«ΑΕΚ δεν σου ταιριάζει ο επαγγελματισμός, ΑΕΚ δεν μπορεί κανείς να σε ταυτίσει με τον ΔΙΑ, που έχει το χιλιάρικο, ΑΕΚ δεν σου ταιριάζει οικονομικός επίτροπος, ΑΕΚ δεν χρειάζεσαι λογιστές, γραφεία, ΑΕΚ βρίσκεσαι καθημερινά στο δρόμο, στα πρόσωπα μας, στα γραφεία μας, στα θρανία, στα αμφιθέατρα, στα κιβώτια που κουβαλάμε, ΑΕΚ να το θυμάσαι, είμαστε όλοι εμείς το πρόσωπο σου, η σφραγίδα σου, το τιμολόγιο σου...»
Ήμουν πολύ μικρός όταν άκουσα για πρώτη φορά εκείνη τη μελωδία που έμελλε να μη φύγει ποτέ από το μυαλό μου.
Πρώτα αντηχεί μια λέξη με τρία γράμματα, που επαναλαμβάνεται δύο φορές. Ακολουθεί μια γρήγορη πενιά από μπουζούκι, κλιμακώνεται με ένα δυνατό, θριαμβευτικό χτύπημα των χορδών. Και μετά έρχεται η φωνή του ανθρώπου που –όπως έμαθα αργότερα- ένα βράδυ πάτησε στον αέρα, στα 35 του και με ύψος 1.68, για να σκοράρει με κεφαλιά και να μας στείλει στους «4» της Ευρώπης.
«Αναστενάζουν τα γκολπόστ και τα δοκάρια σπάζουν…»
Ήταν σε μια άλλη χιλιετία, σε ένα γήπεδο που δεν υπάρχει πια, στην διώροφη εξέδρα με κάποιους ανθρώπους που δεν ζουν, αλλά δεν θα φύγουν από τη σκέψη μου. Στο άκουσμά της, όλες οι ερωτήσεις για τη ζωή που μπορεί να έχει ένα παιδί επτά χρονών είχαν βρει την απάντησή τους - δεν λησμόνησα στα χρόνια που πέρασαν εκείνη την υπέροχη αίσθηση ότι βρίσκομαι σπίτι, ότι όσο υπάρχει αυτός ο ήχος δεν θα νιώσω ποτέ μόνος. Είναι ανατριχίλα και νοσταλγία, είναι το δικό μας «σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα». Είναι τα Σάββατα και οι Κυριακές της ελευθερίας μας. Είναι η μελωδία με την οποία θα συγκρίνω πάντοτε όλες τις άλλες που έχω ακούσει και θα τις βρίσκω λειψές.
Είναι η μελωδία που ψιθυρίζει στην ψυχή μου…
Είσαι πρόσφυγας, AEK σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη. Στις 13 Απριλίου 1924, στο κατάστημα αθλητικών ειδών του Κωνσταντίνου Δημόπουλου και των αδερφών Αιμίλιου και Μενελάου Ιωνά στην Οδό Βερανζέρου 24, ο Κωνσταντίνος Σπανούδης και οι συνεργάτες του, διωγμένοι από τις χαμένες πατρίδες μας στη Μικρά Ασία και την Πόλη, υπογράφουν το πρώτο καταστατικό του συλλόγου και ιδρύουν την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως. Σαν σήμερα λοιπόν, λιγότερο από δύο χρόνια μετά την Καταστροφή, ο Δικέφαλος Αετός ανοίγει τα φτερά του για το παρθενικό ταξίδι προς τη δόξα...
Ο παππούς δεν έλεγε ποτέ χαρούμενες ιστορίες. Ήταν όλες για την καταστροφή της Σμύρνης, για την κατοχή και την πείνα, για τον Εμφύλιο που ονόμαζε δεύτερο αντάρτικο, για την φτώχια και την Δικτατορία. Τις διηγούταν ξερά, χωρίς πάθος, σαν να είχαν συμβεί σε κάποιον άλλον, σαν να μην ήταν γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας. Εκεί όμως που συγκινούταν ήταν αν του θύμιζες τον Κλεάνθη Μαρόπουλο («Ξανθός Αετός! Τον λέγαμε Ξανθό Αετό!) και τον Παναγιώτη Πατάκα που ήταν φαντάρος και κατέβηκε με το τρένο από τη μονάδα του, για να βάλει δύο γκολ στον τελικό με τον Παναθηναϊκό το ’49 και να πάρει η ΑΕΚ το Κύπελλο.
Πάλεψε για την ελευθερία σου. Πήδηξε από το καμιόνι που τον πήγαινε για εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με τα άλλα παλικάρια τον Ιούνιο του ’44, τα χιτλερικά κτήνη τον γάζωσαν με τα αυτόματα. Πότισε με το αίμα του την άσφαλτο της Αθήνας για την Ελευθερία των Ελλήνων. Τον έλεγαν Σπύρο Κοντούλη, ήταν ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ…
Ο παππούς μιλούσε καμιά φορά για το πρωτάθλημα του ’63, όταν ο «Νέστορας» (δεν τον έλεγε ποτέ Κώστα Νεστορίδη) έβαλε γκολ με απευθείας κόρνερ στο μπαράζ με τον Παναθηναϊκό στα Φιλαδέλφεια για να το πάρουμε, όμως πιο πολύ μιλούσε για το χαμένο πρωτάθλημα του ’60 την τελευταία αγωνιστική και για το πώς ο Στέλιος Σεραφείδης, στα μάτια του οποίου βλέπεις ακόμα την παλιά ΑΕΚ μετά από τόσες δεκαετίες, πήγε στον ίδιο του τον γάμο βλοσυρός και στεναχωρημένος για την απώλεια του τίτλου.
Το σπίτι σου είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου. Ο Νίκος Γκούμας έφερε στην ομάδα τον Μίμη Παπαϊωάννου, έφτιαξε το θρυλικό πέταλο στο ιστορικό μας γήπεδο προς το Άλσος, το μεγάλωσε με την προσωπική του περιουσία και το καθάγιασε στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Τριάντα χρόνια μετά, όταν τον χρειαστήκαμε, έβαλε ξανά το χέρι στην τσέπη και του έγινε η ύψιστη τιμή να πάρει το όνομά του… Το δυνατότερο ποτό ήταν το «Νίκος Γκούμας», το πίναμε τις Κυριακές και χάναμε το νου μας!
Ο παππούς ήταν στο Καλλιμάρμαρο τον Απρίλιο του 1968, μαζί με άλλους 80.000 Έλληνες, το βράδυ που η ΑΕΚ νίκησε 89-82 την Σλάβια Πράγας, έφερε στην πατρίδα μας τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο και έγινε η Βασίλισσα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και σου έλεγε πάντα ότι εκείνο το Έπος ήταν αφιερωμένο στο αδικοχαμένο παλικάρι μας, τον Γιώργο Μόσχο, που τον είχε πάρει η κακιά αρρώστια 1.5 χρόνο πριν, στα 29 του.
Πάρε την μπάλα, φοράς τον Δικέφαλο και Άγγελοι πολεμούν στο πλευρό σου. Γιώργο Αμερικάνο, δεν είναι μόνο τα έξι πρωταθλήματα, δεν είναι οι 29 πόντοι στον τελικό με την Σλάβια («δώστε του την μπάλα! Τους παίζει όπως θέλει αυτός…»), είναι που σε αφήσαμε να κλείσεις την καριέρα σου στον Απόλλωνα Πάτρας και σε εκείνο το κρίσιμο παιχνίδι το 1971 πέταξες την μπάλα στον πάγκο της ΑΕΚ αντί να σουτάρεις, για να μην υποβιβαστεί η μεγάλη σου αγάπη…
Ο παππούς ήταν υπερήφανος για το 4-1 του Τσάκναντι στο παλιό Καραϊσκάκη, για τα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1968-69, για το πρωτάθλημα του Στάνκοβιτς το 1971 («όταν οι άλλοι έπαιζαν τελικό στην Ευρώπη»), όμως νομίζω η καρδιά του χτυπούσε πιο πολύ για την Ένωση όταν υπέφερε, όταν σχεδόν διαλυμένη έτρωγε πέντε γκολ από τον Ολυμπιακό στα Φιλαδέλφεια, τον Νοέμβριο του ’72.
Το χωριό σου ήταν μικρό και φτωχό, σε λένε βλάχο αλλά είσαι η αριστοκρατία μας. Ένα κοντό, λιγομίλητο παλικάρι που αγαπούσε τα τραγούδια του Καζαντζίδη ήρθε στην ΑΕΚ από τη Νέα Νικομήδεια Ημαθίας το καλοκαίρι του ’62. Αποχώρησε το 1979, με 233 γκολ, πέντε πρωταθλήματα, χωρίς να δεχθεί ποτέ κόκκινη κάρτα, πάντα μπροστάρης στα δύσκολα, πάντα με το χέρι υψωμένο, να παραδέχεται την ευθύνη του. Το όνομα του ήταν Μίμης Παπαϊωάννου, είναι ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και η φωνή του συνοδεύει εκείνη τη μελωδία που ψιθυρίζει στην ψυχή μου…
Ο πατέρας μού είπε κανα δυο φορές την ιστορία για το πώς η αρμάδα του Τσαϊκόφσκι έβαλε έξι γκολ στον Ολυμπιακό στα Φιλαδέλφεια το 1978 («και βλέπαμε τους οπαδούς τους να τρώνε τα κασκόλ τους») στον δρόμο για το πρώτο μεταπολεμικό νταμπλ, όμως δεν μπορούσε να περιγράψει με λέξεις τον τρόπο με τον οποίο η φυσιολογική θλίψη για το 6-0 τον Φεβρουάριο του 1981 στο Καραϊσκάκη μετατράπηκε σε ανείπωτο πόνο και πένθος για την τόσο άδικη απώλεια 21 ζωών, στην τραγωδία της Θύρας 7.
Να είσαι πάντα έτοιμος, θα έρθει η στιγμή σου. Η ΑΕΚ έχει ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα με την ΚΠΡ (3-0) και ο προημιτελικός του Κυπέλλου UEFA της σεζόν 1976-77 οδηγείται στα πέναλτι. Ο μέγας Φάντρονκ αντικαθιστά τον Λάκη Στεργιούδα με τον Νίκο Χρηστίδη στο τέλος της παράτασης και ο διεθνής τερματοφύλακας από την Θεσσαλονίκη, σαν έτοιμος από καιρό, αποκρούει δύο πέναλτι μέσα σε αποθέωση για να προκριθούμε στους «4» της Ευρώπης...
O πατέρας πανηγύρισε το Κύπελλο που πήρε η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ στην Γλυφάδα το 1981, στον τελικό με τον Ηρακλή και στη μεγάλη βραδιά των Βασίλη Γκούμα - Κερτ Ράμπις, όχι τόσο όμως όσο τις νίκες των «Μοϊκανών» στο Μόσχος με τον Παναθηναϊκό και τον Άρη το 1988 και το 1991 αντιστοίχως. «Δεν παιζόντουσαν, τότε δεν παιζόντουσαν αυτοί, εμείς τα πήραμε τα παιχνίδια, εμείς από την εξέδρα δίναμε την μπάλα στον Γκέκο και τον Παταβούκα...»
Όταν αγαπήσεις κάτι, μην του πάρεις τίποτα, μόνο δώσε. Ο Λουκάς Μπάρλος υποστήριζε τον Άρη όταν ανέλαβε μια τσακισμένη ΑΕΚ σχεδόν από σπόντα το 1974. Έφερε τον Φάντρονκ και τόσους παικταράδες από Ελλάδα και Ευρώπη, την πήγε στα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, της χάρισε νταμπλ και πρωτάθλημα, έχτισε την Σκεπαστή και το κλειστό του μπάσκετ βάζοντας υποθήκη το ίδιο του το σπίτι, δεν ήθελε να πάρει από τον σύλλογο, μόνο να δώσει και κάπως έτσι, άθελά του, ο Θείος πήρε την καρδιά μας και δεν θα τον ξεπεράσει κανένας, ποτέ.
Ο πατέρας έχει ψηλά στη λίστα με τις αναμνήσεις του το πρωτάθλημα που κατέκτησε αντρίκεια η Ένωση με ΕΚΕΙΝΟ το γκολ του ξεχασμένου και προερχόμενου από τραυματισμό Τάκη Καραγκιοζόπουλου μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού τον Μάιο του 1989, την άγια νύχτα που τα πέτρινα χρόνια έλαβαν τέλος και ξεκίνησε η κυριαρχία της στην Ελλάδα, ωστόσο πάντα το συνέδεε με τον «βρώμικο» εντός έδρας αγώνα Κυπέλλου την προηγούμενη σεζόν, όταν η ομάδα μας διαβρώθηκε από το χρήμα του Κοσκωτά, και το θεωρούσε την εκδίκηση μας μέσα στο γήπεδο...
Αν δεν μπορούν οι άλλοι... μόνος σου! Για να γίνεις ο «Θεός» των οπαδών της ΑΕΚ, θέλει καρδιά και καρύδια! Κι αν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, στην ομαδάρα του νταμπλ και του πρωταθλήματος της επόμενης σεζόν, ήταν η αιχμή του δόρατος ενός σπουδαίου συνόλου, στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του '80 ο Θωμάς Μαύρος σήκωσε στις πλάτες του τον παρηκμασμένο Δικέφαλο Αετό, πήρε μόνος του και τσαμπουκά εκείνο το Κύπελλο το 1983 και όταν δεν μπορούσαν οι άλλοι... ίσως θυμάται ο Αναστόπουλος και οι συμπαίκτες του!
O πατέρας δεν μου μιλούσε πολύ για τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα στα '90s κι ας ήταν στο γήπεδο σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι, τότε που το «Νίκος Γκούμας» αποτελούσε τόπο μαρτυρίου σχεδόν για κάθε αντίπαλο. Να ήταν άραγε πικραμένος για τον τρόπο που έφυγε από την ΑΕΚ ο αρχιτέκτονας εκείνων των επιτυχιών, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς; Να σκίαζε τη χαρά του η σκέψη ότι αυτό που είδε στον τελικό με τον Απόλλωνα το 1996, εκείνο το μυθικό 7-1 με την μπάλα να κρύβεται και να εμφανίζεται ξανά στα αντίπαλα δίχτυα, ήταν υπερβολικά όμορφο για να επαναληφθεί;
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Στέλιος Μανωλάς με το πρόσωπο ματωμένο σε τόσα ντέρμπι, Στέλιος Μανωλάς μόνο με τη φανέλα με τον Δικέφαλο για 20 χρόνια, Στέλιος Μανωλάς να σηκώνει τον Νινιάδη στον αέρα, σφραγίδα του πάθους και της κυριαρχίας μας κόντρα στον Ολυμπιακό του Μπάγεβιτς στο «Νίκος Γκούμας»... Θυμάσαι Στέλιο τη βροχή μετά το φιλικό με την Εθνική τον Νοέμβριο του '93, τότε που σε έπεισε ο κόσμος να μείνεις στην ΑΕΚ, θυμάσαι τη βροχή όταν είπαμε αντίο σε εκείνον τον μίζερο αγώνα με την Ξάνθη το '98, θυμάσαι το βράδυ που η καρδιά σου παραλίγο να σπάσει για να μας χαρίσεις το Κύπελλο ως προπονητής το 2016;
Το λουλούδι του πολέμου θα ανθίσει ξανά στο βομβαρδιζόμενο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, όπως τότε πριν 19 χρόνια, ο κιτρινόμαυρος τοίχος στη Νέα Ιωνία ας μας θυμίζει ότι «ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη», ο 16χρονος Βασίλης σηκώνει τη σημαία μας στην Τούμπα τον Ιανουάριο του '75, τα πούλμαν της Original περνούν κατά δεκάδες τον Γαλλικό ποταμό για να κάνουμε φιέστα μέσα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ το 1992, ο Νίκος Πανταζής σπάει μετά από 40 χρόνια και κλαίει για την ΑΕΚ που ατιμάζεται από τις διοικήσεις της και υποβιβάζεται στο Περιστέρι εκείνο το φρικτό ανοιξιάτικο απόγευμα, η νεκροκεφαλή του Χατζηχρήστου υψώνεται στην Σκεπαστή και τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα...
Να είσαι σεμνός, η Ιστορία γράφει τους ήρωες. Ο άγνωστος Σκοπιανός μέσος που ήρθε στην ΑΕΚ από την Βαρντάρ Σκοπίων τον Δεκέμβριο του 1988, είχε -εκτός από ασύλληπτη όπως αποδείχθηκε ποδοσφαιρική κλάση- από κάποιο παράξενο παιχνίδι της μοίρας όλα τα προτερήματά μας και κανένα από τα ελαττώματά μας. Είπε κάποτε, σε μια από τις σπανιότατες συνεντεύξεις του, ότι δεν κοιμόταν τα βράδια μέχρι να αποδείξει στον Μπάγεβιτς ότι έκανε καλά που τον έφερε στην Ελλάδα... Η Ιστορία γράφει τους ήρωες και ο Τόνι Σαβέφσκι θα είναι για πάντα ο δικός μας ήρωας.
Είχα την τύχη να δω την ΑΕΚ να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, να ισοπεδώνει την Ρεάλ Μαδρίτης στα Φιλαδέλφεια και να επιστρέφει από το 2-0 στο Μπερναμπέου, να νικάει την Μπάγερ Λεβερκούζεν, την Μίλαν, την Μπενφίκα, έζησα την ατμόσφαιρα με την Παρί Σεν Ζερμέν και την Μπαρτσελόνα, την υπερπροσπάθεια στο Ολίμπικο και στο Κίεβο που δεν συνδυάστηκε με πρόκριση. Αλλά όσα χρόνια κι αν περάσουν, 20 αισίως και συνεχίζουμε, ο χρόνος θα σταματάει πάντα στις καθυστερήσεις του αγώνα με την Λοκομοτίβ στην Μόσχα, στην ευκαιρία του Ντέμη, στο γκολ του Τσουγκάινοφ, στον αποκλεισμό πριν τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων, στο πρώτο δάκρυ ενός παιδιού για την Ένωση...
Ακολούθα την καρδιά σου, όχι τον δρόμο του χρήματος. Ο Ντέμης την ακολούθησε το καλοκαίρι του 1996, έστριψε προς Φιλαδέλφεια αντί για Πειραιά, μπορεί να μην πήρε πρωτάθλημα αλλά κέρδισε την αγάπη μας με έναν τρόπο που δεν κατάφερε κανένας μετά τον Μαύρο... Να το μετάνιωσε ποτέ; Δεν το πιστεύω, δεν είχε Σκεπαστή το ΟΑΚΑ και η Ριζούπολη για να σκαρφαλώσει μετά από γκολ σε ντέρμπι, ίσως δεν θα σήκωνε το χέρι στον τελικό του Κυπέλλου με τον Ιωνικό το 2000 αν φορούσε την ερυθρόλευκη αντί για την κιτρινόμαυρη, μάλλον δεν θα έβλεπε το πρόσωπό του σε πανό στην κερκίδα να τον καλεί να βάλει τα κομμάτια στη θέση τους πριν αναλάβει την ΑΕΚ «για να μεγαλώσουμε τη λίμνη» το 2004 και δεν θα άκουγε από τόσα ραδιόφωνα να του αφιερώνουμε το «δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας» πριν φύγει για την Ισπανία, γιατί ο πραγματικός άνδρας χαράζει το σήμα του με κινεζική μελάνη, στο αριστερό μπράτσο ή στο μέρος της καρδιάς, και το υπηρετεί μέχρι το τέλος όσο κι αν τον πικράνει...
Ήταν το 2000 ή το 2001 όταν ο Κικίλιας έπαιξε άμυνα στον Μποντίρογκα για να πάρουμε το Κύπελλο; Έπαιζε ακόμα ο παικταράς Ντανίλοβιτς στην Κίντερ, όταν τη νικήσαμε στον τελικό του Σαπόρτα το 2000 στην Λοζάνη και η ΑΕΚ έγινε ξανά, μετά από 32 χρόνια, Βασίλισσα της Ευρώπης; Πιστεύαμε ειλικρινά ότι θα γυρίσουμε το 0-2 με τον Ολυμπιακό στους τελικούς του 2002, ή μαζευτήκαμε μόνο την ημέρα της στέψης της μεγάλης ομάδας του Σάκοτα και των Χόλντεν, Κακιούζη, Χατζή, Ντικούδη, Μπετς στον 5ο τελικό; Δεν θυμάμαι καλά... Θυμάμαι πιο έντονα εκείνο το απόγευμα Τετάρτης τον Απρίλιο του 2011, δέκα ημέρες πριν τον τελικό Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, όταν η Ένωση του Μόσχου, του Αμερικάνου και των ευρωπαϊκών τροπαίων έπεσε κατηγορία για πρώτη φορά στην Ιστορία της, θυμάμαι το νοσηρό μπαράζ ανόδου στην... Α2 με τον Ηρακλή στα Τρίκαλα, πριν πέντε χρόνια, πριν αναστήσει το τμήμα ο Μάκης Αγγελόπουλος.
Στο ημιτελές κρύβεται τεράστια ομορφιά. Δες τον Μπάνε Πρέλεβιτς, σηκώνεται για τρίποντο κόντρα στην Μπενετόν Τρεβίζο, για να στείλει την Βασίλισσα στον τελικό της Ευρωλίγκα με την Κίντερ Μπολόνια. Δεν φοβάται. Γνωρίζει ότι στις μεγαλειώδεις προσπάθειες ακόμα και το ενδεχόμενο της αποτυχίας κρύβει λίγη λάμψη. Το έβαλε! Στην Βαρκελώνη, τον Απρίλιο του 1998, 20 χρόνια πριν ο Μάνι Χάρις μπουκάρει στη ρακέτα του Ολυμπιακού στο Ηράκλειο κουβαλώντας στην πλάτη του ολόκληρη την ΑΕΚ και βάλει εκείνο το τρομερό καλάθι για να πάρει η Ένωση ένα πανάξιο Κύπελλο.
Ποσειδώνας Μηχανιώνας και ο σεισμός να χτυπάει το «Νίκος Γκούμας» λίγο μετά τον αποκλεισμό απο την ΑΪΚ, Δημητρόπουλος, Ποντίκης και τα άλλα παιδιά μολύνουν τα βράδια και την αξιοπρέπειά μας, τα έξι από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο και ο αείμνηστος Παθιακάκης να κατεβαίνει μόνος του από το πούλμαν, Τροχανάς, ENIC-Netmed και Μάκης Ψωμιάδης, ο Τζόρτζεβιτς βάζει το φάουλ στα Φιλαδέλφεια και ο Αλεξανδρής το γυριστό στο ΟΑΚΑ για να χάσουμε το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία, η Μάλαγα μας αποκλείει μέσα στην έδρα μας και παίζουμε Τσάμπιονς Λιγκ στην άδεια Λεωφόρο, η ντριμ-τιμ μετατρέπεται σε ανέκδοτο, εμείς πρόσφυγες ξανά, ξεριζωμένοι στη Νέα Σμύρνη, στα Λιόσια και στον Ταύρο, ένα γκολ του Νατσούρα από το πουθενά τελειώνει την όμορφη και έντιμη προσπάθεια του Ντέμη και του Σάντος που αγκαλιάσαμε ολόψυχα το 2004-05...
Για την ΑΕΚ της καρδιάς, για τους μάγκες του χάντμπολ, για τα κιτρινόμαυρα ποδήλατα, για το πυγμαχικό. Το τμήμα βόλεϊ μας έφερε το χάλκινο ευρωπαϊκό μετάλλιο το 2000, το Λιγκ Καπ το 2014 ήταν ο πρώτος του τίτλος, το είδαμε όμως να πέφτει τόσες φορές στην δεύτερη κατηγορία κι ας είχαμε ορκιστεί να το υπερασπιστούμε. Ο Χριστόφορος Μπακαούκας βάζει το γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο μέσα στην Μίκρα για να πάρουμε το πρωτάθλημα στο χάντμπολ το 2011 και πανηγυρίζει με τα χέρια απλωμένα, η ποδηλασία, ο στίβος, η πυγμαχία της ΑΕΚ, χωρίς δεκάρα συνήθως, μόνο με ψυχή και μεράκι μερικών ανθρώπων, τίμησαν στον χρόνο το έμβλημα με τον Δικέφαλο Αετό.
Στα πιο όμορφα όνειρά μου, βλέπω την ΑΕΚ να παίζει ξανά στα Φιλαδέλφεια, κάθομαι για λίγο στη Βυζαντινή Γωνιά ή στο Ideal, ακούω την καμπάνα της Αγίας Τριάδας να χτυπάει και τα μηχανάκια των οπαδών να ανεβαίνουν την Δεκελείας, μυρίζω λευκό γιασεμί αλλά και καπνογόνο, κοιτάζω το σταματημένο ρολόι και το μεγάλο πανό που έγραφε «ΑΕΚ εδώ χτυπάει η καρδιά σου»... Στους εφιάλτες, η μπουλντόζα του Γρανίτσα γκρεμίζει την Θύρα 21 ξανά και ξανά, το σπίτι μας μετατρέπεται σε χαλάσματα και, όπως σε όλους τους αγνούς έρωτες, αφήνει στο μυαλό και την μνήμη μόνο αναμνήσεις από την χαμένη αθωότητα, τα κεριά στην Σκεπαστή «ΑΝΤΙΟ ΝΑΕ» σβήνουν ένα ένα και πέφτει μαύρο σκοτάδι...
Όλοι μπορεί να σε προδώσουν, εκτός από αυτούς. Είναι η φλόγα του Παραδείσου για τους καλούς, είναι η φωτιά της Κόλασης για τους κακούς, είναι το πνεύμα της Original 21 που αιώνια θα κατοικεί στης Φιλαδέλφειας τα μέρη... AEK, θυμήσου! Θύρες 9-11 και 35-1, εκδρομές και συνθήματα, Παρασκευές στο Δωματιάκι και ο παλιός σύνδεσμος του Βύρωνα... «Είναι αδύνατες οι θέσεις μας κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός που μας προστατεύει και θα δείξουμε την τύχη μας σε αυτές τις θέσεις τις αδύνατες...»
Ήμουν στο ΟΑΚΑ στους τελικούς Κυπέλλου το 2000 και το 2002, στις πρώτες επιτυχίες στο Τσάμπιονς Λιγκ, στο 4-0 της πρωταθλήτριας στα γήπεδα επί του Ολυμπιακού με τον Ριβάλντο το 2008, ακόμα και όταν πήραμε το Κύπελλο του '11 σε μια νοσηρή ατμόσφαιρα (κι ας είχαμε υποφέρει τόσο πολύ για να φτάσουμε ως τον τελικό), γιόρτασα εκείνες τις νίκες, μπορώ να τις περιγράψω, όμως ίσως μια μέρα σβήσουν από την μνήμη μου... Και όταν γίνει αυτό, θα είναι ακόμα εκεί η ανάμνηση του τελικού του 2009, η προσμονή, η πορεία από τον ηλεκτρικό μέχρι το Στάδιο, η τάφρος και οι σημαίες μας να ανεμίζουν, ο Μπέρι, ο αδερφικός μου φίλος απέναντι, στην κόκκινη κερκίδα, τα γκολ του Μπλάνκο και του Σκόκο, η μαχαιριά του Ντάρμπισάιρ, η ατέλειωτη διαδικασία των πέναλτι και ο πανηγυρισμός του Νικοπολίδη μπροστά μας, η σιωπηλή, μουδιασμένη αποχώρηση της κιτρινόμαυρης λαοθάλασσας με ανάμεικτα συναισθήματα υπερηφάνειας και πίκρας μετά την ήττα...
Το καλύτερο τανγκό το χορεύεις με μια παλιά αγάπη. Ο Μανόλο Χιμένεθ έφυγε περιφρονημένος και διωγμένος από μια άρρωστη ΑΕΚ τον Οκτώβριο του 2011 («δεν είναι αντίο... είναι εις το επανιδείν»), κι ας την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του Κυπέλλου, κι ας δέθηκε μαζί της σαν να είχε γεννηθεί στον Περισσό αντί για την Ανδαλουσία. Το «καμένο χαρτί», ο «τελειωμένος που έριξε ομάδα στο Κατάρ» επέστρεψε πριν 15 μήνες και είναι αυτός που θα την στέψει ξανά πρωταθλήτρια κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ο πρώτος μετά τον Μπάγεβιτς και το 1994, θα εκπληρώσει την υπόσχεσή του στον μικρό Ανδρέα που παλεύει να κρατηθεί στη ζωή. Είναι τρελός και παλικάρι!
Ποιες αμαρτίες περασμένων ζωών με τιμώρησαν να είμαι εκεί στα τέσσερα από τον Βόλο και τα έξι από τον Ολυμπιακό μέσα σε δύο μήνες το 2011, πώς άντεξαν τα μάτια μου να δω γραμμένη σε χαρτί ένσταση της ΑΕΚ για να πάρει παιχνίδι στα χαρτιά, ποδοσφαιριστή της μάνας όλων των προσφύγων να υψώνει το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό, γιατί δεν μάτωσαν τα αυτιά μου ακούγοντας σχεδόν σε κάθε γήπεδο της Ελλάδας, ολόκληρη την καταραμένη σεζόν 2012-13, «εκεί, εκεί στη Β΄ Εθνική;» Ποιο κομμάτι της ψυχής μου άφησα εγώ και δεκάδες χιλιάδες άλλοι Ενωσίτες στο γήπεδο, εκατομμύρια σε ολόκληρο τον κόσμο, την στιγμή που η μπάλα από το πόδι του Μπουγαΐδη κατέληγε στα δίχτυα του Αραμπατζή και τα κόκαλα του Σπανούδη και του Ιωνά έτριξαν στους άγιους τάφους τους, τα χαλάσματα του «Νίκος Γκούμας» ράγισαν σαν άνθρωποι, ο ουρανός απέστρεψε το πρόσωπό του για να μη δει την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως να πέφτει κατηγορία;
Όσο ψηλά κι αν φτάσεις, θυμήσου τις ρίζες σου, τον Πόντο, την προσφυγιά, τη φωνή του Στέλιου. Το βαθύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν από την αυγή και όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, όταν πια είχαμε πιει και τα κατακάθια στο κύπελλο της πίκρας που μόνοι μας ετοιμάσαμε, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, αυτός που «έριξε την ΑΕΚ για να την πάρει τζάμπα», αυτός που το πεπρωμένο και το θάρρος του τον έφερε από τη Νίκαια και μια σχολή οδηγών στην κορυφή του επιχειρηματικού κόσμου, σάλπισε την τρομπέτα της αντεπίθεσής μας, σήκωσε ψηλά το τίμιο Έμβλημα που κάποιοι προσπαθούσαν να ατιμάσουν και εξαφανίσουν, γύρισε πίσω όχι για να κάνει την ΑΕΚ Τσέλσι όπως λέγαμε κάποτε, αλλά για να την ξανακάνει πραγματική ΑΕΚ, αυτό που πάντα ήταν για εμάς στα εύκολα και στα δύσκολα: η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου...
«Η ΑΕΚ είναι κυρίως ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν... Ζουν, εμπνέουν, ενθουσιάζουν, χαρίζουν χαρά...»
Έχουν περάσει 21 χρόνια (συμβολισμός ή απλή σύμπτωση) από την πρώτη φορά που άκουσα εκείνη τη μελωδία στα σκαλάκια του «Νίκος Γκούμας»… Ίσως να αναρωτηθεί ο αναγνώστης, αν μου έκανε την τιμή και τον κόπο να φτάσει ως εδώ, γιατί ένας άνθρωπος που θέλει να δηλώνει ελεύθερος να υποτάσσει την ευτυχία του και πολλές φορές την ψυχική του υγεία στο αποτέλεσμα που θα φέρει ή την στάση που θα κρατήσει ένας απρόσωπος αθλητικός σύλλογος. Ξαναθυμάμαι τη ζωή μου και λέω ότι θα έκανα το ίδιο πράγμα όχι μία αλλά εκατό φορές, για τον Παντελή και την Αγγελική, για τον Νίκο Ξηροκώστα και τον Μάρκο Κυκιβαράκη, τον Οδυσσέα και τον Νίκο, τον Μίμη τον Αντιχούλιγκαν, τον Άγη και τον Τσάκα, για τον Άλκη, τον Νώντα και τον Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Κώστα, τον Άκη, τον Ρόλι, για τον Θέμη και τον Χρήστο Χομεϊνί, για όσους μοιραστήκαμε την αρρώστια μας σε ένα χαμένο ματς ή μια «δύσκολη» εκδρομή, για τα παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο που έκλαψαν το βράδυ του υποβιβασμού και την επόμενη μέρα βγήκαν ξανά στον δρόμο με τα κιτρινόμαυρα, για τα αδέρφια που δεν είναι πια μαζί μας. Εγώ και κάθε άνθρωπος δεν υπήρξαμε ποτέ πιο ελεύθεροι απ’ όταν δηλώσαμε υποταγή σ’ αυτά τα τρία μαγικά γράμματα που απαιτούν τους πιο έντονους χτύπους της καρδιάς μας, εκείνες τις στιγμές που σταματάει για λίγο η ανάσα και, το πιο δύσκολο από όλα, τα δάκρυα της ψυχής μας. Εμείς οι ΑΕΚτζήδες πρέπει να είμαστε περήφανοι που είμαστε ΑΕΚτζήδες! Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο, η καρδιά μου είναι κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές, σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση…
Ραντεβού εκεί έξω αδέλφια, σε καταιγίδες χιόνια και πέτρες, σε δυσκολίες και ανηφοριές, σε χαρές αλλά και σε λύπες… Ραντεβού στο ΟΑΚΑ στις 22 του Απρίλη, εκεί όπου η ΑΕΚ μας παίρνει ξανά το πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια και επιτέλους τα δάκρυα θα είναι μόνο χαράς, ραντεβού πολύ σύντομα στην Αγια Σοφια που σηκώνεται περήφανη, τα νέα μας τείχη στα ιερά μας χώματα, ραντεβού στο Φάιναλ Φορ του Τσάμπιονς Λιγκ με τη μοναδική Βασίλισσα σε όλη την Ευρώπη… Ραντεβού εκεί όπου θα βρεθούμε ξανά όλοι οι Ενωσίτες κάποια μέρα, όταν τελειώσει η περιπλάνησή μας σε αυτή τη ζωή και συναντήσουμε ξανά τους αγαπημένους μας που έφυγαν νωρίς, να σκύψουμε ευλαβικά το κεφάλι μπροστά στον Σπανούδη και τον Ιωνά, να σφίξουμε το χέρι του Γκούμα, του Μπάρλου, του Χατζηχαραλάμπους, του Αρκάδη, να παίξουμε ένα μονό με τον Μόσχο και τον Αμερικάνο, να γυμναστούμε από τον Τσάκναντι και τον Στάνκοβιτς και να μάθουμε πώς χτυπάνε την μπάλα με φάλτσο από τον Φάντρονκ και τον Πούσκας, να ανταλλάξουμε ιστορίες από τη Σκεπαστή και το Δωματιάκι, ίσως να τσακωθούμε λίγο για τον Ντούσαν και τον Ντέμη, κάποιος με ρομαντική ψυχή να θυμηθεί τη μυρωδιά από γιασεμί στα Φιλαδέλφεια στα πρώτα ευρωπαϊκά του Αυγούστου, το συννεφάκι και το εφημεριδάκι της Original, για να αναρωτηθούμε τελικά συγκλονισμένοι και επιτέλους μονοιασμένοι για πάντα, είναι δυνατόν να ζήσαμε τόσες χαρές και λύπες ακολουθώντας την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως;