Πήγε ο άλλος και πήδηξε 8,5 μέτρα φίλοι μου. Πήγα εγώ να περπατήσω 8,5 μέτρα μέσα στη ζέστη και λαχάνιασα. Οριακά τα έβγαλα. Αθλητής ο Μίλτος Τεντόγλου, του πνεύματος εγώ, οπότε εντάξει δικαιολογείται. Καλούτσικος ο μπαγάσας πάντως. Κάτι έχει κάνει στην καριέρα του. Χωρίς να είναι ολοκληρωμένη βέβαια.
Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Διαβάζοντας τις κορυφαίες εφημερίδες του πλανήτη, κάπου ανάμεσα σε Equipe, Marca, N.Y. Times, έφτασα στην εγχώρια κορυφή. Οι κόρες των ματιών που μεγάλωσαν από ενθουσιασμό, βλέποντας τον Μανώλη. Επίθετο δε λέω, ιεροσυλία να το αναφέρεις έτσι εύκολα.
Ζήλεψα δε σας κρύβω, αισθάνθηκα άσχημα. Όχι πως θα μπορούσα ποτέ να συγκριθώ με τον Μανώλη. Ήθελα όμως να έχω το ίδιο κοφτερό μυαλό ρε παιδιά. Διάβασα τον τίτλο του κειμένου του: «Τί μοναδικό λείπει ακόμα από τον Μίλτο Τεντόγλου; Να γίνει αθλητής του Ολυμπιακού». Γιατί να μην το έχω σκεφτεί πρώτος; Μια τόσο απλή και αληθινή διαπίστωση κι όμως μου ξέφυγε. Θα κάνω την αυτοκριτική μου αργότερα, μη σας ζαλίζω τώρα έχουμε άλλα να πούμε.
Ορμώμενος-ανατριχιάζω τόσο ωραία που τα λέω-από τα γραφόμενα του ειδώλου, θα ήθελα να δούμε με απλό τρόπο γιατί έχει 1.000% δίκιο ακόμη μια φορά. Ναι! Δε με ενδιαφέρει αν ενοχλεί κάποιους, η αλήθεια είναι πως απ’ τον Μίλτο δε λείπει καμία κατάρριψη του ρεκόρ του Τσάτουμα. Του λείπει η αίσθηση της γαυροσύνης στη ζωή του.
Πρώτα απ’ όλα δε θα είχε ξανά το φόβο του άκυρου άλματος. Ακόμη κι αν πατούσε την πλαστελίνη οι κριτές θα κοιτούσαν αλλού. Όποιος τολμούσε μετά να αμφισβητήσει την επίδοση, θα του δινόταν η εξήγηση πως το πόδι του Μίλτου πατούσε στο άκυρο, αλλά η ψυχή του ήταν έγκυρη. Άρα το άλμα μετράει κανονικά.
Οι έτσι κι αλλιώς ωραίες δηλώσεις του, θα εμπλουτιστούν με σωστό τρόπο. Το δικαίωμα θα του το δώσει η δυνατότητα να λέει «το μετάλλιο αφιερωμένο στον Θρύλο για τα 100 του χρόνια και στον πύρινο λαό του». Ποια Ελλάδα, ποιοι Έλληνες…
Δε ζούμε στο 1940 να φοράμε φουστανέλες. Αφήστε που όλη η Ελλάδα είναι Ολυμπιακοί. Με τις έγκυρες μετρήσεις που έχουν κάνει στα γραφεία του συλλόγου, απ’ τα 10.000.000 κατοίκων της χώρας χονδρικά, τα 11.434.756 είναι Ολυμπιακοί. Εσείς παραμυθιάζεστε από κάτι άλλες έρευνες που σας παρουσιάζουν περί 29% αλλά εδώ μιλάμε για εγκυρότητα.
Ο εθνικός ύμνος στις επιτυχίες του θα μπορεί να αντικατασταθεί απ’ το «ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ» από το φιλικό που συγκλόνισε τον πλανήτη κι έγινε ύμνος σαν το Imagine του Λένον. Όχι σαν τους κουτόφραγκους στο Σταντ Ντε Φρανς που χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν λες και είναι τίποτα πατατάκηδες.
Άκου τι σου λέει ο Μανώλης, αγαπητέ Μίλτο και σκέψου το καλά. Καμάρι θα το έχεις πρωταθληταρά μας, θα φουσκώνεις από περηφάνια και όπου πηγαίνεις θα σε δείχνουν με το δάχτυλο. Είναι καμάρι να είσαι Ολυμπιακός, δεν είναι στίγμα, άσε τους εχθρούς να λένε.
Αν μπεις βαθιά στο πετσί του ρόλου θα αφήσεις τη σημερινή μετριοπάθεια και τους χαμηλούς τόνους που σε διακρίνουν και θα λες στον Τζαμαϊκανό Πίνοκ και τον Ιταλό Φουρλάνι «15 μετάλλια μόνος μου, 12 όλοι σας».
Τα πάντα έτοιμα θα στα έχει ο Θρύλος. Ούτε να μιλάς θα χρειάζεται, ούτε να ιδρώσεις καλά-καλά. Ένας στρατός θα φροντίζει για σένα και αν ποτέ δεν πάει καλά κι ένας αγώνας, θα είναι σα να έχει πάει τέλεια. Μέχρι και λάβαρα μπορεί να ανεβάζουν σε κάθε ήττα. Μην κοιτάς τώρα που συνήθισες να κερδίζεις, εκεί μόνο η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς θα μετριέται ως επιτυχία μεγαλύτερη κι από του Καρλ Λιούις.
Όσο γράφω τί σκέφτηκα ο άνθρωπος; Φαντάζεστε να ήταν ο Μίλτος στον Θρύλο τις καλές εποχές του Σαρρή και του Γκιρτζίκη; Μαρκάρισμα στα 6-7 μέτρα εκτός περιοχής, με ένα σάλτο πέφτει μέσα στην περιοχή, φρρρρ πέναλτι είδε ο Ηλίας Σπάθας το βράδυ στο Μέγκα, να οι διαφωνίες από το πάνελ αν ήταν και αποβολή ή απέλαση στον αμυντικό. Ακόμη πιο απλά θα τα έκανε τα πράγματα. Δεν πειράζει, ποτέ δεν είναι αργά.
Μανώλη η ιδέα σου είναι καταπληκτική. Μόνο πολύ ευφυείς άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιο νοητό άλμα. Μίλτο το σκέφτεσαι ακόμα;
