Εν μέσω μεταγραφικού οργασμού και χορών εκατομμυρίων με πυρήνα τον Ζόρζε Μέντεζ, εν μέσω συναντήσεων κορυφής και λυκοσυμμαχιών «για τη σωτηρία του ελληνικού ποδοσφαίρου» και εν μέσω του πιο περίεργου κλίματος των τελευταίων ετών, ΑΕΚ και Ολυμπιακός καλούνται να παίξουν ένα παιχνίδι που έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ματς που έκριναν τίτλους, ξεσήκωσαν συζήτηση, δημιούργησαν το δικό τους μύθο στην Καινή Διαθήκη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρχής γενομένης από τη δεκαετία του ’90, το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει απασχολήσει και απασχολεί πολύ κόσμο, σε βαθμό αρκετές φορές να υποκαθιστά ακόμη-ακόμη και το ντέρμπι των αιωνίων.
Επιλέγοντας από τις αναμετρήσεις της τελευταίας 30ετίας, πρώτος σταθμός της περιήγησής μας στα ντέρμπι με γηπεδούχο την ΑΕΚ, το περίφημο παιχνίδι του 1991. Ένα ντέρμπι που επίσης έγινε τον Ιανουάριο, υπό κλίμα τρομοκρατίας σε όλη την πρωτεύουσα και κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για τη δημόσια ασφάλεια.
Λίγες εβδομάδες πριν, είχε προηγηθεί η ρουκέτα στη θωρακισμένη Mercedes του Βαρδή Βαρδινογιάννη από τη 17Ν, είχε γίνει η θέσπιση του «τρομονόμου» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, είχε συγκλονίσει την Αθήνα η θυελλώδης πορεία και τα σφοδρά επεισόδια στην επέτειο του Πολυτεχνείου και η κοινή γνώμη είχε μείνει αποσβολωμένη από τις δύο ρουκέτες που εκτοξεύθηκαν στα γραφεία της ΕΟΚ στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Σαν να μην έφταναν όλα τα προηγούμενα, την Τρίτη 8 Ιανουαρίου έχει δολοφονηθεί ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας στην πλατεία Βουδ στην Πάτρα και η κοινωνία είχε πάθει σοκ.
Η Αθήνα ζει με τον τρόμο, η αστυνομία αδυνατεί να διαχειριστεί μια τόσο μεγάλη τρομοκρατική έξαρση και σε συνδυασμό με τις λαϊκές κινητοποιήσεις κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα να διαδέχονται η μια την άλλη, λαμβάνει τα πιο δρακόντεια μέτρα που βάζει ανθρώπινος νους.
Εκείνο το απόγευμα στη Νέα Φιλαδέλφεια ένα πέπλο τρόμου τύλιξε ειδικά το περιβάλλον γύρω από τη σκεπαστή. Στο 81ο λεπτό του αγώνα και ενώ ο Ολυμπιακός προηγείτο 2-1 της ΑΕΚ, γίνεται αντιληπτό ότι έχει πέσει δακρυγόνο. Επικρατεί πλέον πανικός.
Από το πρωί, πέριξ του γηπέδου επικρατούσε τρομερή ένταση, υπήρχαν φόβοι ότι στην εξέδρα εκτός από φιλάθλους των δυο ομάδων θα βρίσκονται και ταραχοποιά στοιχεία με αποκλειστικό σκοπό τη συμπλοκή με τα ΜΑΤ. Δεν ήθελε και πολύ και για τους οπαδούς και με το παιχνίδι εν εξελίξει το γήπεδο φώναζε συνθήματα κατά της αστυνομίας.
Οι συνέπειες της ρίψης του δακρυγόνου ανυπολόγιστες, τα χημικά έχουν άμεση αντίδραση στον κόσμο, ο πανικός ανείπωτος, πατεράδες με τα παιδιά τους να αποχωρούν κλαίγοντας, μάσκες, μολότωφ, κυνηγητό, ξύλο και εκρήξεις εντός κι εκτός γηπέδου. Η Φωκών (ο δρόμος πίσω από τη σκεπαστή) και η Δεκελείας μετατρέπονται σε πεδία μάχης και το δράμα ολοκληρώνεται στο κέντρο της Αθήνας με άνευ προηγουμένου συμπλοκές.,
Το ματς θα επαναληφθεί στη Ρόδο(!) η ΑΕΚ θα κερδίσει με ένα γκολ του Μπατίστα στο τέλος, αλλά όλα αυτά είχαν (και έχουν) πολύ μικρή σημασία μπροστά στη θλιβερή είδηση που είναι και η μοναδική που στο τέλος μετράει για εκείνο το ντέρμπι.
Ο θάνατος ενός 17χρονου παιδιού, του Γιώργου Παναγιώτου επισκίασε και θα επισκιάζει πάντα εκείνη τη μέρα. Το άτυχο παιδί δέχθηκε κροτίδα στην κοιλιακή χώρα, η οποία εκτοξεύθηκε με το ειδικό πιστόλι για ρίψη φωτοβολίδων, μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο Αγία Όλγα, αλλά μετά από δίωρο χειρουργείο κατέληξε.
Δεύτερος σταθμός μας το 1993. Ξανά διακοπή, ξανά επεισόδια, ευτυχώς κανένα θύμα. Χρονικά είμαστε στο φθινόπωρο του 1993, το ΠΑΣΟΚ μετά την εξαιρετικά πολωτική εκλογική αναμέτρηση της 10ης Οκτωβρίου έχει επιστρέψει στην εξουσία και η Αθήνα αντιμετωπίζει το φάσμα της λειψυδρίας και τα τρομερά προβλήματα διανομής ρεύματος.
Η πρωτοφανής ξηρασία που έπληττε τη χώρα έχει εξαναγκάσει επί της ουσίας το ΥΠΕΧΩΔΕ να εκδώσει ανακοίνωση σχετικά με τους κινδύνους πυρκαγιών από πιθανές εκκενώσεις ρεύματος στους πυλώνες της ΔΕΗ και το σημαντικότερο, η αρμόδια υπηρεσία ύδρευσης, έχει προειδοποιήσει ότι η επάρκεια του νερού φτάνει μόλις για 34 ημέρες. Εν ολίγοις, η Αθήνα βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού.
Υπό αυτό το κλίμα και με την εκπεφρασμένη αδυναμία της ΔΕΗ να προστατεύσει το δίκτυό της, η πρωτεύουσα προετοιμάζεται για γενικό black out που θα τη βυθίσει στο σκοτάδι για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, επιφέροντας ανυπολόγιστες καταστροφές σε νοικοκυριά και καταστήματα.
Εν μέσω όλων αυτών, η ΕΠΑΕ, τότε διοργανώτρια του πρωταθλήματος Α' Εθνικής, αποφασίζει να ορίσει βράδυ το μεγάλο ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακού, παραβλέποντας τις αντιρρήσεις του διευθυντή του Σταδίου της Νέας Φιλαδέλφειας Σταύρου Μαργέντη και της ίδιας της ΔΕΗ που δεν αναλάμβανε την ευθύνη της ομαλής διεξαγωγής του αγώνα.
Ενδεχόμενο να αναβληθεί το παιχνίδι δεν υπήρχε κι έτσι οι άνθρωποι της ΑΕΚ επιδόθηκαν σε μια προσπάθεια εξασφάλισης ενέργειας: έσβησαν τους προβολείς, με αποτέλεσμα ελάχιστα μόλις λεπτά πριν οι ομάδες βγουν στον αγωνιστικό χώρο η Νέα Φιλαδέλφεια να είναι βουτηγμένη στο σκοτάδι.
Οι άνθρωποι της ΑΕΚ παρακάλεσαν τους δημοσιογράφους να μην ανάψουν τα φώτα στα δημοσιογραφικά θεωρεία, ζήτησαν να λειτουργούν τα απαραίτητα στα αποδυτήρια και αποσύνδεσαν σχεδόν τα πάντα. Όλα εξελίσσονταν στο ημίφως, η Φιλαδέλφεια για πρώτη φορά ήταν θεοσκότεινη πριν από ένα τόσο μεγάλο ντέρμπι.
Το παιχνίδι ξεκίνησε μόνο με τους προβολείς και μέχρι το 82ο λεπτό ήταν ισόπαλο 1-1. Σ' εκείνο ακριβώς το σημείο 11 παρά τη νύχτα, οι ασφάλειες έπεσαν και ακολούθησε πανδαιμόνιο με τους διαλόγους Μελισσανίδη και Γενεράλη (παρατηρητής του αγώνα) να προσδίδουν το απαραίτητο φολκλόρ.
"Μα τι μου λες; Εμείς θέλαμε τη διακοπή; Είναι δυνατόν;" έλεγε και ξανάλεγε ο Τίγρης στον παρατηρητή, ο οποίος τον πίεζε να αποκαταστήσει(!) τη βλάβη. "Και τι είμαι εγώ γαμώ την κοινωνία μου; Ηλεκτρολόγος;" απαντούσε ο Τίγρης μέσα στο μπορντώ σακάκι του, μνημείο στις στιλιστικές επιλογές της εποχής.
Όλοι έφυγαν από το γήπεδο με τους αναπτήρες αναμμένους, το ματς επαναλήφθηκε την πρώτη ημέρα του Δεκέμβρη, ο Ολυμπιακός κέρδισε μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια με 1-2 και έμεινε απλώς ο μύθος του Τίγρη που κατέβασε το «γενικό» όπως είχε πει ο Μανωλάς σε έναν θρυλικό ραδιοφωνικό διάλογο.
Μετά και από το σκηνικό με τα φώτα, όλοι ήμασταν βέβαιοι ότι τα είχαμε δει όλα. Αμ δε… 1997, επίσης Ιανουάριος. Το απόλυτο ματς, το παιχνίδι της επιστροφής του Πρίγκιπα που έγινε βάτραχος. Το κίτρινο είναι το χρώμα του μίσους, κανείς όμως δεν μπορεί να φανταστεί πόση δίψα για εκδίκηση έκρυβαν οι ΑΕΚτζήδες μέσα τους.
Ένα ΑΕΚ-Ολυμπιακός την πρώτη σεζόν που «άλλαξαν τα κόζα» στο ελληνικό ποδόσφαιρο ή όπως είπε κι ο ίδιος ο Θωμάς Μητρόπουλος «όταν γύρισε το φύλλο». Η χρονομηχανή μας μεταφέρει σε εκείνον το Γενάρη: στην Αθήνα βρέχει ακατάπαυστα από τις πρώτες πρωινές ώρες, η νεροποντή είναι τόσο δυνατή που αποκλείει οποιαδήποτε σκέψη για γήπεδο κι όμως το Νίκος Γκούμας γεμίζει ασφυκτικά.
Το κλίμα είναι πρωτόγνωρο, ακόμη και σήμερα όσοι το έζησαν είναι αδύνατον να μεταφέρουν την ψυχολογία του όχλου. Καταστήματα φωτοτυπικών και βιβλιοπωλεία της Φιλαδέλφειας έχουν βαρεθεί να εκτυπώνουν πεντοχίλιαρα, δεκαχίλιαρα, χιλιάδες χαρτονομίσματα με το πρόσωπο του Ντούσαν Μπάγεβιτς τυπωμένο στο χαρτί.
Καθωσπρέπει κύριοι φορώντας νιτσεράδες, κρατώντας ομπρέλες ή απλές νάιλον σακούλες είναι εκεί ώρες πριν το παιχνίδι, μέσα στην καταρρακτώδη βροχή και περιμένουν «τη στιγμή». Ακριβώς στο κέντρο του γηπέδου, ανάμεσα στους δύο πάγκους δεσπόζει το πιο σκληρό πανό που αναρτήθηκε ποτέ σε ελληνικό γήπεδο εναντίον ενός ανθρώπου, ένα πανό που έθιγε ιερά και όσια.
Η αποστολή του Ολυμπιακού έχει φτάσει μετά κόπων και βασάνων από τα μπλόκα των αγρίων στη Δεκελείας, ισχυρότατος αστυνομικός κλοιός προσπαθεί να προστατεύσει την ομαλή είσοδο στο Νίκος Γκούμας, αλλά οι πέτρες, τα νεράντζια, οι φωτοβολίδες πέφτουν βροχή.
Ειδικά τη στιγμή που κατεβαίνει από το πούλμαν ο Μπάγεβιτς, συγκεντρωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ γύρω από το χώρο στάθμευσης του λεωφορείου, βρίζουν και πετούν ό,τι βρουν μπροστά τους, εκσφενδονίζονται ακόμη και ομπρέλες εναντίον του «προδότη».
Η βροχή εν τω μεταξύ δεν λέει να κοπάσει, αντιθέτως δυναμώνει. Το ματς αναβάλλεται, ο κόσμος αποχωρεί, αλλά το μίσος μένει. Το σενάριο δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί ούτε ο πιο νοσηρός νους. Ο Μπάγεβιτς θα ζήσει το ίδιο μαρτύριο ξανά, Δευτέρα 13 Ιανουαρίου και ίδια ώρα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το γήπεδο έχει ξαναγεμίσει ασφυκτικά, όλοι περιμένουν τον «προδότη», άνθρωποι όλων των τάξεων με το μίσος να ξεχειλίζει, το μάτι να γυαλίζει επικίνδυνα. Ώσπου το ρολόι δείχνει 19.58 και από τη φυσούνα ξεπροβάλλει ανάμεσα σε ΜΑΤ, Αστυνομικούς Διευθυντές, φωτογράφους και λογής παρατρεχάμενους, η ατσαλάκωτη φιγούρα του Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Η Νέα Φιλαδέλφεια πνίγεται στο μίσος, η οχλαγωγία μπορεί να συγκριθεί μόνο με εικόνες και εμπειρίες ρωμαϊκής αρένας. Ο Μπάγεβιτς, εμφανώς τρακαρισμένος και αγχωμένος περιμένει το νεύμα του Πέτρου Κόκκαλη που συνοδεύει την αποστολή στον πάγκο και ξεκινά να περπατά στο ταρτάν του στίβου.
Γύρω του, χιλιάδες χαρτονομίσματα με το πρόσωπό του, αντικείμενα, ύβρεις, ό,τι βάζει ό ανθρώπινος νους κι ακόμη περισσότερα. Είναι τα δυσκολότερα βήματα της (αθλητικής) ζωής του εκείνα από τη φυσούνα μέχρι τον πάγκο του Ολυμπιακού.
Όσο πλησιάζει, τόσο πιο βαριά είναι τα βήματά του, η παγωμένη έκφραση στο πρόσωπό του τα λέει όλα. Ούτε ένας σπασμός, ούτε μια αποστροφή στο βλέμμα. Όσοι έζησαν τη σκηνή και τα δευτερόλεπτα αυτού του βαδίσματος του Μπάγεβιτς, ήξεραν ότι αυτό που ζούσε ο Ντούσκο δεν πρόκειται να το ξαναζήσει ποτέ.
Οι φλέβες των ανθρώπων που βρίσκονταν στη Νέα Φιλαδέλφεια είχαν σχεδόν βγει από το σώμα τους, άναρθρες κραυγές, μπερδεμένες ιαχές, ζάλη από την υπερσυγκέντρωση του αίματος στον εγκέφαλο. Το περισσότερο μίσος σε ατμόσφαιρα σε γήπεδο από καταβολής ποδοσφαίρου.
Ο Μπάγεβιτς πολλά χρόνια αργότερα, όταν θα ζητήσει συγνώμη από τους απανταχού ΑΕΚτζήδες, θα εξαιρέσει τους ανθρώπους που έβλαψαν τόσο πολύ εκείνον και την οικογένειά του σε εκείνο το παιχνίδι, για την ακρίβεια δεν θα τους συγχωρήσει ποτέ.
Ξαναέζησε το ίδιο πράγμα όσες φορές επισκέφτηκε ως προπονητής του Ολυμπιακού τη Νέα Φιλαδέλφεια. Καμιά δεν ήταν όπως η πρώτη φορά. Η λυσσασμένη ΑΕΚ κέρδισε με το καθαρό 2-0, πιστέψτε με όμως, σημασία σε εκείνο το συγκεκριμένο ντέρμπι δεν είχε το σκορ.
Εκείνα τα χρόνια της παντοδυναμίας του Σωκράτη Κόκκαλη στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός έχανε πάντα με κάτω τα χέρια στη Φιλαδέλφεια. Και όταν ο Βόσνιος απολύθηκε, είχε έρθει η ώρα για να ζήσουμε και σκηνές γουέστερν.
Μόνο στη Φιλαδέλφεια έχουν βγει πιστόλια on camera – και μάλιστα σε παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών. Ο Ολυμπιακός με τον Ιταλό Μπιγκόν στο ντεμπούτο του καταφθάνει στο Νίκος Γκούμας με στόχο να τελειώσει την ΑΕΚ. 1999. Η βραδιά που βγήκαν τα πιστόλια.
Η Δεκελείας από νωρίς το απόγευμα έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης μεταξύ των δυνάμεων των ΜΑΤ και των οπαδών της ΑΕΚ, με ασύλληπτο ξύλο, στημένα οδοφράγματα και καμένους κάδους, όλα μυρίζουν μπαρούτι.
Όσο πέριξ του γηπέδου καίγεται το πελεκούδι, ο Πατρινός διαιτητής Βαγγέλης Δημητρόπουλος, καταφθάνει φρουρούμενος και βγαίνοντας να επιθεωρήσει τον αγωνιστικό χώρο, διαπιστώνει ήδη υπεράριθμους οπαδούς της ΑΕΚ στη θύρα 18, μια ανάσα μακριά από τα θρυλικά «μάρμαρα» της θύρας των επισήμων.
Παίρνει το βλέμμα του πιο κάτω και βλέπει κατά σειρά τον πρόεδρο του Ολυμπιακού Σωκράτη Κόκκαλη, τη σύζυγό του Ελένη, τον Γιώργο Λούβαρη και πάνω από 30 άτομα της προσωπικής τους ασφάλειας.
Λίγα μέτρα πιο πάνω από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, ο Πρόεδρος της ΕΠΑΕ Βίκτωρ Μητρόπουλος, επίσης συνοδευόμενος από τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας, συνομιλεί στο κινητό, κοιτάζει δεξιά αριστερά στην κερκίδα, βλέπεις στο βλέμμα του ανησυχία, γιατί οι περισσότεροι διαπιστευμένοι προσκληθέντες της ΠΑΕ ΑΕΚ είναι επίλεκτα μέλη της original και φάτσες πολύ γνωστές στη νύχτα.
Το ματς είναι ανάξιο σχολιασμού, ο διαιτητής Δημητρόπουλος έχει έλθει να εκπληρώσει ειδική αποστολή και όταν ο Ολυμπιακός κάνει το 0-2 στο '90, η συνέχεια είναι οργουελική. Ο Βίκτωρας προσπαθεί να φύγει, κατευθύνεται στα σκαλιά που οδηγούν στο Members Club, ενώ ένα μπουλούκι αφιονισμένων τον βρίζει, τον φτύνει και προσπαθεί να σπάσει τον κλοιό των σωματοφυλάκων για να τον χτυπήσει.
Κάποιος κατορθώνει και ξηλώνει μια συρόμενη πόρτα, τη σηκώνει και την πετάει προς το μέρος του Προέδρου της ΕΠΑΕ, ο οποίος προσπαθεί να περάσει το διάδρομο ενώ βρέχει μπουνιές, κλωτσιές και λογής αντικείμενα. Το ξύλο μεταξύ σωματοφυλάκων και οπαδών είναι ανείπωτο και η ίδια εικόνα επικρατεί και εντός αγωνιστικού χώρου.
Οπαδοί έχουν εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο και επιτίθενται στον Δημητρόπουλο ο οποίος δέχεται μπουνιές, κλωτσιές, ακούει να τον απειλούν ότι δεν θα φύγει ζωντανός. Οι αστυνομικοί δεν ξέρουν ποιον να πρωτοπροστατεύσουν, αφού την ίδια στιγμή στο Members Club εκτυλίσσονται σκηνές από μαφιόζικο θρίλερ με πυροβολισμούς, μαχαίρια, μπουνιές, καρεκλιές, σπασμένα τζάμια και ιπτάμενα τραπέζια. Σχεδόν ταυτόχρονα με τη λήξη, ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει φτάσει στο γήπεδο και βρίσκεται κι αυτός στο Members Club ψάχνοντας το Βίκτωρα.
Τον βρίσκει σε μια γωνία της αίθουσας να παρακολουθεί σε μια τηλεόραση στιγμιότυπα του αγώνα από το συνδρομητικό, παρουσία δύο ανδρών της προσωπικής του ασφάλειας. Ο τίγρης εκτός εαυτού φωνάζει "αν είσαι άντρας διώξε τους φουσκωτούς σου κι έλα έξω να τα πούμε σαν άντρες οι δυο μας", ο Βίκτωρας απαντάει "και ποιος είσαι εσύ; Τι είσαι εσύ;"
Ο Μελισσανίδης θολώνει: "Τι ποιος είμαι εγώ ρε πούστη; Τι ‘να αυτά που κάνατε στην ΑΕΚ απόψε γαμώ την κοινωνία μου; Δε ντρέπεστε λίγο ρε;" Εκείνη τη στιγμή, ένας εκ των μόνιμων συνοδών του Βίκτωρα Μητρόπουλου, ο Νίκος Γιαννουδάκος, βγάζει από την εσωτερική θήκη ένα 22άρι περίστροφο και πυροβολεί δύο φορές στον αέρα.
Κάποιοι αυτόπτες θα ισχυριστούν αργότερα ότι έριξε και δύο ακόμη στο πάτωμα. Ως φυσικό επακόλουθο, έγινε της μουρλής. Καρέκλες και τασάκια ίπτανται στον αέρα, βγαίνουν μαχαίρια και παρευρισκόμενοι σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους.
Ένας όμιλος ατόμων πέφτει πάνω στους γεροδεμένους συνοδούς του Βίκτωρα, που φυγαδεύεται στα αποδυτήρια της ΑΕΚ. Στο Members πέφτει απίστευτο ξύλο, με το Γιαννουδάκο να καταλήγει αιμόφυρτος στο πάτωμα και να μεταφέρεται άμεσα στο νοσοκομείο Αγία Όλγα προκειμένου να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.
Την ίδια ώρα στην αίθουσα του Members Club εισβάλλουν τα ΜΑΤ που ποδοπατούν και ξυλοκοπούν όσους έτυχε να παραμείνουν στο χώρο. Ο Γιαννουδάκος, όπως διαπιστώνεται στο νοσοκομείο, φέρει τραύμα στον αριστερό μηρό από γυαλί που χρησιμοποιήθηκε σαν αυτοσχέδιο μαχαίρι και κατόπιν τίθεται υπό κράτηση για παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία.
Η επίσημη διαπίστευσή του για το ματς ήταν «οδηγός του προέδρου της ΕΠΑΕ». Όλοι όμως τον γνώριζαν σαν το θηριώδη μποντιμπιλντερά με την περούκα που είχε συμμετάσχει σε b-movies της δεκαετίας του '80 σαν κομπάρσος, υποδυόμενος πάντοτε τον «μπράβο».
Είναι ίσως το πιο σουρρεαλιστικό ΑΕΚ-Ολυμπιακός όλων των εποχών, ένα ντέρμπι που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν πρόκειται (κι αυτό) να ξεχαστεί ποτέ.
Ο Ολυμπιακός εκείνη τη μίνι παράδοση που είχε χτίσει στα χρόνια του Μπάγεβιτς την «έσβησε» με τη βοήθεια της παράγκας και του σκληρού ροκ, μέχρι που ήρθε το παιχνίδι της επιβολής στο ντέρμπι του 2002. Στο ντέρμπι των απαντήσεων.
Πάλι Ιανουάριος, ΑΕΚ με Μάκη Ψωμιάδη στην κεφαλή, πράγμα που σήμαινε «ΑΕΚ που δεν αδικείται» γιατί κανείς διαιτητής δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι «θα τη φέρει» στο Μάκη. Το παιχνίδι έμοιαζε με «τελικό» κι ας έγινε στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος.
Φαινόταν εκείνη τη σεζόν ότι Ολυμπιακός και ΑΕΚ θα το πάνε μέχρι το τέλος και πράγματι αυτό έγινε. Ίσως είναι το πρώτο παιχνίδι που μπορούμε να μιλάμε για ματσάρα κι ας έγινε σε λασπωμένο τερέν κι ας είχε τρομερή ένταση.
Ντέμης, Γκαμάρα, Τσιάρτας, Καρεμπέ, Τζιοβάνι, Ζέτεμπεργκ. Παιχταράδες κι απ’ τις δυο πλευρές, ΑΕΚ με Φερνάντο Σάντος και πραγματικές ελπίδες για πρωτάθλημα. Το πρόβλημα ήταν ακριβώς ο προπονητής για εκείνη την ΑΕΚ και στο συγκεκριμένο ματς. Ο Σάντος έκανε λάθος και έστειλε πάνω στον αφιονισμένο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς το Νίκο Γεωργέα.
Ο «Πέτρος» έκανε ό,τι ήθελε και ο Ολυμπιακός σε απόλυτα εχθρικό περιβάλλον και με εχθρική διαιτησία έφυγε νικητής στο ’90 κερδίζοντας την ΑΕΚ με 2-3. Είναι πιθανόν το πιο «καθαρό» διπλό του Ολυμπιακού στη Φιλαδέλφεια, σίγουρα το πιο μάγκικο και γι’ αυτό εξαγρίωσε το Μάκη.
Μετά από εκείνο το παιχνίδι, ποιος είδε το Μάκη Ψωμιάδη και δεν τον φοβήθηκε. Οι παίκτες της ΑΕΚ έγιναν «κότες λυράτες», ο «καρπουζάς από το Εστορίλ» δεν μπορούσε καν να εμφανιστεί μπροστά του και εξ αιτίας εκείνης της ρήξης παραλίγο να φύγει από την ΑΕΚ μεσούσης της περιόδου.
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να έχει κάτι να αντιτάξει η ΑΕΚ στον Ολυμπιακό. Σταθμός στο 2008, το Νίκος Γκούμας δεν υπήρχε πια και το πρωτάθλημα που έμεινε στην ιστορία σαν το «πρωτάθλημα Βάλνερ».
Έχουν γραφτεί δεκάδες αφιερώματα για εκείνο το παιχνίδι. Τα τέσσερα δάχτυλα του Ριβάλντο, το γεμάτο γήπεδο, η «συντήρηση» της ΑΕΚ μετά το τέταρτο γκολ του Παντελή Καφέ. Πιθανότατα μιλάμε για το παιχνίδι που υπό κανονικές συνθήκες θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας και για την ΑΕΚ και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Όμως υπήρχε η αντικανονική συμμετοχή του ποδοσφαιριστή Βάλνερ και η αναπάντεχη ήττα στο Καυταντζόγλειο από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς με 1-0 μετατράπηκε σε νίκη του Ολυμπιακού και τιμωρία των Θεσσαλονικέων και του ίδιου του ποδοσφαιριστή.
Εκείνο το εμβληματικό 4-0 μετέτρεψε την ΑΕΚ σε «ηθική» πρωταθλήτρια, αλλά δεν απέτρεψε την κατάρρευση στα play offs και αλλεπάλληλες διοικητικές παλινωδίες που οδήγησαν βαθμηδόν την ΑΕΚ στη διάλυση.
Κάπως έτσι φτάνουμε στον προτελευταίο σταθμό της αφήγησης, το κατ’ ευφημισμόν ντέρμπι του 2012 με την ΑΕΚ να προσπαθεί να σώσει την κατηγορία. Ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο ο Ολυμπιακός κέρδισε με 0-4 βυθίζοντας την ΑΕΚ ακόμα πιο κάτω.
Μπορεί για πολλούς οπαδούς της ΑΕΚ εκείνο το παιχνίδι να αποτέλεσε και την αφορμή για την τελική «αποδοχή» της λύσης της εκκαθάρισης της εταιρείας και του ξεκινήματος από το μηδέν. Για να αποφεύγει τέτοια παιχνίδια έκανε η ΑΕΚ το total reset και υποχρεώθηκε να περάσει από τις πιο κάτω κατηγορίες.
Ανέλαβε ο Δημήτρης Μελισσανίδης με τη «λευκή σελίδα» και την υπόσχεση ότι η ΑΕΚ θα ξαναγίνει μεγάλη και θα αποκτήσει και την πολυπόθητη έδρα της στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τελευταίος σταθμός, το παιχνίδι που στέρησε από τον Ολυμπιακό πιθανότητα ένα αδιανόητο αήττητο στο πρωτάθλημα, αφού το 2016 τερμάτισε με το τρομακτικό 28-1-1.
Η ΑΕΚ κέρδισε με 1-0, μια ΑΕΚ πολύ διαφορετική από το σήμερα, με τον Γκουστάβο Πογέτ στον πάγκο και τον Βενβεζουελάνο Ρόναλντ Βάργκας να καθαρίζει σχεδόν όλα τα ντέρμπι. Ποιοτικά το παιχνίδι δεν διεκδικεί δάφνες, ωστόσο σηματοδοτεί τρόπον τινά την επιστροφή της ΑΕΚ στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Έκτοτε έγιναν πολλά, δεν έγιναν ακόμα περισσότερα και το ελληνικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να επανέλθει σε μια κατάσταση όσο πιο κοντά στην κανονικότητα. Το ντέρμπι του 2020 μπορεί να μην μείνει στην ιστορία όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, θα είναι όμως πάντα το ντέρμπι της «προσπάθειας να ξαναφτιάξουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο».
Οι πιο έμπειροι είμαι βέβαιος ότι ξέρετε ήδη που να ποντάρετε, οι ρομαντικοί μπορεί ακόμα να ελπίζουν. Τουλάχιστον να δούμε ωραίο ποδόσφαιρο, αυτό θα έπρεπε να είναι πάντα το ζητούμενο κι ας το ξεχνούν οι περισσότεροι.
