Αν ο αγώνας δεν γινόταν στο Καραϊσκάκη θα έφευγα με ένα χαμόγελο από το γήπεδο και με ανυπομονησία για τον αγώνα της Κυριακής. Χθες το βράδυ πήγα χαρούμενος από το… σαλόνι στο κρεβάτι με την ίδια ανυπομονησία για την επόμενη φορά που ευτυχώς είναι τόσο κοντά. Και δεν θα υπάρχει και πανό του… Ολυμπιακού στο πέταλο του γηπέδου στην Σκωτία. Όπως δεν υπήρχε και στη Φιλαδέλφεια της ΑΕΚ ή στη Λεωφόρο και το ΟΑΚΑ του Παναθηναϊκού σε αγώνα της Εθνικής Ελλάδος. Ποτέ. Όμως είπαμε. Ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη είναι το κάτι άλλο. Κι όταν βρίσκει και τα κάνει δεν έχει σταματημό. Ας μείνουμε όμως στα ευχάριστα. Η Εθνική είναι υπεράνω όλων…
Η Ελλάδα έχασε 0-1, πληρώνοντας το κακό πρώτο ημίχρονο και το ότι δεν έβαλε 2-3 γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, το καλύτερο που έχω δει από Εθνική τα τελευταία πολλά χρόνια. Είχα πει δημόσια πριν ακόμη πάει στη Γερμανία, πριν ακόμη το τελικό κυπέλλου στο Βόλο που μπήκε αλλαγή και έλαμψε η μαυρόασπρη πλευρά του αγωνιστικού χώρου πως ο Τζίμας σε 2-3 χρόνια θα είναι ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Το διορθώνω. Θα είναι ο δεύτερος καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής θα είναι ο Καρέτσας. Θα παίζει στη Μπάγερν ή σε κάποια άλλη τέτοια ομάδα και την Εθνική Ελλάδος. Και το ότι έπαιξε εκεί δεξιά χθες κλείδωσε την τετράδα του μέλλοντος. Δεξιά Καρέτσας, αριστερά Τζώλης, πίσω από τον φορ ο Κωστούλας και κορυφή ο Τζίμας. Για αυτό ανυπομονώ ακόμη περισσότερο. Αλλά και μέχρι τότε καλά είμαστε…
Να έχει ο Θεός καλά το παιδί και τους γονείς του που επέλεξαν την μητέρα πατρίδα για να φορέσει το εθνόσημο της ο Κωνσταντίνος. Δεν υποτιμώ τον ρόλο του Ιβάν και το πρότζεκτ που του παρουσίασε η ΕΠΟ αλλά σίγουρα δεν έχουμε και ποτέ δεν θα έχουμε καλύτερο πρότζεκτ από το Βέλγιο. Το Βέλγιο που τον μεγάλωσε, τον έκανε ποδοσφαιριστή και τον ήθελε σαν τρελό στην δική του Εθνική που ήταν, είναι και θα είναι πάντα πιο ελκυστική από την δική μας κι ας μην έχει πάρει Euro αφού τους την έκανε ο Χρούμπες στο 89 το 1980. Απλά το ήθελαν γονείς και παιδί για την ΕΛΛΑΔΑ ρε γαμώτο και ο Ιβάν του το ζήτησε με τον καλύτερο τρόπο. Είναι μια Ελληνική οικογένεια που απλά η ζωή την πήρε μακριά από την πατρίδα. Και επέστρεψε με περηφάνια χθες το βράδυ στην Μάνα Ελλάδα με αυτό το απίθανο παιδάκι που μας έφτιαξε τη διάθεση και παρέσυρε την ομάδα να δείξει ποια πραγματικά είναι μετά το χλωμό και φοβισμένο πρώτο ημίχρονο που μπορεί να ήταν και αποτέλεσμα της υπεραισιοδοξίας που μας έχει κυριεύσει όλους με τόσο μαζεμένο ταλέντο και σε τέτοιες ηλικίες που δεν είχαμε ποτέ. Ίσως να είχαμε με Δομάζο, Παπαϊωάννου, Κούδα, Σιδέρη στα τέλη δεκαετίας 60, αρχές 70. Όχι όμως στα 17, στα 20 και στα 22 ενώ έρχονται κι άλλοι 18αρηδες και 19αρηδες.
Πολλοί τα έβαλαν με τον Ιβάν για την ενδεκάδα. Να πω την αλήθεια κι εμένα το Μάνταλος - Κωνσταντέλιας μαζί με ανησύχησε όταν το είδα στην αρχική ενδεκάδα. Περίμενα τον έναν από τους δύο και τον Ζαφείρη στο 8 ή και στο 10, ανάλογα που θέλαμε να αρχίζει η πίεση. Νομίζω πως θα το δούμε στην Σκωτία και στο μέλλον. Επίσης περίμενα να ξεκινήσει ο Παυλίδης. Ο Φώτης δεν κάνει καλή χρονιά. Όμως μην ξεχνάμε πως η τελευταία εικόνα ήταν το δεύτερο ημίχρονο στη Φλωρεντία. Εκεί που μπήκε ο Ιωαννίδης και τους πήρε παραμάζωμα. Πήγε να γυρίσει ένα ματς που πήγαινε για 5-0 μόνος του και όχι επειδή έβαλε το πέναλτι. Επίσης ο μεγάλος παίκτης βρίσκει κίνητρο σε μια τέτοια βραδιά με την Εθνική του ομάδα να την περιμένει με τόση αγωνία ένα ολόκληρο έθνος. Ο Παυλίδης θριάμβευσε στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι παικταράς, στην Αγγλία μας έκανε να κλαίμε από χαρά όμως είμαι σίγουρος πως ο Ιβάν κάτι περίμενε για αυτό επέλεξε τον Ιωαννίδη. Δεν τον δικαίωσε, πάμε παρακάτω. Ο Ιωαννίδης έπαιξε στο κάτω κάτω όχι ο… Σπόραρ. Το πρόβλημα άλλωστε ήταν συνολικό. Δεν ήταν έτοιμη η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο. Όσο παικταράς κι αν είναι ο Καρέτσας είναι μάγος με την μπάλα, δεν έχει μαγικό ραβδί για να μεταμορφώνει και τους υπόλοιπους. Τους παρέσυρε αλλά και οι άλλοι το είχαν, στο μέτρο των δυνατοτήτων του καθενός βέβαια. Και το έβγαλαν σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ επιθετικότητας χωρίς κανένα πρόβλημα αμυντικά. Σε ένα φανταστικό δεύτερο ημίχρονο όπου τα είχαμε όλα εκτός από λίγη τύχη. Και αποτελεσματικότητα βέβαια. Αλλά παίζοντας έτσι θα έρθουν τα γκολ, οι νίκες και το… Μουντιάλ! Μέχρι τότε όμως μπορεί να έρθει η άνοδος. Εκεί μέσα. Είχα πει χθες το απόγευμα στο ραδιόφωνο πως ότι και να γίνει, στη Σκωτία θα κριθούν τα πάντα. Η Ελλάδα μπορεί να νικήσει εκεί μέσα. Αλλά και να μην νικήσει το μέλλον δεν σταματιέται. Μόνο με αυτογκόλ και ελπίζω να μην το βάλουμε…
Δυο πραγματάκια για το τέλος. Όταν όλοι αποθεώνουν τον Ιβαν ακόμη και για πράγματα που δεν χρειάζεται αποθέωση να έχουν και λίγο κατανόηση σε κάποιες επιλογές που ίσως δεν τους αρέσουν, και μπορεί να έχουν και δίκιο. Άλλωστε χθες ήταν προπονητής και στα δύο ημίχρονα όχι μόνο το πρώτο. Ας ξεκολλήσουμε από τα κολλήματα μας και έλεος που τόσα χρόνια μετά το 2004 υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που μετράνε πόσοι παίκτες της ομάδας τους ή πρώην της ομάδας τους παίζουν στην Εθνική για να αποφασίσουν το ποσοστό… υποστήριξης. Ή που πιστεύουν ότι δίνουν χαρτάκι οι ομάδες ή οι μάνατζερ ξέρω γω στον Ιβάν. Ας απολαύσουμε την γενιά που δεν φανταζόμασταν ποτέ πως θα έχουμε με έναν προπονητή που αν μη τι άλλο είναι και συμβατός και του επιπέδου που αξίζει αυτή η γενιά. Και δεύτερο και τελευταίο. Νομίζω πως αν έκανε ο… Καρέτσας το πέναλτι με το οποίο χάσαμε όλοι θα έλεγαν αυτό που θα γράψω κι εγώ. Ότι δόθηκε ένα πέναλτι στο οποίο πριν την οποιαδήποτε επαφή ο επιτιθέμενος πατάει την μπάλα και ξεκινάει να πέφτει. Η επαφή προέρχεται από τον παίκτη που κερδίζει το πέναλτι. Πως δίνεται τόσο εύκολα αυτό το πέναλτι όταν σε όλα τα ριπλέι φαίνεται ξεκάθαρα αυτό που γράφω; Τέλος πάντων. Να περάσουν οι μέρες να έρθει η Κυριακή να δούμε την Ελλάδα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράσημο για μια ομάδα από αυτή την ανυπομονησία.
