Καλοκαίρι του 2010. Επειτα από δύο χρόνια και εξαιρετική δουλειά στην Κάλιαρι, ένας πρώην επιθετικογενής μέσος από το Λιβόρνο βρισκόταν στα γραφεία της Μίλαν για να υπογράψει μετά την αποχώρηση του Κάρλο Αντσελότι για την Τσέλσι. Εχοντας στα χέρια του legends γύρω στα 30, όπως οι Νέστα, Τιάγκο Σίλβα, Γκατούζο, Ζέεντορφ, Πίρλο, Ροναλντίνιο, Ιμπραΐμοβιτς, Ιντζάγκι, ο 43χρονος, τότε, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, κατέκτησε το Scudetto στην πρώτη του χρονιά στο San Siro και θα είχε πάρει και το επόμενο αν δεν υπήρχε το ιστορικό σκάνδαλο σε εκείνο το ματς με την Γιουβέντους, όπου η μπάλα πέρασε ένα μέτρο μέσα από τη γραμμή αλλά το γκολ δεν μέτρησε ποτέ.
Στην τρίτη χρονιά τα πράγματα σταμάτησαν να πηγαίνουν καλά. Ζλάταν και Τιάγκο Σίλβα πωλήθηκαν στην Παρί Σεν Ζερμέν και το 2012-13 η Μίλαν χρειάστηκε να πάθει έμφραγμα την τελευταία αγωνιστική στην Σιένα για να πάρει την 3η θέση, ενώ τερμάτισε στο -15 από την κορυφή. Η επόμενη σεζόν ήταν η τελευταία του Μαξ στο Μιλάνο καθώς απολύθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 2014 έπειτα από μια σειρά με απογοητευτικά αποτελέσματα. Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα, το club που έχει 7 κατακτήσεις κυπέλλου πρωταθλητριών επιμένει να ψάχνει το προπονητικό κελεπούρι.
Η Μίλαν έχει περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια. Το μακρινό 2014 ήταν η τελευταία φορά που έπαιξε στο Champions League και σταθερά και δυστυχώς όχι αργά, πέφτει επίπεδο. Η προσπάθεια να «φτιάξουν» έναν προπονητή δεν σταματά στους Rossoneri όποια και αν είναι η διοίκηση και ακόμα και οι πιο πωρωμένοι τιφόζι αρχίζουν να χάνουν τις δυνάμεις τους. Σε τρεις μήνες συμπληρώνονται 6 χρόνια από τη μέρα που είπε addio ο Αλέγκρι και η συνέχεια με τις επιλογές, είτε αφεντικό ήταν ο Σίλβιο, είτε οι Κινέζοι, είτε τώρα η Elliott. προκαλεί κατάθλιψη. Ζέεντορφ, Πίπο Ιντζάγκι, Μιχαΐλοβιτς, Μπρόκι, Μοντέλα, Γκατούζο, ανέλαβαν χρέη allenatore μέχρι το καλοκαίρι που έφυγε πριν μερικές εβδομάδες.
Μέσα σε αυτό το, κάθε άλλο παρά όμορφο, ταξίδι από πρώην μύθους και επίδοξους προπονητές, υπήρξε κάτι. Με τον Γκατούζο στο τιμόνι, η ομάδα έβγαζε πράγματα. Ο Ρίνο έδωσε πολλή από τη grinta του στο σύνολο που τη σεζόν 2018-19 είχε τον μικρότερο μέρο όρο ηλικίας από τις 98 ομάδες των 5 μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά ότι το δέσιμο του προπονητή με τους παίκτες, 'πατάει' σε σημασία τα συστήματα και την τακτική. Ο Γκατούζο ανέλαβε τον Νοέμβριο του 2017 και απομακρύνθηκε το καλοκαίρι του 2019, αντέχοντας δηλαδή 547 ημέρες στον πάγκο, διάστημα μεγαλύτερο από κάθε άλλον στη μετά-Αλέγκρι εποχή.
Και καθόλου άδικα. Αν και σαν ποδοσφαιριστής έχτισε μια εκπληκτική καριέρα με πολύ ξύλο και τσαμπουκά κόντρα σε κάθε αντίπαλο, από τον πάγκο του ήθελε να βλέπει παιχνίδι από την άμυνα. Εκτός αυτού, η σχέση με τους παίκτες και το κλίμα που είχε φτιάξει, είχε σαν αποτέλεσμα μια ομάδα που έτρεχε συνέχεια, έδινε μάχη για κάθε μπάλα και ήταν σκληρή αντίπαλος για όλους. Με ένα τόσο νεανικό σύνολο, χωρίς υπερπαίκτες, ο Γκατούζο έχασε το Champions League για έναν βαθμό από την... μαγική Αταλάντα, η οποία στις τελευταίες αγωνιστικές της περσινής Serie A, με έναν μαγικό τρόπο νίκησε στην έδρα των Λάτσιο, Νάπολι και πήρε την ισοπαλία που χρειαζόταν από την Γιουβέντους στο Τορίνο.
Με τα δεδομένα αυτά τι θα έκανε κάθε λογική διοίκηση; Μα φυσικά, θα απέλυε τον προπονητή. Λάθος; Γίνεται και χειρότερα. Ο Γκατούζο απομακρύνθηκε για να επιλέξουν ο Μαλντίνι και ο Μπόμπαν τον Μάρκο Τζαμπάολο που τα τελευταία τέσσερα χρόνια έκανε τις Εμπολι και Σαμπντόρια να παίζουν ωραία μπάλα. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το πως γίνεται κάποια πράγματα να τα βλέπει κάποιος από την Αθήνα και όχι legends που έχουν περάσει μια ζωή στο top-level του αθλήματος. Οι διευθυντές δηλαδή, έστειλαν έναν τύπο που είναι βαριά άρρωστος Milanista, έδινε χαρακτήρα στο σύνολο και απέτυχε σχεδόν από θέμα τύχης να βγάλει την ομάδα στην 4άδα, για να προσλάβουν έναν δηλωμένο Interista, ο οποίος δεν είχε προπονήσει ποτέ του στο top-level και το καλύτερο απ' όλα; Χρησιμοποιεί διαφορετικό σύστημα από αυτό που η Μίλαν έπαιζε επί 1.5 χρόνο.
Την ίδια στιγμή που ένα σύνολο στο οποίο ο πιο φτηνός παίκτης κάνει 30 εκατ. ευρώ, όπως είναι η Γιουβέντους, δυσκολεύεται να περάσει από τον πραγματισμό του Αλέγκρι στο tiki-taka του Σάρι, η Μίλαν αποφάσισε να γκρεμίσει αυτά τα λίγα που είχε χτίσει. Με την πιο νεαρή ομάδα στην Ευρώπη, με μια ομάδα που δεν ξέρει καν τι είναι να κάνεις σερί νίκες, στα γραφεία πάρθηκε η απόφαση να έρθει ένας προπονητής που δεν παίζει το 4-3-3 το οποίο είχαν συνηθίσει οι παίκτες με τον Γκατούζο, αλλά το γεμάτο θράσος, 4-3-1-2. Και επειδή σε αυτή την ομάδα εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, το υποτιθέμενο μεταγραφικό πλάνο δεν έγινε με βάση τη νέα φιλοσοφία.
Με το πως έγινε, ασχολήθηκαν οι Financial Times και κατέληξαν ότι στην Μίλαν χρησιμοποιούν τη μέθοδο Moneyball, δηλαδή βάσει στατιστικών εντοπίζουν τους υποτιμημένους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο παίκτες και τους παίρνουν με λίγα λεφτά. Οι μέσοι Ράντε Κρούνιτς [7 εκατ. ευρώ] και Ισμαέλ Μπενασέρ [16] ήρθαν από την υποβιβασμένη, Εμπολι, ο 21χρονος αριστερός μπακ, Τεό Ερνάντες [20] από την Ρεάλ, ο 20χρονος επιθετικός, Ραφαέλ Λεάο [30] από την Λιλ, ο 23χρονος στόπερ, Λέο Ντουάρτε [11] από την Φλαμένγκο και ο 26χρονος εξτρέμ, Αντε Ρέμπιτς [5] δανεικός για δύο χρόνια από την Φρανκφούρτη. Μαζί με τους Πακετά και Πιόντεκ, από τον Ιανουάριο, η Elliott έχει δώσει 154 εκατ. ευρώ.
Η αλλαγή προπονητή και συστήματος δεν θα μπορούσε να αποτύχει περισσότερο. Επιμένοντας στο 4-3-1-2, ο Τζαμπάολο έγινε ο πρώτος μεταπολεμικά που κάνει 4 ήττες στα πρώτα του 6 ματς στον πάγκο και στο 7ο, χρειάστηκε ο Ρέινα να πιάσει πέναλτι στο 93' για να πάρει η Μίλαν νίκη από την Τζένοα. Τις επόμενες μέρες, ο allenatore έσπασε κι άλλο ρεκόρ καθώς έγινε ο πρώτος προπονητής της Μίλαν που βρίσκεται για μόλις 111 μέρες στον πάγκο. Ξανά απόλυση λοιπόν, όμως, όπως είχε πει και στις μέρες του στην Ελλάδα ο Γκατούζο, με μια μικρή παραλλαγή, every year malakia.
Οι Rossoneri στράφηκαν στον Λουτσιάνο Σπαλέτι, έναν άνθρωπο που πριν δύο χρόνια έκανε ακριβώς την ίδια δουλειά για την Ιντερ, να τη βγάλει δηλαδή στο Champions League, όμως δεν μπορούσαν να τα βρουν μαζί του. Ο Γκατούζο περίμενε και απέρριπτε τις προτάσεις από Τζένοα και Σαμπντόρια με την ελπίδα, αλλά η Μίλαν στράφηκε στον Στέφανο Πιόλι, με μικρή προϋπηρεσία σε Ιντερ, Λάτσιο, Φιορεντίνα. Κάπου εκεί, απόλυτα φυσιολογικά, εξαντλήθηκε η υπομονή των οργανωμένων. «Είμαστε εξουθενωμένοι από τις μαλακίες αυτής της διοίκησης. Είδαμε την αποτυχία του Τζαμπάολο, κάποιου τον οποίο ήθελαν τόσο πολύ και τώρα τόνισαν την αδυναμία τους να πάρουν αυτό που ήθελαν» έγραψαν οι Ultras σε ανακοίνωση, αναφερόμενοι στον Σπαλέτι.
Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση, είναι ότι ο Πιόλι χρησιμοποιεί το σύστημα που η Μίλαν έχει συνηθίσει να παίζει και που το ρόστερ είναι σχεδιασμένο πάνω σε αυτό. «Καμία ομάδα δεν κατέκτησε Champions League ή πρωτάθλημα με νεαρούς παίκτες» ήταν η δικαιολογία των Μαλντίνι και Μπόμπαν, οι οποίοι όμως στο τέλος της σεζόν θα κριθούν από την Elliott για τις επιλογές τους. Οι τιφόζι των Rossoneri έβαλαν το #PioliOut στα top-5 trends παγκοσμίως στο twitter πριν καν ανακοινωθεί η πρόσληψή του και παρότι εύχονται να βγουν λάθος, η πρόσφατη ιστορία λέει ότι το πιθανότερο είναι να δικαιωθούν με τη στάση τους.
Μερικούς μήνες αφού απέλυσε τον μοναδικό προπονητή που έδειξε κάτι της προκοπής σε αυτά τα 6 μαύρα χρόνια, η διοίκηση συνεχίζει το σερί των πρόχειρων και αποτυχημένων επιλογών που δεν αφήνει την Μίλαν να βάλει ούτε μια πέτρα δίπλα σε μια άλλη. Μπορεί το ρόστερ του σήμερα να μην αποτελείται μόνο από wonderkids, αλλά υπάρχουν πολλοί νεαροί με καλά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση του αύριο. Ομως, κάθε χρόνο...
