Ήταν άβολο. Ήταν παράξενο. Ήταν πρωτόγνωρο. Ήταν… κάπως. Όχι, το ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε στην Τούμπα. Έχει ξαναγίνει.
Ούτε το ότι κατέκτησε στο σπίτι του ΠΑΟΚ και μαθηματικά το πρωτάθλημα.
Αυτό που ήταν άβολο ήταν το μετά. Οι ομαδικοί πανηγυρισμοί στο κέντρο του γηπέδου. Οι σαμπάνιες. Η εικονική απονομή με την ρέπλικα της κούπας. Το πανηγυράκι που στήθηκε,
Ήταν κάτι που ο οπαδός του ΠΑΟΚ δεν περίμενε ότι θα το ζήσει. Το έζησε, όμως. Συμβαίνει. Ποδόσφαιρο είναι.
Είδα, άκουσα, διάβασα πολλούς που ενοχλήθηκαν. Άλλους που βγήκαν από τα ρούχα τους. Άλλους που μετάνιωσαν που δεν μπήκαν μέσα. Άλλους που θίχτηκαν κι άλλους που είναι ακόμα τρελαμένοι, θυμωμένοι, οργισμένοι.
Ναι, αλλά… όχι. Ως γηπεδούχος, δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κανέναν να χαρεί, να γιορτάσει, να πανηγυρίσει. Δεν μπορείς να του το στερήσεις, δεν μπορείς να του το κόψεις.
Ως οπαδός μπορείς να φύγεις, να απέχεις, να επιλέξεις να μην το δεις, ακόμα και να αποδοκιμάσεις. Είσαι υποχρεωμένος όμως να το επιτρέψεις.
Είναι ο στοιχειώδης όρος για να μπορούν να διεξάγονται αγώνες σε πολιτισμένο περιβάλλον -προσωπικά μου είναι αδιάφορο τι κάνουν άλλοι ή τι έχει γίνει στο παρελθόν.
Υπενθυμίζω ότι μερικές μέρες πιο πριν, ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που έφυγε από το «Καραϊσκάκης», πανηγυρίζοντας στο άντρο του… εχθρου την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Επίσης, του επετράπη.
Αυτονόητο παντού, αξιομνημόνευτο εδώ.
Αντιλαμβάνομαι την οργή (κυρίως της παλιάς φρουράς), που νιώθουν ότι προσβλήθηκε η τιμή του συλλόγου, η δική τους οπαδική τιμή, βλέποντας τον Ολυμπιακό να σηκώνει το πρωτάθλημα -ανενόχλητος- μέσα στο άβατο της Τούμπας.
Το ότι δεν άνοιξε ρουθούνι -στα δικά μου μάτια- είναι ένα βήμα μπροστά, όχι ένα βήμα πίσω.
Βρισκόμαστε στο 2022, όχι στο 1980.
Το αληθινό πρόβλημα για τον ΠΑΟΚ (και τους οπαδούς του) δεν θα έπρεπε να είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους ερυθρόλευκους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, έτσι όπως εξελίχθηκε η δουλειά, ο Ολυμπιακός δεν το έχανε.
Τι να το πάρει στην Τούμπα, τι στο «Κλεάνθης Βικελίδης» τρεις μέρες αργότερα, δεν κάνει κάποια διαφορά. Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε.
Αυτό που θα έπρεπε να ενοχλεί είναι το -16, τέσσερις στροφές πριν το φινάλε. Αυτός ο ελλειμματικός, προβληματικός, δυσλειτουργικός (κατά κοινή ομολογία) Ολυμπιακός, το σήκωσε τέσσερις στροφές πριν το φινάλε. Αυτό λέει πολλά για την απόσταση που πρέπει να καλυφθεί.
Αν ήμουν Λουτσέσκου θα ζητούσα από κάποιο μοντέρ να μου κόψει ένα βιντεάκι από τα πανηγύρια των παικτών του Ολυμπιακού στο κέντρο του γηπέδου και θα το έπαιζα πριν από κάθε προπόνηση.
Θα έκοβα αποκόμματα με την fake απονομή, με τις σαμπάνιες, με το ερυθρόλευκο σουλάτσο μέσα στην Τούμπα και θα τα τοιχοκολλούσα παντού στα αποδυτήρια.
Θα έξυνα εγωισμούς, λέγοντας πως ο Ολυμπιακός ήταν τόσο σίγουρος πως δεν θα έχανε αυτό το απόγευμα, που είχε ταξιδέψει με σαμπάνιες στο ψυγείο, τυπωμένα μπλουζάκια πρωταθλητή και με μινιατούρες από κούπες για να κάνει απονομή.
Θα προσπαθούσα να θυμώσω, να αγριέψω, να σοκάρω τους παίκτες μου. Να τους δημιουργήσω την ανάγκη για μία βαθιά ενδοσκόπηση, για μία σκληρή αυτοκριτική, για αλήθειες. Να τους ταρακουνήσω, μπας και δημιουργηθεί ξανά η φλόγα μέσα τους, εδώ και καιρό ο ΠΑΟΚ είναι flat, επίπεδος, άγευστος, άνευρος.
Το ποδόσφαιρο έχει κοντή μνήμη. Αρκούν μερικά κολλητά στραβά αποτελέσματα για να στηθούν όλοι στο απόσπασμα. Ο ΠΑΟΚ έφτασε δύο-τρία βράδια μακριά από έναν ευρωπαϊκό τελικό και βρίσκεται σε έναν άλλον, εγχώριο, αποκλείοντας στην πορεία ΑΕΚ και Ολυμπιακό.
Κι όμως, το αυτομαστίγωμα (κυρίως διαδικτυακό) ξεπερνά τα όρια της λογικής -πιθανώς κάποιοι να μπερδεύουν το έμψυχο δυναμικό του Δικέφαλου με αυτό της Λίβερπουλ.
Ο Δικέφαλος όσο κι αν προοδεύει ως οργανισμός σε πολλά θέματα, είναι άμαθος στην διαχείριση κρίσεων. Κι όσο περισσότερο λειτουργεί με το θυμικό, αδιαφορώντας για την μεγάλη εικόνα, τόσο περισσότερο θα είναι σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του…
