Κάθε χρόνο το ίδιο συναίσθημα. Ένα σφίξιμο στην καρδιά, ένας κόμπος στο στομάχι, λες και δεν πέρασε μία ημέρα, λες και ήταν χθες όταν ο Γιάννης Κυράστας έφυγε από την ζωή άδικα και μετά από ιατρικό λάθος. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 19 χρόνια και ο Γιάννης είναι πάντα στο μυαλό μας, πάντα δίπλα μας, νιώθουμε σαν να μην έχει φύγει ποτέ από κοντά μας.
Εκείνη την χρονιά μετά από λίγο καιρό ο Παναθηναϊκός πήρε ένα πρωτάθλημα κόντρα σε όλους και με τον Ολυμπιακό να ελέγχει το παρασκήνιο, οπότε η αξία του τίτλου τότε ήταν πολύ μεγάλη. Τότε, λοιπόν, στην φιέστα, που έγινε στην Λεωφόρο όλος ο κόσμος φώναζε «αυτή η κούπα να πάει στα άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα». Και όλος ο κόσμος κοίταξε στον ουρανό και με δάκρυα αφιέρωσε εκείνο τον τίτλο στον Γιάννη, τον άνθρωπο που αδικήθηκε όσο κανείς σαν προπονητής και του στέρησαν ένα πρωτάθλημα που άξιζε το 2000. Εξάλλου ψηφίστηκε ο καλύτερος προπονητής την επόμενη σεζόν από τους αρχηγούς των ομάδων, που αποδέχθηκαν την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού.
Φέτος η ομάδα κυνηγάει και πάλι ένα πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια. Αν όλα πάνε καλά θα ήθελα πολύ να ακουστεί στο τέλος και πάλι το «αυτή η κούπα να πάει στα άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα». Σαν μία μικρή ένδειξη σεβασμού σαν έναν ευχαριστώ στον Γιάννη, που έφτιαξε έναν Παναθηναϊκό, που ακόμα μνημονεύεται από το σύνολο των φίλων του Παναθηναϊκού. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, που πολλοί φίλοι του Παναθηναϊκού συγκρίνουν την φετινή σεζόν με εκείνη του 2000 και τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς με τον Γιάννη Κυράστα. Διότι και οι δύο προπονητές έφτιαξαν έναν Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή, έναν Παναθηναϊκό που κάνει πρωταθλητισμό.
Το δέσιμο με τον Γιάννη μοιάζει πολύ με το δέσιμο, που έχει ο κόσμος του Παναθηναϊκού με τον Ιβάν. Ένα κοινό τους στοιχείο είναι η ειλικρίνεια απέναντι στον κόσμο, η μόνη διαφορά τους ήταν ότι ο Γιάννης μίλαγε παραπάνω για την διαιτησία, αλλά τότε δεν υπήρχε var, υπήρχε η παράγκα οπότε γινόντουσαν όργια που δεν έχουν σχέση με τα σημερινά. Ήταν επί δέκα.
Ο Γιάννης θα είναι πάντα στο μυαλό μας, πάντα στην καρδιά μας και αυτό φαίνεται, ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια και πάντα τέτοια ημέρα τον θυμόμαστε. 19 χρόνια μετά. Και 29 και 39 και 49 λέω εγώ όσο ζούμε θα τον θυμόμαστε τον Γιάννη. Για μένα ήταν ένας άνθρωπος, που σημάδεψε θετικά την ζωή μου, με έμαθε πολλά όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στην έξω ζωή και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
*Η ομάδα αύριο παίζει με τον Βόλο, ένα ματς που πρέπει να το πάρει χωρίς δεύτερη κουβέντα, για να μείνει πρώτη και να αυξήσει ίσως την διαφορά από κάποια, η κάποιες από τις ομάδες, που ακολουθούν. Τίποτα δεν είναι εύκολο και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια, για να το καταφέρει.
