Τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος; Χμ! Σωστό ή λάθος, δικαίως ή αδίκως αυτό συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Μια νίκη μοιάζει με φίλτρο του instagram. Ικανή να ωραιοποιήσει τα πάντα. Αντιστοίχως μια ήττα μπορεί να παραμορφώσει ακόμη και το χαμόγελο της Τζοκόντα.
Ειδικά σε τουρνουά όπως το Ευρωμπάσκετ, όπως το εφετινό (41ο) Ευρωμπάσκετ με το σύστημα διεξαγωγής που είχε κι όλα όσα παρακολουθήσαμε στα γήπεδα των πέντε πόλεων που φιλοξένησαν τους αγώνες, μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να γίνεις από… πρωταγωνιστής του Hollywood, πρωταγωνιστής (mvp) του τελικού. Είναι σημεία των Ευρωμπάσκετ, που χωρίς υπερβολή αποτελούν μικρογραφία της “March Madness” σε ευρωπαϊκή έκδοση, πασπαλισμένη με χρυσόσκονη από το ΝΒΑ.
Επίσης με μια νίκη στα προημιτελικά σε χαρακτηρίζει σούπερ-επιτυχημένο (άρα και εξαιρετική ομάδα) κι ας ακολουθήσουν δύο δυνατές “σφαλιάρες”. Προφανώς δεν είναι αλήθεια ό,τι η Πολωνία είναι ομαδάρα, όπως και πολλά άλλα που κυριαρχούσαν στο παρελθόν και το εφετινό Ευρωμπάσκετ ήρθε να αποκαταστήσει την πραγματικότητα, δημιουργώντας ταυτόχρονα άλλα… ψέματα. Ή υπερβολές, αν θέλετε.
Ψέμα: Η Ισπανία έχει ένα σπάνιο πρόγραμμα και το χρυσό ήρθε χάρη σε αυτό το εξαίρετο πρόγραμμα και μόνο αυτό. Έ, όχι δα! Το εφετινό χρυσό, λοιπόν, δεν είναι παράγωγο του πολυθρύλητου -τα τελευταία 24ωρα- ισπανικού προγράμματος (που αξίζει αν μπορεί κάποιος να το αντιγράψει ή να θέσει το πλαίσιο για να εφαρμοστεί) γιατί ο πιο κομβικός παίκτης της ομάδας του Σκαριόλο δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Ο αληθινός MVP του τουρνουά κατ’ εμέ είναι ο Λορέντζο Μπράουν (μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής από κάθε άλλο “συμπατριώτη” του, 2ος σκόρερ, μακράν πρώτος σε ασίστ και σε παραγωγή πόντων) που δεν έχει καν αγωνιστεί σε ισπανική ομάδα. Η ένταξη του μάλιστα το ρόστερ της Εθνικής Ισπανίας προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, με πρώτη και καλύτερη της Ένωσης παικτών, στις αιτιάσεις της οποίας ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Χόρχε Γκαρμπαχόθα (αφού ήταν αρνητικός στην επιθυμία του Ιμπάκα να είναι ξανά παρών) απάντησε κάνοντας λόγο για “λαϊκισμό” και “ψέμα σαν… χοντρό πιάνο” το γεγονός ότι με την ένταξη του στο ρόστερ της Εθνικής Ισπανίας “στερούμε φιλοδοξίες παιδιών”.
Αλήθεια: Η Ισπανία είχε, έχει και καθ’ όπως φαίνεται θα συνεχίσει να έχει εξαιρετικό πρόγραμμα. Δεν το απέκτησε εφέτος. Ήρθε το 2022 να το αποδεχτούμε. Όμως η Ισπανία κυρίως έχει ένα πρωτάθλημα με ομάδες στις οποίες “ψήνονται” οι παίκτες. Παίζοντας σε αυτές. Μην αναφερθούμε σε ονόματα, τα βρίσκεται από τα ρόστερ των ομάδων στο επίσημο site. Αλλά ας θυμηθούμε (όπως επαναλαμβάνω ξανά και ξανά εδώ και χρόνια) ό,τι ο Παπαλουκάς έπαιξε σε Δάφνη και Πανιώνιο, οι Διαμαντίδης, Χατζηβρέττας, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Σχορτσιανίτης έπαιξαν στον Ηρακλή πριν πάρουν μεταγραφές, ο Τσαρτσαρής σε Νήαρ και Περιστέρι, ο Σπανούλης σε Λάρισα και Μαρούσι, ο Ντικούδης έκανε double-double στην Α2, ο Φώτσης και εν μέρει ο Ζήσης είναι εξαιρέσεις στον κανόνα. Στην Ισπανία η Μάλαγα, η Εστουντιάντες, η Σαραγόσα, η Μπούργκος κ.λ.π δεν έχουν “πνιγεί” από τους μεγάλους της χώρας και διατηρούν το ρόλο που πλέον δεν έχουν ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής, το Περιστέρι και άλλες ομάδες.
Fact: Το πρόγραμμα και η δομή του ισπανικού μπάσκετ είναι το καλύτερο στην Ευρώπη. Και θα ήταν ακόμη κι αν η βολή που δεν δόθηκε στην τεχνική ποινή που καταλογίστηκε στο ματς με τη Λιθουανία, είχε δοθεί και η διασταύρωση ήταν άλλη κι αυτό οδηγούσε στον αποκλεισμό των Ισπανών. Το πρόγραμμα έχει φέρει τόσες επιτυχίες, έχει βγάλει τόσους παίκτες και εφέτος οδήγησε τους Ισπανούς σε 9 διοργανώσεις της FIBA σε ισάριθμους τελικούς, στους 4 εκ των οποίων κατέκτησαν τα χρυσά. Αλλά το πρόγραμμα δεν έβγαλε τον Λορέντζο Μπράουν, έτσι; Μην τρελαθούμε κιόλας.
Ψέμα: Ο Ροδόλφος από την Πάλμα ντε Μαγιόρκα, γνωστότερος ως Ρούντι (Φερνάντεθ) δεν ήταν ένας προκλητικός παίκτης, που εξαιτίας συμπεριφοράς μας ήταν αχώνευτος. Δεν ήταν το “τσογλανάκι” μιας ποιοτικής παρέας, που ερχόταν να μας ειρωνευτεί για όσα έκαναν οι Γκασόλ και οι υπόλοιποι.
Αλήθεια: Ο Ρούντι έμπαινε στο παρκέ για να ρίξει κι εκείνος 2-3 “μαχαιριές” (τρίποντα), να “κλέψει” 1-2 επιθετικά φάουλ, να πάει στις βολές με 1-2 κερδισμένα φάουλ και στο τέλος πανηγύριζε στη μούρη μας για την επιτυχία τους. Ο Ροδόλφος ήταν πάντα παικταράς και ψυχαρά. Δεν έγινε τώρα, επειδή ηγήθηκε μιας ομάδας υπό αναδόμηση και έφτασε στο 4ο χρυσό σε Ευρωμπάσκετ, αποστομώνοντας τους πάντες και τα πάντα. Απλά οι μεν φωτογραφίες που τον εικονίζουν να κλαίει σωριασμένος στα αποδυτήρια ή στο βάθρο φορώντας τη φανέλα του Γιουλ τον έκαναν ακόμη πιο συμπαθή, από τις “βουτιές”, τα κλεψίματα και την επίδραση που είχε στο ματς με τη Φινλανδία, η δε επιτυχία με αυτή την Εθνική Ισπανία πέταξε όλες τις παρωπίδες. Ο δικός μας που “κλέβει φάουλ, εκνευρίζει τον αντίπαλο γιατί είναι ψυχάρα”, δεν διαφέρει από τον αντίπαλο που “κλέβει φάουλ και μας εκνευρίζει γιατί είναι προκλητικός”.
Ψέμα: Η Εθνική παρουσίασε το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών. Όπως φυσικά και ότι ήμασταν το καλύτερο ρόστερ του Ευρωμπάσκετ και μέγα φαβορί για την κατάκτηση του. Προσωπικά είχα εκ των προτέρων τις ενστάσεις μου για αυτό και τις είχα εκφράσει και από τούτη τη γωνιά, και στα κείμενα μου στη Live Sport και στα Social Media. Η γνώμη ήταν και παραμένει πως “κάτι καλό χτίζεται και κάτι καλό ίσως έρχεται. Εφέτος; Του χρόνου; Το 2024 στο Παρίσι; Όπως και να έχει αυτή την ομάδα αξίζει να την παρακολουθείς…”
Αλήθεια: Για τη συμμετοχή μας στο εφετινό Ευρωμπάσκετ έγινε η μεγαλύτερη πανστρατία που έχει γίνει ποτέ στο ελληνικό μπάσκετ. Και παρουσιάσαμε το καλύτερο δυνατό ρόστερ που θα μπορούσε να παρουσιαστεί. Είχαμε την καλύτερη αποστολή που θα μπορούσε να έχουμε. Αρχίζοντας από τον προπονητή, που είναι ο πιο έμπειρος και επιτυχημένος από οποιονδήποτε άλλον, μέχρι τους ΝΒΑers μεταξύ των οποίων και ίσως ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, Γιάννης Αντετοκούμπο και γενικώς τη συμμετοχή της ελίτ του ελληνικού μπάσκετ. Αλλά και τους θρύλους του 2005-2006 που έχουν πλαισιώσει την ομάδα.
Όλα αυτά όμως απέχουν παρασάγγας από το να έχουμε καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών, όπως και του τουρνουά. Ο ατακαδόρος Μπλατ το περιέγραψε πολύ εύστοχα λέγοντας ό,τι “στο ΝΒΑ κερδίζουν οι καλύτεροι παίκτες, στην Ευρώπη οι καλύτερες ομάδες”. Δύσκολα να διαφωνήσεις μαζί του.
Ψέμα: Ήμασταν καλύτεροι από τους Γερμανούς και αν παίζαμε άλλες 100 φορές μαζί τους θα τους νικούσαμε τις 99! Ψέμα κι ότι οι Γερμανοί είχαν “γενέθλια” και τα έβαλαν όλα.
Αλήθεια: Οι Γερμανοί είχαν καλύτερη ομάδα, ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι χτυπωντας κάθε αδυναμία μας και μπήκαν πιο έτοιμοι πνευματικά. Επίσης τα τρίποντα τα έβαλαν διότι χτύπησαν την αδυναμία του Παπαγιάννη να βγαίνει έξω μετά τα σκριν και την κόπωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο “Greek Freak” είχε ξεμείνει από ενέργεια. Ίσως το γεγονός πως έπειτα από ένα τόσο σκληρό ματς με την Τσεχία (την οποία μάλλον θα πρέπει να μνημονεύουμε την τύχη μας που την περάσαμε, γιατί επίσης έπαιξε καλύτερο μπάσκετ) είχε μόνο ένα 24ωρο ξεκούρασης έπαιξε καταλύτικο ρόλο. Ο Γιάννης, όπως και ο Παπαγιάννης, έμεινε πολλές φορές μέσα στην άμυνα και οι Γερμανοί που είχαν αποκτήσει ρυθμό έβαζαν με άνεση τα τρίποντα.
Χαρακτηριστικό κάτι που συνέβη λίγα λεπτά μετά την έναρξη του β’ μέρους και μου έκανε εντύπωση. Εν ώρα αγώνα, πήγε εσπευσμένα στον αδελφό του Θανάση και με ένταση του ζήτησε κάτι. Εκεινος έσκυψε και κάπου έψαχνε για να του δώσει αυτό ήθελε ο Γιάννης. Ήταν μια τσίχλα, που σύμφωνα με έρευνες που πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν στις ΗΠΑ, είναι ικανή να βοηθήσει στην καλύτερη συγκέντρωση. Υπάρχουν στο διαδίκτυο σχετικά άρθρα που μπορείτε να βρείτε με κλικ εδώ και εδώ.
Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει, το γεγονός και μόνο ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ένιωσε την ανάγκη να καταφύγει σε αυτή τη λύση, μαρτυρά πως ένιωθε κόπωση κάτι που φάνηκε και στις αμυντικές αντιδράσεις του.
Επίσης αγωνιστικά να σημειωθεί πως ο Γιάννης ίσως όντως να είναι ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη, αλλά λόγω των χαρακτηριστικών του και των λόγων που τον κάνουν κυριαρχικό, χρειάζεται δίπλα του συγκεκριμένους παίκτες. Τους χρειαζόταν στους Μπακς όπου παίζεται άλλο μπάσκετ, πόσω μάλλον δε στο μπάσκετ της FIBA.
Όταν ο Ντόρσεϊ ήταν αποτελεσματικός, σαρώσαμε Κροατία και Ιταλία. Όταν ο Λαρεντζάκης έδωσε ώθηση, νικήσαμε την Τσεχία. Ε, τη Γερμανία δεν την νικάς με τον Γιάννη “άδειο” και μόνο τον Λαρεντζάκη να δίνει λύσεις στην επίθεση. Η Εθνική μας έχει καλό ρόστερ, έχει παίκτες με ποιότητα αλλά η εξίσωση είναι δύσκολη. Τόσο που είναι σχεδόν αδύνατο να “επιλυθεί” σε ένα μήνα προετοιμασίας, η οποία ήταν και μετ’ εμποδίων. Θέλει πολλή δουλειά, υπομονή και επιμονή…
Ψέμα: Η Εθνική ομάδα έγινε ομάδα, όπως τόνιζε και ξανα τόνιζε ως στόχο της εφετινής προσπάθειας ο Δημήτρης Ιτούδης κι απέκτησε ομοιογένεια και δεσμούς που τη χαλυβδώνουν.
Αλήθεια: Δεν έχουμε γίνει ακόμη ομάδα! Είμαστε όμως σε καλό δρόμο. Κι εφόσον άπαντες ανανεώσουν το ραντεβού για του χρόνου, θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο σωστό μονοπάτι. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να γίνει, άμεσα, ομάδα αυτή η Εθνική. Ακόμη και το προπονητικό επιτελείο, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Ιτούδης μετά το ματς με την Τουρκία στο Ακρόπολις, χρειαζόταν να βρει τους κωδικούς επικοινωνίας τους. Δόθηκε εντολή (ΟΡΘΩΣ) να μιλούν άπαντες αμερικανικά ώστε να μην νιώθει ξένο σώμα ο Ντόρσεϊ, ο Καλάθης αλλά και όλοι οι αμερικανοί που ήρθαν από το Μιλγουόκι και πλαισίωσαν τον Γιάννη και την Εθνική ομάδα.
Επίσης να σημειωθεί κάτι κρίσιμο, αλλά πριν ένας πρόλογος προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Ο Γιάννης είναι τεράστιο κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο. Είναι, μαζί και με όλη την οικογένεια του τεράστια υπόθεση και για την ελληνική κοινωνία και την εξέλιξη της. Προσωπικά θέλω η Εθνική να κατακτήσει μετάλλια με τον Γιάννη ηγέτη και τους αδελφούς στο ρόστερ για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το μπάσκετ. Όπως λοιπόν θέλω και πρέπει η κοινωνία μας να αγκαλιάζει κάθε Γιάννη, κάθε Αντετοκούνμπο, κάθε πρόσφυγα για τον οποίο η συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να είναι προετοιμασμένη, έτσι και ο Γιάννης πρέπει να “αγκαλιάσει” όλη την ομάδα.
Με χαρά και ενθουσιασμό είδα την ανάρτηση που έκανε αμέσως μετά την ολοκλήρωση όλων των αγώνων του Ευρωμπάσκετ. «Αυτό το καλοκαίρι, Αυτή η ομάδα, Αυτή η φανέλα , Αυτή η σημαία, με έκανε να ξανά ερωτευτώ το μπάσκετ. Κρατήσαμε με την υπόσχεση μας τα δώσαμε όλα» ανέφερε ο Γιάννης κάτω από τις 10 φωτογραφίες που ανήρτησε. Καμία δεν ήταν η ομάδα όλη!
Ψέμα: Η παρουσία του Γιάννη, ίσως του καλύτερου παίκτη στον κόσμο, εξασφαλίζει τη διάκριση στις επόμενες διοργανώσεις και απλά εφέτος χάθηκε μια ευκαιρία, ήμασταν άτυχοι, δεν είχαμε καλή προετοιμασία…
Αλήθεια: Η παρουσία του Γιάννη και μόνο δεν αρκεί. Μεγιστοποιεί τις πιθανότητες μας, αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται δουλειά, “χημεία” και αν δεν μπορέσει να βελτιωθεί το παιχνίδι μας επιθετικά (στατικοί στο σετ-παιχνίδι, καλύτερα ποσοστά στα τρίποντα, περισσότεροι παίκτες τριγύρω του που να σουτάρουν καλά), τότε είναι ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη να παίξουμε σκληρά στην άμυνα. Με τον τρόπο που αμυνθήκαμε στο ματς με τη Γερμανία, θα χάσουμε στο μέλλον και από την… Πολωνία, αλλά και την Ιταλία και τη Λιθουανία και πάει λέγοντας.
Η εξίσωση είναι δύσκολη. Πχ ο Σλούκας ταιριάζει δίδυμο με τον Παπαγιάννη και όχι με τον Γιάννη καθότι και οι δύο τους θέλουν την μπάλα στα χέρια. Με τον Καλάθη όμως αντί του Σλούκα και του Γιάννη ως σέντερ, υστερούμε στο σουτ. Με τους δύο “Παπ” δίπλα στον Γιάννη και τους Σλούκα, Καλάθη στην περιφέρεια, αμυνόμαστε καλύτερα αλλά χάνουμε σε size.
Ψέμα: Η Πολωνία είναι μια ομάδα με υψηλή ποιότητα, δομημένο παιχνίδι που δικαίως επέστρεψε έπειτα από τη δεκαετία του ’60 στην πρώτη 4αδα.
Αλήθεια: Η Πολωνία βρήκε “μπόσικη” και χαλαρή τη Σλοβενία, που πίστευε πως θα έχει εύκολη δουλειά μαζί της. Έπαιξε δυνατά στην άμυνα, διαθέτει ψηλούς με ενέργεια, ταλέντο και size και “εκμεταλλεύτηκε” την ευρωπαϊκή εκδοχή της “March Madness” για να τρυπώσει στην 4αδα. Στο επόμενο Ευρωμπάσκετ, ως οικοδέσποινα ενός ομίλου, η εφετινή επιτυχία ίσως αποτελέσει τη “μαγιά” ώστε να είναι ανταγωνιστική και να διεκδικήσει θέση στην 8αδα. Αλλά εν προκειμένω δεν ήταν καλύτερη από τη Σλοβενία, τη Φινλανδία, τη Σερβία, τη Λιθουανία, την Ιταλία, την Τουρκία, την Ελλάδα και ίσως κι από μερικές ομάδες ακόμη.
Ψέμα: Η διαιτησία ήταν αντάξια του επιπέδου των παικτών, των προπονητών, των ομάδων και του μπάσκετ που παίχτηκε, όπως τρόπον τινά ισχυρίστηκε η FIBA σε ανακοίνωσε που εξέδωσε.
Αλήθεια: Είναι δεδομένο πως η διαιτησία στις διοργανώσεις της FIBA θα είναι ελλειμματική από τη στιγμή που οι 70-80 διαιτητές που παιζουν σε Euroleague και Eurocup είναι αποκλεισμένοι. Σε προηγούμενο post έγινε λεπτομερής ανάλυση.
Τώρα αξίζει να προστεθεί η αποζημίωση που λαμβάνουν οι διαιτητές που συμμετέχουν στα Eurobasket. Όπως φαίνεται στον πίνακα που ακολουθεί το ποσό είναι 1.000€ για την α’ φάση και 1.000€ για τη β’ φάση. Δηλαδή οι διαιτητές έμειναν ως το τέλος της διοργανώσεις και ήταν μακριά από τις οικογένειες τους και τα σπίτια τους για περίπου 20 ημέρες έλαβαν 2.000€. Όσοι αγωνίστηκαν μόνο στην α’ φάση (9-10 ημέρες) έλαβαν 1.000€. Χμ...
