Η Ελλάδα διατηρεί έτσι τη λαμπρή της παράδοση στην ενόργανη γυμναστική, έχοντας αναδείξει Ολυμπιονίκες, παγκόσμιους πρωταθλητές και πρωταθλητές Ευρώπης, όπως ο Πετρούνιας, ο Λευτέρης Κοσμίδης, ο Ιωάννης Μελισσανίδης, ο Βλάσης Μάρας, ο Δημοσθένης Ταμπάκος, ο Βασίλης Τσολακίδης.
Το άθλημα της γυμναστικής εμφανίστηκε στη χώρα μας κάπου στα 1890. Για πολλά χρόνια, αναφερόταν στις εφημερίδες ως «σουηδική γυμναστική». Όμως, από τη δεκαετία του 1920 και έπειτα, το σπορ άρχισε σταδιακά να παρακμάζει. Τα σωματεία διέκοψαν την καλλιέργειά του, ο ΣΕΓΑΣ δεν επέδειξε το απαιτούμενο ενδιαφέρον να το προωθήσει στη νεολαία και έτσι η γυμναστική εξαφανίστηκε από τον εγχώριο χάρτη.
Θα περάσουν αρκετές δεκαετίες μέχρι να βρεθεί ένας σύλλογος ο οποίος θα επιχειρήσει να «αναστήσει» τη γυμναστική στην Ελλάδα. Φτάνουμε στο 1961, όταν ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος τολμάει και ιδρύει σχετικό τμήμα. «Ο Παναθηναϊκός πάντοτε απέβλεπεν εις το να γίνει παναθλητικόν σωματείον, διότι τότε μόνον δύναται να εκπληρώσει τον προορισμόν του», υποστήριζε, το 1965, ο τότε γενικός γραμματέας και πρώτος αρχηγός του τμήματος γυμναστικής του «Τριφυλλιού», Ξενοφών Χατζησαράντος. Ένα χρόνο νωρίτερα (1964), ο Σύλλογος Μεγάλος προσκαλεί την Ουγγαρέζα παγκόσμια πρωταθλήτρια, Νέλι Τσάπο, σε επίδειξη στα Εκπαιδευτήρια Αναβρύτων. Το 1966, στον θρυλικό «Τάφο του Ινδού», οι πρώτοι μεταπολεμικοί αγώνες ενόργανης στη χώρα μας είναι γεγονός! Συμμετέχει σε αυτούς πληθώρα αθλητών. Όμως... όλοι ανήκουν στο ίδιο σωματείο! Κανένας άλλος ελληνικός σύλλογος δεν ακολούθησε το παράδειγμα των «πρασίνων», παρουσιάζοντας με τη σειρά του γυμναστές. Ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει συχνά πυκνά να διοργανώνει γυμναστικούς αγώνες. Είναι όμως παντελώς μόνος... Οι αθλητικές εφημερίδες της εποχής, μάλιστα, τον ανακηρύσσουν άτυπο πρωταθλητή Ελλάδας, ελλείψει ανταγωνισμού (1966). Οι προσπάθειες των φιλαθλητών παραγόντων του Ομίλου είναι άοκνες, αλλά όχι καρποφόρες. Μέχρι το 1970...
Το έτος εκείνο, ο ΣΕΓΑΣ, ο οποίος έως τότε παρακολουθούσε διακριτικά τις εξελίξεις, διοργανώνει τους πρώτους επίσημους αγώνες ενόργανης γυμναστικής, έπειτα από σχεδόν μισό αιώνα! Πρόκειται για το Περιφερειακό Πρωτάθλημα... Τον επόμενο χρόνο (1971), σύλλογοι από ολόκληρη την Ελλάδα συμμετέχουν στο Α΄ Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Το νερό πια είχε μπει στο αυλάκι με... υδροχόο τον Παναθηναϊκό. Έκτοτε, η ελληνική γυμναστική θα περάσει από τα στάδια της νηπιακής ηλικίας , της εφηβείας, της ενηλικίωσης, της νεότητας, για να φτάσει σήμερα (2024) στη φάση της ωρίμανσης και της ολυμπιακής καταξίωσης. Την (ανα)γέννησή της, όμως, την οφείλει στον σύλλογο που ανέκαθεν αρεσκόταν να πρωτοπορεί...
Φυσικά και ο Λευτέρης Πετρούνιας, αυτός ο τεράστιος αθλητής, δεν χρωστάει τις επιτυχίες του σε κανέναν Παναθηναϊκό, παρά μόνο στη δική του σκληρή δουλειά, το ταλέντο και τις ικανότητές του. Θα ήμασταν γραφικοί να υποστηρίξουμε το αντίθετο... Ωστόσο, δεν αποτελεί και ψέμα πως πίσω από πολλές αθλητικές επιτυχίες της χώρας σχεδόν πάντα αχνοφαίνεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ένα μικρό πράσινο τριφύλλι, αυτό του Παναθηναϊκού. Που άλλοτε προσφέρει απλά λιθαράκια και άλλοτε τοποθετεί θεμέλιους λίθους στην αλματώδη εξέλιξη του ελληνικού αθλητισμού.
Πιθανότατα η γυμναστική θα εμφανιζόταν στην Ελλάδα και δίχως την πρωτοβουλία του Παναθηναϊκού. Η ιστορία όμως έχει καταγράψει πως ο Σύλλογος Μεγάλος ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε τη χρησιμότητά της, που φρόντισε για τη διάδοσή της, που την πήρε από το χεράκι και της έμαθε να περπατά στο ταπί, να κρεμιέται από τους κρίκους και να κάνει θεαματικές κυβιστήσεις, εντυπωσιάζοντας τους κριτές.
Δυστυχώς, το τμήμα αυτό, το οποίο κατέγραψε σημαντικές διακρίσεις, αναδεικνύοντας πρωταθλητές Ελλάδας σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, δεν υφίσταται πια, έχοντας διαγραφεί εδώ και αρκετά χρόνια από τα μητρώα της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας (ΕΓΟ). Ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει αν κάποτε θα υπάρξει ενδιαφέρον ανασύστασης του τμήματος. Μακάρι να συμβεί... Ίσως να αποτελεί και ιστορικό χρέος. Όπως επίσης είναι χρέος της ομοσπονδίας να βραβεύσει κάποια στιγμή τον «πράσινο» σύλλογο για την ουσιώδη προσφορά του στο σπορ. Άλλωστε, αν δεν υπήρχε το 1961, ίσως να μην υπήρχε και το 2024. Με άλλα λόγια, μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και στους κρίκους που γιγάντωσαν την Ελλάδα μέσω του Λευτέρη Πετρούνια, τον πρώτο κρίκο στην αλυσίδα της ελληνικής γυμναστικής τον τοποθέτησε κάποτε ο Παναθηναϊκός...
