MENU
Χρόνος ανάγνωσης 35’

«Για τον Ολυμπιακό η Χατζηνικολάου είχε πεθάνει, αλλά ο Παναθηναϊκός με ανέστησε»!

0

Το μπάσκετ γυναικών βρέθηκε στο προσκήνιο τους τελευταίους μήνες. Η κόντρα ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό έδωσε άλλη αίγλη στους τελικούς με το ενδιαφέρον να είναι πιο έντονο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Η ομάδα που χαμογέλασε στο τέλος ήταν οι πράσινοι που με μεγάλη μαγκιά και κατάθεση ψυχής εκθρόνισαν τον Ολυμπιακό μέσα στο ΣΕΦ.

Σε αυτή τη σειρά των τελικών όμως υπήρξε και ένα πρόσωπο το οποίο συζητήθηκε όσο ποτέ άλλοτε φέτος στον χώρο του μπάσκετ. Όχι μόνο γιατί κατόρθωσε παρά την αποχή τριών ετών να παίξει τον ρόλο κλειδί εντός παρκέ, αλλά για το παρελθόν της και όσα ακολούθησαν μετά από κάθε τελικό. Η Όλγα Χατζηνικολάου δέχτηκε ανηλεή πόλεμο. Πριν από κάθε τελικό ο Ολυμπιακός κατέθετε ενστάσεις για τη συμμετοχή της. 

Εκείνη υπέμενε και σώπαινε. Και η κατάληξη ήρθε να τη δικαιώσει. Κατάκτηση πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό και δικαίωση για κάθε προσφυγή που κατέθεσε η ομάδα του Πειραιά. Σαν να ήρθε η στιγμή να πάρει πίσω όσα άδικα της στερήθηκαν πριν από μερικά χρόνια. Αγωνιστικά και ηθικά.

Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσει. Ναι στη συνέντευξη-ποταμό που παραχώρησε στο SDNA είπε τα πάντα με το όνομα τους, με διευθύνσεις και ονόματα. Για τον τίτλο-κάρμα με το τριφύλλι, την στήριξη που έλαβε από την ομάδα της, το άδειασμα στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας της και όλα όσα βίωσε την τελευταία τριετία. 

Μια αθλήτρια που σε ανύποπτο χρόνο βγήκε μπροστά και φώναξε ότι το λάθος ήταν δικό της και βρήκε καταφύγιο στον Παναθηναϊκό που «φέρθηκε σαν οικογένειά μου». Η Χατζηνικολάου σπάει όλα τα ταμπού και μιλάει ανοιχτά για όσα λίγοι αθλητές και αθλήτριες θα τολμούσαν. Για τις σκοτεινές νύχτες της τριετίας, για το ερυθρόλευκο παρελθόν της, τη ντροπή που νιώθει για την ιστορική συντριβή στις νεανίδες του Παναθηναϊκού. 

Η Όλγα Χατζηνικολάου απασφαλίζει και ρίχνει ατάκες που θα συζητηθούν!

Απολαύστε την…

Όλγα ευχαριστούμε που αποδέχθηκες την πρόσκληση μας. Γιατί αποφάσισες να μιλήσεις τώρα;

«Κοίταξε, ήθελα καιρό να μιλήσω, αλλά θεωρώ ότι έπρεπε να γίνει όταν τελειώσει και τυπικά αυτή η υπόθεση, χωρίς να απασχολώ τη δημοσιότητα για τους λάθος λόγους. Η ομάδα πάντα είναι πάνω από τα πρόσωπα και τώρα που έληξε η περιπέτεια στην οποία προσπάθησαν να σύρουν τον Παναθηναϊκό, ήρθε η στιγμή να μιλήσω όπως είχα δεσμευτεί ότι θα κάνω. Κι έχει σημασία και θέλω να τονίσω ότι μιλάω σε ένα Μέσο που από την αρχή δεν φοβήθηκε να υποστηρίζει δημόσια την αλήθεια. Το δικό σας site παρουσίαζε τα γεγονότα όπως ακριβώς ήταν τώρα που προσπάθησαν να με διασύρουν. Να μην είμαστε έτοιμοι λοιπόν οι αθλητές μόνο να σχολιάζουν αρνητικά τους δημοσιογράφους αλλά να τους αποδίδουμε και τα εύσημα όταν τολμάνε να καταγράφουν την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι».

- Πάμε λοιπόν. Όλγα είσαι και πάλι εδώ και είσαι πρωταθλήτρια. Στην μεγάλη σου επιστροφή στα παρκέ, με τον Παναθηναϊκό, κατάφερες να βοηθήσεις την ομάδα σου να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ποιο είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί;

«Νομίζω ότι δεν έχει αλλάξει το συναίσθημα από την πρώτη στιγμή που έληξε το τελευταίο παιχνίδι μας στο ΣΕΦ μέχρι και αυτή τη στιγμή. Είμαι ακόμα σε μια κατάσταση μέθης. Το συναίσθημα είναι μια πληρότητα, ευτυχία, ηθική ικανοποίηση, ανακούφιση. Είναι πάρα πολλά μαζί».

 

Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για οποιονδήποτε Παναθηναϊκό. Ήταν για εμένα το απόλυτο. Έγινε απέναντι στον αντίπαλο που έφυγα με πολύ άσχημα συναισθήματα

 

- Το γεγονός πως η επιτυχία ήρθε στην έδρα του μεγάλου αντιπάλου, με τον οποίο εσύ είχες ένα έντονο παρελθόν, κάνει ακόμα πιο γλυκό αυτόν τον τίτλο;

«Αυτός ο τίτλος είχε εντελώς άλλη δυναμική, επειδή τον κατακτήσαμε στο ΣΕΦ. Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για οποιονδήποτε Παναθηναϊκό από το να κερδίζει έναν τίτλο εκεί μέσα. Παράλληλα, κερδίσαμε έναν αντίπαλο που ήταν αήττητος όλα αυτά τα χρόνια και είχε την πρωτοκαθεδρία στο πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός μπήκε εκεί μέσα ως αουτσάιντερ και έφυγε με το πρωτάθλημα».

- Για την Όλγα τι σημαίνει αυτός ο τίτλος με τον Παναθηναϊκό;

«Σημαίνει μία τεράστια ηθική ικανοποίηση. Δικαίωση. Για όλα αυτά που έγιναν. Το έχω ξαναπεί ότι αν πριν ένα χρόνο μου έλεγαν ότι θα γινόταν όλο αυτό με τον τρόπο που έγινε και ότι θα μπορούσα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού να κερδίσω πρωτάθλημα μες στο ΣΕΦ, δεν μπορούσα ούτε καν να το φανταστώ. Ούτε σαν σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Ήταν για εμένα το απόλυτο. Έγινε απέναντι στον αντίπαλο που έφυγα με πολύ άσχημα συναισθήματα».

- Το γεγονός ότι αποχώρησες από τον Ολυμπιακό με αυτά τα συναισθήματα έπαιξε ρόλο στην επιλογή σου να πας στον Παναθηναϊκό; Θα φανταζόσουν κάποτε ότι θα έπαιζες στον Παναθηναϊκό; Όσο ήσουν στον Ολυμπιακό ας πούμε...

«Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να φανταστώ τότε πώς θα εξελισσόταν η ζωή μου, ειδικά έτσι όπως εξελίχθηκε. Όταν παίζεις σε μια ομάδα, μια μεγάλη ομάδα, καλώς ή κακώς δεν μπορείς να σκεφτείς ότι μπορείς να παίξεις κάποια στιγμή στον αντίπαλό της. Όταν έγινε όλο αυτό, ο Παναθηναϊκός ήταν για εμένα η μόνη ομάδα που θα με έκανε να επιστρέψω στα γήπεδα. Ήξερα ότι ήταν η μοναδική ομάδα που θα μπορούσε να πάρει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό».

 

Έπαιξε καθοριστικό ρόλο για εμένα ότι στον Παναθηναϊκό υπήρχαν άνθρωποι που με έκαναν να νιώθω ασφάλεια

 

- Αυτή ήταν η κύρια σκέψη που σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση; Ήθελες να μπεις σε ένα οικείο περιβάλλον; Γιατί στον Παναθηναϊκό βρίσκονταν άνθρωποι που ήταν δίπλα σου όλα αυτά τα χρόνια.

«Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα για εμένα, έγινε πολύ πιο εύκολη η απόφαση. Καλώς ή κακώς είναι δύσκολο στην Ελλάδα να φύγεις από την μία ομάδα και να πας στην άλλη. Άσχετα που εγώ δεν πήγα αμέσως αλλά με μεσολάβηση τριών ετών αποχής από τα γήπεδα. Υπάρχουν οι αντιδράσεις του κόσμου, έχουμε άλλη φιλοσοφία σαν φίλαθλος κόσμος. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο για εμένα ότι στον Παναθηναϊκό υπήρχαν άνθρωποι που με έκαναν να νιώθω ασφάλεια. Άνθρωποι σε κομβικούς ρόλους, όπως η προπονήτρια, η Ελένη Καπογιάννη. Ήταν πολύ σημαντικό πως βρισκόταν μια συμπαίκτρια και φίλη μου εκεί, η Λολίτα Λύμουρα. Ήταν και άνθρωποι που γνώρισα καλύτερα τα προηγούμενα χρόνια. Μου άπλωσαν το χέρι και μου έδειξαν ότι στον Παναθηναϊκό τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι πραγματικά πιο οικογενειακά και σε κάθε συζήτηση καταλάβαινα ότι δεν έχω κανέναν λόγο να φοβάμαι να κάνω αυτό το βήμα. Μετά την απραξία που είχα, δεν θα ήθελα να γυρίσω να παίξω μπάσκετ για οποιαδήποτε ομάδα. Ήθελα να επιστρέψω για μια ομάδα που θα μπορούσε να είναι πρωταγωνίστρια. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι μέλος της ομάδας που θα έπαιρνε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Για εμένα αυτό θα είχε μεγαλύτερη αξία για πολλούς λόγους».

- Τελικά, όλα αυτά βγήκαν σε καλό; Οι κόποι σου, οι αγωνίες σου, οι στεναχώριες σου δικαιώθηκαν; Έχουν σβηστεί μέσα σου;

«Εντάξει, νομίζω πως είναι ένα κομμάτι στη ζωή μου που δεν μπορώ να το αφήσω πίσω μου εύκολα. Θα το κουβαλάω πάντα. Πλέον όμως, μου δίνει πιο πολλή δύναμη όλο αυτό που πέρασα. Είναι οδηγός για εμένα, για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αυτό που κρατάω είναι πως δεν έχασα την πίστη μου, δεν σταμάτησα να ονειρεύομαι. Τελικά, αν έχεις υπομονή και επιμονή και θες κάτι πάρα πολύ, μπορεί κάπως να στα φέρει ο Θεός, το σύμπαν, το κάρμα. Δεν ξέρω».

- Πιστεύεις ότι υπήρχε κάρμα σε αυτή την περίπτωση;

«Υπήρχε, ναι. Το πιστεύω, υπήρχε κάρμα. Έγιναν όλα με έναν τόσο περίεργο τρόπο... Οι άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή μου, ό,τι έγινε τον τελευταίο χρόνο. Ό,τι έγινε τον τελευταίο χρόνο στη ζωή μου ήταν σαν ένα σκαλοπάτι για να βρεθώ στον Παναθηναϊκό. Λες και το σύμπαν είχε συνωμοτήσει για να με οδηγήσει σε αυτή την ομάδα».

 

Έκαναν πράγματα γύρω μου, κανόνιζαν, σχεδίαζαν. Δεν μπορούσα να την πιστέψω εκείνη την κινητικότητα, την επιθυμία όλων. Εκεί με κέρδισαν αυτόματα με τη συμπεριφορά τους

 

- Πότε έκανες την πρώτη σκέψη σου, για να πας στον Παναθηναϊκό;

«Αρχικά δεν το είχα ψάξει, το έκαναν οι δικοί μου άνθρωποι. Δεν ήθελα να ελπίζω χωρίς να έχω κάτι σίγουρο. Έμαθα ότι θα αλλάξει ο νόμος και εγώ μπορώ να είμαι σε αυτή την αλλαγή νόμου, να ενταχθώ στις διατάξεις του και να δικαιωθώ. Όταν λοιπόν το έμαθα επικοινώνησα με την κόουτς Καπογιάννη και της είπα: "Λες να μπορέσω να παίξω πάλι υπό τις οδηγίες σου;". Το έλεγα και δεν το πίστευα. Ήταν από το σοκ. Ίσως ήταν πιο πολύ η ελπίδα, ότι μπορεί κάποια στιγμή να ξαναμπώ στα γήπεδα. Νομίζω ότι ήταν σαν να της έκανα ένα τρομερό κλικ στο μυαλό μου. "Θα γίνει", μου λέει. "Θα γίνει. Θα παίξεις στον Παναθηναϊκό. Θα προσπαθήσουμε μαζί να πάρουμε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό". Μετά η κόουτς Ελένη μίλησε με τους κατάλληλους ανθρώπους μέσα στην ομάδα. Το πίστεψαν όλοι από την πρώτη στιγμή. Με έκαναν και εμένα να το πιστεύω. Έκαναν πράγματα γύρω μου, κανόνιζαν, σχεδίαζαν. Δεν μπορούσα να την πιστέψω εκείνη την κινητικότητα, την επιθυμία όλων. Εκεί με κέρδισαν αυτόματα με τη συμπεριφορά τους. Κατάλαβα πως με ήθελαν. Είχα τους φόβους μου, γιατί είχα υπάρξει στο αντίπαλο στρατόπεδο. Σκέφτηκα το πώς θα με υποδεχτούν ή αν θα έχουν κάποιο θέμα. Όμως, η διοίκηση και ο πρόεδρος με υποδέχθηκαν με αγάπη. Με έκαναν να νιώσω οικεία. Όταν βρέθηκα μαζί του και μου είπε τους στόχους, το πώς βλέπει την ομάδα και το πόσο θέλει να με εντάξει στο δυναμικό της, με κέρδισε. Ανυπομονούσα να γίνω μέλος αυτής της ομάδας».

- Περίμενες τόσους μήνες και ήρθε η στιγμή, βγήκε η απόφαση. Έπρεπε να μπεις στη διαδικασία να επιστρέψεις ύστερα από 3+ χρόνια και δη κόντρα στην πρώην ομάδα σου, στους τελικούς. Δεν έκανες μια δεύτερη σκέψη εκεί; Δεν είπες: «Γιατί να το κάνω τώρα; Ας παίξω του χρόνου»;

«Ναι, το σκέφτηκα η αλήθεια είναι. Υπήρχε μία καθυστέρηση που για εμένα ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Κάθε μέρα περίμενα να πάρω μια απάντηση. Ο νόμος τέθηκε σε εφαρμογή από 1/1/2021 για να ξέρει ο κόσμος, αλλά κολλούσε η διαδικασία σε λεπτομέρειες ή σε άλλα πράγματα. Νόμιζα πως με την αλλαγή του νόμου θα έπαιρνα το οριστικό "ΟΚ" μέσα στον Ιανουάριο. Αυτός ο νόμος είχε ψηφιστεί σε πολλές άλλες χώρες, εμείς αργήσαμε. Έβλεπα πως χρονοτριβούσε το κομμάτι, με στεναχωρούσε. Νομικά ήταν απόλυτα έγκυρα όλα, μπορούσε να συμβεί και να παίξω πολύ νωρίτερα. Απλά, ήταν κάτι που καθυστέρησε λόγω γραφειοκρατικής διαδικασίας. Κι ακολουθούσαμε τυπικά όλους τους κανόνες. Όταν είδα πια πως πλησίαζαν οι τελικοί και δεν είχα πάρει το οριστικό "ΟΚ", μπήκε μια δεύτερη σκέψη στο μυαλό μου. Δεν είχα παίξει καθόλου, δεν είχα καθόλου αγωνιστική τριβή. Η ομάδα είχε τον ρυθμό της, ήταν όλο τον χρόνο οι κοπέλες μαζί. Είχαν μια συνοχή. Ένιωσα ότι ίσως να μην τους κάνω και καλό, μήπως τους χαλάσω τον ρυθμό ή το αγωνιστικό προφίλ. Το τσιπάκι μου άλλαξε σε ένα τηλεφώνημα που μου έκανε ο Σωτήρης Πανταλέων. Είχε δέκα μέρες που είχε αποχωρήσει από την ενεργό δράση και είχε ήδη αναλάβει τον νέο ρόλο του στην ομάδα. Του είχαν μεταφέρει όσα σκεφτόμουν. Με πήρε τηλέφωνο και πολύ ντόμπρα, όμορφα και Παναθηναϊκά με έκανε να νιώσω ότι δεν τον ενδιαφέρει αν θα είμαι καλή ή όχι. Ήθελε να παίξω, πίστευε ότι θα βοηθήσω την ομάδα, ήθελε να με δει στο γήπεδο. Θεωρούσε πως θα κάνω καλό στην ομάδα και ότι θα ήταν καλό και για εμένα να παίξω στους τελικούς. Με ενθάρρυνε πολύ. Ουσιαστικά, δεν μου έδωσε δεύτερη επιλογή. Μου είπε: "Όλγα, νιώθω πως αυτό είναι το καλύτερο για την ομάδα. Θα ήθελα να μην φοβάσαι τίποτα, θα μας έχεις όλους δίπλα σου. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα ούτε εκεί μέσα, ούτε πουθενά. Αυτά τα παιχνίδια τα περιμένουν όλοι οι αθλητές. Είσαι έξω τρία χρόνια, μην αφήσεις να πάει χαμένη αυτή η ευκαιρία". Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με τον Σωτήρη είχα πάρει ήδη την απόφαση να βοηθήσω την ομάδα στους τελικούς. Ήταν σαν κάποιος να μου γύρισε τον διακόπτη. Απλά, ακούγοντάς τα από τον Σωτήρη ήταν ακόμα πιο σημαντικά, γιατί έχει υπάρξει μεγάλος αθλητής και είχε παίξει σε άπειρα τέτοια παιχνίδια. Ήξερε πώς είναι αυτά τα ματς. Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή, να με βοηθήσει να βρω τη δύναμη, το κουράγιο να μπω και να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να κάνω δεύτερες σκέψεις».

 

Αγωνιστικά νομίζω ότι την ώρα που μπήκα στο πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ ένιωσα όπως τα άγρια ζώα μέσα σε ένα κλουβί

 

- Μπαίνοντας στους τελικούς, ένιωθες πως είχες ένα «πρέπει» στις πλάτες σου που έπρεπε να σηκώσεις; Υπήρχε βάρος στους ώμους σου;

«Το βάρος ήταν πιο πολύ από την ευγνωμοσύνη που ένιωθα για τους ανθρώπους του συλλόγου που με βοήθησαν. Ήταν μια ομάδα ανθρώπων που πίστεψε σε εμένα και στην υπόθεσή μου. Με βοήθησαν πάρα πολύ για να τα καταφέρω. Ένιωθα τόση ευγνωμοσύνη και δεν ήθελα να τους απογοητεύσω. Αυτό ήταν στο δικό μου μυαλό, δεν μου το πέρασαν από την ομάδα, δεν με άγχωσαν καθόλου. Ήταν τεράστια η θέλησή μου να ανταποκριθώ και μέσα από αυτόν τον τρόπο να τους πω ένα ευχαριστώ για τη βοήθειά τους. Συναισθηματικά ένιωσα πως κουβαλάω ένα "πρέπει". Ήταν το συναισθηματικό “πρέπει"». 

- Υπήρχε και το αγωνιστικό γιατί καλά όλα τα άλλα, όμως όταν μπαίνεις στο γήπεδο μετράει το ταλέντο και η ποιότητα του καθενός. Κι εκεί ανταπεξήλθες περίφημα.

«Αγωνιστικά νομίζω ότι την ώρα που μπήκα στο πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ ένιωσα όπως τα άγρια ζώα μέσα σε ένα κλουβί. Αλήθεια, λες και με είχαν κλειδώσει σε ένα τέτοιο κλουβί. Ήμουν στα αποδυτήρια και μου άνοιξαν την πόρτα. Βγήκα έξω και θα έτρωγα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Δεν σκεφτόμουν. Ήθελα μόνο να μου ανοίξουν την πόρτα και να τρέξω στο γήπεδο. Δεν σκέφτηκα κάτι άλλο, δεν είχα άγχος. Γενικά και οι μεγάλοι αθλητές και όλοι έχουν έστω λίγο άγχος. Είναι φυσιολογικό. Ε, λοιπόν, για μένα είναι το μοναδικό παιχνίδι στην καριέρα μου που δεν είχα άγχος, τέτοια ήταν η τρέλα μου. Αν με άφηνες να τρέχω όλο το βράδυ στο γήπεδο, θα έτρεχα. Είχα τρομερή ενέργεια και θέληση για να παίξω αυτό το παιχνίδι μετά από τόσα χρόνια».

- Έπειτα από κάθε παιχνίδι, όμως, είχες να αντιμετωπίσεις και το φαινόμενο των ενστάσεων. Από πριν τελειώσει το πρώτο ματς ξεκίνησε η διαδικασία των ενστάσεων. Τι ένιωθες για όλο αυτό; Υπήρχε κάτι που σε έτρωγε μέσα σου ή ήσουν τόσο βέβαιη, έχοντας όλα τα στοιχεία στα χέρια σου και διασκέδαζες με αυτή τη διαδικασία;

«Το παιχνίδι των ενστάσεων που παίχτηκε όλο αυτό το διάστημα πλέον μου προκαλεί μόνο γέλιο. Ίσως να βγήκε και σε καλό στην ομάδα μου. Ο Ολυμπιακός ασχολήθηκε τόσο πολύ με το παρασκήνιο. Έχασαν τόσο πολύ το μυαλό τους, τις ισορροπίες τους με όλο το θέμα μου. Θεωρώ ότι έπαιξε και ρόλο στο να χαθεί και λίγο η αγωνιστική συγκέντρωση όλων. Ασχολήθηκαν πάρα πολύ με αυτό το κομμάτι. Όταν μάθαινα πως κάνουν ένσταση, ξανά και ξανά, όλο αυτό μου προκαλούσε λύπη. Μου φαινόταν λυπηρό μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό να μπαίνει σε μια τέτοια διαδικασία και να επιμένει. Και μάλιστα για μια παίκτρια που έχει περάσει από το σωματείο τους». 

- Γιατί πιστεύεις ότι γινόταν αυτό;

«Όλο αυτό που έκαναν, εμένα μου έβγαζε ένα ανεξήγητο μένος απέναντί μου. Προσπάθησαν να κυνηγήσουν όλο αυτό το κομμάτι και ξεφτιλίστηκαν, γιατί επέμεναν για πράγματα που εμείς τα είχαμε ψάξει μέχρι εκεί που δεν πάει. Ήταν όλα νόμιμα. Ασχολήθηκαν τόσοι άνθρωποι, δικηγόροι, ειδικοί. Δεν γινόταν να πιστεύουν πως ο Παναθηναϊκός θα μου άνοιγε την πόρτα στον "Τάφο του Ινδού" και θα μου έλεγε απλά να μπω μέσα να παίξω. Δεν γίνεται να πιστεύουν πως ο Παναθηναϊκός δεν το έψαξε από την αρχή μέχρι τέλους, μέχρι εκεί που δεν πάει και πως όλα αυτό θα το άφηνε στην τύχη. Απλά όλη η διαδικασία μου αφήνει στο τέλος ότι έγινε viral το καλοκαίρι η λέξη ένσταση. Στον δρόμο με φωνάζουν "Miss Ένσταση" και μου αρέσει. Γιατί εγώ στο τέλος ένιωσα έκσταση. Πραγματικά, χαίρομαι που τους δημιούργησα έναν πανικό, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Ήταν ο ίδιος πανικός που προκάλεσαν και εκείνοι σε εμένα παλαιότερα. Το κάρμα, που λέγαμε. Τα γύρισε ο τροχός. Όπως εγώ πανικόβλητη τότε από τις αντιδράσεις τους, έτρεχα, έτσι έτρεχαν κι αυτοί, πανικόβλητοι, όταν έμαθαν ότι θα παίξω».

 

Για τον Ολυμπιακό η Χατζηνικολάου είχε πεθάνει σαν αθλήτρια, οπότε ο Παναθηναϊκός με ανέστησε

 

- Ένας φίλαθλος του Ολυμπιακού θα αναρωτιέται γιατί δεν σε προσέγγισαν οι «ερυθρόλευκοι». Παίκτρια του Ολυμπιακού ήσουν τόσα χρόνια...

«Δεν έκανε καν αυτή την προσπάθεια. Ο Ολυμπιακός με είχε ξεγράψει εντελώς, δεν είχε ασχοληθεί καν με το θέμα μου. Δεν υπήρξε κανείς από τον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια που να στάθηκε δίπλα μου. Τους ήρθε ουρανοκατέβατο το όνομά μου, σαν να ξύπνησε κάτι από το παρελθόν. Είχαν ξεχάσει ότι υπάρχω. Σαν να είδαν μπροστά τους να συμβαίνει μια νεκρανάσταση. Για τον Ολυμπιακό η Χατζηνικολάου είχε πεθάνει σαν αθλήτρια, οπότε ο Παναθηναϊκός με ανέστησε, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Δεν μου έδειξαν ως σωματείο ούτε όταν έγιναν όλα αυτά, ούτε μετά ότι αυτός ο σύλλογος, που υπήρξε ο σύλλογος που έπαιξα τρία χρόνια και προσέφερα, ενδιαφερόταν για τον άνθρωπο Όλγα. Ρούφηξε από μένα όσα μπορούσε ως αθλήτρια και με την πρώτη ευκαιρία μου φέρθηκε, όπως μου φέρθηκε».

- Στην καριέρα σου έχεις κατακτήσει δεκάδες τίτλους. Ποιο πρωτάθλημα βάζεις στην κορυφή της λίστας σου;

«Δεν περιγράφεται αυτό το πρωτάθλημα. Έχω πάρει ευρωπαϊκό τίτλο, πολλά πρωταθλήματα, ωραία πρωταθλήματα. Έχω ζήσει πολύ ωραίες στιγμές. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα έφτανα να λέω ότι ο πιο γλυκός μου τίτλος, που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, θα είναι ο τίτλος με τον Παναθηναϊκό που έπαιξα μόνο τέσσερα παιχνίδια. Ξέρεις, διαφορετικά βιώνεις ένα πρωτάθλημα όταν αγωνίζεσαι όλη τη σεζόν και κάνεις όλη τη διαδρομή. Για εμένα αυτά τα τέσσερα παιχνίδια ήταν σαν να παίζω περισσότερο. Βρέθηκα παραπάνω στο γήπεδο. Ήταν ο πιο γλυκός τίτλος. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Ήμουν μόνο σε τέσσερα ματς, αλλά ένιωσα σαν να ήμουν από πάντα σε αυτή την ομάδα. Ένιωσα ευτυχία, χαρά. Σαν να ήμουν μέλος της ομάδας από την αρχή, σαν να έχω πανηγυρίσει κι άλλους τίτλους με αυτό τον κόσμο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κούμπωσε πολύ καλά. Σαν να μου κρατούσε ο Θεός το καλύτερο για το τέλος, που το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα. Έχουμε και την επόμενη χρονιά».

- Σε μια συνέντευξή σου στο «Athletes Stories» είχες πει πως στα παιδικά σου χρόνια ήσουν συνδεδεμένη με τον Ολυμπιακό. Πώς νιώθεις αυτή την αλλαγή σήμερα;

«Θα σου πω κάτι πάνω σε αυτό. Όντως, δεν το έκρυψα ποτέ. Για τους Χ-Ψ λόγους ήμουν δεμένη από μικρή με αυτή την ομάδα. Αλλά, μεγαλώνοντας θεωρώ ότι άρχισα να έχω τη δική μου κρίση. Είδα τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Είδα πιο καθαρά τι αξίζει και τι όχι. Με το που έφυγα από τον Ολυμπιακό, όπως έφυγα, τελείωσε ένα κεφάλαιο. Είναι σαν να σου παίρνουν κάτι που στήριζες και υποστήριζες και εσύ μετά να το ξεγράφεις. Ένιωσα ότι μου είχαν ξεριζώσει όλα τα συναισθήματα. Τα άφησα όλα πίσω μου. Δεν μπόρεσα να ξανανιώσω κάτι θετικό για αυτή την ομάδα. Με κυρίευσε ο πόνος, το ξερίζωμα. Τελείωσε αυτό το κομμάτι για εμένα και ξεκίνησε κάτι άλλο. Δεν θέλω να πουλήσω ούτε οπαδιλίκι, ούτε τίποτα. Αλλά, καλώς ή κακώς, τα πράγματα ήρθαν έτσι και ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που με στήριξε πάρα πολύ, με έκανε να γίνει κομμάτι του, να γίνω ένα με τον κόσμο του. Πλέον δεν υπάρχει το παρελθόν, μόνο το παρόν και το μέλλον. Αυτά με ενδιαφέρουν. Όσα ανήκουν στο παρελθόν έχουν τελείωσει».

 

Το λάθος ήταν δικό μου. Ένιωσα ξεκρέμαστη από το σωματείο. Αυτό που έκαναν είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα

 

- Δεν θέλω να ξύσω τις πληγές σου, όμως σίγουρα θα αναρωτιέται και ο κόσμος το τι έκανε ο Ολυμπιακός και σε πλήγωσε τόσο πολύ. Έχεις αποδεχτεί, βέβαια, πως το πρώτο και μεγαλύτερο λάθος που σε οδήγησε εκτός γηπέδων ήταν το δικό σου. Στον Ολυμπιακό πώς σε πλήγωσαν;

«Αυτή η ιστορία γενικά βγαίνει από τον καθένα προς τα έξω με διαφορετικό τρόπο. Αρχικά, εννοείται πως παραδέχομαι ότι το λάθος ήταν δικό μου. Δεν ρίχνω το βάρος σε κανέναν. Ήταν αποκλειστικά δικό μου λάθος. Απλά, εγώ όταν είμαι σε μια ομάδα και δίνω και την ψυχή μου για τις συμπαίκτριές μου, τους προπονητές και μου και τον σύλλογο, απαιτώ να μου φέρονται με τον ίδιο τρόπο. Ένιωσα ξεκρέμαστη από το σωματείο».

- Εννοείς όταν κατά παράβαση του νόμου ανακοίνωσαν το όνομά σου, πριν υπάρξει και δεύτερο δείγμα;

«Είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα αυτό το πράγμα. Θυμάμαι το πώς έγινε εκείνη την ημέρα όλο το περιστατικό. Το πότε το έμαθα εγώ, το πότε το έμαθε η ομάδα και σε πόσο χρόνο η ομάδα, μέσα σε μισή ώρα το ανακοίνωσε. Σαν να είχαν έτοιμη την ανακοίνωση. Σαν να ζούσαν για να με ξεφτιλίσουν, για να με πουλήσουν. Ήταν τρομερό. Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να με πάρει να μου πει: "Όλγα, προετοιμάσου. Θα βγει το όνομά σου". Δεν υπήρχε ούτε καν η προστασία των προσωπικών δεδομένων, για να προφυλάξουν το όνομά μου. Δεν με προετοίμασαν καν, δεν με πήραν ένα τηλέφωνο να μου πουν ότι θα βγει. Απλά έβγαλαν το όνομά μου στη δημοσιότητα. Ήταν τρομερό. Άνοιξα κάποια στιγμή το κινητό μου και είδα ότι ο Ολυμπιακός παντού είχε δώσει το όνομά μου. Για εμένα ήταν σαν να με κρεμάει, χωρίς καν δεύτερη ευκαιρία. Χωρίς καν να περιμένουν το δεύτερο δείγμα. Αυτό δεν έχει γίνει πουθενά. Σε καμία χώρα, σε κανέναν σύλλογο. Θεωρώ πως πίσω από αυτό ήταν συγκεκριμένοι άνθρωποι».

- Υπήρχαν άλλα κίνητρα; Εσύ ζούσες τότε στην ομάδα και γνωρίζεις τα πράγματα.

«Ναι, θεωρώ πως υπήρχαν συγκεκριμένα άτομα και ήταν και πολλά. Όμως, είναι κυρίως ένα. Με κυνηγούσε από την αρχή με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν ξέρω για ποιον λόγο».

- Ακόμα και όταν λίγους μήνες μετά δικαιώθηκες από το ΕΣΚΑΝ;

«Ναι, νομίζω ότι απογοητεύτηκε πάρα πολύ όταν έμαθε ότι θα παίξω, όταν αθωώθηκα από το ΕΣΚΑΝ. Ένιωσα ότι η απογοήτευση από έναν - δύο ανθρώπους μέσα στον σύλλογο ήταν μεγάλη. Σαν να μην τους άρεσε ότι δικαιώθηκα και μπορώ να ξαναπαίξω στον Ολυμπιακό. Ένιωθα από ανθρώπους της διοίκησης ότι για κάποιον λόγο με πολεμούσαν μέχρι να με φτάσουν στον πάτο».

- Τότε στην ομάδα επικεφαλής ήταν ο κ. Γιώργο Λεριώτης. Αναφέρεσαι στον συγκεκριμένο άνθρωπο;

«Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε εκείνον. Το έχω πει σε πάρα πολλές συνεντεύξεις μου. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που διαχωρίζω από αυτή την ομάδα για το πόσο μου στάθηκε. Πραγματικά, έκανε ό,τι μπορούσε από το χέρι του ο κ. Λεριώτης. Είναι ο μοναδικός που βγάζω έξω από το κάδρο. Δεν υπήρξε άλλος από τη διοίκηση που να με χειρίστηκε με αντίστοιχο τρόπο».

- Έχεις αναρωτηθεί γιατί ήσουν ο εύκολος στόχος; Λες ότι κάποιοι μέσα από την ομάδα μπορεί να ήθελαν το κακό σου. Γιατί; Μπορεί να υπάρχουν οι κλασικές γυναικείες αντιζηλίες και φθόνος μέσα σε μια γυναικεία ομάδα μπάσκετ;

«Υπάρχουν γυναικείες αντιζηλίες, ναι. Γενικά, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα σε μια γυναικεία ομάδα. Έχω ξαναπεί πως όταν υπάρχουν τόσες γυναίκες μαζί, τα πράγματα περιπλέκονται. Καλώς ή κακώς στον χώρο μας θέλει η μία να φάει την άλλη. Διαφέρουμε από τους άντρες στις πισώπλατες μαχαιριές. Ένας άντρας θα στα πει χύμα. Μια γυναίκα θα σου ρίξει την μαχαιριά όταν γυρίσεις την πλάτη, ενώ μπροστά σου θα είναι μια χαρά».

- Έφαγες δηλαδή πολλές «μαχαιριές» στην πλάτη;

«Πολλές, ναι. Δεν ξέρω γιατί κάποιοι άνθρωποι έφτασαν σ’ αυτό το σημείο. Ήμουν εκτός για τρία χρόνια. Είναι τρομερό πως όταν είσαι στο επίκεντρο και υπάρχεις, όλα τα μελισσάκια είναι γύρω σου. Και όταν ξαφνικά φύγεις από το προσκήνιο, γυρνάς και δεν βλέπεις κανέναν δίπλα σου. Είναι ένα χρονικό σημείο της ζωής μου που θέλω να αφήσω πίσω μου και δεν με ενδιαφέρει πλέον να το ψάξω περισσότερο. Προχωράμε παρακάτω».

 

Μου έδωσε δύναμη. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα αν δεν είχα δίπλα μου την Λολίτα

 

- 2018-2021. Σχεδόν μια τριετία πέρασε από το τελευταίο σου παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και το πρώτο σου στον Παναθηναϊκό, πριν την επιστροφή σου. Τι κάνεις αυτή την τριετία;

«Αρχικά, είμαι πολύ τυχερή. Ομολογώ πως έχω πολύ καλό dna που βοηθάει ώστε να διατηρείται σε τρομερή κατάσταση το σώμα μου. Ένας άλλος αθλητής ύστερα από τρία χρόνια απραξίας μπορεί να μην ήταν σε αυτή την κατάσταση. Αυτό που με βοήθησε είναι νομίζω ότι παρ' όλο που θρήνησα, παρ’ όλο που δεν ήθελα να βλέπω μπάσκετ και σκέφτηκα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο στη ζωή μου, κάτι μέσα μου έτρωγε. Μου έλεγε να μην σταματήσω να γυμνάζομαι. Γυμναζόμουν χωρίς λόγο. Έλεγα πολλές φορές στον εαυτό μου: "Τώρα γιατί γυμνάζεσαι; Δεν είναι αυτή η δουλειά σου πια, δεν το χρειάζεσαι". Αλλά, είναι αυτό το μικρόβιο. Αυτό έμαθα να κάνω από τα 10 μου. Είναι τρομερό πως ακόμα και στα τρία χρόνια της απραξίας το κομμάτι της γυμναστικής ήταν πολύ σημαντικό. Δεν άφησα τον εαυτό μου ποτέ. Ίσως γιατί υποσυνείδητα ήλπιζα ότι δεν έχω πει την τελευταία μου λέξη, φανταζόμουν, ονειρευόμουν μάλλον ότι θα επέστρεφα. Άρχισα να το βλέπω και σαν όραμα να γίνεται αυτό, μου έδινε κουράγιο, για να πηγαίνω να κάνω μόνη μου προπονήσεις και να κρατιέμαι σε φόρμα.

Σε αυτό το κομμάτι θέλω να αναφερθώ συγκεκριμένα στη φίλη μου και συμπαίκτριά μου, την Λολίτα. Όταν σου έχουν γυρίσει όλοι την πλάτη, όταν έχεις χάσει ανθρώπους που είναι χρόνια δίπλα σου, όταν έχεις χάσει φιλίες που τελικά ήταν λυκοφιλίες και έρχεται ένας άνθρωπος που σου απλώνει το χέρι, σε τραβάει ή σε ακολουθεί σε κάθε τρέλα σου χωρίς να λέει πολλά... Καταλάβαινε πως μου είχε λείψει το μπάσκετ και η προπόνηση. Η Λολίτα είχε την ομάδα της, τις προπονήσεις της. Έτυχε και μένουμε και στην ίδια περιοχή κι όποια ώρα της έλεγα να προπονηθούμε ή να τρέξουμε ήταν δίπλα μου. Μου έδωσε δύναμη. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα αν δεν είχα δίπλα μου την Λολίτα. Ήταν δίπλα μου, με έσπρωξε. Ήθελε να με δει ευτυχισμένη. Είναι διαφορετικό να έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου και διαφορετικό να βαδίζεις μόνη σου. Σε αυτό το κομμάτι η Λολίτα με βοήθησε πάρα πολύ και την ευχαριστώ δημόσια γι' αυτό. Ήταν ο άνθρωπος μπασκετικά που μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν δίπλα μου και δεν άφηνε την ελπίδα μου να εξασθενήσει.

Θέλω να ευχαριστήσω κι άλλους ανθρώπους. Θέλω να ευχαριστήσω τον γυμναστή μου, τον Παναγιώτη Ζέρβα. Βρέθηκε την πιο κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου. Έχω δουλέψει με πάρα πολλούς γυμναστές, είναι ένα κομμάτι που πάντα κυνηγούσα και με ενδιέφερε. Φτάνω σε ένα σημείο να λέω πως αν τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια θα ήταν τελείως διαφορετική και η καριέρα μου. Είναι απίστευτος επαγγελματίας. Ήταν εκεί δίπλα μου. Με πήρε από το μηδέν μυικά. Μου έκανε μια απίστευτη δουλειά, μέρα με την μέρα. Μου έκανε μια δουλειά που ενδείκνυται για το δικό μου κορμί. Με βοήθησε απίστευτα και στο ψυχολογικό κομμάτι. Αν δεν είχα τον συγκεκριμένο γυμναστή δεν θα μπορούσα να βρεθώ σε αυτή την κατάσταση στους τελικούς. Μου δίνετε ένα λεπτό γιατί θέλω να αναφερθώ και σε κάποιους ανθρώπους ακόμα…».

- Σε ποιους;

«Θέλω να ευχαριστήσω την coach Ελένη για την έμπρακτη στήριξη της όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν και για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε δίνοντας μου την ευκαιρία να ξαναγυρίσω στα γήπεδα. Είναι ένας άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του και ένα ζωντανό παράδειγμα πως όταν κάποιος αξίζει παίρνει  πάντα αυτό που του αναλογεί. Χαίρομαι πολύ για εκείνη γιατί πραγματικά της αξίζει να βρίσκεται στην κορυφή. Ήταν  ο άνθρωπος που κράτησε την φλόγα μου ζωντανή! Μεγάλο μερίδιο στην επιστροφή μου έπαιξε ο πρόεδρος κύριος Μαλακατές γιατί από την πρώτη στιγμή με αγκάλιασε και κάθε μέρα που περνούσε μου έδειχνε με πράξεις την υποστήριξη του δίνοντας μάχη με κάθε νόμιμο τρόπο για να επιστρέψω στα γήπεδα. Είναι σπάνιο να βρίσκεις προέδρους με τόσο έντονο το στοιχείο της ανθρώπινης και συναισθηματικής πλευράς. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει με πάθος τον Παναθηναϊκό και στηρίζει τους αθλητές του σαν να είναι παιδιά του. Και τέλος θέλω να αναφερθώ σε ένα πρόσωπο που έπαιξε κομβικό ρόλο στο ταξίδι της επιστροφής μου. Ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή της απόφασης μου να γυρίσω. Η πίστη του πως θα τα καταφέρω ήταν η δύναμη που χρειαζόμουν για να βρω το κουράγιο να μην σταματήσω να προπονούμαι όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν χρονικά όπως τα ήθελα. Τον ευχαριστώ για όλα. Δεν θέλω να πω όνομα. Αρκεί που ξέρει αυτός. Σ αυτούς που προανέφερα, στην μητέρα μου, στις αδελφές μου, στα αγαπημένα μου ανίψια αλλά και σε λίγους και πιστούς μου φίλους θέλω να αφιερώσω το πρωτάθλημα που λύτρωσε την ψυχή μου».

- Στο διάστημα της απραξίας της τριετίας 2018-2021 υπήρξαν σκοτεινές σκέψεις στο μυαλό σου;

«Σκοτεινή... Είχε γίνει ένα τόσο τραγικό συμβάν στη ζωή μου. Άλλαξε η ζωή μου από την μια μέρα στην άλλη. Μόνο η αυτοκριτική που κάνεις και η εσωτερική αναζήτηση σε οδηγούν αυτομάτως σε σκοτεινές σκέψεις. Όχι απαραίτητα μαύρες. Μόνο και μόνο που μπαίνεις στη διαδικασία να μετανιώσεις για πράγματα και δεν υπάρχει τρόπος να διορθώσεις, νιώθεις απογοήτευση. Ένιωσα απογοήτευση για ανθρώπους. Ένιωσα πίκρα. Εισέπραξα πίκρα από ανθρώπους που δεν το περίμενα. Έχασα την πίστη μου στους άλλους. Πέραν της οικογένειάς μου δεν εμπιστευόμουν κανέναν άλλον, δεν πίστευα κανέναν άλλον. Ένιωθα πως όλοι ήθελαν το κακό μου. Ήταν δύσκολη περίοδος, άργησα να σταθώ στα πόδια μου και να συναναστραφώ και με άλλον κόσμο, πέραν από τους πολύ δικούς μου. Οι μόνοι που με έκαναν να νιώσω ασφάλεια ήταν η οικογένειά μου και οι πολύ, πολύ δικοί μου φίλοι. Άργησα να εμπιστευτώ τον κόσμο γενικότερα. Έχασα την πίστη μου στον άνθρωπο, αυτό ήταν το σκοτεινό κομμάτι. Με έκαναν να χάσω τον αυθορμητισμό μου και στοιχεία δικά μου. Μου τα πήρε όλα αυτό που έγινε».

- Ήθελα να σε ρωτήσω γι' αυτό που ανέφερες, για την στήριξη της οικογένειας. Άλλοι μπορεί να σε είχαν απορρίψει...

«Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι. Η οικογένειά μου δεν είναι έτσι, είναι η δύναμή μου. Είμαι τυχερή που έχω μια μητέρα που μου στάθηκε σαν βράχος. Είμαι σίγουρη πως η στεναχώρια της μπορεί να ήταν και δεκαπλάσια από τη δική μου. Δεν μου το έδειξε ούτε μια στιγμή. Ήταν δίπλα μου. Δεν μου έδειξε ότι δεν με πιστεύει. Ήταν εκεί, ήταν η κινητήριος δύναμή μου, μαζί με τις αδελφές μου. Ευτυχώς είχα αυτούς τους τρεις ανθρώπους. Όσο χοντρό κι αν ακούγεται, ήταν η περίοδος που κατάλαβα γιατί κάποιοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν κακό στον εαυτό τους όταν περνούν κάτι τόσο δύσκολο μόνοι τους και δεν έχουν στήριξη. Ήταν η πρώτη στιγμή που το κατάλαβα αυτό το πράγμα. Αν δεν είχα τις αδελφές μου και την μητέρα μου δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το περάσω, όπως το πέρασα. Είναι τρομερό να σηκώνεσαι και να βλέπεις ανθρώπους δίπλα σου, ενώ ντρέπεσαι εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Να βλέπεις την οικογένειά σου να σε παίρνει από το χέρι και να σε σηκώνει, να σου υπενθυμίζει πως ό,τι έγινε, έγινε, πρέπει να συνεχίσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου, δεν πρέπει να σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Είναι πολύ σημαντική η οικογένεια για εμένα. Γι' αυτό και φοράω το Νο. 24. Ήθελα οι τελευταίες μου χρονιές να είναι αφιερωμένες στην μητέρα μου. Της χρωστάω όσα έχω πετύχει μέχρι τώρα. Το 24 έχει να κάνει με την ημερομηνία των γενεθλίων της. Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να την ευχαριστήσω και να της δείξω πόσο εκτιμάω όλα αυτά που έχει κάνει για εμένα».

- Τα τρία χρόνια που δεν αγωνίστηκες, θα τα... αναπληρώσεις με αναδρομικό τρόπο;

«(γέλια) Το σώμα μου δεν είναι για τρία χρόνια, αλλά για δεκατρία. Πήρα πίσω το παιχνίδι μου, θέλω να παίξω κι άλλο. Έχω πάθος. Σωματικά είμαι τυχερή, γιατί όντως πιστεύω ότι αντέχω να παίξω. Δεν θέλω να μιλήσω τώρα μακροπρόθεσμα. Αν με ρωτήσεις πόσο θέλω να παίζω, θα σου πω ότι μέχρι τα βαθιά γεράματα θέλω να τρέχω με μια μπάλα μπάσκετ. Αυτό δεν γίνεται βέβαια. Θέλω να περάσει αυτή η χρονιά, να είμαι καλά, να βοηθήσω την ομάδα μου όσο μπορώ και βλέπουμε».

- Θέλω να γυρίσουμε λίγο πίσω στους τελικούς. Ποια ήταν η στιγμή στο φινάλε τους τελευταίου αγώνα που πίστεψες πως πήρατε το πρωτάθλημα; Και ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που σε κυρίευσαν;

«Από την αρχή ένιωθα πως θα πάρουμε το παιχνίδι. Ίσως έβλεπα διαφορετικά τα μάτια των συμπαικτριών μου. Νιώθαμε πως έχουμε μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Ένιωθα πως οι παίκτριες του Ολυμπιακού μπήκαν φοβισμένες μετά την ανατροπή μας από το -18, από αυτό που τους κάναμε στην Λεωφόρο. Τους κόψαμε τα πόδια. Για εμένα, ο τίτλος όλος πάρθηκε μέσα στην Λεωφόρο, όταν γυρίσαμε από το -18. Εκεί έφυγε όλο το άγχος από εμάς και πήγε το τετραπλάσιο στο αντίπαλο στρατόπεδο. Όταν μπήκαμε στο τελευταίο παιχνίδι είδα όλες τις παίκτριες του Ολυμπιακού και το προπονητικό σταφ να είναι λες και κουβαλούν και το δικό μας άγχος, που είχαμε στο προηγούμενο ματς όταν ανεβήκαμε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο. Αγωνιστικά, δεν ήμουν και πολύ εύστοχη στις βολές σε αυτούς τους τελικούς. Όταν έβαλα 2/2 βολές γέλασα από μέσα μου. Είπα από μέσα μου: "Εντάξει, αφού έβαλα 2/2, θα πάρουμε και το πρωτάθλημα". Ήταν σαν να είχε γείρει το γήπεδο. Μες στο ΣΕΦ και ήταν σαν να είχε γείρει το γήπεδο υπέρ μας. Δεν είχαμε κόσμο, αλλά ήταν άλλη η ψυχολογία μας. Όποια κοιτούσα από τις συμπαίκτριές μου έπαιρνα σιγουριά. Έβλεπα το τρόπαιο στα μάτια τους».

- Ισχύει αυτό που λένε καμιά φορά δίκην υπερβολής τα μίντια ότι οι αθλητές και οι αθλήτριες βλέπουν κύπελλο και γυαλίζει το μάτι τους;

«Ναι, γυάλιζε. Πραγματικά. Νομίζω ότι αν είχαν φέρει το κύπελλο στο ΣΕΦ, ίσως το είχαμε πάρει και πριν ξεκινήσει το ματς, για να το πάμε στα αποδυτήρια (γέλια). Τόσο πολύ. Αλλά, όταν τελείωσε το παιχνίδι ήταν τέτοια η χαρά μας που θέλαμε να αγκαλιάσουμε όλο τον κόσμο. Ήταν μια παράνοια, μια τρέλα. Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τα πρώτα λεπτά. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι τρέχαμε όλες δεξιά και αριστερά. Γίναμε ένα με όσους είχαν έρθει να μας υποστηρίξουν. Μια τρέλα».

 

Ήταν μια μεγάλη περιπέτεια που τελικά έληξε με ονειρικό τρόπο

 

- Το έχεις ξαναδεί το ματς;

«Όχι δεν το έχω δει. Δεν το έχω δει γιατί γενικά πάντα το έκανα αυτό. Ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό παιχνίδι στην καριέρα μου ήθελα πρώτα να κάτσει μέσα μου. Να το θυμάμαι όπως εγώ θέλω να το θυμάμαι. Και όταν ηρεμήσω και νιώσω πως οι μνήμες φεύγουν και θέλω να το θυμηθώ, τότε θα το βάλω πάλι να το δω. Σίγουρα, θα το δω πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα την νέα χρονιά».

- Πώς βίωσες αυτό που συνέβη στην επιστροφή; Από το πούλμαν μέχρι την ώρα που φτάσατε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

«Ήταν ασύλληπτο αυτό το πράγμα, δεν υπήρχε. Φύγαμε από το ΣΕΦ και ανεβαίναμε την Συγγρού. Άκουσα κάποια μηχανάκια να κορνάρουν, πριν το Σύνταγμα. Νόμιζα ήταν λόγω δρόμου, λόγω κίνησης. Άρχισαν να μας χαιρετούν. Δεν πίστευα ότι είναι δικοί μας. Όταν μετά έβλεπα πως έρχονταν κι άλλα μηχανάκια, κι άλλα μηχανάκια, ξαφνικά μας είχαν περικυκλώσει και κατάλαβα πως είναι για εμάς. Ένιωσα σαν να ζω το όνειρό μου. Πώς είναι στο ΝΒΑ, όταν παίρνουν ένα πρωτάθλημα και βγαίνουν έξω και τους αποθεώνει όλη η πόλη; Έτσι ένιωσα. Σαν τους Μπακς χαχαχα. Ήταν ασύλληπτο. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έγινε στο Σύνταγμα. Σταμάτησαν την κυκλοφορία. Ήταν Δευτέρα, με κίνηση στους δρόμους. Είχε σταματήσει όλο το κυκλοφοριακό σύστημα στην Αθήνα, επειδή εμείς είχαμε κερδίσει μέσα στο ΣΕΦ και είχαμε πάρε πρωτάθλημα. Για γυναικεία ομάδα στην Ελλάδα ήταν απίστευτες αυτές οι στιγμές. Έβγαινε ο κόσμος από τα αυτοκίνητα και αναρωτιόταν γιατί γίνεται τέτοιος χαμός. Μετά πήγαμε στο γήπεδο και εκεί ήταν η κορύφωση. Αυτή η αγάπη, αυτό το πάθος... Από τη χαρά μου, εγώ που έχω θέμα με τα καπνογόνα, εκείνη την ώρα ήμουν σε έκσταση παρά την κάπνα. Ήταν τρομερό. Και περικεφαλαία να μου έδιναν εκείνη τη στιγμή θα τη φορούσα. Ήταν τρομερό αυτό που ζήσαμε».

- Η επόμενη στιγμή που θέλω να σε ρωτήσω είναι όταν πλέον καταθέτει ο Ολυμπιακός τις προσφυγές και αναβάλλει την απονομή. Θέλω να μου πεις για όσα έγιναν από την αναβολή της απονομής μέχρι την απόφαση του ΑΣΕΑΔ.

«Αυτό με τις ενστάσεις δεν με άγγιξε τόσο. Ένιωσα ότι ο Ολυμπιακός μπήκε σε ένα λάθος παιχνίδι, ήταν εκ των προτέρων χαμένος. Όσα στήριζε ο Ολυμπιακός δεν είχαν λογική. Δεν γινόταν να ζητάει πράγματα, τα οποία είχαμε καταθέσει, είχαμε αναφέρει, είχαμε εξηγήσει γιατί έγιναν και πώς έγιναν. Αυτά που έλεγε ο Ολυμπιακός δεν είχαν βάση, δεν είχαν νομικό πάτημα. Ήταν αστεία για εμένα αυτή η διαδικασία. Πραγματικά αστεία. Πιο πολύ στεναχωρήθηκα που έγινα η αιτία να μην χαρούν οι συμπαίκτριές μου την απονομή. Αυτό με πείραξε πιο πολύ. Ξέρω ότι και οι ίδιες μπορεί να έδειξαν κατανόηση. Αλλά είναι σαν να σου παίρνουν τη χαρά. Περιμέναμε να σηκώσουμε αυτό το πρωτάθλημα, αλλά ο Ολυμπιακός τα έκανε όλα αυτά για ένα καπρίτσιο. Καπρίτσιο ήταν. Είχαμε πάρει το πρωτάθλημα μέσα στο γήπεδο, δείξαμε πως ήμασταν καλύτερες και το είπαν όλοι. Θα το εκτιμούσα και θα τους έδινα συγχαρητήρια αν σταματούσαν την ιστορία εκεί και μας έδιναν το πρωτάθλημα, αν άφηναν τον Παναθηναϊκό να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα. Το συνέχισαν, έκαναν τα πάντα για να μην πανηγυρίσουμε το πρωτάθλημα και θύμωσα, γιατί στέρησαν από τις συμπαίκτριές μου την απονομή. Δεν φοβήθηκα στιγμή πως δεν θα υπήρξε αίσιο τέλος. Μου έστειλαν κάποιοι μηνύματα γιατί ανησυχούσαν από τον θόρυβο που είχε σηκωθεί. Εγώ ήμουν πολύ σίγουρη, είχα πάει με τον νόμο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο γράμμα. Δεν μπορούσαν να πουν κάτι διαφορετικό. Πέρασε ένα καλοκαίρι με αναμονή για το πρωτάθλημα. Δικαιωθήκαμε τελικά. Μόλις έμαθα ότι ήρθε η δικαίωση ανέπνευσα ελεύθερα όχι τόσο για μένα. Ήθελα να απελευθερωθεί ο Παναθηναϊκός από αυτό το βάρος που άθελά μου είχα προσθέσει. Θα ήθελα να ήξερα αν ο Ολυμπιακός γνωρίζοντας πως κάποιοι θα γελούν με όσα έκανε, αν θα τα έκανε ξανά. Αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω τι θα έκανε. Ήταν μια μεγάλη περιπέτεια που τελικά έληξε με ονειρικό τρόπο».

«Για τον Ολυμπιακό η Χατζηνικολάου είχε πεθάνει, αλλά ο Παναθηναϊκός με ανέστησε»!