MENU

Πόσες φορές μέσα στο χθεσινό 24ωρο κάνατε - κατά το ελληνικότατο – scroll down την πρώτη σελίδα του SDNA; Πόσες φορές κάνατε το ίδιο με οποιαδήποτε αθλητική ιστοσελίδα και ταυτόχρονα σε όσα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είστε μέλος; Δεν υπάρχει στατιστική, όμως σίγουρα θα είναι πάνω από πενήντα ημερησίως. Πόσα θέματα σάς έκαναν αίσθηση να διαβάσετε; Πόσες φορές χαμογελάσατε από καρδιάς για μία είδηση; Μια είδηση, μία μοναδική είδηση που έκανε τη χθεσινή επικαιρότητα να αξίζει. Δεν είχε σχέση με ομάδες, με προέδρους, με συνεντεύξεις, με αγώνες, με διαιτητές, με διοργανώσεις, δεν είχε σχέση με μια καθημερινότητα στην οποία έχουμε συνηθίσει να ζούμε. Είχε να κάνει με τη ζωή. Με τη ζωή που σώθηκε, με τη ζωή που δίνει κάθε ζωή που σώζεται. Είχε να κάνει με την ελπίδα. Με την αισιοδοξία. Ακόμα και με την ικανότητα.

Από χθες, η Ρενάτα φιγουράρει ως νικήτρια. Η Ρενάτα κατάφερε να κερδίσει τη μάχη. Η Ρενάτα θα μισούσε το κλισέ «μπορεί να χαμογελάει ξανά», γιατί δεν σταμάτησε ποτέ να χαμογελάει. Το δικό της χαμόγελο ήταν η πιο δυνατή ιστορία της χρονιάς. Διαλέξτε εσείς έναν ποδοσφαιριστή. Διαλέξτε ένα ματς. Διαλέξτε μια δικαστική απόφαση ή μια λανθασμένη υπόδειξη του διαιτητή. Διαλέξτε τη μιζέρια, αν αυτό θέλετε. Υπάρχει άφθονη στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στην ελληνική κοινωνία. Αφήστε εμάς να διαλέξουμε τη Ρενάτα. Διότι στη Ρενάτα χρωστάμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ…

«Αν έχεις καλή ψυχολογία, αυτός είναι ο εχθρός του καρκίνου. Εγώ το περνάω σαν να περνάω γρίπη. Έτσι το έχω στο μυαλό μου. Έτσι σκοπεύω να τον νικήσω και θα τον νικήσω».

Ρενάτα σε ευχαριστούμε γιατί ποτέ δε φοβήθηκες. Σε ευχαριστούμε γιατί η μάχη σου έγινε μάχη όλων μας, λιγότερο ή περισσότερο μικρή σημασία έχει. Σε ευχαριστούμε γιατί ουσιαστικά αποδέχτηκες να γίνεις ένα σύμβολο σε μια στιγμή της ζωής σου, που πιθανόν ο καθένας μας να απέφευγε να βγει από το σπίτι. Δε σε τρόμαξε ο κόσμος, δε σε τρόμαξαν τα βλέμματα, δε σε τρόμαξε η ασθένεια, δε σε τρόμαξε το ενδεχόμενο του θανάτου.

Ρενάτα σε ευχαριστούμε γιατί κατάφερε η ιστορία σου να αλλάξει έστω και στο ελάχιστο την κατάσταση στα ελληνικά γήπεδα. Γιατί στο Ηράκλειο σου συμπαραστάθηκαν. Γιατί στο «Κλεάνθης Βικελίδης» σε θυμήθηκαν. Γιατί οι παίκτες του Πανιωνίου χειροκρότησαν τους οπαδούς που σε θυμήθηκαν. Και σε θυμήθηκαν, ακόμα κι όταν δεν ήταν η ομάδα του εκεί. Σε θυμήθηκαν στα Τρίκαλα, ενδεχομένως σε θυμήθηκαν και σε άλλα γήπεδα, χωρίς να υπάρχει εικόνα και ενημέρωση. Σε ευχαριστούμε γιατί έφερες λίγο πολιτισμό. Ναι, αύριο, μεθαύριο ή σε μερικές εβδομάδες πάλι μάνες θα βρίζουν, πάλι θανάτους θα εύχονται σε πανό, πάλι στα ίδια θα γυρίσουμε. Αλλά για λίγο έκανες τη διαφορά.

Ρενάτα σε ευχαριστούμε γιατί μίλησες στην κάμερα για την περιπέτειά σου. Δε δίστασες, δε φοβήθηκες, δεν πτοήθηκες. Σε ευχαριστούμε γιατί αποκάλεσες τον καρκίνο γρίπη και δε λύγισες μπροστά του. Σε ευχαριστούμε γιατί κατόρθωνες τη θλίψη που καθρεφτιζόταν στα μάτια σου να τη μετατρέπεις σε αισιοδοξία. Πώς να μην έχεις θλίψη και πώς να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου, όταν ένα γήπεδο – και πιθανότατα ένα γήπεδο που πήγαινες από παιδί – σου φώναζε να δείξεις τσαμπουκά απέναντι στην ασθένεια; Όταν φίλοι σου μπλέκονταν με ανώνυμους για να αντηχήσει το όνομά σου σε ένα κλειστό που έχει αποθεώσει σπουδαίες μορφές του μπάσκετ κι έχει στυλωθεί με δάκρυα.

Ρενάτα σε ευχαριστούμε, γιατί ποτέ δεν αγνόησες κανέναν. Και σίγουρα δεν ήταν όλες οι μέρες εύκολες. Δεν ήταν όλες οι μέρες γεμάτες αισιοδοξία. Δεν κέρδιζες όλες τις μέρες, αλλά η ψυχή σου δεν ηττήθηκε δευτερόλεπτο. «Να πω ευχαριστώ; Να πω ότι σας αγαπώ; Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Το μόνο που θα πω είναι ότι θα παλέψω ακόμη πιο πολύ μετά από αυτό...», έγραψε μετά το πανό στο Ηράκλειο και λίγο καιρό μετά ταξίδεψε στην Κρήτη με την ομάδα βόλεϊ του Πανιωνίου για το μπαράζ ανόδου στην Α1 με τον ΟΦΗ. Πήρε δύναμη η ίδια, πήρε δύναμη η πραγματικότητα που θα θέλαμε να ζούμε.

Ρενάτα σε ευχαριστούμε, διότι ένωσες. Ένωσες εκεί που συνήθως οι οπαδοί διχάζονται για αστείες αφορμές. Όπως έγραψαν οι «Πάνθηρες» σε ανακοίνωσή τους μετά τον αγώνα Άρη-Πανιωνίου: «Μπράβο στους οπαδούς του Άρη που έστειλαν μήνυμα στήριξης στην δική μας Ρενάτα Λαζάρου και να ευχηθούμε κι εμείς με την σειρά μας γρήγορα πάλι κοντά τους ο δικός τους Μητσάρας που δίνει και αυτός τον αγώνα του. Μπρος στην επιθυμία για ζωή τίποτα δεν μας χωρίζει, μόνο ενωμένοι πορευόμαστε και στηρίζουμε εκείνους που το έχουν ανάγκη».

Ρενάτα δεν ήσουν εσύ που μας είχες ανάγκη. Εμείς σε είχαμε. Σε ευχαριστούμε που νίκησες και μαζί σου νικήσαμε λίγο και οι υπόλοιποι. Που είχες θάρρος και πήραμε θάρρος κι εμείς. Που άλλαξες για λίγο τις συνήθειες των οπαδών, που μπορέσαμε να δούμε ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος. Που δεν έκρυψες τις συνέπειες του καρκίνου και δεν ντράπηκες για εκείνες. Έτσι νικάς! Κατά μέτωπο. Σε ευχαριστούμε γιατί εντέλει νίκησες. Σε ευχαριστούμε που ήσουν, όπως γελώντας λες, πάνθηρας. Σε ευχαριστούμε που θα συνεχίσεις να ονειρεύεσαι…

«Καρκίνος vs Ρενάτα σημειώσατε διπλό. Ρε σας το είχα πει εγώ. Γρίπη περνάω. Κοιμήθηκε λοιπόν το τέρας. ΠΑΝΘΗΡΑΣ είμαι. Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας για την υποστήριξή σας όλους αυτούς τους μήνες».

Ρενάτα σε ευχαριστούμε...

Ένα ευχαριστώ είναι λίγο...