MENU

Στη Νέα Φιλαδέλφεια είδα, μαθητής, όρθιος στο κιγκλίδωμα απέναντι από τους επίσημους κοντά στο ύψος της σέντρας, το famous γκολ της καριέρας του Ρεθυμνιώτη Γιώργου Κοκολάκη, ΑΕΚ-Ολυμπιακός 0-1. Επίσης είδα, ξανά όρθιος αλλ' εκείνη τη φορά στην κάτω κερκίδα της σκεπαστής, τον Τάκη Παπαδημητρίου να βάζει δύο γκολ, Ολυμπιακός-Πανιώνιος 1-2, την περίοδο που ο μεγάλος σεισμός είχε βγάλει προσωρινά off το Καραϊσκάκη. Εκεί, στο ίδιο μέρος, χαμηλά στη σκεπαστή, είδα και τον Τάκη Λεμονή να κάνει το μάλλον ωραιότερο παιγνίδι της ζωής του, τελικός κυπέλλου το 1981, Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 3-1. 

     Το "είδα" βέβαια, με όλη τη σχετικότητα. Σε τέτοια σημεία του γηπέδου, με το πιο φτηνό εισιτήριο, έβλεπες ελάχιστα. Πιο πολύ, ένιωθες. Αν ήθελες να δεις πραγματικά, έπρεπε να γυρίσεις σπίτι και να βάλεις το βράδι τηλεόραση για να...δεις τι (δεν) είχες δει. Συχνά, η διαφορά ήταν μέρα με τη νύχτα. Και φυσικά στη Νέα Φιλαδέλφεια των 90s, σε δεκάδες αγώνες έζησα αλησμόνητες μεταδόσεις στο Mega, στον ΣΚΑΪ, στη Nova. Αλλοτε με τα δημοσιογραφικά στην από δω εξέδρα, άλλοτε στην από κει, κάποτε και σ' ένα κρεμαστό κλωβό αιωρούμενο κάμποσα μέτρα πάνω από τα μάρμαρα, ώστε να παρακάμπτει η κάμερα το μόνιμο εμπόδιο του υποστυλώματος του στέγαστρου.

Συναισθηματική σχέση, πολύ περισσότερο ταύτιση, με την ιδέα-ΑΕΚ δεν έχω. Δεν είχα, ποτέ. Εκείνο που απέκτησα στη ροή τη ζωής, είναι η συναισθηματική σχέση με ανθρώπους που τους νοιάζομαι και συμβαίνει να είναι ΑΕΚτσήδες. Οταν χαίρονται, χαίρομαι για τη χαρά τους. Οταν λυπούνται, λυπάμαι για τη λύπη τους. Ενστικτωδώς πια, έχω καταλήξει να αναγνωρίζω στους ΑΕΚτσήδες πως είναι οι πιο αγαπησιάρηδες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, οπαδοί στη χώρα. Αν λοιπόν έφερε σε μένα συγκίνηση η νύχτα των εγκαινίων, εύκολα μπορώ να συμμεριστώ την αντάρα μες στη δική τους ψυχή.

Κομπάζουμε πως το ελληνικό λεξιλόγιο είναι το πιο πλούσιο, και έχουμε πόντους για να το κάνουμε. Αλλ' οι Αγγλοι στο ποδόσφαιρο, είναι πιο ακριβείς όταν λένε home ενόσω εμείς λέμε έδρα. Το "σπίτι" είναι ανεκτίμητο. Είναι τόσο αυτονόητο, ότι είναι ανεκτίμητο. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, σήμερα με αφημένα πίσω (πιο πολλά από) εβδομήντα χρόνια ζωής, κλείδωσε την αιώνια υστεροφημία. Οριστικά. Μη πω, τη θέση στην ΑΕΚτσήδικη αθανασία. Οσο δεν θα έφταναν για να την κλειδώσει, δέκα πρωταθλήματα κι άλλες τόσες συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ. 

Ποιος να μας το 'λεγε, όσοι τον γνωρίσαμε τριαντάρη στο ξερό της Νεάπολης να μας μοιράζει, στα ματς του Ιωνικού, μπρελόκ "Σχολή Οδηγών Το Μίνι". Ο Πόντιος έχτισε, όχι γήπεδο. Καν γήπεδο, με μοναδικές πολιτισμικές αναφορές. Ο Μελισσανίδης έχτισε, την αυτάρκεια της ΑΕΚ. Το γήπεδο, γεννά έσοδα. Δημιουργεί, οικονομία. Στην ομάδα. Και όσο είναι γήπεδο μέσα στην πόλη, κομμάτι της ζωής, κομμάτι της καθημερινότητας των κατοίκων, κόντρα σε μια σύγχρονη τάση που στέλνει γήπεδα από την καρδιά της πόλης κάπου έξω προς την άκρη του πουθενά (είτε είναι η Λιόν είτε είναι η Ξάνθη), τότε δημιουργεί οικονομία και στην πόλη. Στην ευρύτερη περιοχή. 

Γίνεται, την κάθε φορά που η ομάδα παίζει, κοινωνικό event. Τώρα η Αγιά Σοφιά, είναι το καινούργιο. Συν τω χρόνω, θα εξελιχθεί στην καλή ρουτίνα. Οπως έχει εξελιχθεί εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια, το νέο Καραϊσκάκη για τους φίλους του Ολυμπιακού. Μπορεί να εξελιχθεί και σε έδρα (...ουπς, home καλύτερα!) της Εθνικής, εφόσον τακτοποιηθεί το θέμα ασφάλειας (γιατί στα παιγνίδια Εθνικών Ομάδων αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο) των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας. Αυτόν τον πρώτο καιρό, με αφετηρία την αναμέτρηση τη Δευτέρα με τον Ιωνικό, θα ωφελήσει ο αυτοέλεγχος όλων.

Ο αυτοέλεγχος, έναντι του εύκολου κλισέ "στο καινούργιο γήπεδο όλοι θα χάνουν από τη Δεκελείας". Ο αυτοέλεγχος θα βοηθήσει, εάν τυχόν ο διαιτητής σφυρίξει λήξη πρώτου ημιχρόνου...και δεν προηγείται τρία-μηδέν η ΑΕΚ. Διότι, ναι, όλοι έχαναν από τη Δεκελείας, πράγματι ή περίπου, πώς και πότε; Την εποχή που ο Ντούσκο είχε συνθέσει εκείνη την ανεπανάληπτη υπερομάδα η οποία έκανε ακόμη κι εμένα να θέλω να μεταδίδω, για την απόλαυση του ποδοσφαίρου, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τη Δεκελείας την έζησαν, οπότε τη λένε βιωματικά, ο Ατματσίδης, ο Κασάπης, ο Δημητριάδης. Σαν να παραλείπουν ότι (οι άλλοι έχαναν από τη Δεκελείας, επειδή αυτοί) έπαιζαν μπαλάρα ακαταμάχητη.

Στην προσμονή και των άλλων ωραίων γηπέδων, σκέφτομαι πώς θα είναι οι συζητήσεις μας περί το 2030. Θα ήθελα να είναι, όπως είναι σήμερα οι συζητήσεις μας για την αδιαπέραστη Κατάρα κάποτε, για την καρμανιόλα Κακιά Σκάλα, για τον Κωλοσούρτη που έκανε να θέλουμε τέσσερις-πέντε ώρες για να φτάσουμε, φαντάροι, από την Τρίπολη στην Αθήνα. 'Η όπως είναι σήμερα οι συζητήσεις μας, για τα μια-φορά-κι-ένα-καιρό εντελώς χωριάτικα αεροδρόμια της Ελλάδας. Μια γραφική ανάμνηση. Οπως ήταν οι συζητήσεις των μπαρμπάδων και των παππούδων μας, για το Συντριβάνι πριν την Τούμπα ή για το Ποδηλατοδρόμιο με το καρβουνίδι στο Νέο Φάληρο.

Ως το 2030...καλή απόλαυση, αγαπησιάρηδες ΑΕΚτσήδες!

Ολοι έχαναν από τη Δεκελείας, αλλά πώς και πότε;