Πονάει. Προφανώς και πονάει. Ο ΠΑΟΚ πριν από δύο χρόνια περίπου, έριχνε τρία γκολ στον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς (σε ματς που μπορούσε να του ρίξει πέντε) και εξασφάλιζε ουσιαστικά το πρωτάθλημα, το οποίο τελικά το πήρε αήττητος, παρέα με το κύπελλο, σε μια ανεπανάληπτη σεζόν.
Μέσα στην παραζάλη εκείνων των ιστορικών στιγμών όλοι σκεφτήκαμε, είπαμε, γράψαμε ότι η κατάκτηση του νταμπλ δεν ήταν η κατάληξη, ήταν η αφετηρία. Η αφετηρία για μια νέα εποχή, όπου οι τίτλοι δεν θα είναι εξαίρεση αλλά κανόνας για τον ΠΑΟΚ, εννοούσαμε. Η αφετηρία για την ταχύτατη αποδόμηση εκείνης της ομάδας και της απομάκρυνσης της από την κορυφή αποδείχθηκε.
Το γεγονός ότι ακριβώς την στιγμή που όλοι περιμέναμε να απογειωθεί, ο «Δικέφαλος» έκανε βήματα προς τα πίσω, ασφαλώς και πονάει περισσότερο από όσο πονούσαν οι αποτυχίες στα πέτρινα χρόνια, προ Σαββίδη. Επιπλέον, η εντυπωσιακή -και ποδοσφαιρικά δίκαιη – προσπέραση του Ολυμπιακού, ο οποίος πήρε εύκολα το περυσινό και έχει στην πραγματικότητα ήδη πάρει και το φετινό πρωτάθλημα (εκτός τεράστιου απροόπτου ) κάνει την κατάσταση, ας είμαστε ειλικρινείς, ακόμα χειρότερη.
Ο ΠΑΟΚ πάλεψε σκληρά με το χειρότερο σύστημα που έχει γνωρίσει ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και το ανέτρεψε. Μόνο και μόνο για να δει την ομάδα του Βαγγέλη Μαρινάκη να τον προσπερνά ξανά, να ξεφεύγει ποιοτικά και ποδοσφαιρικά, την ώρα που εξωαγωνιστκά παραμένει τοξική και αφόρητη. Πράγμα που, μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν αντέχεται.
Πλην όμως, η εξυγίανση είχε κυρίως αυτόν τον στόχο: το πρωτάθλημα να το παίρνει εκείνος που το αξίζει. Ο Ολυμπιακός το άξιζε πέρυσι και το αξίζει και φέτος, παρότι είναι πεσμένος (πράγμα φυσιολογικό βέβαια) και παίρνει τα ματς με προσωπικότητα, σοβαρότητα και την ποιότητα λίγων παικτών, όχι με την ανωτερότητα που το έκανε την περασμένη σεζόν. Ο Ολυμπιακός που δεν έδιωξε τον Μαρτίνς μετά την τριάρα της Τούμπας. Τον κράτησε, τον στήριξε και δρέπει έκτοτε τους καρπούς.
Νομίζετε ότι το ποσοστό επιτυχίας των Ερυθρολεύκων στις μεταγραφές είναι πολύ μεγάλο; Κάνετε λάθος. Πληθώρα παικτών ήρθαν και δεν ακούμπησαν την τελευταία τριετία. Η επιτυχία του Ολυμπιακού δεν οφείλεται κυρίως εκεί. Οφείλεται στην δουλειά του Πορτογάλου και ολόκληρου του ποδοσφαιρικού τμήματος γύρω από αυτόν. Οφείλεται στον ορθολογισμό εν τέλει με την οποίο προσέγγισε την πτώση του από την κορυφή - όσον αφορά στην αγωνιστική προσπάθεια του να επανέλθει και όχι φυσικά στα εξωαγωνιστικά καμώματα όπου η προσέγγιση της διοίκησης των Ερυθρολεύκων είναι σταθερά και βαθιά απωθητική.
Μετά την ήττα στο Περιστέρι και την εικόνα ερασιτεχνικής ομάδας στα τελευταία λεπτά του αγώνα, ο ΠΑΟΚ χτύπησε παγόβουνο – το γνωστό παγόβουνο που δεν έχει ως κύριο συστατικό το νερό αλλά την μιζέρια, την εσωστρέφεια, την απαξίωση και την ισοπέδωση. Όλοι είναι άχρηστοι σήμερα. Από τον Γιαννούλη και τον Μιχαηλίδη μέχρι τον Ρέμπε και ασφαλώς τον Πάμπλο Γκαρσία. Η εύκολη λύση είναι να αλλάξουν και πάλι όλα – νέος τεχνικός διευθυντής, νέος προπονητής , νέα αρχή, νέο παραμύθιασμα.
Η δύσκολη να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα κατά πρόσωπο, να λυθούν όσα λύνονται και χτιστεί ένα σύνολο που την επόμενη σεζόν θα είναι ευθέως ανταγωνιστικό στην μάχη για την κατάκτηση όλων των τίτλων.
Τα πράγματα προφανώς δεν έχουν μια όψη. Ο Γιαννούλης, το ξέρουμε, δεν είναι ο παίκτης που βλέπουμε τον τελευταίο μήνα. Είναι πολύ καλύτερος. Ο Μιχαηλίδης έχει σκαμπανεβάσματα αλλά δεν είναι ο …κώνος που είδαμε στη φάση του δεύτερου γκολ του Ατρομήτου. Ο Ζίφκοβιτς που ξεκίνησε εντυπωσιακά τη χρονιά, δεν είναι η σκιά του Περιστερίου που δεν μπορούσε να περάσει κανέναν. Ο Σβάαμπ και ο Ελ Καντουρί δεν είναι για πέταμα, είναι ένα δίδυμο χαφ που με την κατάλληλη ισορροπία στην ενδεκάδα μπορούν να προσφέρουν πολλά.
Και συνολικά ο ΠΑΟΚ, τόσο στη Λάρισα όσο και στο Περιστέρι έδειξε αρκετά καλά στοιχεία. Ασφαλώς ουδείς αρκείται σε αυτά, όταν η συνολική εικόνα, κυρίως πνευματικά, δείχνει προβληματική, η ψυχολογία εύθραυστη και τα αποτελέσματα είναι κακά. Αλλά ουδείς μπορεί ή πρέπει και να τα αγνοήσει πλήρως.
Μέσα στην μαυρίλα της, η φετινή σεζόν έχει το εξής χαρακτηριστικό που ίσως αποδειχθεί χρήσιμο: η δεύτερη θέση δεν οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ή παίρνεις πρωτάθλημα, ή παίζεις Conference League. Άρα ο ΠΑΟΚ ξεμένει από στόχους τον Ιανουάριο!
Τούτο σημαίνει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τον χρόνο δημιουργικά και να αρχίσει από σήμερα να ψάχνει τις λύσεις που θα τον ανεβάσουν επίπεδο το καλοκαίρι. Σημαίνει επίσης ότι δεν θα έχει το σύνηθες καλοκαιρινό άγχος – να προετοιμαστεί για να μπει στους ομίλους, ούτε την συνήθη απογοήτευση που συχνά του κοστίζει.
Δεν λέω να παρατήσει τη χρονιά – υπάρχουν μπροστά του ακόμα πολλά ντέρμπι που χτίζουν χαρακτήρα και νοοτροπία και υπάρχει φυσικά και το κύπελλο. Μέσα από όλα αυτά, ο ΠΑΟΚ, ο Ρέμπε και ο Πάμπλο έχουν μια βασική δουλειά από τώρα μέχρι την έναρξη της επόμενης σεζόν: να ετοιμάσουν αγωνιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά την ομάδα που θα πάρει ξανά πρωτάθλημα.
Αν ο ΠΑΟΚ ξέρει που θέλει να πάει - και οφείλω να πιστεύω ότι ο Γκαρσία ξέρει – ας ξεκινήσει από τώρα να κινείται προς τα εκεί. Εφόσον όλοι στον οργανισμό να έχουν καταλάβει τα λάθη τους και δουλέψουν μαζί, σωστά και οργανωμένα, προς τον κοινό στόχο, τότε θα φτάσουν στο ζητούμενο, γρήγορα, όχι αργά.
Εμείς εντωμεταξύ θα κάνουμε και πάλι υπομονή. Έχουμε συνηθίσει άλλωστε.
Λίγη ακόμα δεν μας είναι και τίποτα.
Κι ας πονάμε.
