MENU

Ηθελε προχωρημένη φαντασία, αχαλίνωτη, ιδίως μετά τη νύχτα του αποκλεισμού από την Κολός μέσα Σεπτεμβρίου, ότι το τελευταίο ματς πρωταθλήματος του Αρη βγαίνοντας ο Νοέμβριος, μόλις δύο μήνες μετά δηλαδή, θα ήταν (το ερχόμενο Σάββατο) η αναμέτρηση του "1" με το "2" στη Σούπερ Λιγκ, επί απολύτως ίσοις όροις. Ισοι αγώνες, ίσοι βαθμοί. Κι όμως, Αρης-Ολυμπιακός, είναι ακριβώς αυτό.

Επίτηδες, αλλά και από ενδιαφέρον για τον Δέλλα να ομολογήσω, αποφάσισα να ξοδέψω ένα απογευματινό δίωρο Κυριακής, πέντε-εφτά, ώστε να δω περί τίνος πρόκειται. Ξέρω, δεν θα με κάνει...ιδιαιτέρως δημοφιλή αυτό που θα πω, αλλά μετά τα μέσα του πρώτου ημιχρόνου το μάτι όλο και περισσότερο έφευγε από την οθόνη. Λίγο στο κινητό, λίγο στον υπολογιστή, λίγο στο γκαζάκι για καφέ, λίγο τουαλέτα, λίγο κουζίνα/ψυγείο. Μέσες-άκρες όλοι είχαμε καταλάβει ότι τα αποτελέσματα του Αρη στο ταμπλό είναι καλύτερα από το παιγνίδι του Αρη στο χορτάρι. Δεν είχαμε καταλάβει, όσοι δεν είμαστε κοντά και δεν παρακολουθούμε στενά, τον βαθμό.

Ο Αρης, με το που προηγήθηκε στο Αγρίνιο, ενεργοποίησε τον κόφτη ποδοσφαίρου και κατέπνιξε το ματς σε βαθμό εξουθενωτικό. Δύσκολα το άντεχε κανείς. Είναι ένα γκρουπ που ολοφάνερα το θέλουν σαν τρελοί, βλέπουν και νιώθουν ότι μπορούν να το κάνουν, πεθαίνουν να τραβήξουν την προσοχή.

Αλλ' ενόσω όλες οι ομάδες επέστρεψαν από τη διακοπή στο γήπεδο με όρεξη να παίξουν, και μπήκαν τα πιο πολλά γκολ από κάθε προηγούμενο Σ-Κ νομίζω, ο Αρης σαν να "έκανε πίσω" σε αυτό. Εδώ που τα λέμε, όχι μόνον ο Αρης. Ο Αρης και, μόλις βρήκε κι εκείνος ένα 1-0 νωρίς στο δικό του ματς, ο Ολυμπιακός!

Τα αυτιά μου είναι ευήκοα, όπως και για την σπάνια "ειδική συνθήκη" που είχε ο Ολυμπιακός να διαχειριστεί με τον Παναθηναϊκό, και στη (διαφορετική) περίπτωση του Αρη ν' ακούσουν τα πάντα. Ναι, προφανώς στο ντεμπούτο του, λίγες μέρες μετά την Κολός, ο Μάντζιος "τρόμαξε το μάτι του" με το 0-2 ημίχρονο του ΠΑΣ. Εγινε 2-2 εν τέλει, αλλ' απ' το να παίζει κάθε φορά στο Λόττο τη δουλειά του, είπε 1-0 και 0-1 ώσπου να βγει ο ήλιος από τη δύση. Εκτοτε, η πραγματικότητα είναι ότι ο Αρης δεν δέχθηκε γκολ.

Επίσης, ναι, και δεν είναι δικαιολογία, είναι η καθαρή πραγματικότητα, έχει απίθανη δυσκολία το να διαχειριστεί κανείς τους προπονητικούς κύκλους μιας ομάδας με κρούσματα σε πόλη-πυριτιδαποθήκη, ή το να βρει ρυθμό μια ομάδα που είχε δύο εβδομάδες κενό όταν αναβλήθηκε ο αγώνας της στη Λάρισα, μια ομάδα που τώρα είχε τρεις εβδομάδες κενό επειδή αναβλήθηκε ο αγώνας της με την ΑΕΚ. Φυσικά, για το αποτέλεσμα θα παίξεις πρώτα.

Πολύ περισσότερο, ότι πρόκειται για μια καινούργια, πρακτικά, ομάδα. Κοιτούσα τους ποδοσφαιριστές στο γήπεδο του Παναιτωλικού και μέτρησα ότι μόνον ο Ρόουζ, ο Ματίγια κι ο Μπρούνο Γκάμα ήταν και πέρυσι στο ρόστερ. Τον Σούντγκρεν δεν τον προσμετρώ, είναι "μετεγγραφή", για την ακρίβεια μια πολύτιμη (λόγω αγωνιστικής αξιοπιστίας) επανενεργοποίηση εάν θυμηθούμε τις περσινές αλχημείες στη θέση εκεί. Αλλοι πέντε, στους εννέα του πάγκου, είναι κι εκείνοι καινούργιοι.

Ο Αρης είναι φτιαγμένος να ζει με το αποτέλεσμα και για το αποτέλεσμα. Δεν είναι κλαμπ που δείχνει να ενδιαφέρεται για άλλα, παράλληλα, πράγματα. Ας πούμε, να βγάλει παίκτες. Το παίρνει αλλιώς. Δεν υπάρχουν στο προσκήνιό του ένας Αλεξανδρόπουλος, ένας Τζόλης, ένας Μαχαίρας, δεν φαίνεται να προσβλέπει σε κάτι τέτοιο. Και μιλώντας για το αποτέλεσμα, ήδη καταγράφεται ένα +10 έναντι του Παναθηναϊκού (με δύο ματς λιγότερα!) στο "πρωτάθλημα της τέταρτης θέσης". Εναντι του Παναθηναϊκού που εφέτος διαθέτει πολλαπλάσιας χρηματιστηριακής αξίας, σε σχέση με τον Αρη, προσωπικό.

Ξεχώρισα, οφείλω να σημειώσω, τον Τζέγκο. Ο Αυστραλός είναι μία πρόσληψη-χιτ. Του αρέσει να ευθύνεται. Να οργανώνει. Να κάνει τον μηχανισμό να λειτουργεί, στο πρωτοβάθμιο επίπεδο. Είναι όσο σκληρός και άφοβος χρειάζεται, για να βάζει το κεφάλι εκεί που άλλοι φοβούνται να βάλουν ακόμη και το πόδι. Και με πλήρη επίγνωση του ρόλου, μεριμνά η μπάλα να προωθείται στο επόμενο επίπεδο. Σ' εκείνους που...ξέρουν καλύτερα! Το ζήτημα στον Αρη είναι εδώ. Αυτοί που "ξέρουν καλύτερα".

Η ομάδα δίνει το περιθώριο, ο Αρης να παίξει κάτι περισσότερο και κάτι καλύτερο από το εντελώς μινιμάλ. Ο Σάντε Σίλβα παράδειγμα, ελαφρύς, διεισδυτικός, με επιταχύνσεις που αμέσως χτυπάνε στην όραση και της κάνουν καλό, έχει προδιαγραφές ατραξιόν. Ο Ματέο Γαρσία, ξέρουμε. Ο Μπρούνο Γκάμα είναι το πιο βαρύ χαρτί. Δεν θα νικά πάντα, ο Αρης, 1-0. Και αναφέρομαι πιο πολύ, στα "μικρά" ματς. Στα ντέρμπι, δεν τον φοβάμαι, θα είναι φουλ ανταγωνιστικός. Μινιμαλίζοντας όμως, στα μικρά ματς θα έρθουν αναποδιές. Με νομοτελειακή ακρίβεια.

Τον Ακη, ως συμΠανιώνιο, τον έχω για "δικό μου άνθρωπο". Είναι ένα μυρμήγκι, στη διαδρομή του. Εφόσον δεν έχει προπονήσει ποτέ τον Ολυμπιακό, ποτέ τον Παναθηναϊκό, ποτέ την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ, σε τούτη τη διαδρομή ο Αρης είναι η μεγαλύτερη ομάδα που έχει προπονήσει. Αυτός είναι λοιπόν, ο Ακης, που πρέπει ν' ανέλθει ως επαγγελματίας στο επίπεδο του Αρη. Ν' αποδειχθεί άξιος, του ύψους και του μεγέθους του συλλόγου. Με τον μινιμαλισμό, θέλω να του πω, ναι, θα έχει δουλειά την κάθε Δευτέρα που ξημερώνει. Σε αρκετές Δευτέρες μπροστά. Σε βάθος χρόνου ωστόσο, είναι πιθανόν ότι ο μινιμαλισμός δεν θα του φτάνει για να έχει σίγουρη τη δουλειά...

Ο Άκης και ο Άρης