Ουδείς στον Παναθηναϊκό επέδειξε έπαρση και αλαζονεία, υποστηρίζοντας ότι το τριφύλλι έχει γίνει υπερομάδα που δεν βλέπει κανέναν εγχώριο αντίπαλό του.
Ούτε πίστευε/πιστεύει κάποιος, εντός και πέριξ του συλλόγου ότι οι πράσινοι έχουν γίνει… Μάντσεστερ Σίτι και δεν θα χάνουν ποτέ και για κανέναν λόγο, ασχέτως εάν προφανέστατα και η Σίτι ενίοτε χάνει.
Οι νίκες, οι ισοπαλίες και οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα για όλες τις ομάδες του πλανήτη και ειδικά στο ξεκίνημα της σεζόν το κόστος κάθε απώλειας βαθμών είναι σαφώς υποδεέστερο συγκριτικά με το φινάλε. Εκεί όπου, παραδοσιακά, ξυρίζουν τον γαμπρό και δη από καταβολής των πλέι οφ.
Η ΑΕΚ νίκησε το αθηναϊκό ντέρμπι στη Λεωφόρο, έβγαλε αντίδραση και ποδοσφαιρικό εγωισμό, γύρισε το εις βάρος της σκορ σε μία καυτή έδρα και ως εκ τούτου της αξίζουν τα εύσημα.
Δεν πάτησε, ωστόσο, κανέναν Παναθηναϊκό στο χορτάρι, παρά μόνο στη φαντασία ορισμένων, το ματς ήταν αρκετά μοιρασμένο στο σύνολό του και θα μπορούσε κάλλιστα το αποτέλεσμα να είναι ισόπαλο.
Πλην όμως αυτό δεν αναιρεί ότι θα πρέπει να προβληματίσει έντονα το τριφύλλι το «ματσάρισμα» της ΑΕΚ. Κυρίως για το «μετά».
Οχι επειδή έχασε ένα ματς στην έδρα του, αλλά διότι η Ενωση θα είναι δεδομένα ένας από τους βασικούς του αντιπάλους στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος και χρίζει ανάλυσης και αυτοκριτικής η αίσθηση πνευματικής υπεροχής/αυτοπεποίθησης που βγάζει στις πιο πρόσφατες μεταξύ τους αναμετρήσεις, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.
Ποδοσφαιρικά η ΑΕΚ είναι μία ομάδα που επενδύει περισσότερο από κάθε άλλη στο «ένας εναντίον ενός» σε άμυνα και επίθεση, στα τρεξίματα, στη δύναμη, στην προσωπική μονομαχία. Οχι μόνο στην Ελλάδα, γενικά είναι σπάνιο αυτό το μοντέλο έτσι όπως εφαρμόζεται από τον Αλμέιδα.
Το «ένας εναντίον ενός» σε άμυνα και επίθεση προϋποθέτει ποδοσφαιρικό εγωισμό και απαιτεί σκληράδα και την ίδια στιγμή μπερδεύει το μυαλό των (αντιπάλων) παικτών που έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν «ζώνες».
Η προσωπική μονομαχία, όταν έχεις πάντα έναν παίκτη δίπλα σου, επιβάλλει τσαμπουκά, ποδοσφαιρικό εγωισμό, ενδεχομένως και περισσότερους παίκτες με δύναμη, ύψος και αθλητικότητα στην ενδεκάδα.
Ενα επιπλέον δεδομένο είναι ότι η ΑΕΚ αυτή θα είναι, με αυτά τα όπλα που ξέρουμε όλοι, μέχρι τα πλέι οφ. Ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα κομβικούς παίκτες να ενσωματώσει πλήρως, όπως ο Αράο για παράδειγμα, που διαθέτει τη σωματοδομή να υποστηρίξει ένα τέτοιο στιλ αντιπάλου και το έδειξε όσο έπαιξε τη Δευτέρα.
Άσχετο αλλά ενδεικτικό παράδειγμα εξοικείωσης για όσους δεν έχουν τη σωματοδομή του Αράο, είναι ο Μπερνάρ, που σε σχέση με τα πρώτα ματς απέναντι στην ΑΕΚ φάνηκε να έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να αντεπεξέλθει στη δύναμη και το έκανε στο χορτάρι, παραπάνω απ’ ό,τι επιτρέπει το μπόι του. Αλλοι δεν το έκαναν, το... κατάλαβαν μέσα στο ματς και κατόπιν πελάγωσε το μυαλό τους.
Ο Παναθηναϊκός έχει επίσης να ενσωματώσει τον Αϊτόρ, που ένα χτύπημα στο δάχτυλο του ποδιού του στέρησε τη συμμετοχή κι όλοι ξέρουμε πόσο έχει κοστίσει η απουσία του, αλλά και τον Πάλμερ Μπράουν που έχει έρθει εκ των πραγμάτων η ώρα να τον δούμε στη δράση.
Η εξάμηνη απώλεια του Μαγκνουσον για το τριφύλλι είναι σαφώς σημαντική και έγκειται στο χτίσιμο του παιχνιδιού, το εξαιρετικό αριστερό του πόδι και το εναέριο παιχνίδι. Οχι τόσο στο αμιγώς αμυντικό κομμάτι.
Το θέμα είναι ότι τα θετικά στοιχεία του Μάγκνουσον λειτουργούσαν συμπληρωματικά στην αδυναμία δημιουργίας του Σένκεφελντ από την πίσω ζώνη, οπότε ο προβληματισμός μετά τον σοβαρό τραυματισμό γου Ισλανδού στόπερ, θεωρητικά, αυξάνεται.
Τα δείγματα γραφής του Γέντβαϊ, εντούτοις, είναι ενθαρρυντικά. Καλες επαφές με τη μπάλα, κάθετα ντράιβ, αγκρέσιβ αμυντικά, ο Κροάτης δείχνει έτοιμος για το χρίσμα του βασικού. Ο Πάλμερ Μπράουν έπεται, αρκεί να δείξει στο χορτάρι ετοιμοπόλεμος αγωνιστικά και πνευματικά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιες επιλογές στο χτίσιμο του παιχνιδιού της ομάδας θα αλλάξουν εκ των πραγμάτων μετά την απώλεια του Μάγκνουσον, καθώς επίσης κι όταν ο Πέρεθ δεν θα βρίσκεται στο αρχικό σχήμα.
Ο Παναθηναϊκός εξελίσσεται, το δήλωσε κι ο Τζούρισιτς μετά το ντέρμπι ότι χρειάζονται χρόνο οι νέες προσθήκες που δεν είναι και λίγες και στα δικά μας μάτια το τριφύλλι στα φετινά πλέι οφ θα έχει αρκετές τροποποιήσεις στους λεγόμενους βασικούς.
Υπάρχει μπόλικος δρόμος μπροστά μας και πολλά ακόμα ντέρμπι κόντρα στην ΑΕΚ (και όχι μόνο), αλλά ειδικά απέναντι στην Ενωση ο Παναθηναϊκός και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα πρέπει να βρει τρόπους να τη ματσάρει και να μην βγαίνει χαμένος στο κομμάτι της σκληράδας, της προσωπικής μονομαχίας και της αυτοπεποίθησης.
Ετσι όπως είναι δομημένη η ΑΕΚ κι έτσι όπως αγωνίζεται με τόσο μεγάλη έμφαση στο «μαν του μαν», αυτό θα πρέπει να είναι το κυρίαρχο μέλημα στα συγκεκριμένα ντέρμπι κι όχι απαραίτητα η φόρμα των ποδοσφαιριστών ή η πεπατημένη άλλων αγώνων.
Στο συγκεκριμένο ντέρμπι της Λεωφόρου το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό ήταν το κάκιστο διάστημα διαχείρισης του πρώτου ημιχρόνου, αμέσως μετά τη γκολάρα του Τζούρισιτς, από το 12’ έως το 35’. Οξύμωρο μεν, να σου πάνε όλα πρίμα και να παρουσιάζεις αυτήν την εικόνα ενόσω έχεις προηγηθεί, στο όριο του ανεξήγητου, αλλά πραγματικότητα .
Τακτικά δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν λειτούργησε το αρχικό πλάνο. Η ομάδα μπήκε πολύ καλά στο γήπεδο στο ξεκίνημα, με αυτοπεποίθηση, με σωστές στοχεύσεις στις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου, η επιλογή του Τζούρισιτς στην ενδεκάδα απέδωσε καρπούς και το 1-0 στο 10’ ήταν ταμάμ. Από πάσα άποψη.
Η μαζική οπισθοχώρηση μετά τον... κεραυνό του Σέρβου δεν ήταν ασφαλώς προϊόν εντολής, αλλά ανασφάλειας των ποδοσφαιριστών, σχεδόν όλων πλην του εκπληκτικού Φώτη Ιωαννίδη που έκανε ό,τι ήθελε τους στόπερ της Ενωσης που τον σταματούσαν μόνο με σκληρά φάουλ ασχέτως εάν κάρτα δέχτηκε μόνο ο Μήτογλου.
Από τον Ιταλό... εκλεκτό της ΚΕΔ που έδωσε ρεσιτάλ δύο μέτρων και δύο σταθμών στον πειθαρχικό έλεγχο, με αποκορύφωμα το χάρισμα της καραμπινάτης (δεύτερης) κίτρινης στον Γαλανόπουλο.
Μίας αναίτιας ομαδικής ανασφάλειας που εμφανίστηκε μετά τη μεγάλη διπλή χαμένη ευκαιρία του Λιβάι στο 12’. Εκείνη η φάση, παρότι δεν μπήκε η μπάλα στα δίχτυα, ήταν η πλέον καθοριστική στην μετέπειτα εξέλιξη του ντέρμπι.
Διότι άλλαξε τις πνευματικές ισορροπίες και την ψυχολογία και επέτρεψε στην ΑΕΚ να ισοφαρίσει λίγο πριν την ανάπαυλα των ημιχρόνων, τροποποιώντας άρδην το μομέντουμ.
Ηταν όλα ιδανικά για τον Παναθηναϊκό, με το 1-0 νωρίς, με σωστή/επιθετική νοοτροπία στο ξεκίνημα, με τη Λεωφόρο να φλέγεται. Αλλά αποδείχθηκε άξιος της μοίρας του κι «αυτοκτόνησε» εξαιτίας της έλλειψης ποδοσφαιρικού εγωισμού, χαμένων προσωπικών μονομαχιών και ατομικών λαθών πανικού/έλλειψης συγκέντρωσης.
Ο Χουάνκαρ αρκούσε απλώς να πετάξει τη μπάλα πλάγιο άουτ, δευτερόλεπτα πριν την ισοφάριση του Τσούμπερ, ο Μπρινιόλι έπρεπε απλώς να μην ασχολιόταν με τον διαιτητή και το αν έγινε φάουλ στον συμπαίκτη του ή όχι, που δεν έγινε, για να αποκρούσει εύκολα τη μπάλα στο πλασέ του Τσούμπερ που περνάει δίπλα του. Μία πολύ εύκολη απόκρουση, σε σχέση με την αξία του.
Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν αναμενόμενο να ηρεμήσει η ομάδα μετά τις οδηγίες του προπονητή στην ανάπαυλα, η ΑΕΚ έδωσε μέτρα αντί να συνεχίσει την πίεση ψηλά, προσπαθώντας να βρει γρήγορες μεταβάσεις και σε μία εξ αυτών πέτυχε το δεύτερό της γκολ, όπου κι εκεί ήταν μία απλή φάση για να μην υπάρξει θέμα.
Ο Κώτσιρας έχει ανέβει πάνω από τη μεσαία γραμμή για να εκτελέσει ένα πλάγιο άουτ, το οποίο κακώς εκτελεί ο Μαντσίνι και αφότου χάνεται η μπάλα, ο Λιβάι νικάει για μία ακόμη φορά τον Σένκεφελντ, τον βάζει πλάτη και τη σπάει στον Τσούμπερ που εκμεταλλεύεται την απουσία του Κώτσιρα από τη θέση ευθύνης του εξαιτίας του πλαγίου.
Στο όριο του οφ σάιντ η φάση, το γκολ μέτρησε, η ΑΕΚ νίκησε, καθώς οι ευρωπαϊκές μάχες που είχαν προηγηθεί στέρησαν δυνάμεις στο τελευταίο 20λεπτο και για τους δύο μονομάχους, ασχέτως εάν οι κεφαλιές των Ιωαννίδη και Αράο θα μπορούσαν να είχαν φέρει την ισοφάριση.
Στο αποτέλεσμα, μέτρησε η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας. Οπως είθισται να συμβαίνει σε οριακά ματς, δύο πολύ καλών ελληνικών ομάδων, όπως έχει αποδειχθεί για αμφότερες στον... καθρέπτη της Ευρώπης.
Θα δούμε πολλά οριακά ντέρμπι φέτος. Μη βιάζεστε. Μην ψαρώνετε. Και μην τρελαίνεστε. Είμαστε ακόμα στην αρχή.
