Κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής έχει περάσει δύσκολα χρόνια: χρόνια απαξίωσης και οικονομικής ένδειας, με προσφυγές και εράνους, με κλοπές παικτών και κλοπές τίτλων.
Κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής έχει υποστεί την ειρωνεία όλων των υπόλοιπων «μεγάλων» , έχει ακούσει εκατομμύρια φορές να αποκαλούν την αγαπημένη του ομάδα «ΠΑΟKάκι».
Κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής έχει ζήσει κρίσεις εσωστρέφειας και μιζέριας, έχει δει παίκτες να λατρεύονται και να αποκαθηλώνονται, ίσως έχει σπάσει και μερικά αυτοκίνητα ποδοσφαιριστών πάνω στα νεύρα του.
Και για αυτό, κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής έχει σφυρηλατήσει την αγάπη του για τον ΠΑΟΚ με απογοητεύσεις και πίκρες, με οργή δικαιολογημένη ή και αδικαιολόγητη κάποιες φορές, με μεγάλα όνειρα και ακόμη μεγαλύτερες διαψεύσεις. Και την έκανε ατσάλι που δεν σκουριάζει, δεν λυγίζει, δεν σπάει σε οποιοσδήποτε συνθήκες.
Κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής, ενδεχομένως να είχε πολλά ζόρια στη ζωή του, αλλά ένα πράγμα δεν τον ζόρισε ποτέ: το πώς θα «βαφτίσει» το παιδί του στα χρώματα του ΠΑΟΚ. Εκεί που οι άλλοι χρειάζονται δέκα κούπες, για αυτόν μια επίσκεψη στην Τούμπα ήταν συνήθως αρκετή ώστε να αποκτήσει γιο ΠΑΟΚτσή. Ο οποίος με τη σειρά του γινόταν μετά πατέρας ΠΑΟΚτσής και έκανε τα δικά του παιδιά ΠΑΟΚτσάκια, για να συντηρηθεί έτσι μια ακατανόητη δυναμική, ένα ποδοσφαιρικό παράδοξο για την Ελλάδα, όπου το παν είναι οι τίτλοι και οι νίκες. Ο ΠΑΟΚ το ανέτρεψε κι αυτό: όσο περισσότερο απομακρυνόταν από το τελευταίο του πρωτάθλημα, τόσο περισσότερους οπαδούς αποκτούσε!
Κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής που μεγάλωσε στα τσιμέντα της Τούμπας και έκανε χιλιόμετρα για να δει την ΠΑΟΚάρα να παίζει στην άλλη άκρη της Ελλάδος ή στην άλλη άκρη της Γης, με χιόνια και με κρύα, όχι για την προσδοκία της νίκης αλλά για το ταξίδι και το τραγούδι, για την καψούρα του την πιο μεγάλη, γελά με όσους εξακολουθούν να υποτιμούν την ομάδα του. Με αυτούς που γράφουν ότι δεν αναγνωρίζουν ως ντέρμπι τα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ, λες και η αλλαγή μεγέθους του «Δικεφάλου» χρειάζεται την δική τους έγκριση. Με εκείνους που ενώ βρίσκονται οκτώ πόντους πίσω στη βαθμολογία των αγωνιστικών χώρων (έξι στον βαθμολογικό πίνακα) εξακολουθούν να κομπορρημονούν ότι παίζουν την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα. Με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να τον σταματήσουν και όταν δεν τα καταφέρνουν εφευρίσκουν χίλιες – δυο δικαιολογίες για να μη χειροκροτήσουν την απίστευτη αήττητη πορεία του.
Αυτός ο πατέρας ΠΑΟΚτσής δεν έκλεισε μάτι το βράδυ της Κυριακής: από την υπερένταση του αγώνα με την ΑΕΚ, από την υπερηφάνεια για την ομάδα που έπαιξε για μια ώρα με παίκτη λιγότερο και παρέμεινε αήττητη, ίσως και από την τσαντίλα επειδή μπορούσε ακόμα και τη νίκη.
Ο ίδιος πατέρας ΠΑΟΚτσής κατά πάσα πιθανότητα δεν θα κλείσει μάτι ούτε την εβδομάδα που έρχεται. Μια διαδρομή δεκαετιών, ανάμεσα σε εμπόδια και παγίδες, σε σπασμένα τζάμια, αντεθνικά συνθήματα και στησίματα, μια διαδρομή με αμέτρητα δάκρυα χαράς και δάκρυα λύπης, συχνά και με δάκρυα απ’ τα δακρυγόνα, με σφαγές και άλλες σφαγές και μερικές ακόμα σφαγές, μια διαδρομή με ιπτάμενα ρολά χαρτιού και κοροϊδία, καταλήγει νομοτελειακά στο παιχνίδι της επόμενης Κυριακής.
Και ταυτόχρονα μια άλλη διαδρομή ξεκινά.
Ο ΠΑΟΚ, ο οποίος χτίζεται σταδιακά από την ημέρα που τον ανέλαβε ο Ιβάν Σαββίδης (ο μοναδικός παράγοντας στην Ελλάδα που πληρώνει τα χρέη του, αντί να προτιμήσει τον υποβιβασμό και πληρώνει και τα λάθη του, περιμένοντας τους παίκτες για να τους αγκαλιάσει έξω από το λεωφορείο ή στο αεροδρόμιο αλλά ποτέ μέσα στο γήπεδο, διότι εν αντιθέσει με όλους τους υπόλοιπους σέβεται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης) περιλαμβάνει τα παραπάνω: δεν ξεχνά τις πίκρες, τις ματαιώσεις, την απαξίωση, την αδικία. Τα ενσωματώνει, τα κάνει καύσιμο και ταυτόχρονα τα προσπερνά. Και είναι έτοιμος, πιο έτοιμος από ποτέ να σφραγίσει την οριστική αλλαγή σελίδας στην ιστορία του, απέναντι στον αντίπαλο που αντιπροσωπεύει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο όσα εκείνος πολεμάει ιστορικά.
Η μοίρα το έφερε έτσι ώστε ο ηρωικός ΠΑΟΚ του παρελθόντος και ο ανώτερος ΠΑΟΚ του μέλλοντος να συναντιούνται στην ίδια ομάδα. Με νίκη (ή και ισοπαλία) το μέλλον είναι ήδη εδώ. Με ήττα παίρνει μια μικρή παράταση. Αλλά και πάλι έρχεται, ορμητικό σαν ποτάμι που ουδείς μπορεί να σταματήσει.
Κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής το γνωρίζει, το βλέπει, το ξέρει, το νιώθει μέχρι το τελευταίο, ασπρόμαυρο κύτταρό του. Όσα ονειρεύτηκε, έφτασε η ώρα να τα ζήσει.
Τώρα. Όχι αύριο.
Και για αυτόν τον λόγο είναι τώρα, τώρα που ο Αντρέ, ο Φερνάντο, ο Ντιέγκο, οι δύο Λέο, ο Δημήτρης και οι υπόλοιποι δημιουργούν νέες γενιές οπαδών, από τη Θεσσαλονίκη έως το Ηράκλειο, τώρα που έχει γίνει εύκολο να φτιάξεις καινούργια ΠΑΟΚτσάκια, τώρα που υπάρχει για πρώτη φορά ο κίνδυνος να αλλοτριωθούν οι αξίες και οι αρχές του συλλόγου με τις οποίες μεγάλωσε κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής, μπροστά στην σαγήνη των επερχόμενων τίτλων, τώρα λοιπόν, είναι περισσότερο απαραίτητο από ποτέ να δείξει στα παιδιά του τους καλοπληρωμένους ποδοσφαιριστές που χοροπηδάνε μπροστά σε ένα πέταλο και βρίζουν τους γιους και τις κόρες τους.
Να τους δείξει στα παιδιά του κάθε πατέρας ΠΑΟΚτσής και να να τους πει: Παιδί μου γίνε ό,τι θέλεις στη ζωή σου, ακόμα κι άλλη ομάδα εφόσον το επιθυμείς, αν και εσύ θα χάσεις.
Αρκεί να μη γίνεις σαν αυτούς, σε παρακαλώ πολύ.
Σαν αυτούς μην γίνεις…
