Έρχονται Κυριακές που σε καταβάλλουν. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα εντός αγωνιστικού χώρου. Ναι, ο ΠΑΟΚ υπέστη την πρώτη του ήττα μετά από 51 ματς και μάλιστα με τεσσάρα από τον Άρη. Αυτό συνέβη όμως στα ίσια και ποδοσφαιρικά, μέσα σε ωραία ατμόσφαιρα, δίχως την τοξικότητα του παραποδοσφαίρου. Δεν το ευχαριστήθηκα κιόλας, αλλά σε κάθε περίπτωση, θα το χωνέψω και θα το ξεπεράσω διότι μιλάμε για μπαλίτσα, μόνο.
Μετά ήρθαν όλα τα υπόλοιπα…
Η αποθέωση του Άρη και η μείωση του ΠΑΟΚ και όσων έχει πετύχει από πέρυσι, με σοβαροφανή αλλά εντέλει εμετικό τρόπο από δημοσιογράφους – φερέφωνα που διαθέτουν καλή αλλά όχι αρκετά καλή πένα για να καλύψουν την έμμισθη και κατευθυνόμενη χυδαιότητά τους.
Οι ανακοινώσεις Κούγια και Πιαλόγλου, ομοφοβικές, άσχημες σαν πύον, γεμάτη με την «μάτσο» βαρβατίλα του εφήβου που κάνει διαγωνισμούς πέους στην τουαλέτα (ποιος την έχει μεγαλύτερη) για να κρύψει τις φριχτές του ανασφάλειες.
Το πέναλτι, το VAR, η τρομάρα του διαιτητή, το σύνηθες μισαλλόδοξο διάγγελμα του κυρ Σάββα στο «Καραϊσκάκης».
Όλα τα παραπάνω, μόλις στην πρώτη αγωνιστική του 2020 κα μετά από δεκαπέντε μέρες τραμπουκισμών και ανοιχτού μπούλινγκ προς τους διαιτητές, κλάψας και κακομοιριάς, πηχτού, σχεδόν χειροπιαστού ζόφου.
Και κάπου μέσα στο χαμό, παράπεσε η είδηση για έναν νεκρό Βούλγαρο σε οπαδικό ραντεβού θανάτου.
Και οι δημοσιογράφοι; Οι δημοσιογράφοι, στην πλειονότητά τους, είτε σφυρίζουν αδιάφορα (όπως έκανε συνολικά ο ελληνικός τύπος στην Ριζούπολη, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει χρόνια μετά ότι κάτι κακό συνέβη πριν την σέντρα εκείνου του ντέρμπι), είτε απλώς τσουβαλιάζουν τους πάντες για να μην κατηγορήσουν κανέναν.
Πρωτίστως δηλαδή, για να μην κατηγορήσουν τον Ολυμπιακό που έχει πετύχει να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του: είτε θα πάρει το πρωτάθλημα, είτε θα τους σύρει όλους - και την διοργάνωση μαζί – στην λάσπη της πλήρους απαξίωσης.
Όλοι κάνουν λάθη, ναι. Και όλοι θέλουν να κερδίζουν. Αλλά όχι, παιδιά, λυπάμαι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Και όσοι έχουν απειληθεί, το ξέρουν καλά κι ας μην το γράψουν ποτέ.
Εν τέλει, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Κάποιοι αντέχουν σε αυτήν την ατμόσφαιρα. Μπορεί και να την γουστάρουν κιόλας.
Προσωπικά ασφυκτιώ, Θέλω να γράψω καθημερινά τόσα πολλά και μετά αυτολογοκρίνομαι.
Φοβάμαι και σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς…
Συνήθως μου περνάει. Λέω, ναι ρε, αξίζει. Θα κερδίσουμε. Κι αν δεν κερδίσουμε, τουλάχιστον δεν εγκαταλείψαμε την μάχη. Θα κοιμηθούμε ήσυχοι (ή θα μας στείλουν για «ύπνο» μια και καλή…) με ήσυχη συνείδηση.
Αλλά έρχονται και Κυριακές που σε καταβάλλουν.
Μάλλον θα μου περάσει πάλι. Θα δω την Τρίτη τον ΟΦΗ με τον ΠΑΟΚ στο «Γεντί Κουλέ» και είμαι βέβαιος ότι θα είναι ωραία.
Για ένα βράδυ, θα ασχοληθούμε μόνο με ποδόσφαιρο.
Απλώς δεν ξέρω αν αρκεί πια.
