Χαίρομαι ειλικρινά που ένα άρθρο το οποίο είχα γράψει πριν από καιρό, μετά το εντυπωσιακό πέρασμα του Άρη από το Ηράκλειο, έγινε viral, προκάλεσε πολλές «ευχές» από τους οπαδούς των «Κιτρινόμαυρων» («καλό ΟΑΕΔ» ήταν το ελαφρύτερο που μου ευχήθηκαν) και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αναπαράγεται, με την σχετική καζούρα φυσικά.
Για τον αρθρογράφο, βασικό ζητούμενο είναι να διαβάζεται. Και επειδή για μπάλα μιλάμε, αν διασκεδάζει τον αναγνώστη, ακόμα καλύτερα. Οπότε εκείνο το blog τα πέτυχε και τα δυο: και διαβάστηκε πολύ και διασκέδασε προφανώς πολύ κόσμο.
Για εκείνους που δεν μπήκαν καν στον κόπο να καταλάβουν τι έγραφα, δεν έχω να προσθέσω κάτι. Συμβαίνει άλλωστε με την πλειονότητα των σημερινών αναγνωστών και για κάθε θέμα – μόνο τον τίτλο συγκρατούν , άντε και ένα δυο φράσεις, προτού σπεύσουν να σχολιάσουν χωρίς να τους ενδιαφέρει διόλου η ουσία του κειμένου. Το ξέρουμε όσοι δημοσιογραφούμε, είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με αυτό.
Έχω την εντύπωση πάντως ότι οι περισσότεροι από τους Αρειανούς που αντέδρασαν, κατάλαβαν μια χαρά το κείμενο. Και ακριβώς επειδή το κατάλαβαν, τους ενόχλησε και σε κάποιο επίπεδο ξέρουν ότι είναι αλήθεια, προσπαθούν έκτοτε να το αποδομήσουν χλευάζοντάς το.
Κανένα πρόβλημα.
Μάλιστα σκέφτομαι να τους δώσω μερικές αφορμές ακόμα για να γελάσουν.
Ο Άρης έπαιξε στα ίσια το ματς στο «Καραϊσκάκης» πήρε δίκαια το «Χ», βρίσκεται δίκαια ψηλά στην βαθμολογία. Είναι μια καλή ομάδα. Για την σημερινή δυναμική του Άρη, η κατάκτηση της δεύτερης θέσης είναι ταβάνι, οπότε καταλαβαίνω την πρεμούρα τους να την κατακτήσουν – για τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ ακόμα και τον πληγωμένο Παναθηναϊκό θα είναι απλώς μια σχετική μείωση της αποτυχίας τους. Φαντάζομαι ότι η κατάκτηση του κυπέλλου αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο στόχο, πλην όμως θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω σοβαρά για τις πιθανότητες πρόκρισης του Άρη απέναντι στον Ολυμπιακό.
Ο ΟΦΗ από την άλλη βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, σε πλήρη αγωνιστική αδυναμία και αντιμετωπίζει κατάφατσα τον υποβιβασμό.
Με αφορμή τα παραπάνω, ξαναδιάβασα το επίμαχο κείμενο. Δεν θα άλλαζα λέξη. Για την ακρίβεια θα το έκανα ακόμα πιο σκληρό.
Στην επικαιρότητα βρίσκονται ορισμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Θόδωρος Καρυπίδης. Η αντίδρασή του σε αυτά ήταν μπει ο σύλλογος μπροστά προκειμένου να εκφράσει την στήριξή του στον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ. Τα προβλήματα δεν αφορούν στον Άρη. Είναι επιχειρηματικής φύσεως. Αλλά έτσι συμβαίνει στην Ελλάδα. Και ο Καρυπίδης είχε καλό δάσκαλο από Πειραιά πλευρά.
Φυσικά ο Άρης δεν είναι ο Καρυπίδης. Όπως ο Ολυμπιακός δεν είναι ο Μαρινάκης. Και ο ΠΑΟΚ δεν είναι ο Σαββίδης. Η ΑΕΚ δεν είναι ο Μελισσανίδης και πάει λέγοντας. Οι ομάδες υπήρχαν πριν από εκείνους, θα υπάρχουν και μετά. Και, ναι, όλοι χρησιμοποιούν κατά καιρούς την δύναμη και την επιρροή που τους δίνει το ποδόσφαιρο, για να πετύχουν άλλα πράγματα. Το πρόβλημα είναι τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν και κατά πόσον οι στόχοι και οι πρακτικές τους μειώνουν τελικά το μέγεθος του συλλόγου που εκπροσωπούν – αν τον εκμεταλλεύονται π.χ., βάζοντας τον (τον σύλλογο) στο άρμα κάποιου ισχυρού «φίλου» για να έχουν πλάτες όταν έρθουν τα δύσκολα.
Εκεί κανονικά μπαίνει η παράμετρος του κόσμου. Διότι μια ομάδα την κάνει μεγάλη πρωτίστως ο κόσμος της και όχι τα αφεντικά της. Όταν ο κόσμος της αποδέχεται πλήρως και με χαρά την - πώς να το θέσω κομψά – θυσία της αξιοπρέπειας της, των αρχών και του ήθους της, στον βωμό των όποιων επιτυχιών, τότε ξεκινάει η συρρίκνωση τους μεγέθους που λέγαμε και πριν: όσο ψηλά κι αν σκαρφαλώσει στην βαθμολογία, ο σύλλογος στην πραγματικότητα μικραίνει. Κι αν κάτι μας έχει διδάξει η πρόσφατη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πώς όταν θυσιάζεις τις αξίες σου για το πρόσκαιρο όφελος, δεν αποφεύγεις το μοιραίο. Απλώς το καθυστερείς.
Οι οπαδοί του ΟΦΗ είναι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα που σε παρόμοια διλήμματα (στα σίγουρα και αναξιοπρεπείς ή αξιοπρεπείς και ό,τι γίνει;) αντέδρασαν. Δεν ήθελαν την ομάδα στους στην αγκαλιά μιας ισχυρά επιχειρηματικά οικογένειας αλλά εξαρτημένης. Την ήθελαν ανεξάρτητη και υπεύθυνη για τα δικά της λάθη.
Πλήρωσαν την επιλογή τους με πόνο και ταξίδια στα χωριά της Κρήτης. Η έλευση του Μπούση τους δικαίωσε. Για αυτό και σίγουρα τους αξίζει κάτι καλύτερο από το αγωνιστικό «δράμα» που ζουν την τρέχουσα σεζόν. Όμως η ευθύνη για ό,τι συμβεί τελικά, ανήκει αποκλειστικά στον ΟΦΗ. Και στην διοίκησή του (που ειδικά φέτος έχει υποπέσει σε πολλά λάθη). Όπως και τα εύσημα για όσα πέτυχαν πέρυσι και ενδεχομένως να πετύχουν στο μέλλον.
Είναι όλα δικά τους. Και οι επιτυχίες και οι αποτυχίες.
Τούτο δεν αντικαθίσταται με τίποτα.
Οι οπαδοί του ΟΦΗ το ξέρουν, παρά την φετινή τους απογοήτευση
Οι οπαδοί του Άρη επίσης το ξέρουν. Κι ας σφυρίζουν αδιάφορα και ειρωνικά.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή η ζωή είναι μικρή για να χαλιόμαστε με τέτοια, τους εύχομαι ολόψυχα να γελάσουν και με το σημερινό άρθρο. Θα περιμένω με ανυπομονησία και τις δικές τους «ευχές», αν και μπορώ να τις φανταστώ.
