Η ΑΕΚ νίκησε στο ντέρμπι γιατί κατάφερε τακτικά να επικρατήσει. Στη μάχη δύο εξαιρετικών προπονητών-δημιουργών των ομάδων τους, ο Ματίας Αλμέιδα με το σχεδόν ατομικό μαρκάρισμα που εφάρμοσε στον αντίπαλό του βγάζοντας (ξανά) πρωτίστως τον Πέρεθ «εκτός αγώνα», έφερε το ματς στα μέτρα της ομάδας του. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν βρήκε απάντηση σε αυτή την τακτική και ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε στο ματς δίκαια από μια ομάδα η νοοτροπία της οποίας είναι εντυπωσιακή. Η ΑΕΚ έχει οικοδομηθεί από τον Αλμέιδα να παίζει παντού για τη νίκη, ανεξαρτήτως παρουσιών και απουσιών. Το είδαμε στο Μπράιτον, το είδαμε και στη Λεωφόρο με σημαντικές απώλειες, τα ¾ της βασικής άμυνάς της. Όχι απλά δεν μάσησε, αλλά έπαιξε σα να μην… τρέχει τίποτα!
Όμως το αγωνιστικό κομμάτι δεν είναι το μεγαλύτερο όσων συνέβησαν χθες στη Λεωφόρο. Ούτε ντροπή, φυσικά, είναι για τον Παναθηναϊκό ότι έχασε ένα ντέρμπι. Μην τρελαθούμε. Λογικό είναι να ασκείται κριτική στον προπονητή (ειδικά στη μη αντικατάσταση νωρίς του ανύπαρκτου στο ματς Πέρεθ), αλλά έως εκεί. Πόσο μάλλον όταν συζητάμε για τον άνθρωπο που παρέλαβε τον Παναθηναϊκό από το χάος και τον έκανε ξανά ευρωπαϊκή ομάδα. Είναι άλλο πράγμα να θριαμβεύει μια ομάδα και εντελώς διαφορετικό εκείνη που έχασε να νιώθει «προσβεβλημένη» επειδή έχασε.
Άλλη ήταν η ΠΡΟΣΒΟΛΗ για τον σύλλογο και τα εκατομμύρια των οπαδών της στο χθεσινό ντέρμπι. Αυτό το χυδαίο, το εμετικό, το πανό-ΝΤΡΟΠΗ που αναρτήθηκε στη θύρα των οργανωμένων, με το οποίο υπερασπίστηκαν τους ναζί της Ντιναμό οι οποίοι βρίσκονται προφυλακισμένοι- κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη. Προσβολή στη μνήμη του παιδιού, προσβολή στον τεράστιο σύλλογο Παναθηναϊκός, προσβολή στα εκατομμύρια των οπαδών, πολλοί εκ των οποίων αντέδρασαν και στη Λεωφόρο και παντού.
Οπουδήποτε κι αν διάβασες στα social media τοποθετήσεις επώνυμων και μη οπαδών του τριφυλλιού, αυτό ακριβώς εξέφραζαν: την ντροπή που αισθάνθηκαν για τούτο το αίσχος. Με κορυφαία την τοποθέτηση του Αϊτόρ που με την ανάρτησή του πήρε «πάνω του» το επίσημο κλαμπ. Το οποίο δεν αντέδρασε και προσωπικά ουδόλως με ξάφνιασε. Στην Ελλάδα οι διοικήσεις των «μεγάλων» σχεδόν τρέμουν να σταθούν απέναντι στον «υπέροχο κόσμο» ακόμη και για τα αυτονόητα. Για ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ τέτοιου επιπέδου.
ΥΓ: Περαστικά στον Χόρνουρ Μάγκνουσον. Μέσα από αυτές τις ατυχίες οι δυνατοί χαρακτήρες βγαίνουν πιο δυνατοί. Και ο Ισλανδός το έχει αποδείξει στο παρελθόν.
