Ξέρουμε τι θα πείτε κάποιοι από εσάς εκεί έξω, πριν το πείτε. Το ξέρουμε: «SDNA, βράσε καμιά αεροτομή που έχει ανοίξει και το DRS μπας και πάρεις μυρωδιά από το σπορ, κι άσε τη Φόρμουλα 1 για τους άλλους. Δεν είναι για τα μούτρα σου».
Αφενός, άουτς, αυτό πόνεσε (έχουμε κάποιες ανασφάλειες εσχάτως για το πρόσωπό μας, κι αυτό που μόλις κάνατε λέγεται moutra-shaming) κι αφετέρου θέλετε να παραδεχτούμε πως ο τίτλος ήταν λίγο, μια ιδέα, προβοκατόρικος δεδομένου του ότι έχει γίνει μόλις ένα grand prix από τα συνολικά 24 φετινά; Να το δεχτούμε.
Κι επειδή εμείς δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ιδού και η απολογία μας:
Κι αφού ξεμπερδέψαμε με το δικαστικό κομμάτι, ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω: Ο Λιούις Χάμιλτον υπέγραψε στην Φεράρι! ήταν οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων πριν από μερικούς μήνες (εντάξει, είμαστε boomers- τι θέλετε να πούμε, «Οι πηχυαίοι τίτλοι των sites»;), όταν μαθεύτηκε πως ο άνθρωπος που έχει συνθλίψει τα ρεκόρ στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού τα βρήκε με την πιο ιστορική ομάδα του γκριντ.
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε για την πρώτη βόλτα του Billion Dollar Man με τα κόκκινα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τον αντίστοιχο που μάζεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου το καλοκαίρι του 1985 στο Σύνταγμα, και, μάλιστα, χωρίς να χρειαστούν τα πανοραμικά πλάνα του Τάσου Μπιρσίμ για να «πειστούν» οι τηλεθεατές.
Το πάντρεμα, στα χαρτιά, έμοιαζε ονειρώδες, καμωμένο από τα στοιχεία εκείνα που ντύνουν το παραμύθι με σάρκα και οστά: ο πιο πετυχημένος πιλότος όλων των εποχών στην πιο πετυχημένη ομάδα όλων των εποχών. Ο Λιούις Χάμιλτον με το αλογάκι στο στήθος- ελάτε τώρα, στο «Χάνσελ και Γκρέτελ» γίνονται πολύ λιγότερα και σύσσωμος ο πλανήτης το θεωρεί αριστούργημα.
Οι παλαιότεροι- βουτηγμένοι στα ελώδη, πολλές φορές, νερά της νοσταλγίας- συνέκριναν την άφιξη του Βρετανού με την αντίστοιχη του Μίκαελ Σουμάχερ το 1996 στην Σκουντερία. Και τότε η Φεράρι, που προερχόταν από πρωτοφανή ξεραΐλα (τελευταίος τίτλος οδηγών με τον Τζόνι Σέκτερ το 1979), είχε υπογράψει μόλις έναν πολυπρωταθλητή και ατένιζε με αισιοδοξία το μέλλον- το οποίο, όταν ήρθε, ήταν βουτηγμένο σε ωκεανούς ζείδωρης σαμπάνιας.
Κάπως έτσι, η αδημονία για το 2025 στην ιταλική ομάδα χτύπησε κόκκινο, πρωτίστως γιατί αυτό είναι το χρώμα της. Στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον τη στοιχειώδη λογική, πολύς κόσμος άρχισε να γράφει πως ο Χαμ θα πάρει τον 8ο τίτλο και θα μείνει μόνος πρώτος στη σχετική λίστα (την κορυφή της οποίας μοιράζεται με τον Σούμι), θα κάνει δικό του το στέμμα, θα πάρει εκδίκηση για το… κλεμμένο του 2021 και λοιπές τετράτροχες ομορφιές.
Κι έπειτα;
Κι έπειτα ήρθε η απηνής πραγματικότητα της Αυστραλίας και τέτοια μαζική πτώση ατόμων από τα σύννεφα είχαμε να δούμε από το «Ηνίοχος 17», τη μεγάλη άσκηση που έκαναν οι Έλληνες αλεξιπτωτιστές: η Φεράρι δε βλεπόταν ούτε μετά την κατάποση ισχυρών ποσοτήτων αλκοόλ, τερμάτισε ασθμαίνοντας στο 8 και το 10 και ξεκίνησε τη σεζόν με το λάθος πόδι- το αριστερό.
Ο Βασέρ, σε μια προσπάθεια τόνωσης του ηθικού, είπε πως δεν ήταν αυτή η πραγματική εικόνα της Σκουντερία και ότι από την Κίνα κιόλας θ’ αλλάξει άρδην προς το καλύτερο.
Και, ξέρετε κάτι; Έχει 100% δίκιο: πράγματι, διάολε, ήταν το πρώτο grand prix της σεζόν. Πράγματι δεν μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα, πράγματι το 2024- ειδικά από το καλοκαιρινό διάλειμμα και μετά- το ένα τριήμερο κυριαρχούσε η ΜακΛάρεν, μετά από το πουθενά η Φεράρι, έπειτα η Μερσέντες και όταν έφτασε η ώρα της κρίσης η Ρεντ Μπουλ ο Φερστάπεν.
Και, αν θέλετε να πάμε και στον Χάμιλτον (εκλαμβάνουμε την σιωπή σας ως κατάφαση…), κι αυτός δίκιο έχει: κανείς άλλος 40άρης στην ιστορία δεν ήταν σαν αυτόν. Τόσο γυμνασμένος, με τέτοιο κίνητρο, χωρίς οικογένεια και παιδιά- το οποίο ο ίδιος «μετέφρασε» ως απόλυτη αφοσίωση στο σπορ- και, φυσικά, ο μοναδικός μαύρος πιλότος στα χρονικά. Όλ’ αυτά είναι σωστά.
Μόνο που ξέρετε τι δεν είσαι στα 40 σου;
30. Ή 27. Ή 25.
Κανείς 40χρονος δεν είναι στο prime του, όσο κι αν προπονηθεί (για τελευταία φορά, ΛεΜπρόν: σταμάτα να μου στέλνεις οργισμένα μηνύματα, εσύ δεν μετράς!). Που σημαίνει πως δεν παίρνει τα ρίσκα που έπαιρνε, δε βλέπει το κενό εκεί που κάποτε το έβλεπε και οι «τρέλες» του θα είναι λελογισμένες. Μόνο που η Φόρμουλα 1 είναι το κατ’ εξοχήν σπορ των μουρλών.
«Και η εμπειρία;», θα ρωτήσει κανείς. Ξέρετε τι έχει πει ο μεγάλος κωμικός ποιητής Τερέντιος; “Homo sum, humani nihil a me alienum puto”. Έχει την παραμικρή σχέση με το θέμα μας η ατάκα του; Σε καμία περίπτωση. Ψαρώσατε, όμως; 100%.
Ναι, ο Χάμιλτον είναι έμπειρος. Μαζί με τον Αλόνσο οι δυο μάστερ, τρόπον τινά, σε αυτόν τον τομέα. Όμως δεν είναι στο peak του. Για να μπορέσει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα θα πρέπει να έχει στα χέρια του ένα μονοθέσιο ανώτερο από τον ανταγωνισμό ή, στη χειρότερη περίπτωση, εξίσου καλό. Και, στην παρούσα φάση, δεν το έχει- ούτε αυτός ούτε ο Λεκλέρκ, που θεωρούμε δεδομένο πως φέτος θα τερματίσει ψηλότερα στη βαθμολογία από τον team-mate του.
Η ΜακΛάρεν είναι ταχύτερη. Η Μερσέντες παρουσιάστηκε πολύ καλύτερη απ’ ό,τι την περιμέναμε. Και ο Μαξ Φερστάπεν είναι ένας αγωνιστικός βρικόλακας που α) θα σου πιει το αίμα στην πρώτη ευκαιρία και β) δεν «πεθαίνει» ποτέ.
Προφανώς, προφανώς, προφανώς: ήταν μόνο ένας αγώνας. Η Φεράρι είναι καλύτερη από αυτό που έδειξε στη Μελβούρνη και θα φανεί, έχουμε την αίσθηση, στο εγγύς μέλλον.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για μία ομάδα που έχει να πάρει πρωτάθλημα οδηγών από το 2007 και να δώσει μάχη γι’ αυτόν, πριν τη χάσει εν τέλει, από το 2010, όταν ο Αλόνσο κόλλησε πίσω από τον Πετρόφ για μία αιωνιότητα και μία μέρα, θέλοντας καταφανώς ν’ αποτίσει φόρο τιμής στον ανυπέρβλητο Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Η έλλειψη «τριβής» για τους τίτλους φαίνεται και δύσκολα θα ξεπεραστεί. Θα δείτε εν καιρώ, νομίζουμε, πόσο καλό έκανε η περσινή «σφαλιάρα» στη ΜακΛάρεν που ηττήθηκε μεν από τον Μαξ, αλλά δείχνει ήδη πολύ πιο έτοιμη φέτος. Με τα ωραία της team orders, με επιλογή πρώτου οδηγού και τα συναφή. Παστρικές δουλειές.
Ορίστε, βουτήξαμε το πινέλο μας στο χρυσό και όλως τυχαίως βρήκαμε μπροστά μας ένα χάπι: ναι, η Φεράρι θα πάρει (και) φέτος νίκες. Πέρυσι είχε 5 (3 ο Λεκλέρκ, 2 ο- εγκληματικά υποτιμημένος- Σάινθ), φέτος ενδεχομένως να κάνει και παραπάνω.
Θα πάρει έστω έναν από τους δύο τίτλους; Μας φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο, κι ας έχουμε συμπληρώσει μόλις 1/24 βήματα. Και κάθε σεζόν που η Σκουντερία δεν παίρνει πρωτάθλημα, είναι- καθ’ υπερβολήν, εννοείται- μια σεζόν πεταμένη στα σκουπίδια, που, συμπτωματικά, μοιάζει και με τον τίτλο του κειμένου. Οπότε…
Οπότε το 2026, με την αλλαγή κανονισμών, ο Χάμιλτον θα έχει περισσότερη τύχη. Δυστυχώς για τον ίδιο δεν έχουμε 1996, αλλά 2025.
Τότε ο Σουμάχερ ήταν 27. Μπορούσε να «σπαταλήσει» μερικές σεζόν για να χτίσει μία αυτοκρατορία. Και την έχτισε. Από το 2000 και μετά, όμως (αν και θα κατακτούσε τον τίτλο και το 1999, αν δεν είχε σπάσει το πόδι του στο Σίλβερστοουν). Του πήρε, δηλαδή, τέσσερα χρόνια. Δε γιγάντωσε τη Φεράρι με το «καλημέρα».
Ο Λιούις είναι ένας από τους καλύτερους πιλότους όλων των εποχών- αν πιστεύετε το αντίθετο, με χαρά να σας δώσουμε λίγο από τη βρασμένη μας αεροτομή να πάρετε κι εσείς μυρωδιά. Ωστόσο, είναι και 40.
Ο καθένας από αυτά τα ιερά τέρατα έχει μία άυλη αγωνιστική κλεψύδρα να τον συνοδεύει. Αν παρατηρήσετε καλά, θα δείτε πως η άμμος στη δική του είναι ανισομερώς κατανεμημένη.
Η περισσότερη βρίσκεται στη λάθος πλευρά.
