Οι τελευταίες εβδομάδες μας δίδαξαν πάρα πολλά και μας έδωσαν επίσης απαντήσεις για ακόμη περισσότερα. Οι τέσσερις συνεδριάσεις στον ΕΣΑΚΕ μας έκαναν σοφότερους καθώς αντιληφθήκαμε πως 13 ομάδες κάθισαν στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν λύσεις, να μελετήσουν πως θα βελτιώσουν το προϊόν και μία αποφάσισε πως από τη στιγμή που δεν της έγινε το χατίρι της διακοπής θα φύγει με προορισμό την Α2 Εθνική Κατηγορία. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο στο μυαλό τους βασισμένο στους ελληνικούς «κανόνες» που πάντα κρύβουν ένα έκνομο παράθυρο αλλά για την ώρα μιλάμε για ένα φαινόμενο με ονοματεπώνυμο.
Οι πράξεις των αδερφών Αγγελόπουλων μας υπενθυμίζουν κάτι που στην Ελλάδα το έχουμε αφήσει στην άκρη ή καλύτερα δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να εφαρμόσουμε. Την πραγματική λαϊκή βάση των Συλλόγων. Μια βάση που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν παράγοντα να λειτουργεί με εγωιστικά και ατομικά κριτήρια. Οι Αγγελόπουλοι λένε πως πήραν την ευχή της Θύρας 7 προκειμένου να ρίξουν την ομάδα στην Α2. Δηλαδή, βάζουν στην εξίσωση ένα κομμάτι του κόσμου που μέχρι πρότινος διαχώριζαν απόλυτα τη θέση τους από αυτό. Παράλληλα, πέραν της Θ.7 που δεδομένα αποτελεί ένα μεγάλο πυρήνα των οπαδών υπάρχουν κάτι εκατομμύρια ακόμη κόσμου που δεν ρωτήθηκαν και δεν μετείχαν στην «απόφαση». Ακόμη και ο Βαγγέλης Μαρινάκης που συντάχθηκε με τους αδελφούς δεν μπορώ να πιστέψω πως θα έριχνε ποτέ τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό στη Β’ Εθνική.
Κατά την ταπεινή μου άποψη κανένας παράγοντας δεν είναι πάνω από την ιδέα και τον Σύλλογο. Οι πρόεδροι έρχονται και παρέρχονται αλλά το έμβλημα των ομάδων υπάρχει εδώ και πολλές 10ετιες. Με την άκρως επικίνδυνη και εγωιστική απόφαση των διοικούντων τον Ολυμπιακό θα πρέπει όλοι όσοι αγαπούν τις ομάδες τους και τον αθλητισμό να καταλάβουν πως πρέπει ν’ αλλάξουν την προσέγγιση τους και να συμμετέχουν στα …κοινά των Συλλόγων. Μόνο έτσι θα είναι και επί της ουσίας μέρος της απόφασης.
Η ιστορία θα γράψει τους Αγγελόπουλους ως τους παράγοντες που πήραν από το χέρι τον Ολυμπιακό και τον οδήγησαν χωρίς ουσιαστικό λόγο στην Α2. Η’ μάλλον τους λόγους τους ξέρουν αυτοί καλύτερα αλλά προφανώς ουδέποτε έχουν ειπωθεί.
Κανείς δεν τους τιμώρησε (αυτό μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβαίνει), κανείς δεν τους έφραξε τον δρόμο του διαλόγου και της αντίδρασης και όλες οι ομάδες κάθισαν στο ίδιο τραπέζι μέχρι που κατάλαβαν πως ο συνομιλητής τους είχε έναν και μοναδικό σκοπό. Την ασφυξία του αθλήματος.
Και να σας πω και κάτι τελευταίο για να δείτε μια ξεκάθαρη διαφορά η οποία δεν αναιρεί όμως τη θέση μου για τους παράγοντες. Και ο Παναθηναϊκός έφτασε σε σημεία να θέλει να αποχωρήσει και να θεωρεί πως το δίκιο τον πνίγει και μάλιστα πρόσφατα. Ο Δημήτρης Γιανανκόπουλος στο τέλος της ημέρας, όμως, έβαλε την ομάδα πάνω από τον εαυτό του. Ακόμη και στην κόντρα με την Ευρωλίγκα αν και επιθυμούσε κάτι άλλο «άκουσε» το μεγάλο ποσοστό του κόσμου και έριξε νερό στο κρασί του. Αυτό έμαθε άλλωστε από τον πατέρα, τον θείο και όλη του την οικογένεια. Πως ο Σύλλογος είναι πάνω από πρόσωπα.
ΥΓ: Ζώντας όλες τις παλινωδίες και όλα αυτά το τελευταίο τρίμηνο δεν υπάρχει όρεξη ούτε για χαβαλέ, ούτε για πικάρισμα.
ΥΓ2: Σε λίγους μήνες εκεί κατά τον Σεπτέμβρη ο κόσμος σας θα αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά και να ζυγίζει τα πεπραγμένα σας. Εκεί, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.
ΥΓ3: Το μπάσκετ ή το αγαπάς ή δεν το αγαπάς. Δεν το αγαπάς μόνο όταν νικάς.
