Μου τηλεφωνησε πριν απο μερικές μέρες.
-Θαρθεις να προλογίσεις το βιβλίο μου;
-Φυσικά! Ποιο βιβλίο σου μωρέ;
-Αυτο που διαβασες τότε στην κόρη σου… το παραμύθι. Θυμάσαι;
Η θυμηση δεν είναι πύραυλος… θελει μια διαδικασία εκτόξευσης.
Ωωωωωωωωωωωωω ναι… το πρώτο παραμυθι που διαβασα στην Αθηνά μου…την κόρη μου.
Δεν διαβάζω παραμύθια στα παιδιά μου… ο πατέρας μου ήταν γελοιογραφος…ούτε εκείνος μας διαβαζε παραμύθια… μας εκανε όμως σκιτσάκια.
Εκανα λοιπόν τη θύμηση εικόνα.
Ηταν μερικά χρόνια πριν όταν από το Skype διαβασα (επί 3-4 μερες κομμάτι-κομμάτι) το παραμύθι της Μαριάννας. “6 μέρες στον κόσμο των μεγάλων”.
Την θυμάμαι αμίλητη να ακούει.
Δεν είναι ευκολο τα παιδιά να παραμένουν ακίνητα.
Στην προκειμένη ήταν.
Καθε μέρα περίμενε τη συνέχεια.
-Πολύ ωραίο μπαμπά! Ξανά…
-Θα το διαβάσεις μόνη σου όταν μεγαλώσεις… της είπα.
Τηλεφωνησα στην Μαριάννα.
-Της αρεσε!
-Της κόρης μου… παραμύθι δεν έγραψες; Ε σου λέω τη γνώμη ενός παιδιού.
Σημερα (Σαββατο 9/6/18) ξυπνησα με άσχημη κρίση άσθματος. Εκανε φρικτη ζέστη… δεν μπορούσα να αναπνεύσω… θα ειχα αναβάλει καθε ραντεβού (στην κωλότσεπη τοχω) …οχι όμως αυτό.
Ηρθε το πρώτο ταξί.
Το’χασα γιατι δεν μπορούσα να προχωρησω.
Το δεύτερο το περίμενα κάτω στον δρόμο.
-Πεσμαζόγλου 5… στη “Στοά του βιβλίου”.
Γνωριμος τόπος.. είχα κανει ενδιαφεροντα πραγματα εκεί… street art…. Ειχα φέρει και ένα πιάνο… Μου τοχε δωσει με ολη της την καρδιά η κ. Νικοτιάν… καλε πού είναι το πιάνο;
Τέσπα… θα το ψάξω μιαν αλλη στιγμή.
Ανεβηκα τις σκάλες στο αίθριο.
Η ανασα κόπηκε.
Εφτασα όμως…
Μια συναθλήτρια της Μαριάννας ανησυχησε που με ειδε να κοντοστέκομαι.
-Είστε καλά;
-Καλά τώρα…ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Μπήκα στην αίθουσα του Polis Art Cafe.
Ήταν εκεί όλοι… ο Βασίλης (και τα κινητά του), ο Αντώνης με την κορούλα του της Ρωξάνη, η Ελένη, η μαμά της Μαριάννας, ή αλλη μαμά της Μαριάννας, οι αγαπημένοι της συγγενείς, οι συμπολεμ… εεεεε συναθλήτριες της… η Ηρω η δασκάλα κολυμβησης της δικιάς μου κόρης όταν (πφφφφ) πηγαινε σχολείο στην Αθήνα… φίλοι… Ολοι λέμε.
Κατσαμε πίσω απο τα μικρόφωνα.
Ο Μανος Αμπατζής (εκδόσεις Μολύβι), ο (μέντορας της) Βασίλης Παπαθεοδωρου, η Μαριάννα Αξιοπούλου, εγώ και η αγαπημένη της Νικη Ιωαννίδου.
Αρχισα εγώ… είπα πόσο την αγαπω και τη θαυμάζω.
(στη ζωή ο θαυμασμός έχει μεγαλύτερη αξία από την αγάπη)
Μιλησαν όλοι…
Η Μαριάννα δίπλα μου έτρεμε…
Ανεπαίσθητα αλλα έτρεμε.
Κι εγω… αλλά όχι απο τρακ… η ανασα δεν ειχε επανέλθει 100%
Ουψ… έπρεπε να το πω.
-Εύχομαι η κόρη μου όταν φτάσει στην ηλικία σου να γίνει σαν και σένα… της είπα.
Ανατριχιασα μονο και με τη σκέψη.
Ουψ… η ανάσα επανήλθε.
Της έφτιαξα με ΟΛΗ μου την αγάπη αυτό το trailer
Φευγοντας μου εγραψε αφιερωση σε ένα απο τα δυο βιβλία:
“Στην Αθηνούλα την πρώτη μου αναγνωστρια!”
Ξαναπιάστηκε η αναπνοή.
Μπήκα στο ταξί για το σπίτι.
Καλοταξιδο το υπεροχο βιβλίο σου αστέρι μου!
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ για να το παραγγείλετε διαδικτυακά.
