Το ‘χει η μοίρα του Παναθηναϊκού να μην μπορεί να ηρεμήσει με τίποτα και με την καμία. Ναι, ΦΥΣΙΚΑ και δεν είναι ηρεμία ούτε κανονικότητα να σπριντάρεις για να βγεις Ευρώπη, η όποια σύγκριση απλώς γίνεται με τα χειρότερα που πάμε να ξαναζήσουμε εσχάτως και που τείνουν να δημιουργήσουν ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας και φαγωμάρας.
Αιτία είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκαν οι πράσινοι κόντρα στην ΑΕΚ και λιγότερο το αποτέλεσμα. Θέλω να πω ότι η ήττα στο Αγρίνιο αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερη ψυχραιμία γιατί κοιμήθηκε ο Θεός σε αντίθεση με την εντελώς αποκρουστική εικόνα κόντρα στον Δικέφαλο. Μια εικόνα που εν πολλοίς «χρεώθηκε» στον προπονητή καθώς πέρα από τα δικά του λάθη είναι… γνωστό πως οι καλύτεροι είναι πάντα αυτοί που δεν παίζουν. Το γεγονός πως όταν παίζουν είναι οι… χειρότεροι προφανώς και αποτελεί μια λεπτομέρεια όχι και τόσο ικανή για να χαλάσει το αφήγημα.
Για την οικονομία της κουβέντας αλλά και επειδή στο συγκεκριμένο ματς ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ να συμφωνήσουμε ότι η στόχευση του κόουτς ήταν λανθασμένη και το παιχνίδι δεν του βγήκε. Όπως πιστώνουμε τα σωστά, να σημειώνουμε και τα λάθη. Μην τρελαθούμε όμως και να λέμε πως ΠΑΝΤΑ αυτό συμβαίνει ρε αδερφέ και μην υποτιμάμε τόσο πολύ ή να αφήνουμε στην… τύχη την ΔΟΥΛΕΙΑ που έχει γίνει απ’ ΟΛΟΥΣ τους τελευταίους μήνες.
Επίσης δεν ήταν μονάχα θέμα τακτικής το πρόβλημα αλλά και συγκεκριμένων προσώπων που έλειψαν ή υστέρησαν. Δηλαδή είναι ίδια η άμυνα με τον Μπαρτ πίσω; Ο Μαουρίτσιο και ο Αλεξανδρόπουλος έχουν βρεθεί σε χειρότερη μέρα ή ακόμη και ο «φρέσκος» Ενμπαγκοτό; Ο Χουάνκαρ; Με λίγα λόγια ΤΙΠΟΤΑ δεν λειτούργησε καλά στον αγώνα αυτό και για μένα οι μόνοι που είχαν την νοοτροπία που πρέπει ήταν ο Βέλεθ, ο Μολό και ο Νιάς.
Σε ότι αφορά τους «αδικημένους» η άποψή μου έχει καταγραφεί και στο παρελθόν. Οποιος θεωρεί ως τέτοιο τον εαυτό του τις δηλώσεις δεν τις κάνει στα μικρόφωνα αλλά ΜΕΣΑ στο γήπεδο. Εκεί δίνονται οι απαντήσεις, τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.
ΟΚ, αν ήμουν στη θέση του Μπόλονι πιθανώς και θα έβαζα νωρίτερα ή από την αρχή τον Βιγιαφάνες, θα ξεκίναγα τον Αϊτόρ αντί του εσχάτως ντεφορμέ Καμπετσή, ενδεχομένως να έβγαζα και νωρίτερα τον Ενμπαγκοτό για να βάλω τον Τάσο. Εδώ όμως έχουμε φτάσει στην απόλυτη παράνοια και παιχνίδι με παιχνίδι ζητάμε άλλα πράγματα. Λένε λοιπόν πολλοί γιατί έβγαλε με τον Παναιτωλικό τον Βίγια, ενώ τρεις μέρες νωρίτερα ο ίδιος είχε «εκθέσει» τον προπονητή του επειδή… τον έβαλε. Ψέμματα;
Καλώς ή κακώς ο Αργεντίνος δεν ήρθε για όλα κι όλα 20 «καλά» λεπτά μέσα στο ’21 αλλά για να είναι ο ΗΓΕΤΗΣ της ομάδας και να γουστάρουμε όλοι με την πάρτη του. Εκτός κι αν είναι κουτός ο προπονητής και δεν θέλει να βάζει τους καλύτερους ώστε να «καρπώνεται» και τα αποτελέσματα. Τι να πω, θα το ακούσουμε κι αυτό σε λίγο…
Τα ίδια και με τον Αϊτόρ. Οι ίδιοι άνθρωποι που με τον ΠΑΣ του έγραφαν τα μύρια όσα, έσκιζαν τα ρούχα τους γιατί δεν ξεκίνησε την Κυριακή ως «επιβράβευση» για το καλό 20άλεπτο της περασμένης Δευτέρας. Παράνοια, όμως αλήθεια στην κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός εδώ και τόσα χρόνια τίποτα δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση και το αγωνιστικό είναι απλώς ένα κομμάτι της αλυσίδας. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν ΜΟΝΟ ο Μπόλονι και ο κάθε Μπόλονι και όλα τα υπόλοιπα να ήταν καλώς καμωμένα.
Τέλος πάντων. Ξεφύγαμε. Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός έμπλεξε. Ξανά. Καμία κουβέντα δεν έχει αυτή την εποχή καμία αξία παρά μόνον τα αποτελέσματα. Αν δεν βγεις Ευρώπη ουδείς θα συζητάει για τον Μπόλονι, τον Πογιάτος, για το ποιοι παίζουν και ποιοι όχι. Ετσι λοιπόν οι ΙΔΙΟΙ άνθρωποι που το γύρισαν την πρώτη φορά πρέπει και μπορούν να το γυρίσουν και τώρα. Αρχής γενομένης από την ρεβάνς με τον ΠΑΣ. Όλα τα υπόλοιπα είναι να ‘χαμε να λέγαμε και κουβέντα να γίνεται…
