Μια βόλτα στα social media, αλλά και… πάσης φύσεως inbox, μετά την ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός για το come back των Διαμαντίδη-Αλβέρτη αποτύπωνε ανάγλυφα πώς ο μέσος φίλος του τριφυλλιού ανακουφίστηκε, πανηγύρισε σχεδόν έξαλλα ή έκανε mea culpa. Προφανώς επειδή ο Γιαννακόπουλος αντέδρασε με σχέδιο και βρήκε διοικητικό σχήμα που θα ταξιδέψει τον Παναθηναϊκό σε πιο ασφαλή νερά, από τα αχαρτογράφητα που ήταν μέχρι πριν λίγες ώρες, σχεδόν ναυαγός με βάρκα την ελπίδα.
Κι έτσι από τα αναθέματα κάποιοι πήγαν στα «ζήτω». Δεν χρειάζονται όμως ακρότητες, ούτε αποθέωσης, ούτε ισοπέδωσης. Ο Γιαννακόπουλος έκανε απλά αυτό που έπρεπε. Άκουσε τον κόσμο. Όταν διοικείς μια ομάδα με εκατομμύρια φιλάθλους, η σύνδεση της με τον απλό κόσμο είναι απαραίτητη. Να αφουγκράζεσαι, χωρίς να είναι απαραίτητο να συναποφασίζετε. Κι ο κόσμος του Παναθηναϊκού, έχει υποστεί αλλεπάληλα σοκ, είναι πληγωμένος από την έλλειψη οράματος που τον φέρνει διαρκώς σε θέση κριτική απέναντι στις διοικήσεις. Πολλές φορές μάλιστα, στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι δεν είναι ίδιος με τους άλλους, ότι δεν προβατοποιείται, περνά στο άλλο άκρο. Κι όταν πάλι βρίσκει όραμα, πέφτει με τα μούτρα και διαλύει ρεκόρ διαρκείας στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ.
Μήπως όμως κι αυτό δεν είναι ίδιον ολόκληρου του λαού μας; Μήπως κι οι δημοσιογράφοι, πολλές φορές δεν πράττουμε το ίδιο, νομίζοντας ότι το πληκτρολόγιο είναι προέκταση από κάτι άλλο; Μήπως κι οι πρόεδροι δεν νιώθουν ότι αποκτούν υπερεξουσία, και λένε «θα κάνω αυτό που γουστάρω»;
Η αντεπίθεση του μπασκετικού Παναθηναϊκού μετά τα τελευταία γεγονότα έγινε με απόλυτη μυστικότητα, μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα. Ένωσε το πριν, το μετά, τη νέα εποχή με φρέσκα πρόσωπα και επιχειρεί να κρατήσει ζωντανό το «πάντα». Το μόνο που δεν κατάφερε ήταν να πεισθεί ο Μάνος Παπαδόπουλος, όμως κι ο Μάνος είναι μια ξεχωριστή ιστορία.
Ο κόσμος ένιωσε την τελευταία εβδομάδα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Πολλοί δε πίστεψαν ότι ο Παναθηναϊκός διαλύεται. Αρκετοί αναρωτήθηκαν αν είναι ένα οργανωμένο σχέδιο.
Και τελικά, είναι πολύ πιθανό σε λίγες μέρες ο Παναθηναϊκός να έχει την απόλυτη συσπείρωση. Ενώ μόλις λίγες μέρες πριν, είχε σκορπίσει στους πέντε ανέμους.
Η υπόθεση «Παναθηναϊκός» έχει ηθικό δίδαγμα. Δεν είναι ότι η βιασύνη είναι κακός οδηγός. Όχι. Ούτε ότι η υπομονή είναι αρετή. Αυτά είναι ωραία τσιτάτα μεν, αμπελοφιλοσοφίες δε.
Το μεγαλύτερο, το πιο σοβαρό πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι η εμφυλιοπολεμική διάθεση όλων. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ (κι αν στο ποδόσφαιρο υπάρχει έτοιμη η υπαρκτή δικαιολογία της έλλειψης τίτλων και επιτυχιών, στο μπάσκετ τι μπορεί να είναι, ότι ο Παναθηναϊκός έχανε το Final 4 από τη Φενέρ και τη Ρεάλ των 35 εκατ. ευρώ;).
Μέσα στο 2020 υπήρξαν στιγμές που άκουγες διοίκηση και κόσμο να μιλάνε με τέτοιους χαρακτηρισμούς ο ένας για τον άλλον, που αν δεν γνώριζες, θα νόμιζες ότι απευθύνονταν σε κάποια ανοιχτή βεντέτα σαν τις κρητικές, που κρατούν δεκάδες χρόνια. Κι όμως, ήταν μέλη της ίδιας ομάδας, υποστηρίζουν κάτι κοινό. Τι έχουν πετύχει όλοι στο τέλος;
Ο Βαρδινογιάννης αηδιασμένος να φύγει, ο Γιαννακόπουλος ξενερωμένος να είναι στην έξοδο, ο απλός κόσμος απογοητευμένος να είναι όλο και πιο αραιά στο γήπεδο. Κι ο Παναθηναϊκός να παραπαίει. Διαβάζεις ποσταρίσματα και διακρίνεις όχι στεναχώρια ή πίκρα της στιγμής, αλλά μίσος.
Η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι γεμάτη εμφυλίους, εδώ και σχεδόν 100 χρόνια.
Την ώρα που στον μεγάλο αντίπαλο κρεμούσαν πανό υποστήριξης για τον Κοσκωτά, και έχουν πάντα ψηλά την ασπίδα ακόμα και σε υπόδικους, στον Παναθηναϊκό κυνηγούν τους πάντες και τα πάντα. Οι ιδιοκτήτες είναι σε μία μόνιμη διαμάχη με τον κόσμο, και στην παρούσα στιγμή δεν έχει καμία σημασία ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Στο λάθος του «ενός», η «άλλη πλευρά» απαντά με ένα ακόμα μεγαλύτερο. Του «ενός» και της «άλλης πλευράς». Και μιλάμε για την ίδια ομάδα…
Ενδεχόμενα, η κοινωνιολογική ανάλυση των συλλόγων να δίνει ορισμένες απαντήσεις στο «γιατί» ο Παναθηναϊκός σπαράσσεται διαρκώς από εμφυλίους.
Ούτε ο Αλαφούζος είναι άμοιρος ευθυνών, όταν έφερε τον Παναθηναϊκό στον γκρεμό και επί τρία χρόνια είναι εκτός Ευρώπης, ούτε ο Γιαννακόπουλος, ούτε ο κόσμος, ούτε τα media, ούτε κανείς. Αλάθητο δεν υπάρχει, ούτε στο ζύγι μπαίνουν.
Μήπως όμως, ήρθε η στιγμή να βάλουν όλοι λίγο νερό στο κρασί τους, ενθυμούμενοι ότι τελικά υπάρχει ένας σύλλογος που είναι υπεράνω όλων; Προφανώς και είναι αναφαίρετο δικαίωμα η κριτική, προφανώς και οι αντιδράσεις έχουν πολλές φορές και αποτέλεσμα.
Είναι όμως, άλλο η σωστή, εποικοδομητική κριτική, κι άλλο το ξέσκισμα όλων κατά πάντων, που έχει αφήσει αυτή τη στιγμή έναν τεράστιο σύλλογο με ένα ποδοσφαιρικό τμήμα που προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι, ένα μπασκετικό τμήμα που δεν έχει «καπετάνιο», έναν σύλλογο που πασχίζει να βρει πρόεδρο για τον Ερασιτέχνη, ένα σωματείο με εκατομμύρια κόσμο που δεν έχει ένα γήπεδο δικό του, και το τριφύλλι σταθερά κομμένο σε τρία διαφορετικά φύλλα.
Ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες κινήσεις που θα ακολουθήσουν, θα φέρουν ηρεμία. Έχουν τον τρόπο για να συσπειρώσουν, και το σχέδιο υπάρχει. Θα υπάρξουν κι άλλα άτομα που θα ενεργοποιηθούν και θα συσπειρωθούν γύρω τους, προκειμένου να χαράξουν τον δρόμο για την επόμενη ημέρα. Αν η ηρεμία θα είναι φαινομενική ή της στιγμής, θα απαντηθεί από τις ίδιες τις πράξεις.
Το step back του Γιαννακόπουλου όμως, δείχνει ότι κανένας εγωισμός, ακόμα και των πιο ισχυρών οικονομικά παραγόντων, δε μπορεί να είναι πάνω από το «εμείς». Η παρουσία του Αλβέρτη και του Διαμαντίδη στη διοικητική πυραμίδα της νέας εποχής, δεν βγάζει τον Παναθηναϊκό από το πρόβλημα αλλά είναι σημειολογική, διότι ανέκαθεν υπηρετούσαν το «κοινό συμφέρον». Ίσως αποτελεί ένα πρώτης τάξεως μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ώστε να τελειώσει αυτός ο εμφύλιος που κατατρώει τις σάρκες του Παναθηναϊκού. Και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο και παντού.
Ο ενιαίος και αδιαίρετος Παναθηναϊκός κάποτε ήταν ένα σλόγκαν που υποδήλωνε τη διαφορά φιλοσοφίας μεταξύ των τμημάτων. Σήμερα αποτελεί το βασικότερο ζήτημα προς επίλυση ώστε να προχωρήσει μπροστά, χωρίς άλλα «λαϊκά δικαστήρια» για όσα προηγήθηκαν. Ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει, είτε θετικό, είτε αρνητικό. Κάποια στιγμή όλοι πρέπει να δουν μπροστά. Κοιτάζω μπροστά δεν σημαίνει «ξεχνώ». Οι ομάδες όμως, είναι συναίσθημα, κι όποιος έχει συναίσθημα ξέρει και να συγχωρεί, είτε είναι πρόεδρος, είτε φίλαθλος.
Είναι η στιγμή να γίνει πράξη αυτό που επιτάσσει ο κανόνας σε κάθε ομάδα. Οι προπονητές να προπονούν και όχι να παραγοντίζουν, οι παίκτες να παίζουν, οι διοικήσεις να διοικούν και να χρηματοδοτούν και ο κόσμος να είναι αγωγός θετικής ενέργειας. Όταν θυμηθούν όλοι τους ρόλους τους, τότε το μείγμα μπορεί να είναι «εκρηκτικό». Αυτή τη φορά όχι για τους «εσωτερικούς εχθρούς», αλλά για τους εξωτερικούς…
