Οι ψαγμένοι στο κουμάρι και τον τζόγο το αποκαλούν «desperation bet». Είναι η στιγμή που το μυαλό σου κάνει τιλτ, τα μάτια σου στριφογυρίζουν. Ό,τι αγγίζεις χάνει. Ό,τι κι αν έχεις σχεδιάσει πάει κουβά. Ό,τι κι αν δοκιμάζεις έρχεται το αντίθετο.
Θυμώνεις.
Οργίζεσαι.
Χάνεις τα μυαλά σου.
Είναι πια η στιγμή που δεν υπάρχει λογική. Είναι η στιγμή που μπορεί να ποντάρεις το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, το μισθό σου, χωρίς συναίσθηση του τι κάνεις. Από εκεί και μετά, είτε κερδίσεις είτε χάσεις (το πιθανότερο), στην πραγματικότητα είσαι ήδη χαμένος. Διότι, έχεις χάσει το μεγαλύτερο πράγμα που έχεις: την αυτοκυριαρχία σου.
Από το 68’ έως το 73’ ο Αμπέλ Φερέιρα έφτασε σε αυτή την περίεργη προπονητική ζώνη του λυκόφωτος. Τίλταρε. Ένιωθε πως αυτό που έβλεπε το είχε ξαναδεί. Ένιωθε πως ότι κι αν είχε δοκιμάσει, η ενέργεια του ΠΑΟΚ στο γήπεδο έμοιαζε με ένα ίσιωμα. Μία ευθεία γραμμή.
Στο 68’ έκανε διπλή αλλαγή. Μετά από πέντε λεπτά -πιθανώς για πρώτη φορά στην καριέρα του- έκανε τριπλή αλλαγή!
Μέσα σε 5 λεπτά άλλαξε την μισή του ενδεκάδα! Αν γινόταν, μπορεί να την άλλαζε και όλη! Μπορεί να άλλαζε και τον εαυτό του! Και τους αναπληρωματικούς του! Όλους!
Σε ένα ματς-μπολ τίτλου, απέναντι σε μία ομάδα αήττητη στο πρωτάθλημα έριχνε για πρώτη φορά στα βαθιά, ένα 18χρονο παιδί τον Χρήστο Τζόλη, ο οποίος δεν είχε παίξει ξαναπαίξει σε επίσημο παιχνίδι με τον Δικέφαλο!
Ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ματς με τον Ροντρίγκο δεξί μπακ, τον Βιεϊρίνια αριστερό, τον Μιχάι στόπερ, τον Βαρέλα τρίτο σέντερ-φορ, τον Εσίτι σκούπα, τον Μίσιτς να γεμίζει, Πέλκα και Λημνιό ακροβολισμένους και τους Τζόλη, Σβιντέρσκι να περιμένουν στην περιοχή για καμιά στραβή!
Το desperation bet του Φερέιρα έφερε στο γήπεδο μία ομάδα εντελώς ατακτοποίητη τακτικά, ένα σχήμα που αποκλείεται να έχει παίξει έστω και ένα λεπτό μαζί σε κάθε δίτερμα!
Εκεί που έλεγες πως ο ΠΑΟΚ αποκλείεται να παίξει χειρότερα από ότι στα πρώτα 68 λεπτά, τελικά έγινε κι αυτό! Πάνω, που ο Δικέφαλος έδειξε να κερδίζει μέτρα, να χτίζει καλύτερες και μεγαλύτερες επιθέσεις, να προσπαθεί -έστω και ανορθόδοξα- να χτίσει κάτι, ο προπονητής του ως άλλος παίκτης του πόκερ, επέλεξε να αλλάξει σχεδόν όλα τα φύλλα της μοιρασιάς, μόνο που η τράπουλα του έφερε ακόμα χειρότερα στα χέρια!
«Ρέστα» σε φύλλο χαμένο από χέρι...
Ο Πορτογάλος τεχνικός ένιωθε ότι βλέπει σε λούπα το παιχνίδι του πρωταθλήματος. Εκεί, που ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με ένα freak γκολ, έδωσε γήπεδο και έβγαλε ένα από τα πιο ξεκούραστα διπλά του στην Τούμπα. Ένιωσε ότι πρέπει να προκαλέσει ένα ηλεκτροσόκ για να σώσει τον ασθενή. Μόνο που αυτή τη φορά επιτάχυνε το φινάλε του.
Ο ΠΑΟΚ έβγαλε το ντέρμπι της κανονικής διάρκειας χωρίς να πάρει κάρτα! Αυτή τη φορά το έβγαλε με μία! Για μία ακόμα φορά οι παίκτες του φάνηκαν ψυχολογικά απροετοίμαστοι, ανέτοιμοι, χωρίς τσαγανό, νεύρο, ενέργεια και ποδοσφαιρικό εγωισμό. Χρειάζονται προπονητή για να πωρωθούν για τέτοια ντέρμπι; Όχι. Χρειάζονται όμως έμπνευση. Και (πίστη σε) ένα πλάνο.
Η σκέψη του Αμπέλ να χωρέσει στην ίδια ενδεκάδα Μαουρίσιο, Ελ-Καντουρί, Μπίσεσβαρ, Μίσιτς έκανε τον Δικέφαλο αργό, ράθυμο, βαρύ, δεύτερο σε όλες τις προσωπικές μάχες. Αν στην εξίσωση προσθέσει κανείς τους 33+ ετών πλάγιους μπακ, προκύπτει μια ομάδα δυσκίνητη, ελλειμματική σε αθλητικά προσόντα, χωρίς δυνατότητα να παίξει σε γρήγορο τέμπο. Μία ληθαργική, νερόβραστη επαναλαμβανόμενη εικόνα, μία ομάδα με τεράστιο πρόβλημα στα αμυντικά στημένα, κάτι που «σημάδεψε» για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι ο Ολυμπιακός.
Σε λιγότερο από 100 ημέρες η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς επισκέφτηκε τρεις φορές την Τούμπα και ήταν καλύτερα τακτοποιημένη, και στα τρία παιχνίδια. Κέρδισε τα δύο, έχασε εντελώς in extremis το δεύτερο (ίσως το πιο σίγουρο) στο οποίο είχε προηγηθεί με 0-2 πριν το δεκάλεπτο! Απορρόφησε με μεγάλη ευκολία τους κραδασμούς που προκάλεσε ο ΠΑΟΚ, ο οποίος με πολύ χειρότερες ομάδες στο παρελθόν ζόριζε πολύ περισσότερο τους ερυθρόλευκους σε τέτοια ντέρμπι.
Αυτό που παγίωσαν όμως αυτά τα τρία παιχνίδια είναι κάτι άλλο. Μία αίσθηση υπεροχής των παικτών του Ολυμπιακού απέναντι στην ομάδα που διαδέχονται στον θρόνο της Super League.
O Γιόχαν Κρόιφ έλεγε ότι την στιγμή που κατακτάς κάτι, την στιγμή της απονομής, από το 100% πέφτεις αυτόματα στο 90% από πλευράς θέλησης, όρεξης, κινήτρου, λύσσας. Ο ΠΑΟΚ κατάφερε να πέσει πολύ περισσότερο. Να μοιάζει με ένα αναψυκτικό δίχως ανθρακικό, που δεν πίνεται με τίποτα.
Ο ΠΑΟΚ υπήρξε πολλά στην ιστορία του, πότε όμως ένα αδιάφορο νεροζούμι. Ακόμα και την εποχή της σαρδέλας, την εποχή των προσφυγών, την εποχή που κυνηγούσε το ευρώ με το τουφέκι, στο χορτάρι πάντα κατέθετε τρέλα, ξεχείλιζε από ενέργεια και διάθεση.
Τώρα, μοιάζει απλώς να περιμένει το τέλος μιας ανυπόφορης και μαραθώνιας σεζόν στωικά, καρτερικά, σχεδόν μοιρολατρικά..
