Φυσικά και δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική ο πρώτος τελικός στο μπάσκετ. Ο Προμηθέας μπορεί να ήθελε αλλά απέναντι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό… δεν μπορούσε. Όπως και δεν μπορούσαν κι άλλοι και προφανώς γι’ αυτό και το έβαλαν στα πόδια. Ωστε να μην ξεφτιλιστούν… #mexritelous.
Υπό αυτή την έννοια και στο πλαίσιο του απαραίτητου τρολαρίσματος αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους Πατρινούς. Και επειδή κατέβηκαν, μα και επειδή δεν κρύφτηκαν στα αποδυτήρια στο ημίχρονο. Βγήκαν έξω στη λογική τους «όσες φάμε και όσες ρίξουμε» και τουλάχιστον αυτοί το έφτασαν ως το τέλος. Κι ας έπεσε η σχετική κατοστάρα.
Και εδώ που τα λέμε δεν νομίζω ότι περίμεναν και στην Πάτρα κάτι καλύτερο. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Αφενός ο Παναθηναϊκός είναι άλλη κλάση και ειδικά στους τελικούς πάει πάντα με το μαχαίρι στα δόντια και αφετέρου και οι ίδιοι μετά τα πέντε ματς με την ΑΕΚ και την θριαμβευτική πρόκριση έχουν αδειάσει και σωματικά και πνευματικά και θέλουν το χρόνο τους για να επανέλθουν. Την έχουν ήδη κάνει την υπέρβασή τους και η χρονιά είναι σούπερ επιτυχημένη.
Δεν ξέρω, ίσως την Τετάρτη στην Πάτρα δούμε «άλλο» ματς, αν και πάλι το πράγμα δεν δείχνει να μαζεύεται εύκολα καθώς ο Παναθηναϊκός (από τον οποίο και εξαρτάται η έκβαση αυτών των παιχνιδιών) δείχνει πολύ σοβαρός και διψασμένος. Δεν μοιάζει διατεθειμένος όχι φυσικά να χάσει την κούπα, αλλά ούτε καν να αφήσει την σκούπα από τα χέρια του.
Με αυτά και με τα άλλα λοιπόν ο Παναθηναϊκός οδεύει προς το 38ο πρωτάθλημα στην ιστορία του, ενώ έχει ήδη πανηγυρίσει και την κατάκτηση του Κυπέλλου. Εστω και χωρίς τον παρτενέρ που όλοι αγαπήσαμε. Μιλάμε με διαφορά για την πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, μιλάμε για τον απόλυτο μύθο.
Και το πρώτο βήμα για την κατάκτηση μιας ακόμη κούπας συνέπεσε με τον ένα χρόνο από την απώλεια του τεράστιου Παύλου Γιαννακόπουλου, του ανθρώπου ο οποίος μαζί με τον αδερφό του Θανάση δημιούργησαν αυτό το καμάρι όλων των Παναθηναϊκών. Ηταν μια ιδιαίτερη μέρα για το τριφύλλι, όπως και ιδιαίτερο ήταν και το βίντεο που έπαιξε στις οθόνες του ΟΑΚΑ και σήκωσε την τρίχα κάγκελο.
ΥΓ: Για τη μπάλα έχουμε καιρό να τα πούμε γιατί πραγματικά πονάει πολύ το πράγμα. Είναι δε ξεκάθαρο ότι με τα λεφτά που θα υπάρξουν για τις μεταγραφές θα ζητηθεί από τον Νταμπίζα και τον Δώνη ένα θαύμα. Όχι για να είσαι ανταγωνιστικός με Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, αλλά με Αρη και Ατρόμητο. Δυστυχώς η ψαλίδα αντί να μικραίνει, όλο και μεγαλώνει και οι λόγοι είναι γνωστοί και χιλιοειπωμένοι σε τέτοιο βαθμό που η επανάληψή τους να κουράζει.
ΥΓ1: Το θέμα του γηπέδου είναι ΠΟΛΥ σοβαρό για να μην υπάρχει η παραμικρή αντίδραση της λαλίστατης μέχρι και σε πολιτικά ζητήματα ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε να γίνονται πράγματα που δεν τα μαθαίνουμε και σύντομα να βρεθούμε προ - ευχάριστων - εκπλήξεων.
