Σκεφτόμουν από την προηγούμενη εβδομάδα να γράψω για την απόφαση των Αγγελόπουλων να πάρουν τον Ολυμπιακό και να αποχωρήσουν από το δεύτερο ημίχρονο του ημιτελικού με τον Παναθηναϊκό. Για την –απαράδεκτη – ενέργεια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με το στριγκάκι. Για όσα συνέβησαν, γράφτηκαν, ειπώθηκαν μετά το παιχνίδι και για την στήριξη των οπαδών του Ολυμπιακού στους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ.
Σκεφτόμουν επίσης πώς μια παρόμοια απόφαση, του Ιβάν Σαββίδη, να μην κατέβει ο ΠΑΟΚ στον δεύτερο ημιτελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, πριν από σχεδόν τρία χρόνια, αποδείχτηκε καταλυτική στο μετέπειτα γκρέμισμα της καθεστηκυίας τάξης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και σκεφτόμουν, ότι ναι, ο μπασκετικός Ολυμπιακός έχει αδικηθεί πολλάκις στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και ενδεχομένως μια ακραία αντίδραση να ήταν απαραίτητη για να αλλάξουν τα πράγματα (οι συγκρίσεις βεβαίως επί της ουσίας δεν στέκουν, κυρίως επειδή στο ποδόσφαιρο, διακυβεύονται εκατομμύρια ευρώ, ενώ στο μπάσκετ μονάχα το πρεστίζ).
Δεν τα έγραψα, επειδή δεν είχα δει το ματς και δεν είχα άποψη για την διαιτησία του.
Και μετά άκουσα την Κυριακή τους οπαδούς του Ολυμπιακού να ειρωνεύονται τους παίκτες της ΑΕΚ στο «Καραϊσκάκης» με το γνωστό σύνθημα «Πέστε κάτω». Και δεν πίστευα στα αυτιά μου.
Άνθρωποι που είδαν την ομάδα τους να εγκαταλείπει αγώνα στο ημίχρονο, εξαιτίας σφαγιαστικής διαιτησίας (σύμφωνα με τους ίδιους) και την στήριξαν για αυτό, κάνουν πλάκα στην ΑΕΚ για την δική της αντίδραση σε μια σφαγιαστική διαιτησία.
Σα να λέμε δηλαδή: στο ποδόσφαιρο δεν υπήρχε παράγκα, εγκληματική οργάνωση ή συμμορία, δεν υπήρχαν σφαγές, υπήρχε απλώς η ανωτερότητα του Ολυμπιακού, άντε και κανένα σφυριγματάκι υπέρ του ισχυρού – όσοι αντιδρούσαν, ακόμα και με ακραίο τρόπο, ήταν απλώς γραφικοί. Αλλά στο μπάσκετ, υπάρχει παράγκα και «Βαζελακόπουλος» και σφαγές – ορθώς αντέδρασαν οι Αγγελόπουλοι και πολύ άργησαν να αντιδράσουν.
Συμβαίνει και τούμπαλιν: οι Παναθηναϊκοί δεν βλέπουν ποτέ ουδεμία αδικία στο μπάσκετ , ενώ διαμαρτύρονται μονίμως για το ποδόσφαιρο.
Τα δικά μας - δικά μας και τα δικά σας - πάλι δικά μας. Εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα, τα χρωματιστά γυαλιά πάνε πακέτο με το οπαδιλίκι.
Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, λίγα 24ώρα μόλις μετά την αποχώρηση από το ΟΑΚΑ, το σύνθημα «πέστε κάτω» μου φάνηκε τόσο λάθος, τόσο εκτός τόπου και χρόνου, τόσο εξοργιστικό και ταυτόχρονα τόσο ενδεικτικό της προβληματικής οπτικής που διατηρεί ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου (και του δημοσιογραφικού συναφιού) το οποίο εξακολουθεί να ασχολείται με τον επαγγελματικό αθλητισμό (το παν είναι η νίκη – όσοι είμαστε εμείς
από πάνω χλευάζουμε τους από κάτω – όσο είμαστε εμείς από κάτω, σκούζουμε διαρκώς – το δίκιο σε κάθε περίπτωση βρίσκεται με το μέρος μας) που στο τέλος έβαλα τα γέλια.
«Πέστε κάτω οε, οε, οε» λοιπόν. Ωραία. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Αλλά μετά δεν σας φταίει ο Γιαννακόπουλος…
Υ.Γ. Αγωνιστικά έχω την εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός έσωσε την επόμενη χρονιά του μέσα σε ένα ημίχρονο: αν στο δεύτερο ημίχρονο του ντέρμπι συνεχιζόταν για τους Ερυθρολεύκους η εικόνα του πρώτου, τότε ήταν πολύ πιθανό το ωραίο, ποδοσφαιρικό πρότζεκτ που εξελίσσει ο Μαρτίνς, να πεταγόταν στα σκουπίδια και το καλοκαίρι οι Πειραιώτες να επέστρεφαν στο σημείο μηδέν. Η επιβλητική τελική τεσσάρα δίνει στον Πορτογάλο την δυνατότητα να παρουσιάσει του χρόνου μια ομάδα ακόμα καλύτερη της φετινής.
