Ένας αγώνας. Μια νίκη. Ένα μόνο σουτ!
Τόση ήταν για τον Ολυμπιακό χθες η απόσταση από την κόλαση στον παράδεισο και τούμπαλιν. Τόση ήταν η απόσταση από την ήττα που θα τον έφερνε αντιμέτωπο με το φάσμα του αποκλεισμού, στον πολλαπλασιασμό των πιθανοτήτων για την πρόκριση και τη διατήρηση εκείνων που έχει αποκτήσει -έπειτα από την άψογη διαδρομή του στον α’ γύρο- για το πλεονέκτημα έδρας.
Γιατί το μπάσκετ είναι πιθανότητες! Σε κάθε αγώνα, σε κάθε κατοχή αναζητάς τον τρόπο να μεγιστοποιήσεις τις πιθανότητες σου να σκοράρεις ή να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες του αντιπάλου σου.
Και χθες για τον Ολυμπιακό το τελευταίο, κρίσιμο και καθοριστικό σουτ πήρε εκείνος που είχες τις περισσότερες πιθανότητες από κάθε άλλον που φορούσε ερυθρόλευκα. Δεν το έχει διαπράξει μια και δυο φορές. Αλλά πολλάκις, μην πω πλειστάκις!
Ο Κώστας Σλούκας έδειξε με τι μέταλλο έχει σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα του μέσα από την κατάκτηση τριών τροπαίων της Ευρωλίγκας και πρωτίστως δουλεύοντας στο υψηλότερο επίπεδο, και με πολλές εργατοώρες! Βγήκε μπροστά στα δύσκολα και το κυριότερο; Έκανε στην παράταση ένα φτηνό -για την κλάση του- λάθος (πάσα στον ΜακΚίσικ σαν «μήλο» στην αγκαλιά του Λάρκιν κι ας έπρεπε ο Αμερικανός του Ολυμπιακού να ήταν ενδεχομένως πιο έξω, προς τις 45°) αστόχησε σε δύο κρίσιμες προσπάθειες, αλλά πήρε την ευθύνη και ευστόχησε σε αυτή που έπρεπε! Στη λήξη του χρόνου στην παράταση, προσυπογράφοντας την υπερπολύτιμη νίκη του Ολυμπιακού.
Δεν ήταν ένα «απλό» σουτ. Δεν ήταν ένα σουτ που απλώς ήταν η μόνη επιλογή του παίκτη (άρα με το μικρότερο άγχος όπως λέει η «θεωρία» του μπάσκετ).
Ήταν ένα σουτ με την Έφες μπροστά στο σκορ. Όχι σε ισοπαλία.
Ήταν ένα σουτ κατόπιν δύο άστοχων (και μιας λάθος πάσας).
Ήταν ένα σουτ που δεν δημιουργήθηκε από αναμπουμπούλα αλλά από την εμπειρία, την ικανότητα και την ποιότητα του Κώστα Σλούκα. Διότι πήγε όλο τον δρόμο, του έκλεισαν το λέι-απ, πάσαρε στον ΜακΚίσικ και συνέχισε να τρέχει μέχρι τη γωνία (εμπειρία) για να μπορεί να υποδεχτεί ξανά την πάσα που είδε (!) και έδωσε (!) ο Αμερικανός, προσποιήθηκε (ικανότητα) στον Μοερμάν για να δημιουργήσει τον χώρο να σκοράρει (ποιότητα) για το 87-85, που έδωσε την 14η νίκη στον Ολυμπιακό.
Την επόμενη φορά μπορεί να αστοχήσει! Όπως 8’’ νωρίτερα συνέβη με τον Μίσιτς, που το αρνητικό δεν είναι ότι δεν έβαλε το καλάθι αλλά ότι βιάστηκε να επιτεθεί σε αυτό και άφησε περισσότερο χρόνο στον Ολυμπιακό για την τελευταία επίθεση του.
Όμως ο Μίσιτς θα πρέπει να είναι και θα είναι και την επόμενη φορά η πρώτη επιλογή της Έφες, όπως στις επόμενες του Ολυμπιακού πρέπει να είναι ο Κώστας Σλούκας!
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικό σύνολο το οποίο αποδίδει στο παρκέ και γενικώς έχει έως τώρα πορεία καλύτερη των προσδοκιών, με τη διαχείριση που κάνει δείχνει να έχει άλλη άποψη. Να αμφιβάλλει ή ενδεχομένως να έχει διαφορετική προσέγγιση. Χωρίς αμφιβολία θέλει το καλό της ομάδας που ηγείται, επιζητά την επιτυχία της διότι -όπως συμβαίνει με κάθε προπονητή- μέσω αυτής θα έρθει και η δική του. Φαίνεται να εκτιμά πως μοιράζοντας περίπου ισόποσα τα λεπτά της περιφέρειας θα έχει «φρέσκους» τους παίκτες που κρίνουν το παιχνίδι και πνευματικά στην «τσίτα» τον Σλούκα.
Όμως ο διεθνής πόιντ-γκαρντ, αλλά και κάθε παίκτης που πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και ηγείται μιας ομάδας, θέλει να αισθάνεται εμπιστοσύνη και ισχυρή στήριξη από τον προπονητή.
Και αυτό μεταδίδεται από τα λεπτά συμμετοχής συνολικά, αλλά και στο χρονικό σημείο που αυτά καταγράφονται. Έχοντας λιγότερο μέσο όρο συμμετοχής από τον Ντόρσεϊ και μέχρι πρότινος κι από τον Ουόκαπ, ή βλέποντας από τον πάγκο κάποιες φορές τις τελευταίες φάσεις ή ολόκληρο το τελευταίο δεκάλεπτο δεν μπορεί να νιώσει την εμπιστοσύνη που χρειάζεται. Δεν μπορεί να βγάλει αυτά που μπορεί να δώσει στην ομάδα του. Κι όποτε κλήθηκε, μάλλον λόγω των περιστάσεων όπως εμμέσως αλλά σαφώς είπε μετά το ρεσιτάλ του στον αγώνα στα Λιόσια με την ΑΕΚ και πιθανά συνέβη και χθες λόγω της απουσίας του Ουόκαπ, ανταποκρίθηκε υπέρ το δέον και το… επιβάλλει να έχει τον ρόλο του ηγέτη, για τον όποιον τόση συζήτηση γίνεται!
Παρεμπιπτόντως τον ηγέτη δεν τον ορίζουν οι τίτλοι, τα άρθρα και τα ΜΜΕ! Τον ορίζει το ίδιο το παιχνίδι. Τον ορίζει ο προπονητής και τον αναγνωρίζουν οι συμπαίκτες…
Όλα τα παραπάνω δεν εξασφαλίζουν πως ο Σλούκας θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα, στο φάιναλ-φορ, στο πλεονέκτημα έδρας. Ούτε καν οτι θα ευστοχεί κάθε φορά! Αλλά όπως έχει πει κάποιος «είχε χάσει πάνω από 9000 σουτ στην καριέρα του, είχε χάσει πάνω από 300 παιχνίδια. Είκοσι έξι φορές τον εμπιστεύτηκαν να πάρει το τελευταίο σουτ και το έχασε. Είχε αποτύχει ξανά και ξανά στη ζωή του. Και γι’ αυτό πέτυχε!»… Και ήταν ο μεγαλύτερος του αθλήματος.
ΥΓ: Η ευχάριστη έκπληξη για τον Ολυμπιακό από τον χθεσινό αγώνα ήταν ο Σακίλ ΜακΚίσικ. Τον Αμερικανό τον έχω επικρίνει πολλές φορές και έχω εκφράσει τη γνώμη μου για τις ικανότητες του. Χθες όμως ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ειδικά στην τελευταία φάση όπου στα 3’’ είχε τη διαύγεια και τη ψυχραιμία να ακούσει τον Σλούκα και του γυρίσει τη μπάλα δίνοντας την 5η ασιστ του στον αγώνα. Δεύτερος σε δημιουργία! Έπος! Να ήταν γιατί είδε πως τα σουτ (2/6) δεν του έβγαιναν, να ήταν ότι φοβήθηκε τον Πλάις μετά την τάπα που δέχτηκε; Ήταν σίγουρο σωστό το παιχνίδι του και για πρώτη φορά έδειξε ότι θα μπορούσε στην καλή πεντάδα του Ολυμπιακού (που κατ εμε είναι Σλούκας, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Φαλ) μπορεί τελικά να έχει κάποιες φορές θέση! Α, ήταν και δεύτερος ριμπάουντερ.
