Σε αυτές τις περιόδους, πάντα υπάρχει κάτι άχαρο. Η ομάδα πρέπει να αγωνιστεί, χωρίς να αλλάζει τη μοίρα της αναφορικά με την αποτυχία της σεζόν. Έχει σημαντικό δέλεαρ με την πιθανότητα να ανέβει στη 2η θέση, η οποία δε λέει κάτι για τον κόσμο και το τελικό πρόσημο. Την ίδια ώρα, επιβάλλεται να «τρέξει» ο σχεδιασμός σε κάθε επίπεδο της νέας περιόδου. Προκειμένου να μη γίνουν ίδια λάθη, να μη μείνουν κενά, να ισχυροποιηθεί παντού ο Παναθηναϊκός.
Μοιάζει με… κασέτα κάθε τέτοια εποχή ή κοντά σε αυτή. Όμως δε γίνεται να μπει σε παύση ο Παναθηναϊκός. Επιβάλλεται να «τρέξει» για να βελτιωθεί παντού. Οτιδήποτε λιγότερο απλά θα μας κάνει να συνεχίσουμε το μέτρημα και από το 15 να πάμε στο 16.
Τα ντέρμπι στα πλέι οφ απέχουν ακόμα. Κι όταν έρθουν, ο σχεδιασμός της ομάδας δεν μπορεί να περιμένει. Είναι ένα λάθος που κάνει διαρκώς ο Παναθηναϊκός. Να καθορίζει τις κινήσεις του, ανάλογα με την τελική εικόνα. Επαναλαμβάνουμε: Είτε δεύτερος βγει ο Παναθηναϊκός, είτε τέταρτος, αποτυχημένος είναι. Απλά στη μία περίπτωση θα γλυκάνει την αποτυχία του. Αποτυχία παραμένει όμως. Άρα αξιολόγηση των πάντων, σαφώς και μπορεί να «τρέξει» άμεσα. Εκτός αν περιμένουμε στα έξι τελευταία ματς να κριθούν οι πάντες.
Ξέχωρα απ’ τα διοικητικά, την ενίσχυση σε κάθε επίπεδο που απαιτείται, την πιθανότητα ποδοσφαιρικού μάνατζμεντ ή των σημαντικών αλλαγών σε πρόσωπα, υπάρχει ένα συγκεκριμένο ρόστερ. Το οποίο επιβάλλεται να έχει συνέχεια, γιατί διαθέτει ποιότητα. Δεν χρειάζεται… βόμβα και πάμε απ’ την αρχή. Απαιτούνται κινήσεις σημαντικές, απ’ αυτές που λανθασμένα δεν έγιναν από το περασμένο καλοκαίρι. Τώρα όμως, δεν υπάρχει δικαιολογία. Πέρα απ’ το γενικό, υπάρχει και το ειδικό. Αυτές οι περιπτώσεις παικτών που ξεχωρίζουν και μπορούν να διαφοροποιήσουν σημαντικά το σύνολο του σχεδιασμού.
Ο Τετέ έχει συμβόλαιο, ο Τζούριτσιτς ανανέωσε, ο Βαγιαννίδης το ίδιο, ο Πελίστρι έχει συμβόλαιο, ο Ιωαννίδης επίσης. Οι πωλήσεις που ίσως γίνουν είναι κάτι διαφορετικό. Αυτή τη στιγμή μιλάμε για την… αξιολόγηση των παικτών και τη λεπτή ισορροπία του θα μείνει ή όχι κάποιος. Αυτόματα ένα όνομα έρχεται στα χείλη: Αζεντίν Ουναΐ.
Ο Μαροκινός αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, είναι ο καλύτερος χαφ που αγωνίζεται στα ελληνικά γήπεδα. Έχει ποιότητα που δεν βρίσκεις σε κανέναν άλλο ποδοσφαιριστή αυτών των θέσεων. Κι επειδή πολλές φορές βασιλεύει η… αποθέωση του σπριντ και όχι του ποδοσφαίρου, ναι ακόμη κι αν δεν τρέχει 90 λεπτά, ακόμη κι αν δεν μαρκάρει όπως ο Σιώπης, αυτά που κάνει με την μπάλα στα πόδια είναι μοναδικά. Το να βρεις κάποιον να τρέχει και να μαρκάρει, είναι πιο εύκολο στο κάτω-κάτω.
Λέμε συχνά πως δεν γίνεται οι ομάδες να έχουν μόνο αρτίστες, χρειάζονται και τα… εργαλεία. Ισχύει όμως και το αντίθετο. Καλά τα εργαλεία, αλλά τη διαφορά την κάνουν οι αρτίστες. Οι ξεχωριστοί. Εκείνοι που βγάζουν τη φαντασία, το ξεχωριστό, το απρόβλεπτο. Ο Ουναΐ είναι ακριβώς αυτό.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ο Μαροκινός συνολικά απ’ την… Παναθηναϊκή ατμόσφαιρα, αντιμετωπίστηκε σχεδόν με απαξίωση. Όχι στοχευμένα. Περισσότερο λόγω της συνολικής μιζέριας που κουβαλά ο Παναθηναϊκός επειδή δεν κατακτά αυτό που ψάχνει 15 χρόνια τώρα.
Περισσότερο εδώ και μήνες ασχοληθήκαμε με το αν είναι εντάξει πνευματικά ο ποδοσφαιριστής, αν είναι καταστροφικό το γεγονός πως δε μαρκάρει σωστά, αν είναι… αδιάφορος επειδή σε κάποια σημεία του ματς η απόδοσή του μοιάζει να πέφτει.
Ξεχάσαμε βέβαια, να δούμε συνολικά το τί σήμαινε για τη μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού. Πόσο καθοριστικός ήταν και φυσικά το γεγονός πως μιλάμε μακράν για τον κορυφαίο μέσο των Πράσινων στη σεζόν. Μαζί με Τζούριτσιτς και Τετέ συνολικά οι κορυφαίοι της σεζόν.
Δεν σηκώνει συζήτηση το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να προσπαθήσει με… νύχια και με δόντια να τον κρατήσει. Να τον πείσει πρώτα απ’ όλα πως εδώ θα είναι άκρως σημαντικός και δε χρειάζεται να μπαίνει σε νέες περιπέτειες. Το κακό με τον Ουναΐ, είναι πως ως Μαροκινός αποτελεί… πόλο έλξης για τα λεφτά των Σαουδαράβων. Παράλληλα, είναι τεράστια η ποιότητά του. Κακά τα ψέματα, δεν μιλάμε για παίκτη που είναι για Ελλάδα αλλά για σαφώς ανώτερο επίπεδο.
Όμως, όταν έχεις φέρει και έχεις κρατήσει έναν τέτοιο παίκτη για ένα χρόνο, όταν μιλάμε για παιδί που σε ένα μήνα κλείνει τα 25 άρα δεν έχει πιάσει το… ταβάνι του καλά-καλά, αξίζει πραγματικά κάθε προσπάθεια. Τα 11 εκατ. ευρώ που απαιτούνται για την αγορά του, φαίνονται πολλά για Παναθηναϊκό. Ξαναλέμε όμως, κοιτώντας τα δεδομένα του παίκτη, ας είμαστε ρεαλιστές είναι μια φυσιολογική τιμή. Μην πούμε και… ευκαιρία. Ξαναλέμε για την ποδοσφαιρική αγορά μιλάμε, όχι για το αν μπορεί ο Παναθηναϊκός να τα δώσει. Όταν οι Πράσινοι με 30 εκατ. δεν πούλησαν τον Ιωαννίδη, πώς μπορεί η Μαρσέιγ να ζητήσει κάτω από 10 για τον Ουναΐ;
Ξέρετε πότε θα αντιληφθούμε όλοι την αξία του Μαροκινού; Όταν θα… σκάσει το πρώτο δημοσίευμα για τον Ολυμπιακό που τον… γλυκοκοιτάει. Εδώ που τα λέμε, αν πάρουν 40 από το Champions League, γιατί να μην πάνε να «πληγώσουν» έτσι τον Παναθηναϊκό; Προσπαθώντας παράλληλα να έχουν κι έναν παικταρά όπως είναι ο Ουναΐ. Του οποίου η αξία σε ένα χρόνο μπορεί άνετα να διπλασιαστεί.
Δεν είναι κάποιου είδους… πρόβλεψη. Σενάριο αναφέραμε βγαλμένο απ’ το μυαλό μας. Πολλές φορές όμως, τέτοια σενάρια έχουν σοβαρές πιθανότητες να γίνουν πραγματικότητα. Και λόγω της ίδιας της αξίας του ποδοσφαιριστή, αλλά και λόγω του
επικοινωνιακού σκέλους τέτοιων υποθέσεων.
Προφανώς και ο Παναθηναϊκός δε θα ενεργεί με το σκεπτικό αυτό. Ποδοσφαιρικά και μόνο, είναι αυτονόητο πως πρέπει να γίνει τεράστια προσπάθεια να μείνει ο Ουναΐ. Όταν σε μια σεζόν σκαμπανεβασμάτων και συνολικά κακής ατμόσφαιρας γύρω απ’ την ομάδα, έχεις δει αυτά που έχεις στον συγκεκριμένο παίκτη, φανταστείτε τον σε ένα υγιές περιβάλλον με συσπείρωση και ακόμη καλύτερους παίκτες γύρω του.
Ο Ουναΐ είναι σημείο αναφοράς στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σαφώς το κλαμπ θα κρίνει τι θα δώσει, αν θα δώσει και τί τελικά θα συμβεί. Όμως δε νομίζουμε πως μπορεί να βρεθεί Ουναΐ διαθέσιμος και έτοιμος να έρθει στον Παναθηναϊκό, με χρήματα λιγότερα απ’ αυτά που απαιτούνται για τον Μαροκινό. Αν τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα για χαμήλωμα των στάνταρ των Πράσινων, επίσης είναι ζήτημα επιλογής της ομάδας.
Απλά μην… τρελαθούμε κιόλας. Ο Μαροκινός είναι περίπτωση σπάνια, δεν σου «κάθεται» συχνά η δυνατότητα να φέρεις και να έχεις έναν τέτοιο παίκτη. Ούτε την αφήνεις να πάει χαμένη τόσο εύκολα. Όπως κι αν είναι τα δεδομένα για την ομάδα, ο Παναθηναϊκός απέχει μια διατήρηση Ουναΐ και μια μεταγραφή αμυντικού χαφ αντί του Αράο με διαφορετικά χαρακτηριστικά (περισσότερο… μπαλάτος) απ’ το να είναι σε εξαιρετικό επίπεδο στον άξονα της μεσαίας γραμμής (μαζί με Σιώπη, Μαξίμοβιτς, Τσέριν, Μπακασέτα).
Όποια κι αν είναι τελικά η κατάληξη στην υπόθεση του Ουναΐ, δε χρειάζεται κανενός είδους απαξίωση σε έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή.
