σου, δημιούργησε ένα όραμα για τη ζωή σου και δούλεψε προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν άνθρωποι που τα κατάφεραν ερχόμενοι από το απόλυτο μηδέν, από άθλιες καταστάσεις. Δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, που θα ζητήσει βοήθεια. Σπούδασε, δούλεψε. Όταν βρίσκεσαι σε άσχημες καταστάσεις πρέπει να δουλεύεις ακόμα πιο σκληρά για να βγάλεις τον εαυτό σου από αυτές. Θα γίνεις ακόμα καλύτερος, για το υπόλοιπο της ζωής σου».
- Σε ποιο βαθμό άλλαξε τη ζωή σου η ενασχόλησή σου με τα σπορ και στη συνέχεια η γυναίκα σου, η Μπρίτανι; Βρήκες τον άνθρωπό σου και βρήκες και το μπάσκετ. Ήταν αυτός ο συνδυασμός ο ιδανικός, ώστε να ξεπεράσεις οποιαδήποτε ψυχολογικό τραύμα κουβαλούσες;
«Γνωρίστηκα με τη γυναίκα μου όταν ήμουν 15 ετών. Ήμουν ένα παιδί. Όλες αυτές οι τραγικές ιστορίες δεν είχαν έρθει ακόμα. Εκείνη και η οικογένειά της με φρόντισαν. Θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων. Χωρίς την Μπρίτανι και τους δικούς της ανθρώπους δεν ξέρω αν θα έβρισκα τη δύναμη και την υποστήριξη, για να προχωρήσω και να τα ξεπεράσω όλα αυτά. Τώρα έχουμε δύο όμορφα παιδιά. Έχουμε περάσει πολλά μαζί. Σε όλα αυτά έχει σταθεί δίπλα μου. Είμαστε καιρό μαζί και πιστεύω πως δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να καταλαβαίνει καλύτερα ποιος είμαι και τι περνάω. Εκείνη ήταν εκεί. Τα είδε όλα. Γνωρίζει τα πάντα. Αν έχω μια άσχημη μέρα ή δεν έχω διάθεση, θα καταλάβει τι σκέφτομαι ή τι με προβληματίζει».
- Έχοντας ζήσει όλα αυτά που μας περιέγραψες, πόσο «μικρά» σου φαίνονται τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με το μπάσκετ; Όπως για παράδειγμα μια νίκη, μια ήττα, ένα ματς που βάζεις 10 πόντους ή οτιδήποτε άλλο...
«Θα σου πω. Το μπάσκετ είναι σημαντικό για εμένα, όπως και για όλη την ομάδα. Δεν φτάνεις σε αυτό το σημείο, αν το μπάσκετ δεν σημαίνει κάτι για εσένα. Πάντα, βέβαια, πρέπει να έχεις μια γενικότερη οπτική προς τη ζωή. Αν έχεις ένα κακό παιχνίδι, πρέπει να προχωρήσεις, να μάθεις από αυτό. Όμως, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Δεν είναι ζήτημα "ζωής ή θανάτου". Είναι η δουλειά σου, μερικές φορές δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Αν δουλέψεις σκληρά και κάνεις όλα όσα μπορείς, τότε θα κοιμηθείς εύκολα, γνωρίζοντας πως έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό. Το μπάσκετ δεν είναι όλη η ζωή μου, όμως είναι ένα μεγάλο κομμάτι της».
- Τελευταία ερώτηση, που προέκυψε τώρα, κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης. Θα ήθελες να μας πεις μερικά λόγια γι' αυτό το τατουάζ στο αριστερό σου χέρι;
«Ναι, φυσικά. Αυτό είναι το πρώτο τατουάζ που έκανα πριν από μερικά χρόνια. Είναι μια προσευχή για την οικογένειά μου. Έχει το "JDW", τα αρχικά όλων των ανδρών στην οικογένειά μου. Ο παππούς μου ήταν ένας JDW, ο πατέρας μου το ίδιο, ο θείος μου το ίδιο και εγώ το ίδιο. Επίσης, έκανα τατουάζ το όνομα του πρώτου παιδιού μου, της κόρης μου. Αυτό το σχέδιο συμβολίζει και όσους έχουν "φύγει". Έιναι ένα τατουάζ αφιερωμένο στην οικογένειά μου, μια προσευχή για εκείνη, για όλους μας».
