Εξηγούμαι από την αρχή: είμαι με Εθνική Ιταλίας σε όλα τα μεγάλα τουρνουά από παιδί. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί. Σημασία έχει ότι δεν μου προέκυψε φέτος εξαιτίας κάποιου «αντιαγγλικού» μένους.
Επίσης, τα Euro και τα Μουντιάλ, όταν δεν συμμετέχει η Εθνική Ελλάδος (ή αποκλείεται νωρίς) τα παρακολουθώ χαλαρά, για να περάσω καλά, χωρίς ιδιαίτερη πρεμούρα, άγχος ή φανατισμό.
Αλλά βέβαια, επειδή στην Ελλάδα ζούμε, φυσικά μπορούμε να διχαστούμε ακόμα και για αυτό: για εθνικές άλλων χωρών δηλαδή. Η νίκη – πρόκριση των Άγγλων στον τελικό του Euro, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, χάρη σε ένα πέναλτι που δεν θα έδινε ούτε ο Σαουθγκέιτ, προκάλεσε έκρηξη στα παγκόσμια social media και τρομερούς καυγάδες στο ελληνικό!
Παρότι το θεωρώ κάπως αστείο, ας προσπαθήσουμε να το δούμε σοβαρά. Το πέναλτι ήταν ανύπαρκτο. Το γεγονός δε ότι δόθηκε υπέρ της γηπεδούχου Αγγλίας, την βοήθησε να φτάσει στον τελικό, συντηρώντας το «it’s coming home» που αποτελεί το κεντρικό θέμα του Ευρωπαϊκού και επιπλέον, με αυτό το σφύριγμα, πιθανόν απετράπη ο -μάλλον αντιεμπορικός- τελικός Ιταλίας – Δανίας, αφήνει σκιές δόλου και εξοργίζει τα πλήθη. Οι Δανοί αποτελούσαν άλλωστε την αγαπημένη ομάδα όλων των ουδέτερων, μετά τα όσα έγιναν με τον Έρικσεν και την εκπληκτική αντίδραση των συμπαικτών του. Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να γίνει η Αγγλία ο villain της διοργάνωσης.
Πράγμα μάλλον άδικο βεβαίως. Πρώτον, επειδή ποδοσφαιρικά άξιζαν να πάνε στον τελικό. Η φετινή Εθνική Αγγλίας είναι μια ομάδα με ποιοτικό και βαθύ ρόστερ, σοβαρή αγωνιστική συμπεριφορά και καλή απόδοση σε μεγάλα διαστήματα των αγώνων τους. Έχουν δεχτεί μόνο ένα γκολ, ξόρκισαν δαίμονες του παρελθόντος με εμφατικό τρόπο και δείχνουν πιο ώριμοι από ποτέ. Σταθερά καλή είναι από το ξεκίνημα του Euro και η Ιταλία. Θα έλεγα ότι συνολικά οι δυο καλύτερες ομάδες του Ευρωπαϊκού διεκδικούν το τρόπαιο.
Επιπλέον, οι Άγγλοι δεν έχουν κάποια διαχρονική εύνοια από την διαιτησία. Το αντίθετο μάλλον. Το σφύριγμα του ημιτελικού αποτελεί την εξαίρεση, όχι τον κανόνα της ιστορίας τους.
Και τέλος τα κατά καιρούς παθήματά τους και οι τρόποι που έχουν βρει για να αποκλείονται ακόμα και όταν είχαν πολύ καλές ομάδες, τους καθιστούν, στα δικά μου μάτια, διαχρονικά συμπαθείς. Κυρίως επειδή πριν από τον υπόλοιπο κόσμο, σαρκάζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους με ανελέητο χιούμορ. Ελάχιστοι άλλοι λαοί διαθέτουν τέτοιον αυτοσαρκασμό, απέναντι μάλιστα σε κάτι που αγαπούν παθολογικά, όπως την Εθνική τους ομάδα. Υπό αυτήν την έννοια θα είναι κρίμα η πρώτη κατάκτηση μεγάλου τροπαίου μετά το 1966 να έχει τη μουτζούρα μιας διαιτητικής μαϊμουδιάς.
Οπότε, ας το πάρει η Ιταλία που επίσης το αξίζει, κι ας γυρίσει home μια άλλη φορά. Στην Αγγλία θα μείνει η καλή πορεία και όχι η ρετσινιά, καθώς και μερικά ακόμα ωραία ποδοσφαιρικά ανέκδοτα να μας διασκεδάζουν. Διότι για να μην ξεχνιόμαστε, η Εθνική Αγγλίας οφείλει να είναι πρωτίστως διασκεδαστική. Δεν το λέω ειρωνικά. Το λέω απολύτως ειλικρινά. Στην Ελλάδα βεβαίως βρήκαμε τρόπο να φανατιστούμε και για τον Στέρλινγκ, λες και πρόκειται για τον Αλέκο Αλεξανδρή.
Ωστόσο τούτο αποτελεί δικό μας πρόβλημα. Όχι των Άγγλων.
