Ένας κόσμος χωρίς σούπερ-ήρωες θα ήταν πολύ μίζερος. Βαρετός. Προβλέψιμος. Θα ήταν ένας κόσμος σε κουτάκια, ένας κόσμος μονότονος.
Οι ήρωες με τις υπερφυσικές δυνάμεις είναι η παιδική μας ηλικία. Το ασφαλέστερο καταφύγιο. Η αθωότητα μας. Είναι χρώματα. Φαντασία. Υπέρβαση. Τρέλα.
Τον Ιούλιο έκλεισε τα 32, αλλά μέσα του (και έξω του) παραμένει παιδί. Ένα υπερφυσικό παιδί με μπόι κοντά δυο μέτρα που ακόμα φορά κοντά παντελονάκια και βουτάει δεξιά κι αριστερά για να πιάσει μία μπάλα.
Είναι ακόμα ένα παιδί. Ένας ωραίος τρελός. Μία ενεργειακή βόμβα, ένας φορέας θετικής ενέργειας, που την μεταδίδει απλόχερα στους γύρω του.
Είναι ακόμα ένα παιδί και τα παιδιά βαριούνται εύκολα. Ρουτινιάζουν. Γι’ αυτό πειράζει τα μαλλιά του κάθε τρεις και λίγο. Γι’ αυτό αλλάζει γάντια, παπούτσια, στολές όλη την ώρα. Γι’ αυτό και στην φιέστα τίτλου εμφανίστηκε με μία εφαρμοστή μπλούζα με το λογότυπο του Superman, κλέβοντας την παράσταση.
Είτε τον συμπαθείς, είτε όχι ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης είναι ο ορισμός της διαφορετικότητας. Δεν είναι σαν τους άλλους.
Έχει κι αυτός υπερφυσικές δυνάμεις, ώρες - ώρες νιώθει ότι μπορεί να πετάξει μέσα στο γήπεδο. Ίσως για μερικά δευτερόλεπτα μόνο, αλλά το κάνει, πετάει. Το ποδόσφαιρο γι’ αυτόν δεν είναι επάγγελμα, αλλά ένα παιχνίδι. Και στο παιχνίδι, το πιο βασικό είναι να διασκεδάζεις, να περνάς καλά.
Όπως κι ο αληθινός Superman έχει κι αυτός τον δικό του κρυπτονίτη. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορεί να πετύχει συμπαίκτη στα δύο μέτρα με τα πόδια. Στιγμές που είναι αφηρημένος, απρόσεχτος εν ώρα εργασίας. Στιγμές που θα κάνει το εύκολο, δύσκολο. Στιγμές που τον παίρνει από κάτω και δεν μπορεί ούτε να σηκώσει τα χέρια του.
Όταν όμως είναι καλά, νιώθεις ότι μπορεί να αντέξει στις πλάτες του, όχι μόνο τους 10 συμπαίκτες του, αλλά και τους 11 αντιπάλους μαζί. Τότε θαρρείς ότι απλώνει τα πλοκάμια του και κάνει την εστία να μοιάζει μικρή.
Τα πάντα ήρθαν αργά στην καριέρα του. Ίσως γιατί πάντα έβλεπε το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι και όχι ως δουλειά. Ένα γέρικο σκυλί, δύσκολα μαθαίνει νέα κόλπα. Ο Πασχαλάκης είναι και θα είναι αυτός που είναι. Με τα σωστά του, με τα λάθη του. Με τις μεγάλες βραδιές του και με αυτές που θα μοιάζει ακούνητος. Με τις κουτουράδες του και με τις εκλάμψεις του. Με τις ηγετικές του εμφανίσεις και με αυτές που ότι θα πηγαίνει μέσα θα «γράφει».
Το ισοζύγιο του όμως στον ΠΑΟΚ είναι θετικό, ό,τι κι αν γίνει. Είναι ο τερματοφύλακας του νταμπλ. Ο καθοριστικός τερματοφύλακας του νταμπλ. Αυτός που έσκιαζε τους αντιπάλους για μια ολόκληρη σεζόν.
Δεν το έχει εισπράξει σε συναισθηματικά ανταποδοτικά οφέλη. Όταν οι υπερφυσικές του δυνάμεις τον εγκατέλειψαν για λίγο καιρό, ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στο στόχαστρο. Ίσως γιατί είναι… διαφορετικός και οι διαφορετικοί δεν γίνονται εύκολα κατανοητοί.
Οι προπονητές που πάντα κάτι παραπάνω ξέρουν και λαμβάνουν καθημερινές εικόνες, ποτέ δεν αμφισβήτησαν την αξία του, ποτέ δεν ζήτησαν βασικό τερματοφύλακα. Ίσως γιατί ξέρουν καλά ότι ένας ποδοσφαιριστής δεν είναι μόνο τα 90 λεπτά στο γήπεδο, αλλά η παρουσία και η προσφορά στο γκρουπ 24/7.
Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης δεν έγινε ο καλύτερος Αλέξανδρος Πασχαλάκης που θα μπορούσε. Δεν τρύπησε ποτέ το ταβάνι του, δεν το έφτασε ποτέ, ίσως να μην το προσπάθησε ποτέ ειλικρινά. Ακόμα κι έτσι όμως, υπάρχουν βραδιές που οι υπερφυσικές δυνάμεις του εμφανίζονται για να σώσουν μία ομάδα που πελαγοδρομεί.
Από το ξεκίνημα της σεζόν ο ΠΑΟΚ ασφυκτιά στο κουστούμι του Κλαρκ Κεντ. Δείχνει γήινος, θνητός, ανήμπορος, μπερδεμένος, πελαγωμένος. Άλλοτε περπατάει και άλλοτε παραπατάει. Ψάχνει για πατήματα, σταθερές, λύσεις, απαντήσεις.
Εκεί που όλα έμοιαζαν έτοιμα να γκρεμιστούν στον βράχο του Γιβραλτάρ και τέσσερις ημέρες αργότερα στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας σούπερ ήρωας με μία μπέρτα που κοντεύαμε να ξεχάσουμε όλοι. Ο Superman επέστρεψε κάτω από τα δοκάρια του ΠΑΟΚ -μένει να δούμε αν θα είναι για μερικές γκεστ-σταρ εμφανίσεις ή για μόνιμα…
