Από τις διάφορες ψυχώσεις, τώρα (το ξαφνικό) "να πάρουμε τον Σωκράτη" ή κάθε τρεις και λίγο (το κουραστικό) "να φέρουμε πίσω τον Βράνιες", η Τούμπα ήλθε και έδειξε τον δρόμο σε όσους έχουν τα μάτια ανοιχτά και θέλουν να τον δουν. Οχι τον ορθό δρόμο. Τον μόνο δρόμο. Σβάρνας/Λάτσι. Σβάρνας, ετών 23. Λάτσι, ετών 18. Η εικόνα αποκάλυψε, από ποιους έχει κανείς να προσμένει. Ποδοσφαιρικά. Οικονομικά. Ο δρόμος της ΑΕΚ είναι να εκθρέψει τον επόμενο Παπασταθόπουλο, και να τον πληρωθεί. Οχι να πάρει πίσω τον προηγούμενο, και να τον πληρώσει. Ο δρόμος της ΑΕΚ, ο δικός της ο δρόμος, δεν είναι ν' ακολουθεί τον δρόμο του Ολυμπιακού.
Και οι άλλοι. Γαλανόπουλος, ετών 23. Ηδη, ο πληρέστερος Ελληνας νούμερο-οκτώ. Ενα παράδειγμα, για τον εκκολαπτόμενο Αλεξανδρόπουλο του Παναθηναϊκού. Γαρσία, ετών 23. Ο top winger της Σούπερ Λιγκ, εύκολα. Κι ένας Λιβάια στο εννέα, ετών 27, να δίνει ρεσιτάλ (με μέτωπο) στις κοντές πάσες και (με πλάτη) στις έξυπνες σπόντες. Ο Κονέ, όταν τον φιλοξένησε ο Ντέμης πρόπερσι στο Open, είχε πει πως "ο Μάρκο είναι ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος". Σήμερα, η δουλειά του Κονέ είναι να χώσει βαθιά μες στο μυαλό του Λιβάια την ιδέα ότι, στην ηλικία των 27 ετών, τα καλύτερα γι' αυτόν είναι, όλα, μπροστά. Και είναι όλα, εδώ.
Κι ένας Μανόλο Χιμένεθ επίσης, μη τον ματιάσω, καλύτερος "από ποτέ". Ετοιμος, όχι για day-by-day διαχείριση, αλλά για να υποστηρίξει πλάνο. Με μυαλό που ξεκουράστηκε και παίρνει στροφές. Με φαντασία στο να επινοεί λύσεις. Με τη δύναμη ν' ανατρέψει την προκάτ γνώση ότι, τάχα, με αυτόν οι μικροί δεν θα είχαν καμία τύχη. Οσο θα λιγοστεύει η υποχρέωση να διεκδικούν την πρωτιά κυνηγώντας τον Ολυμπιακό, τόσο καλύτερα θα παίζουν. Και αυτό δεν πιάνει την ΑΕΚ μονάχα, πιάνει και τον ΠΑΟΚ. Οσο ο Ολυμπιακός θα ξεμακραίνει, είναι η ευκαιρία τους απερίσπαστοι να εξελίσσουν το ποδόσφαιρό τους, τους παίκτες τους. Την περιουσία τους.
Οταν φτάσει ο καιρός των πλέι-οφ στο πρωτάθλημα και της τελικής ευθείας στο κύπελλο, θα είναι (μες απ' αυτή την εξέλιξη) καλύτεροι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μη είναι, την άνοιξη, πολύ καλύτεροι. Πολύ καλύτερα δουλεμένοι, σε όλα τα κομμάτια. Θα έχουν στερεώσει τη βάση τους, για την επόμενη σεζόν. Για τις επόμενες σεζόν. Να προσθέσω δε, επειδή το θεωρώ χρήσιμο στη σκέψη, και το άλλο. Αυτές τις μέρες κοιτάζουν ν' αποκτήσουν, η ΑΕΚ δεξιό μπακ, ο ΠΑΟΚ αριστερό μπακ. Πράγματι, εμφανώς πρόκειται για επείγουσα ανάγκη.
Αλλ' αν το κριτήριο είναι, η ΑΕΚ να πάρει τον μπακ που θα κόψει τον Τζόλη στο ένας-εναντίον-ενός ή ο ΠΑΟΚ εκείνον που την επόμενη φορά θα σταματήσει (έστω με βοήθειες) τον Γαρσία, το κριτήριο είναι στρεβλό. Τον Τζόλη, δεν τον κόβει ούτε ο "καλύτερος Μπακάκης ever". Πιθανότατα, ούτε ο Ουκρανός που έρχεται. Τον Γαρσία, δεν θα τον σταματούσε, όχι ο όποιος Φεράρι του όποιου Βόλου, ούτε ο Γιαννούλης εάν είχε μείνει. Σε μερικά πράγματα, ωφελεί να γίνεται αποδεκτό ότι η ικανότητα του επιτιθέμενου απλώς ξεπερνά τη δυνατότητα του αμυνόμενου.
Ο δρόμος του Ολυμπιακού είναι κάτι άλλο. Ακριβώς γι' αυτό, είναι φυσιολογικό ότι συναντήθηκε με τον δρόμο του Παπασταθόπουλου. Ο Σωκράτης το καλοκαίρι θα γίνει 33 ετών και, πρακτικά, έχει να παίξει ποδόσφαιρο από την περίοδο πριν την (πρώτη) καραντίνα πέρυσι. Εφτασε να είναι έως αδύνατον, το να πείσει την αγορά ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε απαιτήσεις Πρέμιερσιπ, Serie A κ.λπ. Το πακέτο που έψαχνε πλέον, ήταν δυόμισι χρόνια για να κλείσει τον σπουδαίο κύκλο "ανώδυνα και ειρηνικά". Πίσω στο σπίτι, ύστερα από 12+ χρόνια έξω. Σε προστατευμένο περιβάλλον. Αμέριμνος. Συγκεντρωμένος. Τα χρήματά του. Τα τρόπαιά του. Ακόμη και το αύριο, μετά το ποδόσφαιρο.
Ρεαλιστικά ο Ολυμπιακός είναι το μοναδικό κλαμπ, εδώ στην πατρίδα, που είχε να δώσει στον Παπασταθόπουλο (και στην οικογένειά του) ένα τέτοιο πακέτο ασφαλείας. Ο Ολυμπιακός μπορεί πολύ εύκολα αύριο, εάν παραστεί κενό ή προοπτική κενού, να επαναπατρίσει "εκ του ασφαλούς" και τον Σιόβα. 'Η μεθαύριο, ας πούμε όταν ο Παπασταθόπουλος αποσυρθεί, τον Μανωλά. Οπως επαναπάτρισε χθες, τον Χολέβα. Και προχθές, τον Αβραάμ. Ή τον Τοροσίδη. Πάντοτε θα είναι, νούμερο-ένα προορισμός επιστροφής. Μια ασφάλεια ζωής!
Εάν και ο Μήτρογλου είχε την επιλογή της επιστροφής στον Ολυμπιακό, είναι περισσότερο από βέβαιον ότι θα την έπαιρνε. Οταν συνειδητοποίησε πως δεν την είχε, τότε πήρε την αμέσως επόμενη στη λίστα των εφικτών. Την επιλογή του Αρη. Ο Αρης επείγεται, για εκτελεστή week in week out. Για τον παίκτη, δηλαδή, που θα του αλλάξει θέση "προς τα επάνω" στην τελική κατάταξη. Αλλ' ο Ακης (Μάντζιος) έχει εδώ να λύσει μια εξίσωση, περίπλοκη. Πρέπει πρώτα να περιθάλψει με πολλή προσοχή και λεπτότητα τον ποδοσφαιριστή Μήτρογλου, ώστε να εξαργυρώσει τον εκτελεστή Μήτρογλου.
Δεν θα τον εξαργυρώσει ποτέ, εάν στο μεταξύ (έγινε και την περίοδο με τον Αγγελο Αναστασιάδη στην Εθνική) ο εκτελεστής κλατάρει. Ο Κώστας, ένα χρυσό παιδί πρέπει να πω, 33 ετών τον Μάρτιο, ένας παίκτης που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ "της προπόνησης", βαρύ σκαρί με ακόμη βαρύτερο ιστορικό τραυματισμών, αυτό το week-in-week-out ποδόσφαιρο για το οποίο ο Αρης επείγεται, έχει να το παίξει...ίσαμε τρία χρόνια. Μετά τη χρυσή εποχή στη Μπενφίκα, περιφέρθηκε από δω κι από κει σαν ένας guest του ποδοσφαίρου σε "περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων".
Σήμερα, το να μη τραυματιστεί προέχει. Το να σκοράρει, έπεται.
