Έχω σταματήσει να γκρινιάζω για την ελληνική τηλεόραση – όπως λίγο έως πολύ έχω σταματήσει και να την παρακολουθώ (πέρα από την ένοχη απόλαυση των talents shows).
Είτε όσον αφορά στην ενημέρωση, είτε όσον αφορά στην ψυχαγωγία, έχω στην άκρη του χεριού τόσες επιλογές, όσες χρειάζομαι ώστε να μην καταφεύγω στην τηλεόραση, παρά μονάχα σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές, κυρίως για επαγγελματικούς λόγους.
Θέλω να πω, δεν ξέρω ειλικρινά αν έχει βελτιωθεί ή αν έχει χειροτερέψει, δεν έχω άποψη αν η θεωρητική ανάκαμψη που παρατηρήθηκε στην αρχή της φετινής σεζόν ήταν και ποιοτική εκτός από ποσοτική.
Ξέρω όμως ότι ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν.
Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου για παράδειγμα, είναι ένας παρουσιαστής με πολύ συγκεκριμένα προτερήματα και ελαττώματα. Δεν αλλάζει αυτό, ούτε λόγω καραντίνας. Είναι άμεσος και λαϊκός, κάνει σχετικά αξιοπρεπείς συνεντεύξεις life style ( όχι τίποτα σπουδαίο αλλά που και που ξεφεύγει από τα τετριμμένα) και ενίοτε έχει πλάκα. Όλα τα παραπάνω βεβαίως, μπορούν να ειδωθούν και αλλιώς: είναι συχνά αγενής και λαϊκιστής, με χοντροκομμένο χιούμορ και στερεοτυπική, εντελώς κλισέ, στα όρια της επικίνδυνης, αντίληψη του κόσμου και της πραγματικότητας. Και είναι, κατά τη γνώμη και πονηρός στον τρόπο που χειρίζεται την εικόνα του.
Το ότι ο Αρναούτογλου, ο Ράπτης ή οι «Μύγες» δεν είναι του γούστου μου, ουδεμία σημασία έχει βεβαίως. Το ότι είναι διατεθειμένος, στο βωμό του virality να αφήνει ανεξέλεγκτους τους καλεσμένους να ξερνούν, μίσος, ρατσισμό, ομοφοβία και χολή, έχει σημασία όμως και μάλιστα μεγάλη.
Το γεγονός ότι ο Τσουκαλάς είπε όσα είπε στην εκπομπή καραντίνας των Αρναούτογλου – Ράπτη δεν αποτελεί έκπληξη. Για ποιον λόγο άλλωστε καλεί κάποιος τον Τάκη Τσουκαλά ; Για να συζητήσουν την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι; Ή για να πει τα μισαλλόδοξα οπαδικά που λέει πάντα και να προκαλέσει αναρτήσεις, δημοσιεύσεις, σχόλια, χαμούλη.
Για ποιο λόγο καλεί κάποιος τον Νότη Σφακιανάκη στην εκπομπή του (μια άλλη «μεγάλη» στιγμή του Αρναούτογλου) στο παρελθόν και τον ρωτάει για οτιδήποτε άλλο πλην μουσικής και ειδικά για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Επειδή διαθέτει την καλλιέργεια και την συγκρότηση να πει οτιδήποτε σοβαρό; Ή για να ξεράσει χολή ο αοιδός και να γίνει viral;
Το δε αθώος ύφος του παρουσιαστή κάθε φορά που τον εγκαλούν για τις επιλογές του και την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει τέτοια θέματα (η αφορμή του καυγά του με τον Αντώνη Κανάκη αν θυμάμαι καλά) και εκείνος επικαλείται την ελευθερία του λόγου – ότι και καλά όλοι έχουν δικαίωμα να πουν την άποψή τους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος συμφωνεί, είναι απλώς γλοιώδης κουτοπονηριά.
Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: το «ο ΠΑΟΚ των Σκοπίων» δεν είναι άποψη. Είναι διχαστικό, αντεθνικό hate speech. Το «ομοφυλόφυλλο σε κάνουν τα Μέσα Μαζικού Εξευτελισμού» δεν είναι άποψη. Είναι hate speech. Το «όλες οι γυναίκες έχουν φάει χαστούκι» δεν είναι άποψη. Είναι μια άκρως επικίνδυνη δικαιολόγηση της βίας.
Όσοι εκφέρουν τα παραπάνω έχουν την ίδια ευθύνη με αυτόν που τους δίνει το βήμα – και τους ακούει χαμογελαστός και ατάραχος.
Πολλοί θεωρούν - και για αυτό είναι σχετικά αμυντικοί απέναντι σε τέτοια φαινόμενα- ότι η δημοκρατία οφείλει να τους ακούει όλους. Όχι, δεν οφείλει. Αντιθέτως οφείλει να προστατέψει τον εαυτό της από όσους ουσιαστικά αντιμάχονται τις θεμελιώδεις αρχές της, όπως οφείλει να προστατέψει τον κοινωνικό ιστό από τον ρατσισμό και το μίσος που τον διαβρώνουν.
Η μαζική αντίδραση στο φριχτό, σεξιστικό «σκετσάκι» του Λιάγκα στην αρχή της σεζόν, ήταν μια ωραία στιγμή των social media. Ο μάτσο κρετινισμός του παρουσιαστή δέχθηκε ένα γερό χαστούκι και μαζί του δέχτηκαν και ένα γερό χαστούκι όσοι δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι ο δημόσιος λόγος απαιτεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, υπευθυνότητα.
Ο - αντίστοιχης αισθητικής – Αρναούτογλου προς το παρόν παραμένει στο απυρόβλητο και μάλιστα σημειώνει και επιτυχία ακόμα και εν μέσω καραντίνας, επειδή θεωρητικά δεν υιοθετεί τέτοιες λογικές . Απλώς τις φιλοξενεί.
Καιρός να καταλάβουμε ότι πρακτικά δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά.
Τα ρατσιστικά σχόλια κάθε Τσουκαλά, Νότη και δεν ξέρω κι εγώ ποιου άλλου, είναι σαν να τα λέει ο ίδιος.
