Δεν θα την ήθελε τέτοια πρεμιέρα η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Στο άνοιγμα της αυλαίας της θητείας της, στον κορυφαίο πολιτειακό θώκο της Ελλάδας, υποχρεώθηκε από τα γεγονότα σε δραματικό διάγγελμα. Και κάπου η φωνή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου «έσπασε» σε μικρά κομμάτια συγκίνησης και συγκρατημένου λυγμού. «Σήμερα, οι Έλληνες - είπε - δίνουμε ακόμα μια ιστορική μάχη. Είμαι σίγουρη ότι θα νικήσουμε. Και ότι του χρόνου θα γιορτάσουμε με λαμπρότητα τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821».
Μακάρι, ευχόμαστε όλοι! Μακάρι του χρόνου, ανάμεσα στις διαφωνίες για τις παρελάσεις, στα δημοτικά τραγούδια και στην αμφισβήτηση των εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, να θυμόμαστε το «πέρσι» σαν έναν σκοτεινό εφιάλτη. Να το θυμόμαστε όμως!
Γιατί είναι καταγεγραμμένο στο dna της ελληνικής Ιστορίας, πως μετά μια σοβαρή κρίση να ο Ελληνας ξεχνάει και σέρνεται σ’ έναν λυσσαλέο εμφύλιο.
Η Επανάσταση του 1821 στιγματίστηκε από εμφύλιες διαμάχες και δολοφονίες καπεταναίων από παλιούς συναγωνιστές τους και από κηλίδες ανεξίτηλες από των Ελλήνων τις ντροπές. Κι όλα τούτα έγιναν για τα αρχηγιλίκια και για τι άλλο; Για τα «έρμα γρόσια» που πρόδωσαν τον Κατσαντώνη και όλους τους προδομένους αυτού του τόπου…
Και τα χρόνια φύγαν και η Ελλάδα μεγάλωσε και μεγαλούργησε και διχάστηκε και πάντα θα διχάζεται. Πότε για τον βασιλιά και για τον Βενιζέλο, πότε για τη δημοτική ή την καθαρεύουσα, και για ό,τι βάλει ο νους του Ελληνα που φθονεί τον Ελληνα…
Και η απελευθέρωση από τη στυγνή γερμανική Κατοχή έφερε τον σκληρότερο εμφύλιο στην Ιστορία της Ελλάδας.
Και τώρα στις μέρες του κορονοϊού, με τις μάχες για ένα χαρτί υγείας, στις νύχτες με την απαγόρευση της κυκλοφορίας και της καραντίνας του Netflix, όλοι δείχνουν ενωμένοι. Δείχνουν!
Και όλοι πια περιμένουν το καθημερινό «διάγγελμα» του Τσιόδρα με δέος τρόμο και ευλάβεια. Κι έχουν, οι πολλοί, μάθει πια να ακούνε και να υπακούνε, και έχουν μάθει να κουβεντιάζουνε ήσυχα κι απλά και να καταλαβαίνονται· και να δείχνουν ενωμένοι κάτω από τον σκληρό εγκλεισμό, με το φόβο μην και χτυπήσει την πόρτα τους ο «αόρατος εχθρός».
Κι όσο ο κορονοϊός θα σεργιανίζει στους ορθάνοιχτους δρόμους της ζωής μας κι εμείς στους στενούς διαδρόμους του μικρόκοσμού μας, τόσο θα δείχνουμε δεμένοι σαν της αλυσίδας τους κρίκους και δυνατοί σαν το ατσάλι.
Και δεν θέλουμε παρά μονάχα λίγες μέρες, όταν λυγίσει ο λοιμός και τα αντισηπτικά θα σέπονται στα ράφια, για να πέσουν οι μάσκες της δήθεν σύμπνοιας.
Και τότε ο άλλοτε «στρατηγός» Τσιόδρας, εύκολα θα συρθεί σιδηροδέσμιος στ’ «Ανάπλι». Θα του αποδοθούν κατηγορίες για ολιγωρία, για εκνευριστική σχολαστικότητα, για έλλειψη χαρισματικότητας…
Και οι αποφάσεις του Μητσοτάκη θα στηλιτευτούν και ο Κικίλιας θα ριχτεί στην πυρά των ΜΜΕ ως ανεπαρκής και όλα θα πάρουν τον ελληνικό προδιαγεγραμμένο δρόμο τους. Γιατί τελικά είμαστε λαός που ποτέ δεν μάθαμε από την Ιστορία μας, γιατί ποτέ δεν την μελετήσαμε, έτσι αναπόδραστα την ζούμε και την ξαναζούμε· άλλοτε σαν τραγωδία κι άλλοτε σαν φάρσα.
Μακάρι αυτή η κρίση να μας παραδώσει στην καθημερινότητα μας διαφορετικούς!
