Λίγο πριν την μεγάλη κορύφωση του δράματος, λίγο πριν το μεγάλο φινάλε, λίγο πριν την τελευταία αναπνοή, οι σκηνοθέτες λατρεύουν να επιστρατεύουν ένα συνηθισμένο τρικ. Ολόκληρη την ζωή να περνάει σαν κινηματογραφικό φιλμ μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή.
Ο ΠΑΟΚ έκανε ότι μπορούσε για να τον κρύψει. Να το αποφύγει. Τον άφησε τελευταίο. Ένατο στην σειρά. Πιο μετά, ήταν μόνο ο τερματοφύλακας. Από την στιγμή που χρειάστηκε να έρθει η ώρα του, ο ρόλος του τραγικού ήρωα είχε ήδη διανεμηθεί.
Το μυαλό άρχισε να φέρνει στο μυαλό περίεργες, θολές και μπερδεμένες εικόνες. Τη λάθος πάσα του Φασούλα και το νικητήριο καλάθι του Ρίκι Μπράουν στην Ναντ. Τα νικητήρια τρίποντα του Γιάννη Γιαννόπουλου στο Μετς και του Γιάννη Γάκη από την σέντρα στο Σπόρτινγκ, που πιθανώς να κόστισαν δύο πρωταθλήματα.
Τον αποκλεισμό στο Μόναχο από την Μπάγερν στην πιο ακραία διαδικασία πέναλτι όλων των εποχών. Το καλάθι του Ραγκάτσι στο τελευταίο δευτερόλεπτο στον ημιτελικό του ΣΕΦ. Τον αποκλεισμό από την Σεβίλλη στα πέναλτι. Το καλάθι και φάουλ του Σέλερς, ένα ακόμα πρωτάθλημα. Τον αποκλεισμό στα πέναλτι από την Αϊντραχτ.
Την λάθος επαναφορά του Μπάρλοου και το τρίποντο του Γιαννάκη στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ένα γκολ πρόκρισης του Ατρόμητου στο τελευταίο λεπτό μέσα στην Τούμπα, όταν ο αέρας πήρε την μπάλα και την έστειλε στα δίχτυα σε μία απομάκρυνση από την σέντρα.
Τον αποκλεισμό από την Μπενφίκα στα πέναλτι. Την ανατροπή στο Περιστέρι μέσα σε 40 δευτερόλεπτα από το +9. Το περσινό γκολ ισοφάρισης του ΟΦΗ στο 102. Το φετινό γκολ νίκης του ΟΦΗ στο 98’.
Το γκολ ισοφάρισης του Γερεμέγεφ στο ίδιο γήπεδο στην τελευταία φάση στο ματς του πρώτου γύρου. Το γκολ του Λημνιού στο 128:30.
Χαμένες ευκαιρίες. Χαμένοι τίτλοι. Ακραίες στιγμές που μουτζουρώνουν το χαρτί της ιστορίας και το γράφουν διαφορετικά.
Για κάποιον που παρακολουθεί ή ακολουθεί τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να τον νικήσει. Ούτε το γκολ του Λημνιού, ούτε το τριπλό χαμένο-ματς μπολ από τον Ντεσπόντοφ, τον Οτζνόεφ και τον Γιόνι Ότο. Τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Ούτε η… λιποθυμική γλίστρα του Άλι Σαμάτα, ούτε ένα ακόμα γκολ - μαχαιριά από παλιό παίκτη του ΠΑΟΚ, απέναντι στην πρώην ομάδα του.
Η λίστα είναι ατέλειωτη: Διαμαντής, Τζοβάρας, Χαρίσης, Κουλούρης, Κάνιας, Μαουρίσιο οι παλιότεροι θα θυμηθούν Κουτσιανικούλη, Οκκά, Δημήτρη Παπαδόπουλο, Κατσουράνη, Καφέ, Γ.Χ., Σάλπι ή ακόμα και Χρήστο Δημόπουλο. Ο μόνος που έσπασε την παράδοση είναι ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης, ίσως να είναι ο επόμενος.
Δεν υπάρχει κάτι πια που μπορεί να αιφνιδιάσει, να σοκάρει, να αφήσει κάποιον άναυδο. Ο μέσος οπαδός του ΠΑΟΚ έχει χτίσει ατσάλινα νεύρα, χαλύβδινο συκώτι, τσιμεντένια χολή, τιτάνιο στομάχι, έχει τέτοια αντισώματα που σε κάτι τέτοιες στιγμές, απλώς μένει άφωνος και πηγαίνει παρακάτω.
Το ρητό δεν αλλάζει. Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ΠΑΟΚ!
Αφού, αφήσουμε τα μεταφυσικά, ας εστιάσουμε στα… γήινα. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε υπέροχα. Πιθανώς να είναι το πιο πλήρες, το πιο άρτιο, το πιο γεμάτο φετινό του παιχνίδι. Μία απόλυτα κυριαρχική εμφάνιση σε παιχνίδι ζωής ή θανάτου, με την πλάτη στον τοίχο.
Μία ιστορική εμφάνιση που μετέτρεψε ένα γήπεδο καμίνι, σε ένα γήπεδο με υβριστικά συνθήματα κατά δικαίων και αδίκων λίγο πριν το απόλυτα ανατρεπτικό φινάλε.
Ένα προπονητικό masteclass του Ραζβάν Λουτσέσκου, ο οποίος βρήκε τον τρόπο να εμφανίσει μία απόλυτα κυριαρχική ομάδα, που μετά από τρεις σερί σφαλιάρες σε ντέρμπι θα έπρεπε να είναι στα πατώματα.
Ένας χαμένος τελικός με τον πιο ακραίο και οδυνηρό τρόπο, αλλά συνάμα και ένα ηχηρό μήνυμα ποδοσφαιρικής αισιοδοξίας για το μέλλον.
Στο γήπεδο μπορείς να διαχειριστείς τα πάντα. Ένα γκολ, μία ανατροπή, μία αποβολή, ένα πέναλτι, υβριστικά συνθήματα, κακή διαιτησία, καπνογόνα, τα πάντα. Το μόνο που μπορεί να σου παγώσει το σώμα, την ψυχή και το μυαλό είναι να δεις κάτω έναν «δικό σου» με τέτοιο τρόπο. Ο σοκαριστικός τραυματισμός του Μπάμπα ήταν το μόνο πράγμα που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν οι 10 που έμειναν στο χορτάρι.
Στο νήμα της ζωής, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Αυτό το ακραίο σενάριο είναι μέρος μιας ολότητας που ακόμα αγνοούμε. Μπορεί αυτό που έγινε να φτιάξει, αλλά και να καταστρέψει τη σεζόν του ΠΑΟΚ. Μπορεί να τον χαλυβδώσει, μπορεί να είναι απλώς… δανεικά που θα του επιστραφούν κάποια στιγμή ακόμα και φέτος στην Ευρώπη.
Μπορεί να είναι ένα σουρεαλιστικό επεισόδιο που θα προσθέσει επιπλέον δόξα στην ποδοσφαιρική υστεροφημία του Φατίχ Τερίμ. Μπορεί να είναι το turning point στην θητεία του Γιάννη Αλαφούζου. Μπορεί να αποτελέσει λύτρωση, αλλά ακόμα και στάχτη στα μάτια. Μπορεί να είναι ένα ακόμα λιθαράκι που φέρνει τον Άρη πιο κοντά σε έναν τίτλο μετά από 54 χρόνια. Μπορεί να είναι τα πάντα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ότι συνέβη το βράδυ της Τετάρτης στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Κι αυτό αρκεί…
