MENU

Μια ξενέρα. Ένα μούδιασμα! Αυτή είναι η αίσθηση που σου αφήνουν τέτοια παιχνίδια, ειδικά όταν έχεις απαιτήσεις από την ομάδα. Ο Άρης απέναντι στην ΑΕΚ δεν καταστράφηκε, δεν έχασε σε καμία περίπτωση την πρόκριση, όμως πέταξε τρομερή ευκαιρία να κάνει "ζημιές", απλώς και μόνο πουλώντας μπάλες και φοβούμενος να ...τολμήσει. 

Η Ένωση μπορεί να δείχνει πως έχει ατομική ποιότητα, η οποία ενδέχεται να πετάει "φωτιές" στο άμεσο μέλλον, σε καμία περίπτωση όμως δεν φάνηκε μια δουλεμένη ομάδα. Σε καμία περίπτωση δεν έδειξε πως ο Άρης έπρεπε να την ...σεβαστεί τόσο. Έστω και στην έδρα της. 

Ο Άρης δεν είδε; Δεν αντιλήφθηκε; Φοβήθηκε; Πίστεψε πως δεν μπορεί; Πάντως σίγουρα δεν χτύπησε στο τρανζίσιον τους ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ κενούς χώρους που θα του δοθούν φέτος. Λίγο τα λάθη, λίγο οι απουσίες και οι μαζικές αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα, η ομάδα της Θεσσαλονίκης πέταξε ένα ολόκληρο ημίχρονο χωρίς τελική και επέλεξε να συνεχίσει τα αβίαστα λάθη στην τελική πάσα και στην επανάληψη, έχοντας κάνει τις σωστές αλλαγές και περνώντας στο παιχνίδι τα "βαριά" της όπλα. 

...σημαντική σημείωση: Δεν νοείται αυτή η καρατιά να μην είναι κόκκινη! Όταν, δε, σε καλεί στο VAR ο Φωτιάς, τότε μιλάμε για κωμωδία! Και το λέμε εδώ, όπου σπανίως γκρινιάζουμε για διαιτητικές αποφάσεις. Όμως σε πόσες λήψεις και σε πόσα καρέ το θέλετε; Είναι τάπες στο κεφάλι αθλητή. Σε λίγο θα ζητήσουμε και κόκκινη του Σουλεϊμάνοφ, που πάει επικίνδυνα με το πρόσωπο στο πόδι του Μπρινιόλι. 

Προχωρώντας, αν αναλύσει κανείς το παιχνίδι του Άρη θα καταλάβει πως το πρώτο και κύριο που έκανε η ΑΕΚ είναι πως έκλεισε πανέξυπνα τον Μανού. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Ισπανός, όχι μόνο δεν έπιασε τα στάνταρ του, αλλά αντικαταστάθηκε και νωρίς από τον Μάντζιο. Σαν να λέμε... ενός είδους λευκή πετσέτα!

Η έλλειψη του Σιφουέντες και το γεγονός πως ο Ζαμόρα ξεκίνησε στο ματς ως βασικός, ενώ δεν έχει ρυθμό στα πόδια του, έδειχναν πριν την σέντρα πως ο Άρης θα θυμίζει περισσότερο τον "παλιό" Άρη, παρά τον Άρη των τελευταίων 5 αγώνων. Όταν, δε, ο Μορόν δεν υπολογίζεται και προστατεύεται ενόψει Λεβαδειακού, ε! Δεν θέλει και πολύ το πράγμα!

Η ομάδα του Μάντζιου δεν δημιούργησε και δεν είχε ποτέ την αυτοπεποίθηση να διανοηθεί να δημιουργήσει! Το να είσαι φιλοξενούμενος και να παίζεις ένα ντέρμπι παραμένει για τον Άρη ένα δύσκολο εγχείρημα, που θέλει καιρό για να αλλάξει. Ίσως και χρόνια! Καλές οι νίκες στα εντός, καλά τα "έξυπνα" διπλά και τα γκολ με λίγες ευκαιρίες, όμως αν θες να πας μακριά στον Μαραθώνιο χρειάζεται σθένος και θράσος!

Ο Άρης ήταν τυχερός που πετυχαίνει απόψε μια τόσο κακή παραγωγικά ΑΕΚ και δεν το πλήρωσε με 2ο και τρίτο τέρμα. Μεταξύ μας, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τον Αλμέιδα, που στο τέλος τα παράτησε και δεν συνέχισε το πρέσσινγκ και αρκέστηκε στο ισχνό 1-0.

Παράλληλα, όμως, για να μην ξεχνιόμαστε, ο Άρης παραμένει αδικαιολόγητος, που δεν τιμώρησε την ΑΕΚ στα αμέτρητα αφελή ανεβάσματα της. 

Η πρόκριση θα κριθεί στο Βικελίδης τον Δεκέμβρη. Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά και ο Άρης θα παίξει με τους δικούς του όρους. Όμως αυτή η αποψινή ευκαιρία χάθηκε και δεν γυρίζει πίσω.

Το παιχνίδι, που ακολουθεί, με τον Λεβαδειακό, είναι από τα σημαντικότερα της σύγχρονης ιστορίας των κιτρινόμαυρων. Ο κόσμος το γνωρίζει καλά και οι παίκτες θα παίξουν (και) για να επιστρέψουν στην "μέθη" των νικών. Αυτό το μομέντουμ που χτίστηκε με κόπο από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και έπειτα δεν πρέπει να χαθεί!

ΥΓ Λυπάμαι που θα το πω, όμως έχω βρει από τον Σεπτέμβρη τον νέο Κάρλσον του Άρη. Ελπίζω να με διαψεύσει, γιατί από αριστερά θα είμαστε δύσκολα! 

Ως πρόβατο στη «σφαγή»...