Ο κόσμος όπως τον ξέραμε έως σήμερα, άλλαξε.
Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις-κράτη την περίοδο τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων, προχωρούσαν σε παύση των εχθροπραξιών μεταξύ τους. Η Ολυμπιακή εκεχειρία αντικατόπτριζε το μεγαλείο του αθλητισμού, ο οποίος ήταν ικανός να βάλει στην άκρη μείζονος σημασίας διαφορές και να γίνει αφορμή για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Τις τελευταίες δεκαετίες, υποτίθεται ότι γίνονταν προσπάθειες η εκεχειρία αυτή να καθιερωθεί ως παγκόσμιος θεσμός, τουλάχιστον κατά την περίοδο που διοργανώνονται οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Από τους πρώτους καταγεγραμμένους Ολυμπιακούς Αγώνες συμπληρώθηκαν 2798 χρόνια (έγιναν το 776 π.Χ.), όμως φέτος γυρίσαμε τόσα κι άλλα τόσα πίσω.
Τόσο η απόφαση της ΔΟΕ, της ΔΟΑ όσο και των διεθνών ομοσπονδιών να στοχοποιήσουν τον ρωσικό αθλητισμό προσβάλλει κάθε έννοια ευ αγωνίζεσθαι και κάθε έννοια ευγενούς άμιλλας, αφού ουσιαστικά στρέφεται εναντίον αμάχων.
Οι κυρώσεις στον αθλητισμό στρέφονται ενάντια σε αυτούς που θα μπορούσαν να γίνουν πρεσβευτές της ειρήνης και θα μπορούσαν να εκφράσουν ένα μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού, αλλά και της παγκόσμιας αθλητικής κοινότητας, η οποία είναι κατά του πολέμου.
Η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού είναι γεγονός αδιάψευστο, το οποίο όσο ρομαντικός και να είναι κάποιος και όσο και να προσπαθούν να τη συγκαλύψουν όσοι τον εμπορεύονται τις τελευταίες δεκαετίες, βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Όμως, πλέον έχουμε μία ωμή παραδοχή, που ταυτόχρονα συνιστά προσβολή. Οι μάσκες έπεσαν και η αλήθεια είναι πλέον γυμνή. Ο αθλητισμός δεν είναι καν προϊόν είναι ένα επιπλέον μέτρο οικονομικής πίεσης, που επιβάλλεται σε μία πολεμική διαμάχη.
Καταφέραμε να ευτελίσουμε ό,τι πιο αγνό και ό,τι πιο όμορφο και μάλλον πια δεν έχει πιο κάτω.
