Ένας αθλητής μπορεί να έχει ταλέντο και εργατικότητα αλλά πολλές φορές αυτά δεν είναι αρκετά. Η Βίκυ Αρβανίτη είχε πάντα προσωπικότητα. Επίσης είχε πάντα ένα τεράστιο χάρισμα. Όλη αυτή η ηρεμία και η ευγένεια που τη διακρίνουν εκτός αγωνιστικού χώρου μετατρέπονταν σε πάθος για τη νίκη, μαχητικότητα και ατέλειωτες υπερβάσεις στην άμμο. Η μεγαλύτερη υπέρβαση ήταν και ένα, σχεδόν, ιδανικό φινάλε για την καριέρα της. Μπορεί να έχασε για λίγο την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο μαζί με την Πέννυ Καραγκούνη αλλά απέδειξε πως ακόμα και μετά από μια μεγάλη καριέρα γεμάτη επιτυχίες αξίζει να κάνεις ακόμα μια προσπάθεια, έπειτα από διπλό χειρουργείο και μάλιστα στα 34 της και εν μέσω πανδημίας, και να τα βάζεις κόντρα σε όλους και σε όλα για να πετύχεις αυτό που λίγοι θα κατάφερναν. Αν δύο λέξεις μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτή την αθλήτρια η μία θα ήταν “Κυρία” και η άλλη “Σεβασμός”.
Έχω στο μυαλό μου ως ανάμνηση τους Ολυμπιακούς του 2004. Όλοι ξέραμε το δίδυμο Σφυρή-Καραντάσιου το 2004 αλλά ξαφνικά εμφανίστηκαν δύο πιτσιρίκες (Αρβανίτη-Κουτρουμανίδου) που για λίγο χάσατε την πρόκριση στην οκτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων. Με τις Γερμανίδες Ράου και Πολ ο σπίκερ είπε στο τάι μπρέικ κόντρα με τις Γερμανίδες να έχουν ματς μπολ ότι «η Αρβανίτη ρισκάρει στο σερβίς γιατί το βόλεϊ θέλει και ρίσκο». Είναι τρόπος ζωής στο βόλεϊ το ρίσκο;
Γενικά είναι ο τρόπος του παιχνιδιού μου όλα αυτά τα χρόνια. Από μικρή όταν ξεκίνησα μπήκα με αέρα και αποφασισμένη να ρισκάρω απέναντι σε ομάδες μεγαθήρια της εποχής όπως η Βραζιλία, οι ΗΠΑ και οι Γερμανίδες τότε στην Ολυμπιάδα. Το ρίσκο ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι στο παιχνίδι μου και πάντα το χρησιμοποιούσα ειδικά στο σερβίς.
Τι θυμάσαι από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας; Και γενικότερα από την Αθήνα εκείνη την περίοδο.
Ήταν για μένα μια μαγική περίοδος. Προκριθήκαμε στους Ολυμπιακούς χωρίς να είμαστε host country, πήραμε αγωνιστικά την πρόκρισή μας με τη Θάλεια Κουτρουμανίδου. Είναι απίστευτη εμπειρία για έναν αθλητή να μπαίνει στο γήπεδο στη χώρα του, κάτι το οποίο δε θα το ξαναζήσουμε, και να βλέπεις τόσο κόσμο να πανηγυρίζει. Την πρώτη φορά που πάτησα στο γήπεδο σάστισα, σκέφτηκα «τί γίνεται εδώ τώρα!». Αυτό λειτούργησε θετικά για εμένα γιατί απέβαλα το άγχος της πρώτης συμμετοχής μου με το να μπω δυναμικά και να βγάλω ενέργεια στο παιχνίδι.
Ποια ήταν η μαγεία της άμμου και σε οδήγησε στο beach volley και όχι στη σάλα; Είχες ξεκινήσει από το Αιγάλεω, σωστά;
Αρχικά ξεκίνησα από τον ΜΕΛΑΣ Άγιος Ελευθέριος, μια τοπική ομάδα στο Αιγάλεω, και μετά πήγα στην ομάδα του Αιγάλεω. Σταμάτησα όμως νωρίς, στα 15 μου. Υπήρχαν κάποιες συγκυρίες που με οδήγησαν να σταματήσω. Όταν, όμως, γνώρισα το beach volley η αίσθηση του να πρέπει να κάνεις στο γήπεδο τα πάντα και να εξαρτάται η ομάδα από εσένα και τον συμπαίκτη σου είναι πολύ ωραία. Ξέρεις ότι αν εσύ και ο συμπαίκτης σου ταιριάξετε η ομάδα θα πετύχει. Δεν εξαρτάσαι από ένα μεγάλο σύνολο όπως στη σάλα και το γεγονός ότι δεν υπάρχει εξειδίκευση σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα καλά μέσα στο γήπεδο.
Δεν συγκαταλέγεται στα ατομικά αθλήματα ωστόσο είναι ιδιαίτερα μοναχικό, σωστά;
Θα το έλεγα και ατομικό και ομαδικό γιατί υπάρχουν σημεία στο παιχνίδι που η αντίπαλη ομάδα μπορεί να στοχεύει μόνο τον έναν παίκτη. Το παιχνίδι, έτσι, γίνεται πολύ ατομικό. Πρέπει να ανταπεξέρθεις και ψυχολογικά για να ανταπεξέρθεις και να βγεις από τη δύσκολη θέση την ώρα του παιχνιδιού. Το γεγονός ότι δεν έχεις προπονητή δίπλα και έχεις μόνο το τάιμ άουτ που μπορούμε να πάρουμε εμείς οι αθλήτριες κάνει το παιχνίδι πολύ διαφορετικό.
Ήρθαν προτάσεις από ομάδες για να παίξεις στη σάλα;
Όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να παίξω στη σάλα γιατί είχα αφιερωθεί στο beach. Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποιες προτάσεις και κάποια στιγμή είχα βοηθήσει την ομάδα στην οποία ανήκα, την Άρτεμις Κορυδαλλού το 2010 όταν παίζανε την άνοδο στην κατηγορία. Και τώρα είχα κάποια πρόταση αλλά για μένα δεν είναι τώρα προτεραιότητα παρότι πάντα το αγαπούσα το βόλεϊ. Θα δούμε στο μέλλον!
Βαλένθια 2007 και Μόσχα 2005. Πρωταθλήτριες Ευρώπης με την Καραντάσιου. Νιώθατε άτρωτες; Ήσασταν ίσως το κορυφαίο δίδυμο με βάση τις επιτυχίες.
Εκείνη την περίοδο στην Ευρώπη ήμασταν από τις ομάδες που μας υπολόγιζαν όλοι και μας φοβόταν όλοι οι αντίπαλοι. Παίζαμε με άλλο αέρα ειδικά στα ευρωπαϊκά τουρνουά. Είχαμε πάρει και αρκετές πρώτες θέσεις σε ευρωπαϊκά τουρνουά, πέρα από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είχαμε πάρει περίπου7-8 χρυσά μετάλλιο στο tour του ευρωπαϊκού.
Το ότι είχατε σχετικά μεγάλη διαφορά ηλικίας με τη Βάσω Καραντάσιου ήταν στοιχείο που βοήθησε στη χημεία σας ή όταν είναι σχεδόν συνομήλικες οι συμπαίκτριες «δένουν» πιο εύκολα;
Αυτό που συνειδητοποίησα με τα χρόνια, γιατί είχα αρκετές συμπαίκτριες στην πορεία, ήταν ότι παρότι στην αρχή ήταν λίγο αγχωτικό το γεγονός ότι είχαμε 12 χρόνια διαφορά και εγώ θα έπαιζα μαζί της ως πιτσιρίκα δε μας επηρέασε καθόλου. Από την πρώτη στιγμή ταίριαξε τόσο καλά το αγωνιστικό κομμάτι που ακόμα και αν δεν κάναμε παρέα έξω από το γήπεδο αυτό δεν είχε καμία επιρροή στο παιχνίδι μας. Σίγουρα είναι ωραίο να μπορείς να ταιριάξεις και μέσα και έξω από το γήπεδο με τον συμπαίκτη σου αλλά δε μας επηρέασε καθόλου και λειτούργησε και θετικά θα έλεγα.
Ποιες ιστορίες σας μένουν μετά από τόσα χρόνια και τόσους αγώνες; Αυτές εντός αγωνιστικών χώρων ή εκτός;
Θυμόμαστε φυσικά τις επιτυχίες και τις νίκες που μας έκαναν περήφανες αλλά θυμόμαστε και περιστατικά που γίναν εκτός γηπέδου, αστεία, διαλόγους, εμπειρίες. Νομίζω ότι όλα μένουν.
Έχετε μια μεγάλη ιδιαιτερότητα στο άθλημα αυτό. Ταξιδεύετε σε όλο τον κόσμο αλλά δε μένετε για μεγάλο διάστημα στις χώρες που πάτε και δε δένεστε με αυτές.
Ναι εμείς είμαστε σαν το τένις. Κάθε βδομάδα μπορεί να είμαστε σε άλλη χώρα ή κάποιες φορές κάθε δύο εβδομάδες γιατί μπορεί να παίζουμε δύο συνεχόμενα τουρνουά στο ίδιο μέρος. Δε δενόμαστε τόσο με τις χώρες που πάμε και μάλιστα υπάρχουν χώρες που δεν έχω προλάβει να δω καθόλου πέρα από το γήπεδο, το ξενοδοχείο και το αεροδρόμιο. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες φορές που είχαμε περισσότερο χρόνο και κάναμε και κάποιες βόλτες αλλά η δυνατότητα που δίνει το beach volley να κάνουμε όλα αυτά τα ταξίδια είναι με μεγάλη εμπειρία.
Είναι αλήθεια πως χώρες που δεν είναι τόσο «καλοκαιρινές» και «θαλασσινές» σαν την Ελλάδα, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Γερμανία είναι πιο αναπτυγμένες στο beach volley;
Τα περισσότερα μεγάλα τουρνουά γίνονται σε χώρες που δεν έχουν καν θάλασσα. Ελάχιστα πλέον είναι τα μεγάλα τουρνουά που γίνονται σε παραλία, όπως στη Βραζιλία, το Μπαλί και το Μεξικό. Στην Ευρώπη παίζουμε είτε σε πλατείες είτε στο βουνό και βλέπουμε ότι τέτοιες χώρες είναι πολύ ανεπτυγμένες. Η Νορβηγία, για παράδειγμα, είναι Ολυμπιονίκες και παγκόσμιοι πρωταθλητές, μία χώρα που είναι γεμάτη χιόνι και θερμοκρασία κάτω από το μηδέν όλο το χρόνο. Έχουν, όμως, υποδομές και κάνουν προπονήσεις το χειμώνα σε γήπεδα με θερμαινόμενη άμμο και μαγιό ενώ έξω χιονίζει ενώ εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε δυστυχώς αυτή τη δυνατότητα. Όσες φορές φιλοξενήσαμε ομάδες για χειμερινή προετοιμασία αυτές ακύρωσαν τα εισιτήρια τους γιατί δεν μπορούσαν να προπονηθούν λόγω του κρύου.
Έχεις ατέλειωτους τίτλους στην καριέρα σου. Ο μεγαλύτερος τίτλος όμως είναι οι τρεις Ολυμπιάδες; Παρότι δεν κατέληξαν σε μετάλλιο.
Για μένα η Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το πιο ωραίο τουρνουά και είναι υπέροχο να το ζήσει ένας αθλητής. Η πορεία, όμως, για να φτάσεις στην Ολυμπιάδα είναι η πιο σημαντική και κρατάει τέσσερα χρόνια. Σίγουρα το μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες επισφραγίζει την προσπάθεια ενός αθλητή αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό.
Ο δρόμος για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο ήταν η πιο επίπονη διαδρομή σου;
Πραγματικά στο τέλος ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ. Αρχικά από έναν τραυματισμό που ήταν απόρροια λάθος επιλογών που είχαν γίνει και κατέληξαν στον να τραυματιστώ. Ακολούθησε μια πορεία ενάμισι χρόνου για να επανέλθω. Ακολούθησε και η διακοπή αγωνιστικής δράσης λόγω κορονοϊού αν και αυτό μου έδωσε χρόνο ώστε να προλάβω να επανέλθω και να μπούμε στη διαδικασία να διεκδικήσουμε την πρόκριση. Αν δεν είχε έρθει η πανδημία δε θα είχαμε καμία ελπίδα γιατί δε θα είχα προλάβει να επανέλθω. Ήταν πολύ δύσκολη περίοδος και η ανταμοιβή ήταν ότι κατάφερα να ξαναμπώ στο γήπεδο 100% έτοιμη και φτάσαμε πολύ κοντά στο να προκριθούμε.
Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε μετά από τόσες δυσκολίες και διπλό χειρουργείο να πεις «πάμε για ακόμα μια προσπάθεια, μια ακόμα Ολυμπιάδα»;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι τυχερή γιατί μέχρι τώρα δεν είχα τραυματισμούς. Από το 200 μέχρι το 2016 που σταμάτησα για να κάνω παιδί δεν είχα κάποιο σπουδαίο τραυματισμό. Ο πρώτος και τελευταίος σοβαρός τραυματισμός ήταν αυτός. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι δε θα επιστρέψω γιατί όταν σου τυχαίνει ένας τέτοιος τραυματισμός και μάλιστα μετά τα 30 είναι πολύ δύσκολο να επανέρθεις. Αλλά είμαι άνθρωπος που δεν το βάζει κάτι και όλο αυτό μου έδωσε κίνητρο και σε συνδυασμό με όλο αυτό με τον κορονοϊό αλλά και τους πολύ καλούς συνεργάτες που είχα γύρο μου μου έδωσε χρόνο και με έκαναν να πιστέψω. Το ήθελα πάρα πολύ και ήθελα να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να μην σταματήσω με τραυματισμό την καριέρα μου.
Πόσο άλλαξε ή δεν άλλαξε το άθλημα από την πρώτη φορά που αγωνίστηκες σε κατηγορία γυναικών;
Έχει αλλάξει απίστευτα! Έχω συναντήσει σχεδόν τρεις γενιές αθλητριών! Όταν ξεκίνησα ήταν πιο τεχνικό το άθλημα οπότε υπήρχαν και αθλήτριες πιο κοντές αλλά τεχνικές. Από το 2012 και μετά υπάρχει μια εκτόξευση στις γυναίκες. Παραμένει το ίδιο τεχνικό αλλά είναι πολύ πιο δυναμικό. Υπάρχουν παίκτριες πάνω από 1.90 και υπάρχει μεγαλύτερη εξειδίκευση, δηλαδή συνήθως ένας σταθερός μπλοκέρ και ένας στην άμυνα. Όταν ξεκίνησα εγώ, τόσο με τη Βάσω (Καραντάσιου) όσο και με τη Θάλεια (Κουτρουμανίδου) παίζαμε εναλλάξ μπλοκ άμυνα. Τώρα είναι δύσκολο όταν είσαι 1.76 να παίξεις μπλοκ σε μια αντίπαλο 1.90 οπότε έχει γίνει πολύ πιο επιθετικό και δυναμικό άθλημα.
Οι Βραζιλιάνοι προπονητές όπως ο Σαντάνα είναι οι πιο ειδικοί στο άθλημα;
Το 2003-2004 είχαμε τον Αλεμάο και τον Αρκάο, επίσης Βραζιλιάνους, και έπειτα είχαμε τον Κρίστοφ Ντίκμαν τον Γερμανό. Νομίζω ότι ο βραζιλιάνικο τρόπος προπόνησης μας ταιριάζει περισσότερο. Οι Ευρωπαίοι είναι περισσότερο ομιλία αλλά και τεχνική, οι Βραζιλιάνοι είναι περισσότερο της άσκησης και της προπόνησης μέσα στο γήπεδο. Αυτό ταιριάζει λίγο περισσότερο στη δική μας κουλτούρα.
Είναι αδικημένο άθλημα στην Ελλάδα;
Σε σχέση με τις επιτυχίες που έχει φέρει από το 2000 με Σφυρή-Καραντάσιου, το 2004 και 2008 με δύο ζευγάρια γυναικών και το 2012 άλλο ένα ζευγάρι θεωρώ ότι δεν έχει γίνει σωστή επένδυση από την ομοσπονδία. Είμαι η τελευταία αθλήτρια που βγήκε από αναπτυξιακά πρωταθλήματα της ομοσπονδίας, έκτοτε δεν έχει βγει κάποια άλλη αθλήτρια. Η τελευταία που ήρθε στο beach είναι η Πέννυ (Καραγκούνη) που ήρθε από το βόλεϊ σάλας. Έχει αδικηθεί το άθλημα και πιστεύω ότι πρέπει να επενδύσει η ομοσπονδία για να υπάρχουν επιτυχίες και στο μέλλον.
Υπάρχει ένα αφιέρωμα που σας είχαν κάνει πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2008. Σας ρωτούσαν τι σκέφτεστε μετά την προπόνηση και είχε πει «να βουτήξω στη θάλασσα». Αυτό συνέχισε να ισχύει και τα επόμενα χρόνια ή άλλαζε όσο μεγάλωνες;
Νομίζω ότι το ξεπέρασα γιατί σταμάτησαν να υπάρχουν τουρνουά στη θάλασσα! Σίγουρα δεν είναι το ίδιο, ήμουν μικρή τότε! Όσο μεγάλωνα σκεφτόμουν ότι μετά την προπόνηση θέλω να γυρίσω σπίτι και να ξεκουραστώ.
Όταν κλείνει μια καριέρα σαν τη δική σου μοιάζουν όλες οι αναμνήσεις όμορφες και νοσταλγικές ή μένουν «πληγές»;
Σίγουρα όταν κάνεις πρωταθλητισμό ζεις και δυσάρεστες στιγμές, που μπορεί να είναι και περισσότερες όταν κάνεις κάτι επαγγελματικά, αλλά μένει αυτό που είπες, μια γλυκιά νοσταλγία. Παρόλες τις δυσκολίες που περάσαμε σε όλους τους τομείς αν είχα μια ζωή θα επέλεγα να κάνω το ίδιο. Το αγάπησα τόσο πολύ αυτό το άθλημα που δε θα το άλλαζα με τίποτα. Οποιαδήποτε επιλογή μου, είτε λανθασμένη είτε σωστή, θα έκανα την ίδια γιατί μέσα από τα λάθη μαθαίνεις. Για μένα ήταν αυτό που ήθελα να κάνω πάντα και βρέθηκα στο σωστό μέρος.
Πότε ωριμάζει ένας αθλητής; Από τη μία οι εμπειρίες τον ωριμάζουν νωρίς αλλά από την άλλη παραμένει και λίγο παιδί.
Όσο συνέχιζα να παίζω υπήρχε πάντα το κομμάτι της ξεγνοιασιάς και της χαράς. Όσο και αν μεγάλωνα είχα τη χαρά του παιχνιδιού και του ανταγωνισμού. Σίγουρα με τα χρόνια και τις εμπειρίες γίνεσαι πιο ώριμος και «ζυγίζεις» πιο σωστά τα πράγματα. Ξεκίνησα πολύ νωρίς το άθλημα αλλά ήμουν πάντα πολύ προσηλωμένη στους στόχους μου και αυτό με βοήθησε μέχρι και τώρα που έφτασα στο τελείωμα της καριέρας μου.
Καλώς ή κακώς παραμένουμε σε μεγάλο βαθμό μια χώρα πατριαρχική με τον πατέρα να είναι το πρότυπο κάθε γιου. Ωστόσο ως μητέρα ενός αγοριού είχες στο μυαλό σου το να αφήσεις μια κληρονομιά, ένα πρότυπο γονέα, μέσα από την καριέρα και τις προσπάθειές σου;
Όταν σταμάτησα για να κάνω οικογένεια είχα πει ότι θα μου έμενε απωθημένο αν δε συνέχιζα να παίζω γιατί ήθελα να παίξω και άλλο και σίγουρα ήθελα να με προλάβει ο γιος μου να με δει να αγωνίζομαι. Χαίρομαι που το κατάφερα. Είναι βέβαια μικρούλης αλλά έχει αναμνήσεις και από το γήπεδο και από προπονήσεις που τον έπαιρνα μαζί μου. Στόχος μου δεν είναι, βέβαια, να τον πείσω να παίξει beach volley ή βόλεϊ αλλά γενικά να μπει στο κλίμα του αθλητισμού και να δει πόσα οφέλη έχει ο αθλητισμός στη ζωή μας.
Πως συνδυάζεται ο πρωταθλητισμός και η οικογένεια για μια γυναίκα αθλήτρια; Και μάλιστα σε ένα άθλημα με πάρα πολλά ταξίδια.
Χρειαζόμουν στήριξη και ευτυχώς την είχα από το σύζυγό μου. Ήταν πολύ δύσκολο, όμως, ειδικά τον τελευταίο καιρό γιατί ο μικρός είχε μεγαλώσει και δεν ήταν εύκολο να λείπω και να πηγαίνω για προπόνηση. Υπήρχαν φορές που με τραβούσε από τα πόδια για να μη φύγω από το σπίτι. Γέννησα και στους 7 μήνες έκανα το πρώτο ταξίδι. Δεν περιγράφεται το πως ένοιωσα όταν άφησα το μωρό σπίτι και εγώ έφυγα σε αγώνες. Βέβαια τη στιγμή που αγωνίζεσαι και μόνο τα ξεχνάς όλα αλλά μόλις τελείωνε το ματς η σκέψη μου ήταν στην οικογένεια και το παιδί. Το 2019 δυσκολεύτηκα γιατί κάναμε 19 ταξίδια, και δεν μπορώ να το πιστέψω πως το καταφέραμε. Ήταν πολύ δύσκολη χρονιά. Φέτος που μεσολάβησε ο κορονοϊός και ήμουν πολλές ώρες μέσα στο σπίτι και ο μικρός ήταν συνέχεια κοντά μου δυσκολεύτηκα όταν ήρθε η ώρα για αγώνες. Πάντως όταν θέλεις πολύ να κάνεις κάτι βρίσκεις τρόπο και όταν έχει την κατάλληλη υποστήριξη γιατί όχι;
Όπως είπες δεν έχει νόημα να κατευθύνεις ένα παιδί με το ζόρι σε ένα άθλημα. Όταν, όμως, έχει τέτοιες παραστάσεις είναι δύσκολο να μην ακολουθήσει το δρόμο του αθλητισμού. Υπάρχει μια τέτοια προδιάθεση από τον μικρό;
Σίγουρα θα ήθελα να αγαπήσει τον αθλητισμό. Δεν θα τον πήγαινα να παίξει βόλεϊ επειδή αυτό έκανα εγώ αλλά θα ήθελα να ασχοληθεί με αθλητισμό, όχι απαραίτητα επαγγελματικό, να καταλάβει τη νοοτροπία του.
Οι φόβοι μιας μητέρας είναι ατελείωτοι;
Ναι, συνέχεια! Από τη μέρα που γεννήθηκε δεν έχω κοιμηθεί κανονικά! Ξυπνάς να δεις αν είναι καλά, έχεις συνέχεια την έννοια του και πόσο μάλλον όταν λείπεις ταξίδια.
Λένε ότι οι αριστερόχειρες είναι πιο ταλαντούχοι. Ισχύει;
Ισχύει! Ένας προπονητής, ο Αλεμάο, μου είχε πει ότι δεν υπάρχει μέτριος αριστερόχειρας. Ή θα είναι πολύ καλός ή πολύ κακός. Ελπίζω να είμαι στην καλή μεριά.
Υπάρχουν τρεις αναμνήσεις που να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες στην καριέρα σου;
Θα έβαζα την Ολυμπιάδα της Αθήνας. Ήταν κάτι εκπληκτικό για μένα, στην ηλικία που ήμουν και κάτι το οποίο δε θα το ξαναζήσει αθλητής στη χώρας μας. Το πρώτο χρυσό μετάλλιο στη Νορβηγία το 2005 στο Grand Slam του Παγκοσμίου. Μαζί με τη Βάσω Καραντάσιου πήραμε το χρυσό και γίναμε οι πρώτες Ευρωπαίες που πήρε χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο και νικήσαμε τη Βραζιλία στον τελικό. Τότε αναδείχθηκα και η νεαρότερη αθλήτρια που πήρε χρυσό σε παγκόσμιο αν και το ρεκόρ αυτό μου το σπάσανε στην πορεία. Μετά θα έβαζα το πρώτο μας Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που κερδίσαμε το 2005. Νομίζω ότι οι πρωτιές είναι αυτές που ξεχωρίζουν όπως και η πρώτη μου Ολυμπιάδα.
