MENU

«Χαίρομαι που τη στιγμή που έπρεπε μπόρεσα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα. Πιστεύω ότι έδωσα ότι περισσότερο είχα σε αυτήν την κούρσα. Χαίρομαι που έκανα ένα πανελλήνιο ρεκόρ στον ημιτελικό. Στεναχωριέμαι που αυτό δεν ήταν αρκετό για λίγο για να μπω στην οκτάδα, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να είμαι αχάριστη. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. 

Ξεκίνησε η Ολυμπιακή προετοιμασία με δύο στόχους, ένα μετάλλιο στο ευρωπαϊκό και οκτάδα στην Ολυμπιάδα. Πέτυχα τον έναν και με το παραπάνω, έχασα τον άλλον. Έτσι είναι, αυτά έχει η ζωή. Χαίρομαι που τουλάχιστον και στα δύο έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό την ώρα που έπρεπε». 

Αυτά είπε. Και λύγισε. Έβαλα τα κλάματα. Επειδή ξεπέρασε το όριό της. Μα αυτό δεν είναι επιτυχία; Ένατη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αποκλεισμός από τον τελικό για έξι εκατοστά του δευτερολέπτου. 

Μπορεί κάποιοι να θεώρησαν το κλάμα της ως αδυναμία. Αυτό ακούστηκε σε ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού. Κάποιοι μπορεί να σκέφτηκαν πως τα… θαλάσσωσε. Όπως ειπώθηκε από δημοσιογράφο για την Άννα Κορακάκη, η οποία κατετάγη έκτη. 

Η Ντουντουνάκη, όμως, ένα κορίτσι που έχει μετρήσει μοναχικά εκατοντάδες πλακάκια στην πισίνα κάνοντας την προπόνησή της, που έχει δει τα μάτια της να γίνονται κατακόκκινα από το χλώριο, που έχει δει το μαγιό να γίνεται δεύτερο δέρμα της, που έχει πτυχίο Νομικής και μεταπτυχιακό, πρωταθλήτρια Ευρώπης εδώ και μερικούς μήνες, που δεν είναι πολυδιαφημισμένη αξίζει τον σεβασμό όλων για την προσπάθειά της. 

Όταν δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, υπάρχει χώρο μόνο για περηφάνια, όχι για δάκρυα. Οι συνεχείς κόποι της ανταμείφθηκαν με ένα πανελλήνιο ρεκόρ. Και πρώτη η ίδια ξέρει πως τα καλύτερα είναι μπροστά. 

Μόνο «μπράβο» της αξίζει. Όπως αξίζει «μπράβο» στους άλλους κολυμβητές, στην Δώρα Γκουντούρα που αγωνίστηκε στην ξιφασκία, στους φανταστικούς αθλητές της κωπηλασίας που συνεχίζουν στα ημιτελικά των αγωνισμάτων τους, στον Παναγιώτη Γκιώνη, που έφτασε στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του και είναι πάντα εκεί, πιστός στο ραντεβού του τόσα χρόνια, στους παίκτες της εθνικής ομάδας πόλο, φυσικά, σε όλους αυτούς τους αθλητές που δεν απολαμβάνουν της προβολής άλλων, μα συνεχίζουν την προσπάθειά τους χωρίς πολλούς πόρους, χωρίς ιδιαίτερη στήριξη μα με πείσμα για να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους. 

Εσείς, οι αναγνώστες, θα συνεχίσετε να αναζητάτε άρθρα για το αν ο ΠΑΟΚ θα πάρει τον Τζοβίνκο, αν η ΑΕΚ θα περάσει την Βελέζ, αν  ο Παναθηναϊκός θα ενισχυθεί μεταγραφικά, αν ο Μέσι θα μείνει στη Μπαρτσελόνα. Αυτά θέλει ο κόσμος, αυτά πουλάνε. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η ευκαιρία για να ασχοληθούμε, έστω στιγμιαία, με αυτούς που είναι ελάχιστα προβεβλημένοι. Με τους αφανείς ήρωες, όπως συνηθίζεται να τους λέμε. Ακόμα κι αν αφορμή είναι ένα ξέσπασμα ψυχής μπροστά στην κάμερα. 

Η Ντουντουνάκη έγινε για λίγο… viral, χάρη στο κλάμα της, και σε λίγο καιρό θα ξεχαστεί. Θα είναι πάλι στην αφάνεια. Θα γυρίσει από το Τόκιο, θα ξεκουραστεί και θα ξαναγυρίσει στην πισίνα για να αρχίσει και πάλι τις προπονήσεις, θα επικεντρωθεί στον επόμενο στόχο της. 

Οι γονείς των παιδιών που κάνουν πρωταθλητισμό καταλαβαίνουν καλύτερα από τον καθένα τον αγώνα και την αγωνία, την καθημερινή προπόνηση, το άγχος και τις στερήσεις αυτών των παιδιών για να καταφέρουν να διακριθούν σε έναν αγώνα και ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. 

Η Ντουντουνάκη θα συνεχίσει την προσπάθειά της με το κεφάλι ψηλά. Θα έχει δίπλα της τον προπονητή της, τους συναθλητές της, τους δικούς της ανθρώπους. Αυτούς που ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να κάνεις πρωταθλητισμό στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που υποδέχεται ως εθνικούς ήρωες παίκτες ενός ριάλιτι σόου. Θα έχει δίπλα της η Ντουντουνάκη αυτούς που γνωρίζουν πολύ καλά ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν μετράει το μετάλλιο (που ίσως είναι αυτό που σε δοξάζει) αλλά ότι εκεί ξεπερνάς τα όρια σου.

Αυτούς που αντιλαμβάνονται τι μαθήματα ζωής σου δίνει ο αθλητισμός: να αντέχεις τις ήττες, να τις δέχεσαι, να κρατάς τα θετικά, να τα διαχειρίζεσαι και να προχωράς. Αυτούς που αγωνίζονται με μότο πως μοναδική χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δώσαμε. 

Το ξέρει πολύ καλά ο Σπύρος Γιαννιώτης. Αυτός που έκλαψε, όπως η Ντουντουνάκη, για ένα μετάλλιο που χάθηκε στο… τσακ. Και τέσσερα χρόνια αργότερα γύρισε πιο δυνατός για να το κατακτήσει.  

https://twitter.com/HellenicOlympic/status/1419143024798433282


 

Εδώ είναι το ταξίδι... Στα δάκρυα της Άννας Ντουντουνάκη